Rodzaj | Świątynia |
---|---|
Styl | antyk |
Budowa | I st century AD. J.-C. |
Ojcowieństwo | Sklasyfikowane MH ( 1840 ) |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Bourgogne-Franche-Comté |
Gmina | Autun |
Adres | La Genetoye |
Informacje kontaktowe | 46°57′40″N, 4°17′19″E′ |
---|
Tak zwana świątynia „ Janus ” to budowla sakralna inspirowana stylem celto-rzymskim, znajdująca się w Autun , w departamencie Saône-et-Loire we Francji , na północny zachód od starożytnego miasta Augustodunum .
Świątynia ta jest częścią rozległego sanktuarium, którego wykopaliska, rozpoczęte w 2013 roku i kontynuowane do 2016, a następnie do 2019 roku, ujawniają rozległość i złożoność w sektorze, którego okupacja sięga neolitu i która doświadczyła ważnej fazy monumentalnych konstrukcji w I st. wne; został opuszczony na samym początku późnego średniowiecza , ale jego konstrukcje zostały ponownie wykorzystane do wykonania średniowiecznego dzieła obronnego. Na wysokości ponad 20 metrów zachowały się dwie sekcje jej kwadratowej celli, a także pozostałości fundamentów peryboli i budynków pomocniczych. Poświęcenie świątyni rzymskiemu bóstwu Janusowi nie opiera się na żadnym fakcie archeologicznym ani historycznym, a bóstwo czczone w tej świątyni jest nieznane.
Świątynia Janusa znajduje się na pierwszym spisie , sporządzonym w 1840 r., chronionych zabytków francuskich .
Świątynia znajduje się poza starożytnym ogrodzeniem Augustodunum , w miejscu zwanym Genetoye , na skraju starożytnej drogi , która za Porte d'Arroux i niegdyś przecina Arroux , biegnie w kierunku Lutèce ( Paryż ) z zachodu Loary Valley i Cenabum ( Orléans ).
Miejsce to znajduje się na średniej wysokości 290 metrów na płaskowyżu, który stopniowo opada w kierunku dolin Arroux na południu i Ternin, jednego z jego dopływów, na wschodzie.
Historia świątyni jest nierozerwalnie związana z historią całości, w którą jest wpisana; miejsce Genetoye było zajmowane od epoki neolitu , a następnie bez znaczącej przerwy aż do średniowiecza .
Poszukiwania geofizyczne i zdjęcia lotnicze wykazały istnienie rozległej neolitycznej zagrody, której towarzyszą instalacje o nieokreślonej funkcji.
Wykopaliska trwające na tym terenie od 2012 roku ujawniły obecność latynoskiej okupacji trwającej aż do okresu augustowskiego . Aranżacje, których charakter i funkcja pozostają do ustalenia (być może pierwsza budowla sakralna), również znajdowały się pod wpływem świątyni; oni pochodzą z pierwszej połowy I st wieku. Teatr Haut-du-Verger, odkryty w tym samym sektorze w 1976 roku i wykopany w następnym roku, zastąpił również inny budynek w tym samym miejscu. Główne zabytki miejscu, w tym teatru i świątyni Janusa, wydaje się być zbudowany w drugiej połowie I st wieku lub bardzo wcześnie- II -go wieku, z późniejszymi zmianami i ulepszeń. Witryna może pomieścić obecność wojskową na koniec III th okres wieku, poza którym nie ma indeksu pomieścić przekonująca jest identyfikowany.
W średniowieczu The cella przybytku ponownie użyty do konstrukcji urządzenia wzmocnionego zawierającego fosy; przepis ten może częściowo tłumaczyć dobry stan zachowania świątyni.
Świątynia Janusa zaliczana jest do zabytków historycznych na liście z 1840 roku .
Świątynia Janusa prawdopodobnie pochodzi z drugiej połowy I st wieku naszej ery. AD , jak wszystkie główne zabytki Augustodunum .
Choć rzeczywiście jest to zabytek antyczny, to jego rzekome poświęcenie kultowi Janusa nie jest oparte na żadnej rzeczywistości; bóstwo, któremu został poświęcony, jest nieznane. Nazwa Janus może być tylko zniekształcenie imienia Genetoye ( gdzie Push miotła , potwierdzone z XVI -tego wieku), w pobliżu świątyni, Tablicę informacyjną wspomina:
„Na północny zachód od starożytnego miasta, na prawym brzegu Arroux, powstawała dzielnica, której jedyny widoczny ślad, tzw. świątynia „Janusa” podkreśla jej religijne powołanie. [...] Szczególny kształt świątyni, powiedział fanum z tradycji galijskiej chociaż jego techniki budowlanej, moŜliwy do oznaczenia datą do I st wne rzymskiego albo. Nazwa Janus została błędnie przypisana do XVI th wieku przez historyka Pierre'a de Saint-Julien de Balleure zatem interpretować nazwę obszaru, w którym się znajduje: The Genetoye. Termin ten właściwie oznacza miejsce, w którym rośnie miotła . Czczone tu bóstwo pozostaje całkowicie nieznane. […]”
Cella jest założona na prawie planie kwadratu (16,80 x 16,35 m ) i jego elewacja zachowała się na około 24 m , zapis do Galii. Ściany mają 2,2 m grubości i są zabudowane w zgrabne urządzenie . Wejście miało być przez jedną z brakujących ścian, prawdopodobnie od strony wschodniej.
