W gramatyce , o pronominal czasownik lub refleksyjne czasownik jest przechodni , którego sprzęgania towarzyszy refleksyjnego zaimka jako funkcji z bezpośrednim lub pośrednim obiektu uzupełnienie , odnoszące się do tego samego desygnatu jako przedmiotu . Jest to jedna z form gramatycznych wyrazu z refleksyjności lub wzajemności .
Niektórzy grammatycy uważają, że czasowniki zaimkowe tworzą określony głos werbalny i mówią o głosie zaimkowym lub koniugacji zaimków .
Czasownik zaimkowy ma znaczenie refleksyjne, gdy podmiot oznacza agenta wywierającego działanie na siebie (fizycznie, umysłowo…) lub w jego interesie. W tym przypadku zaimek zwrotny oznacza samego sprawcę i jednocześnie jest przedmiotem działania.
W niektórych językach europejskich możliwe jest użycie czasownika zaimkowego wraz z dopełnieniem dopełnienia bliższego, aby wskazać część ciała, na którą podmiot wywiera swoje działanie:
Ale to nie jest tak jak w języku angielskim, który nie używa czasownika refleksyjne w tym przypadku, ale zaborczy przymiotnik : Ona myje swoje ręce. (dosłownie: „Ona myje ręce”)
Wzajemny pronominal czasownik wyraża działanie, że liczba mnoga lub zbiorowy podlega nie sprawuje od każdego ze swych odpowiedników na siebie, ale każdy na innych odpowiedników wyrażanych przez pacjenta, lub w ich interesie.
W wielu językach, takich jak języki romańskie i słowiańskie , czasowniki zaimkowe często wyrażają stronę bierną . W tego typu konstrukcjach podmiot poddaje się działaniu, nie dokonując go sam. Zazwyczaj agent nie jest wskazany i pozostaje niejasny: forma zaimkowa tłumaczy wówczas pojęcie dekauzacji .
Niektóre języki używają czasownika zaimkowego do wyrażenia środkowego głosu , co wskazuje, że sam podmiot jest dotknięty działaniem, które podejmuje, ze względu na niego lub na jego szkodę. Odbity zaimek przejmuje wtedy funkcję drugiego dopełnienia obiektu , obok bezpośredniego nierefleksyjnego dopełnienia obiektu, które wskazuje, na co się działa.
Francuski podaje tego przykłady, zwłaszcza w rejestrze rodzinnym lub emocjonalnym: