LGM-25C Titan II

LGM-25C Titan II
Przykładowe zdjęcie LGM-25C Titan II
Ujęcie międzykontynentalnej rakiety balistycznej Titan II z podziemnego silosu startowego 395-Charlie na lotnisku Vandenberg AFB w Kalifornii, połowa lat sześćdziesiątych (zdjęcie USAF).
Prezentacja
Typ pocisku ICBM i wyrzutnia kosmiczna
Budowniczy Glenn L. Martin Company
Status Usunięty z usługi
Cena jednostkowa 3,16 mln USD
Rozlokowanie z 12 marca 1962 w 5 maja 1987
Charakterystyka
Numer piętra 2
Silniki Pierwsze piętro: LR-87 , Drugie piętro: LR-91
Ergols Pierwszy to: Ciekły tlen / RP-1 , Drugi stopień: Ciekły tlen / nafta .
Msza przy starcie 154 tony
Długość 31,4  m
Średnica 3,05  m
Ładowność Jako ICBM  : głowica nuklearna W53
Uruchom platformę Uruchom silos
Kraje użytkowników
Stany Zjednoczone

LGM-25C Titan II jest międzykontynentalny pocisk balistyczny zaprojektowany i opracowany przez Glenn L. Martin Company dla US Air Force . Ten następca pocisku Titan I o zasięgu 10 000  km jest w stanie wystrzelić ładunek dwa razy cięższy niż jego poprzednik iw przeciwieństwie do tego ostatniego wykorzystuje tzw. „Magazynowane” paliwa miotające.

Historyczny

Aż 63 pociski zostały rozmieszczone w sąsiednich Stanach Zjednoczonych w latach 1963-1987. Dzięki głowicy W53 o mocy 9 megaton są to najpotężniejsze pociski niszczycielskie wyprodukowane w Stanach Zjednoczonych.

Niektóre z tych pocisków zostały przekształcone w wyrzutnie Tytanów w celu umieszczenia statków kosmicznych NASA na orbicie , w szczególności statki programu Gemini , satelity meteorologiczne NOAA i Sił Powietrznych USA , w szczególności Obronny Meteorologiczny Program Satelitarny (DMSP)., Ta rodzina przeprowadziła 220 lotów od 1959 do 2005.

Rozwój

Poprzednia wersja: Titan 1

W połowie lat pięćdziesiątych Stany Zjednoczone opracowały swoje pierwsze międzykontynentalne pociski balistyczne . Amerykański Air Force decyduje się na uruchomienie w 1955 roku równolegle z rozwojem SM-68 Titan i Atlas pocisków  : celem jest mieć alternatywne rozwiązanie w przypadku, gdy opracowanie Atlasu, w śmiałej konstrukcji, nie doprowadzi. Budowniczym był Glenn L. Martin Company, która później przekształciła się w Martin Marietta, zanim została wchłonięta przez Lockheed-Martin . W przeciwieństwie do Atlasa, pocisk Titan ma dwa stopnie napędzane silnikami Aerojet LR-87 spalającymi mieszankę RP-1 (nafty) i ciekłego tlenu . Pocisk o wysokości 26 metrów i masie 100 ton jest w stanie wystrzelić pojedynczą bombę atomową o mocy 4 megaton z odległości 15 000  km . Pierwszy stopień ma średnicę 3,05 metra, którą można znaleźć we wszystkich późniejszych wersjach. Drugi stopień ma średnicę 2,06 metra, który nie będzie odnawiany w kolejnych wersjach. Pocisk jest kierowany z ziemi: komputer zainstalowany w bunkrze oblicza poprawki kursu, które są transmitowane drogą radiową. Pocisk był rozmieszczany od 1962 roku w silosach do około pięćdziesięciu egzemplarzy, ale został wycofany ze służby w 1965 roku, ponieważ użycie ciekłego tlenu, które spowodowało opóźnienie startu o 20 minut, szybko sprawiło, że stał się przestarzały dla potrzeb wojskowych.