Dwie ściany (południowa i zachodnia) są w pełni zachowane, a początek dwóch pozostałych jest nadal widoczny. Okładzina ścian umożliwia pełne wykorzystanie małym urządzeniu kwadratowego piaskowca gruzu bez wtrąceń terakoty i bowling otworów , które obsługiwane rusztowania nadal widoczny; Rdzeń muru stanowi blok gruzu zatopiony w zaprawie. Ściana wschodnia prawdopodobnie miała być przepruta drzwiami wejściowymi do celli , powszechnym układem w świątyniach celto-rzymskich. Zewnętrzne lico murów posiadało cztery prostokątne nisze i trzy małe otwory zwieńczone kamiennymi łukami reliefowymi o wysokości 13 m, które oświetlały wnętrze celli . Wewnętrzne lico muru wyrzeźbiono z czterech dużych łukowatych wnęk o szerokości 3 mi wysokości 5,6 m, jednak wyrwa w murze daje teraz wrażenie dużych przęseł. Zachodnia ściana ma pośrodku niszę w ślepej uliczce, w której od strony wejścia mogła znajdować się figura bóstwa, któremu poświęcono świątynię. Cella został wyłożony do sectile op , którego fragmenty zostały odkryte i w wnęce wieży, której podstawa jest nadal na miejscu zainstalowania, w jej centrum. Miał być nakryty dachem czterospadowym.
Otwory belek na zewnętrznej powierzchni ścian 9 metrów nad ziemią i cokoły równoległe do ścian i 5,4 m od nich świadczą o istnieniu zadaszonej galerii, która krążyła wokół de la cella , zgodnie z zaobserwowanym modelem świątyni gallo-rzymskiej w Périgueux z Tour de Vésone . Galeria ta prawdopodobnie składała się z kolumn osadzonych na murze obwodowym i podtrzymujących spadzisty dach.
Obraz zewnętrzny | |
---|---|
Propozycja restytucji świątyni Janusa na miejscu Iksisu |
Peribola rozdzielany święty teren wokół sanktuarium, jak to często bywa w tego typu budynku. Proponowane wymiary po wykonaniu wykopu z XIX p wieku (75 x 50 m ), nie może być potwierdzona. Podjęte w 2012 roku badania wskazały na istnienie dwóch następujących po sobie koncentrycznych peryboli, z których najstarszy, być może wyposażony w portyk, który można dołączyć do świątyni Janusa lub do wcześniejszej budowli sakralnej. Na południe od celli i w ogrodzeniu peryboli wypoziomowane ściany mogą świadczyć o obecności aneksu.
W 1871 roku Jacques Gabriel Bulliot podejmuje na północny zachód od Autun i wokół świątyni prace wykopaliskowe, które prowadzą do opracowania szczegółowego planu sporządzonego przez Jeana Roidota-Déléage'a ; Jean Roidot-Déléage poświęca również świątyni Janusa osiem arkuszy metrykalnych i rysunków, które zostały opublikowane i skomentowane dopiero w 1963 r. Podobno budowle neolityczne wydobyto na światło dzienne w 1886 r. Do lat 70. nie prowadzono wykopalisk. teren świątyni Janusa.
Powietrzne kampanie poszukiwawcze prowadzone przez René Goguey'a doprowadziły w 1976 roku do odkrycia teatru Haut-du-Verger , co pozwoliło zebrać rozproszone informacje uzyskane na temat tej dzielnicy, która jest obecnie postrzegana jako rozległe sanktuarium podmiejskie, posiadające „funkcja federacji różnych kultów Miasta” . W następnych latach władze publiczne nabyły przedmiotowe grunty, aby móc prowadzić prace wykopaliskowe. Badania lotnicze trwały do 2000 roku, aw 2009 roku zebrane dane uzupełniono kampanią badań magnetycznych . W 2012 r. na tym terenie założono rozległy teren wykopalisk i badań; rozpoczęty w 2013 r., powinien zakończyć się w 2016 r. i oferować globalną wizję dzielnicy Genetoye, zarówno pod względem geograficznym, jak i historycznym. Wykopaliska w okolicy i wokół niej trwały od 2017 do 2019 roku.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.