USA-P

US-P (rosyjski skrót. Oupravlenniie Sputnik Passivni we francuskim bierny nadzór Satellite ) i jego wariant US-PM to rodzina satelitów na sygnały wywiadu radzieckiego i rosyjskiego opracowany w 1960 roku, aby zlokalizować okrętów flot wrogów słuchać biernie emisji elektromagnetycznych swojego sprzętu elektronicznego (nadajniki radiowe, radary itp.). Te satelity typu EORSAT ( Electronic Ocean Reconnaissance Satellite ) były wykorzystywane do pozyskiwania danych wywiadowczych taktycznych i dostarczania współrzędnych celu pociskom powietrzno-morskim i morsko-morskim odpowiedzialnym za zatapianie statków. US-P został zaprojektowany w latach 60. przez OKB-52 i zbudowany przez KB Arsenal z siedzibą w Leningradzie . Ważący około 3 ton umieszczany jest na niskiej orbicie przez wyrzutnię Tsiklon-2 . Pierwsze wystrzelenie odbyło się w 1974 r., a system uznano za gotowy do działania w 1978 r. Do końca lat 2000 wdrożono 50 satelitów tego typu. Dane zebrane przez US-P uzupełniono danymi z satelitów RORSAT ( US-A ), które wykorzystywały radary aktywne do wykrywania statków z wyciszeniem radiowym. Od 1993 roku US-P został zastąpiony przez US-PM, który przejął również rolę RORSAT. Rosja nie ma już działającego satelity US-PM w 2014 r., ale sukcesję w ciągu dekady 2010 r. powinien zapewnić opracowywany Pion-NKS .

Historyczny

Kontekst

W 1960 roku, radziecki granatowy przeszedł poważną zmianę z wirtualnym rezygnacji z dużych statków na rzecz skromniejszych okrętów - krążowniki , niszczyciele , łodzie patrolowe - Wyposażony w dalekie morze na morzu rejs pocisków (500  km ) i wyposażona z głowicami nuklearnymi. Pociski te obejmują na przykład P-5 Pityorka, opracowany przez biuro projektowe OKB-52 kierowane przez Władimira Chelomeya i wszedł do służby w 1959 roku. Sowieckie kierownictwo wojskowe polegało na tych pociskach, aby zrównoważyć przytłaczającą przewagę floty amerykańskiej. Jednak aby broń ta była skuteczna, niezbędny był system pozwalający na zlokalizowanie celu, który przez większość czasu znajdowałby się poza zasięgiem radarów sowieckich okrętów. Wyspecjalizowane samoloty wyposażone w radary ( Tu-16 RT i Tu-95 RT ), a nawet śmigłowce ( Ka-25 RT są opracowywane i wchodzą do służby operacyjnej od 1965 roku. Samoloty te były jednak podatne na ataki, ponieważ mogły łatwo zostać zestrzelone przez przeciwlotnicze obrona flot amerykańskich.

Definicja specyfikacji

OKB-52 Tchelomeï z pomocą inżynierów z inżynierii KB-1  (w) specjalizujących się w systemach obrony powietrznej i satelitach przeciwrakietowych w latach 1959-1960 określają specyfikację satelity, który może zastąpić samoloty poprzez śledzenie statków z kosmosu. Zgodnie z tymi specyfikacjami satelita ten musi być wyposażony w radar, aby móc wykrywać statki w każdych warunkach pogodowych, w dzień iw nocy, a także system nasłuchiwania emisji elektromagnetycznych. Jego system sterowania musi umożliwiać dokładne poznanie jego orbity i modyfikowanie go na polecenie. W planach jest opracowanie systemu przenoszącego rakiety, zdolnego do przetwarzania danych zebranych przez satelitę i bezpośredniego wprowadzania parametrów celu do systemu naprowadzania pocisków. Na koniec podkreśla potrzebę opracowania wyrzutni zdolnej do umieszczenia satelity na orbicie. Dwoma najważniejszymi aspektami systemu są wszystkie warunki pogodowe systemu i jego zdolność do dostarczania wystarczająco aktualnych danych, ponieważ prędkość ruchu wrogich statków szybko powoduje, że dane stają się przestarzałe.