Rozwój wersji Titan II

Kiedy pocisk Titan I był jeszcze w fazie testów, rozpoczęto prace nad jego zamiennikiem, pociskiem Titan II. Celem jest znaczne skrócenie od 15 do 20 minut opóźnienia startu narzuconego przez napełnienie zbiorników ciekłego tlenu, a także wyeliminowanie ryzyka wybuchu. Nowy pocisk przyjmuje konfigurację Titan I, ale jego silniki wykorzystują nowe hipergoliczne paliwo, które można przechowywać w zbiornikach w temperaturze pokojowej, eliminując potrzebę uzupełniania ich przed startem. Silniki LR-87 są nieznacznie zmodyfikowane, aby spalać mieszaninę nadtlenku azotu i aerozine 50 , zwiększając ciąg (965 kN zamiast 647 kN na poziomie gruntu dla dwóch silników pierwszego stopnia) i masę (739  kg zamiast 839  kg ). Długość jest identyczna jak w Titan I (27 metrów długości, ale średnica drugiego stopnia jest teraz identyczna jak w przypadku pierwszego stopnia, tj. 3,05 metra średnicy). Masa pocisku Titan II wzrasta do 149,5 tony, co oznacza wzrost o 50%. Nowy pocisk może wystrzelić 3,7-tonową głowicę nuklearną o mocy 9 megaton. Titan II, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, który jest sterowany radiowo, jest pilotowany autonomicznie dzięki inercyjnemu systemowi nawigacji wykorzystującemu żyroskopy . Pocisk, który będzie największym wdrożonym przez Stany Zjednoczone, zostanie rozmieszczony w 1962 roku w liczbie około pięćdziesięciu egzemplarzy, zanim zostanie całkowicie wycofany ze służby w 1982 roku.

Pierwszy lot Titan II odbył się w Marzec 1962 a pocisk, wówczas oznaczony jako LGM-25C, osiągnął początkową zdolność operacyjną w roku Październik 1963. Titan II miał głowicę nuklearną W-53 umieszczoną w pojeździe powrotnym Mark 6 o zasięgu około 16 000 kilometrów (9 900 mil; 8700 mil morskich). Głowica W-53 miała moc 9 megaton. Ta głowica została skierowana na swój cel przez jednostkę inercyjną . 54 rozmieszczone Titan II stanowiły kręgosłup amerykańskich sił odstraszających do czasu masowego rozmieszczenia międzykontynentalnej rakiety balistycznej LGM-30 Minuteman w pierwszej połowie lat 60.

Dwanaście Titan II leciało w połowie lat sześćdziesiątych w ramach pilotowanego programu kosmicznego Gemini realizowanego przez NASA.

Zdjęcia próbne

Dnia pierwszego startu Titan II Missile N-2 16 marca 1962z kompleksu startowego LC-16 (kompleks startowy 16) na przylądku Canaveral. To strzelanie testowe przebiega bez trudności, pocisk pokonuje 8046 kilometrów (5000 mil) i upuszcza pojazd powrotny w zaplanowanym miejscu, w pobliżu Wyspy Wniebowstąpienia. Jedynym problemem jest istnienie dużej szybkości drgań wzdłużnych podczas pracy pierwszego stopnia. Te wibracje nie są powodem do niepokoju dla Sił Powietrznych, ale niepokoją urzędnicy NASA. Uważają, że to zjawisko może okazać się szkodliwe dla astronautów podczas pilotowanych lotów programu Gemini.

Drugie uruchomienie, Missile N-1, ma miejsce 7 czerwca 1962z LC-15. Działanie pierwszego stopnia jest prawie nominalne, ale ciąg drugiego stopnia jest mniejszy niż oczekiwano ze względu na zmniejszenie zasilania generatora gazu. Oficer bezpieczeństwa nakazuje zatrzymanie silników drugiego etapu, co powoduje przedwczesne oddzielenie pojazdu od powrotu, którego uderzenie w konsekwencji następuje na długo przed planowanym miejscem.

Trzeci start, Missile N-6, the 11 lipca 1962, to całkowity sukces.

