War Requiem

War Requiem op.66
Przykładowa ilustracja artykułu War Requiem
Katedra św. Michała w Coventry
Uprzejmy Msza żałobna
Nb. ruchów 6
Muzyka Benjamin Britten
Tekst Wilfred Owen
Oryginalny język angielski, łaciński
Efektywny sopran , tenor , baryton , chór , chór dziecięcy, organy i dwie orkiestry ( duża i kameralna
Przybliżony czas trwania 85 minut
kreacja 30 maja 1962
Coventry
Tłumacze Dietrich Fischer-Dieskau , Heather Harper, Peter Pears , Birmingham City Orchestra pod dyrekcją Meredith Davies i kompozytora

War Requiem , Opus 66 to nie- liturgiczny requiem skomponowany przez Benjamina Brittena w 1962 roku o poświęcenie nowej katedry w Coventry w Anglii, zastępując jeden zniszczony przez niemieckich bombardowań w czasie II wojny światowej. Ten utwór wokalny wymaga trzech solistów ( sopran , tenor , baryton ), chór , chór dziecięcy, organy i dwie orkiestry ( duża i kameralna ). Ukończenie zajmuje około 85 minut .

Geneza pracy

War Requiem został stworzony na30 maja 1962na odbudowę katedry w Coventry , zniszczonej podczas II wojny światowej bombardowaniem. Katedra została odbudowana zgodnie z planem Basil Spence, a praca Brittena została zlecona podczas ceremonii inauguracji. Na tę uroczystość również Michael Tippett napisał operę: Król Priam .

Nie do Brittena należało wykonanie dzieła wychwalającego zwycięską armię brytyjską. Uważał to raczej za okazję do zademonstrowania, że odrzuca wojnę i jej okrucieństwa. W ten sposób wpadł na genialny pomysł skojarzenia ceremonii rzymskiego Requiem z poezją Wilfreda Owena . Ten ostatni, poeta znacznie lepiej znany w Anglii niż w Europie kontynentalnej , był jednym z najlepszych, którzy potrafili być świadkami horroru wojny, ponieważ zgłosił się na ochotnika podczas pierwszej wojny światowej i musiał zapłacić cenę. na tym. To w okopach Flandrii napisze tekst z gorzką goryczą na temat tego, czym żył jako żołnierz armii brytyjskiej, zanim umrze4 listopada 1918, tydzień przed zawieszeniem broni . Dodajmy do tego, że Owen był powszechnie znany jako homoseksualista i zrozumiemy, że Britten znalazł tam dokładnie taką wrażliwość, jaką starał się nadać swojej pracy.

Warto zwrócić uwagę na planowaną na premierę obsadę, która wyraźnie ukazuje zamiar Brittena. W jej skład wchodzą trzej najsłynniejsi śpiewacy tamtych czasów: niemiecki baryton Dietrich Fischer-Dieskau , rosyjska sopranistka Galina Vishnevskaya , a także wykonawca dzieł Brittena i jego towarzysz, angielski tenor Peter Pears . Stworzone z ambicji pojednania i wspólnego obowiązku wszystkich narodów, aby uniknąć powtórzenia się takiego konfliktu, Requiem Wojenne jest medytacją, niekiedy niezwykle bolesną, nad stratami spowodowanymi wojnami.

Dmitrij Szostakowicz uznał Requiem Wojenne za najważniejsze dzieło muzyczne XX wieku.

Orkiestracja

Muzycy są podzieleni na trzy grupy, które zmieniają się i współdziałają podczas całej pracy. Solo sopran towarzyszy całej orkiestry , na baryton i Tenor soliści towarzyszy im orkiestrę komory , chłopców zespoły powinny towarzyszyć małej przenośnej narządu (najlepiej do tej ostatniej grupy jest umieszczony w pewnej odległości od „orkiestrą). Sopran i chór śpiewa tradycyjnej łacińskiej Mszy Requiem natomiast tenor i baryton śpiewa wiersze przez Wilfred Owen .

Skład orkiestry symfonicznej   Skład orkiestry kameralnej  

Ruchy i struktura

Praca składa się z sześciu części:

Premiery i inne spektakle

Na prawykonanie solistami mieli być Galina Vishnevskaïa (Rosjanka), Peter Pears (Anglik) i Dietrich Fischer-Dieskau (Niemiec), aby pokazać ducha jedności. Niestety ZSRR nie pozwolił Wiszniewskiej pojechać na koncert do Coventry i w ostatniej chwili zastąpiła ją Heather Harper .