Rozwój systemu

Chelomei jest ulubieńcem ówczesnego przywódcy ZSRR Nikity Chruszczowa . Przedstawia projekt rozwoju satelity zaprojektowany na podstawie specyfikacji ustalonych wraz z KB-1. Satelita musi zostać umieszczony na orbicie przez nową wyrzutnię opartą na pocisku UR-200, zdolnym umieścić 4 tony na niskiej orbicie . Projekt został oficjalnie zaakceptowany wCzerwiec 1962. Ma wiele punktów wspólnych z projektem satelity antysatelitarnego IS opracowanego przez KB-1. Upadek Chruszczowa w 1964 roku doprowadził do upadku jego ulubionego Czelomeja. Na czele projektu stoi biuro projektowe KB-1, którego OKB-52 jest obecnie tylko podwykonawcą. Odpowiedzialny za ten rozwój dział KB-1, na którego czele stoi Anatoli Savin, stanie się autonomiczny w 1973 roku i przyjmie nazwę OKB-41 . Hańba Czelomeusza doprowadziła do porzucenia projektu wyrzutni opartej na UR-200 na rzecz rakiety opracowanej na bazie pocisku balistycznego R-36 . Dla tej nowej wyrzutni o nazwie Tsiklon-2 w Bajkonurze budowane są dwie wyrzutnie (liczba oznacza liczbę stopni). Po przyjęciu nowej wyrzutni o mniejszej mocy niż przewidywano, radzieccy inżynierowie postanowili podzielić ładunek , opracowując dwa typy satelitów w celu zmniejszenia masy umieszczanej na orbicie: USA-A (lepiej znane pod zachodnim oznaczeniem RORSAT ) przenosi planowany radar, podczas gdy ładunek US-P składa się z urządzeń nasłuchowych. Za opracowanie dwóch ładunków odpowiada instytut badawczy TsNII-108 .

Kariera operacyjna

Pierwszy US-P został wystrzelony pod nazwą Cosmos 699 w 1974 roku, a system uznano za gotowy do działania w 1978 roku. 36 satelitów tego typu wystrzelono w czasach sowieckich (przed 1992 r.), a 3 później. Aby system działał w czasie pokoju, konieczne jest posiadanie przez cały czas dwóch satelitów na orbicie. Jednak pod koniec ery sowieckiej częstotliwość startów spadła do tego stopnia, żeMarzec 1993nie ma już żadnego działającego satelity. Podczas gdy utrzymanie innych wojskowych systemów satelitarnych nie było już zapewnione w latach 90., amerykańscy premierzy, którzy przejęli od US-P, cieszyli się przez pewien czas bardzo wysokim priorytetem, ponieważ Rosja miała cztery operacyjne satelity. 1997, które częściowo rekompensują wycofanie wersji US-A. Ale ten wysiłek nie jest kontynuowany, ponieważ wgrudzień 1999, nie ma już żadnego działającego satelity. Do 2007 r. następuje okres, w którym zasięg trwa przez cały okres życia jednego satelity (zwykle od 18 do 24 miesięcy), po którym następuje okres, w którym żaden satelita nie pracuje. Ostatni satelita US-PM został wystrzelony w 2006 roku. Od 2007 roku Rosja nie ma już tego typu satelity. Produkcja US-P / US-PM ustała w połowie lat 90., a satelity tego typu wystrzeliwane później były wstępnie produkowanymi i składowanymi urządzeniami. Wystrzelenie pierwszego egzemplarza następcy amerykańskich satelitów Pion-NKS , opracowanego w ramach programu Liana, planowane jest początkowo na 2012 rok, ale nie nastąpi to do 2021 roku.