Oprócz efektu pogo (pseudonim nadany przez inżynierów NASA zjawisku wibracji, ponieważ przypominają one zachowanie pogo-skoczka („pogo-skoczka”)), Titan II boryka się z nieuniknionymi problemami w nowej rakiecie. Test25 lipca 1962 (Pojazd N-4) jest początkowo planowany na 27 czerwca 1962, ale zostaje cofnięty o miesiąc, kiedy prawy silnik Tytana wykazuje silną niestabilność spalania w czasie odpalania. Zdarzenie to powoduje oddzielenie się od pierwszego stopnia całej komory spalania, która wpada do czopucha (deflektora strumieniowego) i kończy swój bieg około 7 metrów od stołu rozruchowego (wewnętrzny komputer Tytana wyłączył silniki w momencie zgubienia ciągu). Zidentyfikowano przyczynę problemu: w silniku niedbale pozostawiono alkohol czyszczący. W Aerojet zamówiono nową partię silników i rano pocisk wystartował z LC-16.25 lipca. Lot przebiega zgodnie z planem tak długo, jak długo działa pierwszy stopień, ale drugi etap ponownie wykazuje anomalie działania, gdy pompa hydrauliczna ulegnie awarii i ciąg spadnie o około 50%. Komputer dokonuje kompensacji, uruchamiając silnik przez dodatkowe 111 sekund, aż do wyczerpania paliwa. Ponieważ komputer nie nakazał zatrzymania silników, pojazd powrotny nie oddzielił się od drugiego etapu i dlatego nie wykonał lotu balistycznego. Zderzenie miało miejsce 2400 kilometrów (1500 mil) od miejsca startu, co stanowiło połowę zamierzonej odległości.

Kolejne trzy strzały - pociski N-5 (12 września), N-9 (12 października) i N-12 (26 października) - są całkowicie udane. Jednak dokuczliwy problem, jaki stwarza efekt pogo, pozostaje i pierwszy stopień nie może być używany do lotów pilotowanych, dopóki nie zostanie rozwiązany. Dlatego Martin-Marietta dodaje w pierwszym etapie rurę wyposażoną w tłumik nadciśnienia w rurze doprowadzającej utleniacz, ale gdy system jest testowany na Titan N-11,6 grudniarezultatem jest w rzeczywistości pogorszenie efektu pogo na pierwszym piętrze. Skutkuje to wibracjami tak silnymi, że pchnięcie staje się niestabilne i kończy się zbyt wcześnie. Drugi stopień zaczyna się wtedy palić, ale z powodu nieprawidłowej prędkości i położenia w momencie separacji system naprowadzania działa nieprawidłowo i powoduje niestabilną ścieżkę lotu. Uderzenie miało miejsce zaledwie 1100 kilometrów (700 mil) od miejsca startu.

Rakieta N-13 została wystrzelona 13 dni później bez systemu przeciw nadciśnieniu. W zbiornikach paliwa pierwszego stopnia wzrasta ciśnienie, co zmniejsza wibracje. Ponadto linie zasilające utleniacz są wykonane z aluminium zamiast stali. Jednak dokładne pochodzenie efektu pogo pozostaje niejasne i jest irytującym problemem dla NASA.

Odbywa się dziesiąty lot Titan II (rakieta N-15) 10 stycznia 1963. To jedyne nocne ujęcie wykonane podczas testów. Problem efektu pogo jest znacznie zmniejszony podczas tego lotu, ale drugi stopień ponownie traci ciąg z powodu spadku zasilania generatora gazu. W związku z tym obejmuje tylko połowę zaplanowanej trasy. Przyczyna wcześniejszych problemów wpływających na drugi etap została przypisana efektowi pogo, ale nie mogło tak być w przypadku N-15. Niestabilność spalania nadal stanowiła problem, co potwierdziły statyczne testy wypalania przeprowadzone przez firmę Aerojet. Pokazały one, że silniki na paliwo ciekłe LR-91 miały trudności z uzyskaniem płynnego spalania po uruchomieniu wstrząsu.

Wysiłki mające na celu umożliwienie Tytanowi II przyjmowania astronautów były również sprzeczne z faktem, że za jego rozwój odpowiedzialne były Siły Powietrzne, a nie NASA. Głównym celem Sił Powietrznych nie było opracowanie rakiety dla Projektu Gemini, ale systemu rakietowego. Wojsko było zainteresowane ulepszeniami technicznymi pierwszego etapu tylko o tyle, o ile były one istotne dla ich programu. Plik29 stycznia 1963, Air Force Ballistic Systems Division (BSD-) stwierdził, że efekt pogo został wystarczająco zredukowany na Tytanie, aby umożliwić użycie go jako międzykontynentalnego pocisku balistycznego (ICBM) i że jakiekolwiek dalsze ulepszenia nie są konieczne. Zwiększone ciśnienie w zbiornikach paliwa pędnego zmniejszyło wibracje, ale spowodowało również dodanie niebezpiecznych obciążeń konstrukcyjnych do Tytana; w związku z tym we wszystkich przypadkach wyniki nie były zadowalające z punktu widzenia NASA. Gdy BSD szukało sposobu, aby pomóc NASA, ostatecznie zdecydowano, że dalsze zmniejszenie efektu pogo nie jest warte czasu, zasobów i ryzyka wymaganych do osiągnięcia tego celu oraz że priorytetem nadano programowi ICBM.

Program rozwoju Titan II doznał poważnej awarii w pierwszej połowie 1963 roku 16 lutegopocisk N-7 zostaje wystrzelony z silosu w bazie sił powietrznych Vandenberg w Kalifornii i ulega awarii niemal natychmiast po starcie. Pępowina nie rozdziela się wyraźnie i zrywa przewody elektryczne drugiego stopnia. To nie tylko odcina zasilanie systemu naprowadzania, ale także zapobiega aktywacji ładunków wybuchowych bezpieczeństwa. Pocisk startuje pod wpływem niekontrolowanego i ciągłego toczenia; po około 15 sekundach, gdy normalnie rozpoczyna się program kontroli pochylenia i przechylenia, nagle przesuwa się w kierunku ziemi. Zespoły startowe wpadają w panikę, gdy pocisk nie tylko wymyka się spod kontroli, ale także nie może zostać zniszczony i prawdopodobnie rozbije się w zaludnionym obszarze. Na szczęście niekontrolowany lot Tytana dobiega końca, gdy pocisk przewraca się, powodując oddzielenie drugiego stopnia od reszty rakiety. ISDS (Inadvertent Separation Destruct System) aktywuje się i zdetonuje pierwsze piętro. Większość gruzu spada do morza lub na plażę; drugi stopień pozostaje prawie nienaruszony po uderzeniu w wodę, chociaż zbiornik nadtlenku azotu został przebity przez gruz wypchnięty przez zniszczenie pierwszego stopnia. Załogi marynarki wojennej rozpoczynają operację, aby odzyskać głowicę i system naprowadzania. Głowica znajduje się na dnie morskim i jest pogłębiana wraz z częściami drugiego etapu; system naprowadzania nie został znaleziony.

Przyczyną wypadku był błąd konstrukcyjny w silosie: przestrzeń była zbyt mała, aby pępowiny mogły się prawidłowo odłączyć, co spowodowało zerwanie kabli Tytana. Problem rozwiązuje wydłużenie pępowiny. Lot uznawany jest jednak za „częściowy” sukces, ponieważ Tytan bez trudu wydostał się z silosu. Niepożądane przechylenie mogło nawet zapobiec poważniejszej katastrofie, ponieważ zwiększyło stabilność, a tym samym zapobiegło uderzeniu pocisku o ściany silosu podczas wznoszenia.