Premiera odbyła się w dniu 30 maja 1962w zrekonstruowanej katedrze w Coventry z Birmingham City Orchestra i Melos Ensemble. Przedstawienie wyreżyserowała Meredith Davies i kompozytor. Między ostatnimi nutami a oklaskami zapadła głęboka cisza, ale to był triumf. Po premierze Britten napisał do swojej siostry o swojej muzyce: „Mam nadzieję, że to sprawi, że ludzie trochę się zastanowią”. Britten umieścił na stronie tytułowej partytury następujący cytat z Wilfreda Owena: „  Moim tematem jest wojna, a szkoda wojny / Poezja jest w litości ... / Ostrzegam tylko, co może dziś zrobić poeta”.  "

Półkula południowa miała swoją premierę w Wellington w Nowej Zelandii27 lipca 1963. Został wykonany przez New Zealand National Orchestra i Royal Christchurch Musical Society z solistami Peterem Baillie, Graeme Gortonem i Angelą Shaw. Dyrygentem był John Hopkins. North American premiera odbyła się tego samego dnia w Tanglewood z Erich Leinsdorf prowadzenia Boston Symphony Orchestra z solistami jak Phyllis Curtin, Nicholas Di Virgilio, Tom Krause oraz z Chóru Pro Musica i Columbus Boychoir .

Holenderska premiera odbyła się podczas Holland Festival w 1964 roku . Concertgebouw Orchestra z Amsterdamu i Chóru holenderskiego Radiophonie były prowadzone przez Bernarda Haitinka  ; Orkiestrę kameralną (złożoną z muzyków Concertgebouw Orchestra) poprowadził sam Britten. Solistami byli Vishnevskaya, Fischer-Dieskau i Pears, którzy po raz pierwszy wystąpili razem publicznie.

Po 2000r

Wykonanie tego requiem zostało wykonane przez Angielski Chór Kameralny podczas Your Country Needs You , imprezy skupiającej głosy sprzeciwiające się wojnie zorganizowanej przez Crass Collective w listopadzie 2002 roku .

Yoshi Oida realizuje nową inscenizację w 2017 roku dla Opéra de Lyon .

Nagrania

Najbardziej znanym nagraniem jest nagranie London Symphony Orchestra pod dyrekcją Benjamina Brittena z solistami Galiną Vishnevskaïa , Dietrichem Fischer-Dieskau i Peterem Pearsem , wyprodukowane w 1963 roku . Szybko sprzedał się w 200 000 egzemplarzy, co było wyjątkową liczbą jak na ówczesną muzykę klasyczną. Inżynier dźwięku John Culshaw donosi, że Vishnevskaya protestowała podczas nagrywania, ponieważ czuła, że ​​powinna być umieszczona z męskimi solistami, a nie z chórem.

Dostępne jest również inne nagranie z Elisabeth Söderström , Robertem Tear , Thomasem Allenem i City of Birmingham Symphony Orchestra pod dyrekcją Sir Simona Rattle'a . Utwór nagrywali również Kurt Masur , Carlo Maria Giulini , Richard Hickox , Martyn Brabbins , John Eliot Gardiner i Robert Shaw .

Adaptacja kinowa

W 1989 roku reżyser Derek Jarman zaadaptował War Requiem do filmu bez dialogów, wykorzystując nagranie z 1963 roku, a Nathaniel Parker grał Wilfreda Owena i Sir Laurence'a Oliviera w roli starego żołnierza. To był ostatni występ Laurence'a Oliviera przed śmiercią wLipiec 1989, cierpiący na chorobę przez ostatnie dwadzieścia lat swojego życia.

Dystrybucja

Kręcenia filmu miała miejsce w szpitalu w Kent , rozpoczęto17 października 1988i trwał 18 dni . Został wydany w Wielkiej Brytanii dnia6 stycznia 1989, w Kanadzie w dniu 12 września 1989 a w Stanach Zjednoczonych dalej 26 stycznia 1990.

Źródła

Uwagi i odniesienia

  1. „Okrutny i liryczny świat Brittena” , autor: Eric Dahan, liberation.fr , 14 czerwca 2013 r.
  2. http://www.opera-lyon.com/spectacle/war-requiem
  3. "  War Requiem Yoshi Oida - Przegląd - Ôlyrix  " na Olyrix.com (dostęp na 1 st września 2020 roku ) .
  4. "  Yoshi Oida wystawia War Requiem Benjamina Brittena  " , w sieci scenicznej ,9 października 2017 r(dostęp na 1 st września 2020 ) .

Zobacz też

Linki zewnętrzne