Charakterystyka techniczna

USA-P

Korpus satelity US-P to cylindryczna maszyna o średnicy 1,3 metra i masie 3,3 tony. Korpus satelitów jest obramowany dwoma panelami słonecznymi półtora raza dłuższymi i równoległymi do niego, co daje całkowitą długość do 17 metrów. Satelita posiada system detekcji sygnałów elektromagnetycznych opracowany przez oddział instytutu badawczego TsNII-108 z siedzibą w Kałudze . Duża antena w kształcie litery X zbiera sygnały elektromagnetyczne emitowane przez flotę wroga. Korekty orbity i orientacji wykonywane są za pomocą 4 100- niutonowych silników rakietowych spalających mieszaninę UDMH i nadtlenku azotu zmagazynowaną w 8 60-  litrowych zbiornikach . Te silniki jonowe wykorzystywane są do celów i częste korekty orbity. Według zachodnich analityków system był w stanie dostarczać dane o potencjalnych celach z dokładnością do 2 kilometrów. Mikrosilniki Radzieckie, a potem rosyjskie wyrzutnie rakietowe zostały wyposażone w anteny Punch Bowl (kodyfikacja NATO ) umożliwiające bezpośredni odbiór sygnałów z satelitów US-A i US-P dzięki przekaźnikowi dostarczanemu przez satelity telekomunikacyjne takie jak Molnia czy Tsiklon . Współrzędne celów były następnie wprowadzane do systemu naprowadzania pocisków przeciwokrętowych, takich jak P-500 Basalt. Stacja naziemna została zbudowana specjalnie w pobliżu miasta Nogińsk , położonego około 40 km na wschód od Moskwy, w celu kontrolowania satelitów US-A i US-P, a także anty- IS .

USA-PM

US-PM (M od Modifikirovanni ), czasami nazywany również US-PU, to ulepszona wersja US-P, która zastępuje go od 1993 roku i jest wypuszczana w 13 egzemplarzach.

Realizacja

Liczba godzin między dwoma przelotami
Numer
US-P / US-A-		 Szerokość geograficzna witryny
0 ° 10 ° 20° 30 ° 40 ° 50 ° 60 ° 70 °
1 US-P 28 godz. 24 godz. 24 godz. 20:00 16:00 14.00 6 godz. 28 godz.
2 US-P 14.00 12 godz. 12 godz. 10 rano. 8 godz. 7 godz. 3 godz. 14.00
4 US-P 7 godz. 6 godz. 6 godz. 5 godz. 4 godz. 3,5 godz. 1,5 godz. 7 godz.
2 US-P
2 US-A		 9 rano. 8 godz. 8 godz. 7 godz. 6 godz. 5 godz. 2,3 godz. 3 godz.
4 US-P
7 US-A		 4 godz. 3 godz. 3 godz. 3 godz. 2,4 godz. 2 godz. 1 godz. 0,9 godz.

Satelity US-P krążą po orbicie o średniej wysokości 435  km z nachyleniem 65 °. Żywotność satelity wynosiła średnio półtora roku. Biorąc pod uwagę prędkość ruchu statków, system musiał być w stanie aktualizować położenie celów co dwie godziny, aby współrzędne dostarczone do pocisku pozostały użyteczne. Czas między dwoma przelotami nad obszarem zależał od jego szerokości geograficznej i liczby satelitów US-P na orbicie (patrz tabela po prawej). Zgodnie z raportem CIA z 1993 roku, w oczekiwaniu na konflikt Związek Radziecki posiadał zapas 22 wyrzutni Tsiklon-2 w kosmodromie Bajkonur i 7 satelitów US-P/A, a także kilkanaście satelitów antysatelitarnych IS gotowych do uruchomić. W przypadku konfliktu, aby zapewnić aktualizowaną co dwie godziny pozycję statków poruszających się między 50 a 70 ° szerokością geograficzną, Związek Radziecki musiał mieć na orbicie 7 satelitów US-A i 4 US-P. Wysoce zautomatyzowane procedury wystrzeliwania Tsiklon-2 miały umieszczać na orbicie od 6 do 10 satelitów dziennie. Termin wystrzelenia rakiety Tsiklon-2.