Plik 21 marca 1963, pocisk N-18 wystrzelony z przylądka Canaveral wykonuje udany lot. Lot N-21 uległ kolejnej awarii drugiego etapu, po kilku tygodniach odroczenia z powodu nowego przypadku rozdzielenia komór spalania przed startem. Po tym następuje uruchomienie27 kwietnia, z bazy Vandenberg, pocisku N-8, którego lot przebiega bez trudności. Pocisk N-14 (9 maja), wystrzelony z kompleksu LC-16 w Cape Canaveral, uległ kolejnemu przedwczesnemu wyłączeniu drugiego stopnia z powodu wycieku w przewodzie utleniacza. Loty pocisków N-19 (13 maja) i N-17 (24 maja), wystrzelony odpowiednio z Vandenberg i Cape Canaveral, odniósł sukces, ale z 18 przeprowadzonych startów Titan II tylko 10 osiągnęło wszystkie swoje cele. Plik29 maja, pocisk N-20 jest odpalany z kompleksu LC-16 wyposażonego w nowe urządzenia anty-pogo. Niestety wkrótce po starcie wybuchł pożar na pierwszym piętrze, powodując utratę kontroli podczas wynurzania. Pocisk nagle uderza w ziemię, a drugi stopień oddziela się w czasie T + 52 sekundy, uruchamiając ISDS, a tym samym niszcząc pierwszy stopień. Drugie piętro zostaje zniszczone ręcznie przez oficera ochrony wkrótce potem. Zwięzłość lotu nie dostarcza użytecznych informacji dotyczących efektu pogo, ale badanie pozwala zidentyfikować przyczynę wypadku: korozję zaworu paliwowego, która spowodowała wyciek paliwa., Która zapaliła się w kontakcie z gorącymi częściami silnika. .

Następny lot testowy dotyczy pocisku N-22 wystrzelonego z silosu 20 czerwcaz bazy lotniczej Vandenberg. Po raz kolejny drugi stopień traci ciąg ze względu na spadek dopływu do generatora gazu. Następnie BSD (Ballistic Systems Division) podejmuje decyzję o zawieszeniu przyszłych lotów. Spośród 20 strzałów Titan wystrzelonych na tym etapie, 7 musiałoby zostać zatrzymanych, gdyby byli obecni astronauci. Ponadto, przyznając priorytet programowi ICBM, należało odłożyć badania nad wyeliminowaniem efektu pogo.

Jednak tylko pocisk N-11 zawiódł z powodu efektu pogo, a problem niestabilności spalania pojawił się podczas statycznego pożaru, a nie podczas rzeczywistego lotu. Wszystkie awarie Titan II, z wyjątkiem N-11, miały swoje źródło w spadku zasilania generatora gazu, pękniętych rurach lub wadliwych spawach. Problem wydawał się być związany z firmą Aerojet, a wizyta kontrolna kierownictwa MSC w ich zakładzie w Sacramento w Kalifornii w lipcu wykazała, że ​​procedury obsługi i produkcji zostały przeprowadzone z wielkim zaniedbaniem. Podjęto systematyczne starania o poprawę jakości silników LR-87, wprowadzając znaczną modyfikację niektórych podzespołów w celu poprawy ich niezawodności, a także położenia kresu trudnościom związanym z wytwornicą gazu.

Wypadki

Plik 9 sierpnia 196553 osoby zginęły z powodu utraty tlenu spowodowanej pożarem, który sam w sobie jest konsekwencją przecięcia wysokociśnieniowej rury hydraulicznej palnikiem tlenowo-acetylenowym. Do wypadku doszło w silosie 373-4 zlokalizowanym w pobliżu Searcy w stanie Arkansas. Większość ofiar to cywile wykonujący prace konserwacyjne. Pożar zaczyna się, gdy pokrywa silosu ważąca 750 ton zostaje zamknięta; pomaga to zmniejszyć poziom tlenu dostępnego dla mężczyzn, którzy przeżyli pierwszy pożar. Jest dwóch ocalałych, obaj odnieśli obrażenia od ognia i dymu. Pocisk nie jest uszkodzony.

Plik 23 czerwca 1975jeden z dwóch reaktorów nie zapala się podczas startu przeprowadzanego z silosu 395C w bazie lotniczej Vandenberg w Kalifornii. Strzelanie to zostało zorganizowane w ramach programu przeciwrakietowego, w obecności oficerów generalnych i parlamentarzystów. Tytan doznał poważnych usterek konstrukcyjnych, z pojawieniem się wycieków w dwóch zbiornikach i nagromadzeniem się paliwa na dnie silosu. Duża liczba cywilnych współwykonawców zostaje ewakuowana z bunkra dowodzenia.

Plik 24 sierpnia 1978Sierżant sztabowy sił powietrznych Robert Thomas zostaje zabity w pobliżu Rock w Kansas, gdy pocisk traci paliwo w swoim silosie. Inny członek, kapral Erby Hepstall, zmarł później z powodu obrażeń płuc doznanych podczas wypadku.

Plik 19 września 1980, poważny wypadek ma miejsce, gdy klucz nasadowy spada z platformy i przebija zbiornik paliwa pierwszego stopnia pocisku, powodując poważny wyciek. Ze względu na hipergoliczny charakter paliwa, cały pocisk zdetonował kilka godzin później, w wyniku czego zginął kapitan David Livingston i zniszczył silos (374-7, niedaleko Damaszku , Arkansas ). Był to ten sam pocisk, zrehabilitowany i przeniesiony, który znajdował się w silosie 373-4 podczas tragicznego pożaru przy ul.9 sierpnia 1965. Głowica nie eksploduje dzięki swoim urządzeniom zabezpieczającym. Film telewizyjny Désastre à la centrale 7 został poświęcony wydarzeniu w 1988 roku, a dokument Command and Control został wyprodukowany w 2016 roku.

Uruchomienie

Titan II był w służbie od 1963 do 1987 roku. Początkowo 63 rakiety Titan II były przydzielone do Dowództwa Lotnictwa Strategicznego . 9 z nich jest używanych w bazie sił powietrznych Vandenberg w Kalifornii do szkolenia personelu. Wokół bazy lotniczej Davis-Monthan w pobliżu Tucson w Arizonie umieszczonych jest 18 pocisków w ciągłej gotowości . Pozostałe pociski są rozmieszczone w bazach lotniczych w Little Rock (Arkansas) i Wichita (Kansas).

Wycofanie

Planowano wycofać Titan II po zaledwie 5-7 latach służby, ale pozostał w służbie znacznie dłużej niż pierwotnie przewidywano. Błędne jest przekonanie, że Titan II zostały wycofane ze służby na mocy traktatu rozbrojeniowego. W rzeczywistości ich rozbrojenie było konsekwencją programu modernizacji. Ze względu na zmienność paliw napędowych i starzenie się uszczelek, początkowo spodziewano się, że wycofanie pocisków Titan II na emeryturę rozpocznie się w 1971 roku. W połowie lat siedemdziesiątych oryginalny system naprowadzania bezwładnościowego (wyprodukowany przez AC Spark Plug ) stał się przestarzały i zapasowy. części nie były już dostępne. Dlatego system naprowadzania został zastąpiony nowocześniejszym urządzeniem Delco Universal Space Guidance System (USGS). Po dwóch wypadkach, w 1978 i 1980 roku, ostatecznie rozpoczęto dezaktywację systemu międzykontynentalnej rakiety balistycznej Titan II.Lipiec 1982. Ostatni pocisk Titan II, znajduje się w silosie 373-8 niedaleko Judsonia (Arkansas) został wyłączony na5 maja 1987. Po usunięciu głowic, dezaktywowane pociski były początkowo przechowywane w Bazie Sił Powietrznych Davis-Monthan (Arizona), a także w byłej Bazie Sił Powietrznych Norton (Kalifornia), a następnie rozebrane w 2006 roku.

Po likwidacji Titan II tylko jeden kompleks startowy, zależny od bazy lotniczej Davis-Monthan, uniknął zniszczenia. Obecnie tworzy Muzeum Rakiet Tytanów i jest otwarte dla publiczności w Sahuarita (Arizona). Pocisk w silosie to prawdziwy Titan II, ale był to pocisk szkoleniowy, który nigdy nie zawierał utleniacza, paliwa ani głowicy bojowej.

Roczna liczba pocisków Titan II w służbie:

Galeria

Uwagi i odniesienia

  1. (de) Bernd Leitenberger, „  Die Titan 1 + 2  ” (dostęp 20 listopada 2018 )

Zobacz też

Powiązane artykuły