Boskość | Ma mój |
---|---|
Czas | Nowe imperium |
Budowniczy | Totmes III |
Miasto | Napata |
Informacje kontaktowe | 18 ° 32 ′ 07 ″ N, 31 ° 49 ′ 50 ″ E |
Świątynia Amona w Napaty jest stanowiskiem archeologicznym w Jebel Barkal w północnej części stanu, w dzisiejszym Sudanie . Znajduje się około 400 kilometrów na północ od Chartumu , w pobliżu Karimy (we) .
Świątynia ta była poświęcona bogu Amonowi , jednemu z głównych bogów starożytnego Egiptu . Znajduje się w pobliżu dużego zakola Nilu , na obszarze, który w starożytności nazywano Nubią .
Świątynia Amona była jedną z największych świątyń w Jebel Barkal, uważaną za bardzo ważną świątynię dla miejscowej ludności. Świątynia Amona była nie tylko głównym ośrodkiem tego, co kiedyś uważano za religię niemal uniwersalną, ale wraz z innymi stanowiskami archeologicznymi Jebel Barkal reprezentowała odrodzenie egipskich wartości religijnych.
Do połowy XIX -go wieku, świątynia jest przedmiotem wandalizmu , zniszczenia i grabieży przed wprowadzeniem pod ochroną państwa. Uznaje Światowego Dziedzictwa z UNESCO .
Budowę świątyni odbywa się w XIII -go wieku pne. AD . Fundacja świątyni nastąpiła prawdopodobnie za panowania Totmesa III , budowę kontynuowano za jego panowania oraz za panowania Ramzesa II .
Szczególnie w czasach Imperium Napatan świątynia ma ogromne znaczenie dla królestwa Kuszytów . Nubijski król Piânkhy (Piye), a później nubijscy faraonowie, rozbudowują kompleks świątynny Amona w Barkal, który rywalizuje ze świątynią Amona w Tebach dalej na północ.
Chociaż pierwsi monarchowie Meroe mieli własną stolicę, cały dwór i dostojnicy przenieśli się na koronację do świątyni Amona w Jebel Barkal. Na miejscu król wnika na dno, w serce sanktuarium, gdzie przez boską wyrocznię zostaje potwierdzony na króla .
W latach 25/24 pne Rzymianie najechali Nubię podczas kampanii wojskowej prowadzonej przez Gajusza Petroniusza przeciwko Kuszytom . Niszczy świątynię Amona i zabiera Jebel Barkal królowej Amanirenas , rządzącej Candace . Ale Rzymianie nie byli w stanie utrzymać przewagi terytorialnej i wycofali się po całkowitym zrównaniu z ziemią Napaty .
Ostatnie duże prace budowlane wykonuje kuszycki król Natakamani (w) , który naprawia część rzymskich zniszczeń powiększa kompleks świątynny, odnawiając pierwszy rząd pylonów i inne części świątyni.
Oryginalna świątynia jest stosunkowo niewielka, składa się z jednego zestawu dwóch pylonów i dziedzińca z dziesięcioma kolumnami. Podczas panowania Ramzesa II w XIX p dynastii struktura składa się z drugiej i trzeciej grupy pylonami kolumnowym dziedzińca, pokój z załączników, kaplicę i kompleks soboty i nawa .
Dodatki obejmują drugą świątynię za kilkoma pylonami, kolejny dziedziniec, prawdopodobnie bez filarów oraz kilka kaplic.
Niezwykła renowacja i rozbudowa świątyni, przypisywana Piânkhy , odbywa się w trzech etapach. Przede wszystkim stara świątynia jest wzmocniona murem i kolejnym małym portykiem . W drugim etapie powstaje duża sala z pięćdziesięcioma kolumnami. Jedynie filary, ściany fundamentowe i wejścia wykonane są z piaskowca , pozostałe ściany z cegły niewypalanej. Wreszcie Piânkhy zbudował dużą farmę, również ozdobioną kolumnami.
W ten sposób do jego budowy przyczyniły się różne pokolenia monarchów egipskich i napatańskich. Architektura świątyni w jej szczycie składa się z wejścia oznaczonego portykiem z dwóch pylonów, za którym znajduje się kolumnadowy dziedziniec. Dalej znajdują się dwa kolejne pylony i kolejna sala kolumnowa, a następnie mniejsza sala kolumnowa z innymi pomieszczeniami z tyłu, które są właściwym sanktuarium. Święta przestrzeń sanktuarium składa się z trzech ustawionych obok siebie kaplic. Dziedziniec i portyk mają własne wejście otoczone dwoma dużymi pylonami. Cały kompleks świątynny ma ponad 150 metrów długości.
Na północ od pierwszej pary pylonów odkryto zbiór posągów , w tym bezgłowy posąg Tantamani , znany również pod jego imieniem Amona, Tanoutamona , następcy Taharki .
Wielu monarchów dodało własną stelę , zdobione ściany lub wzniosło posągi w świątyni. Ponieważ centrum religijne ma duże znaczenie dla Egipcjan i Nubijczyków, na steli Totmesa III , zwanej stelą zwycięstwa, znajduje się napis charakteryzujący świątynię „Dom Amona i tron Dwóch Krajów”.
Ten napis, odkryty w Świątyni Amona, znajduje się obecnie w Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie . Są tam stele przypisywane Horemhebowi i Setiemu I st . Taharqa ma zbudowane dziesięć kolosalnych posągów. Tanoutamon wznosi w portyku małe sanktuarium. Na pierwszym dziedzińcu rzędy filarów przypisuje się Piânkhy i Harsiotefowi.