Historia uruchamiania

Historia uruchomienia (aktualizacja 12/2014)
Data
uruchomienia		 rodzaj Przeznaczenie Odniesienie do
Cospar
operacyjny życie		 Ostatni
manewr		 Powrót
atmosferyczny		 Komentarz
24.12.1974 USA-P Kosmos 699 1974-103A Marzec 1975 16 października 1977
29.10.1975 USA-P Kosmos 777 1975-102A 3 czerwca 1976
2/7/1976 USA-P Kosmos 838 1976-063A
26.11.1976 USA-P Kosmos 868 1976-113A
24.08.1977 USA-P Kosmos 937 1977-077A 196 dni
18.04.1979 r USA-P Kosmos 1094 1979-033A
25.04.1979 USA-P Kosmos 1096 1979-036A
14.03.1980 USA-P Kosmos 1167 1980-021A 372 dni
4/11/1980 USA-P Kosmos 1220 1980-089A 145 dni
21.03.1981 USA-P Kosmos 1260 1981-028A 176 dni
8.04.1981 r USA-P Kosmos 1286 1981-072A 224 dni
14.09.1981 r USA-P Kosmos 1306 1981-089A 150 dni
11/2/1982 USA-P Kosmos 1337 1982-010A 8 dni
29.04.1982 r USA-P Kosmos 1355 1982-038A 249 dni
4/9/1982 USA-P Kosmos 1405 1982-088A 91 dni
7/5/1983 USA-P Kosmos 1461 1983-044A 268 dni
29.10.1983 USA-P Kosmos 1507 1983-110A 222 dni
30.05.1984 r USA-P Kosmos 1567 1984-053A 538 dni
8.07.1984 r USA-P Kosmos 1588 1984-083A 341 dni
23.01.2085 USA-P Kosmos 1625 1985-008A 0 dni
18.04.1985 USA-P Kosmos 1646 1985-030A 312 dni
19.09.1985 USA-P Kosmos 1682 1985-082A 382 dni
27.02.1986 r USA-P Kosmos 1735 1986-021A 576 dni
25.03.1986 USA-P Kosmos 1737 1986-025A 254 dni
8.04.1986 r USA-P Kosmos 1769 1986-059A 367 dni
8.04.1987 USA-P Kosmos 1834 1987-031A 510 dni
10.10.1987 USA-P Kosmos 1890 1987-086A
28.05.1988 r USA-P Kosmos 1949 1988-045A 662 dni
18.11.1988 r USA-P Kosmos 1979 1988-101A 374 dni
24/7/1989 USA-P Kosmos 2033 1989-058A 516 dni
27.09.1989 r USA-P Kosmos 2046 1989-079A 560 dni
24.11.1989 USA-P Kosmos 2051 1989-092A 260 dni
14.03.1990 r USA-P Kosmos 2060 1990-022A 527 dni
23.08.1990 r USA-P Kosmos 2096 1990-075A 710 dni
14.11.1990 r USA-P Kosmos 2103 1990-096A 49 dni
12.04.1990 USA-P Kosmos 2107 1990-108A 461 dni
18.01.2091 USA-P Kosmos 2122 1991-005A 775 dni
30.03.1993 USA-PM Kosmos 2238 1993-018A 540 dni
28.04.1993 USA-PM Kosmos 2244 1993-029A 657 dni
7/7/1993 USA-PM Kosmos 2258 1993-044A 603 dni
17.09.1993 USA-PM Kosmos 2264 1993-060A 564 dni
11/2/1994 USA-PM Kosmos 2293 1994-072A 509 dni
6.08.1995 r USA-PM Kosmos 2313 1995-028A 683 dni
20.12.1995 USA-PM Kosmos 2326 1995-071A 659 dni 10.10.1997 8.11.1997
12.11.1996 USA-PM Kosmos 2335 1996-069A
12.09.1997 USA-PM Kosmos 2347 1997-079A
26.12.1999 USA-PM Kosmos 2367 1999-072A
12/21/2001 USA-PM Kosmos 2383 2001-057A
28.05.2004 USA-PM Kosmos 2405 2004-020A
25.06.2014 USA-PM Kosmos 2421 2006-026A

Uwagi i referencje

  1. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  398-399
  2. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  400
  3. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  400-401
  4. Odrodzenie rosyjskiego programu kosmicznego – 50 lat po Sputniku, New Frontiers , s.  119-121
  5. (w) William Graham, „  Rosyjski Sojuz wystrzeliwuje satelitę wywiadu morskiego Pion-NKS  ” na nasaspaceflight.com (dostęp 25 czerwca 2021 r. )
  6. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  403-406
  7. Odrodzenie rosyjskiego programu kosmicznego – 50 lat po Sputniku, New Frontiers , s.  120
  8. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  408
  9. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  407-408
  10. (w) Gunter Krebs Dirk, „  US-P  ” , strona Gunter's Space (dostęp 4 stycznia 2015 )
  11. Wpatrując się w morze: sowieckie programy RORSAT i EORSAT , s.  405

Zobacz również

Źródła i bibliografia

Badanie z 1999 r. dotyczące satelitów US-P i US-P napisane przez amerykańskiego specjalistę z sowieckiego programu kosmicznego

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne