Surowy sok jest soki pochodzące z korzeni, który początkowo jest utworzone z wody i soli mineralnych, w przeciwieństwie do soku wytwarzanego (przez liście ), składa się z wody i substancji organicznych zatem lipidy, białka i węglowodany. Sok surowy nie mający określonej zawartości procentowej materii organicznej jest bogatszy w wodę niż sok wyprodukowany. Surowy sok jest transportowany z korzeni do liści, u roślin nagonasiennych , przez cewniki , aw okrytozalążkowych przez naczynia przewodzące ksylemu .
Surowy sok jest raczej rozcieńczonym roztworem , składającym się w większości z nieorganicznych jonów i aminokwasów . Indukowane przez transpirację The teoria spójności z Henry Horatio Dixon uważa, że woda jest dostarczana wyłącznie przez gradienty ciśnienia ujemne kilku MPa poprzez kolumny wodą ciągłych zawartych w drewnie od korzeni aż do liści. Surowy sok można pobrać kilkoma metodami:
Pomiar transpiracji jest niezbędnym elementem zrozumienia fizjologii drzew i dynamiki przepływu wody w drzewostanach.
Te stężenia składników odżywczych w soku ksylemu generalnie wysokie podczas nocy związanego z niską prędkością ; w ciągu dnia niskie stężenia zbiegają się z wysokimi przepływami wody, które osiągają szczyt w południe. Pomimo ciągłego pocenia się, stężenie składników odżywczych ksylemu i szybkość przepływu również zmieniają się w ciągu dnia , co wskazuje, że w przenoszeniu składników odżywczych zaangażowane są dodatkowe, nieznane procesy.
Surowy sok krąży w organizmie rośliny dzięki przewodzącej tkance, ksylemowi , tylko w kierunku wznoszącym, to znaczy od korzenia do liścia.
Aby wyjaśnić ruch surowego soku w roślinie, przedstawiono kilka wyjaśnień:
Przyswajanie ksylemu do tuby Torricellego nie wyjaśnia, że sok dociera do liści ponad dziesięć metrów nad korzeniami. Przy próbie podniesienia wody przez pompę ssącą na więcej niż dziesięć metrów nad poziom podstawy nie można przekroczyć wysokości około dziesięciu metrów, ponieważ w cieczy pojawiają się pęcherzyki powietrza, które pozwalają na wytworzenie się „próżni powietrza” nad wodą kolumna. Ale ten sam eksperyment wykonany z przegotowaną wodą, bez rozpuszczonego gazu, pozwala na zassanie wody na odległość większą niż dziesięć metrów: odgazowaną wodę można poddać naprężeniu bez pojawienia się pęcherzyków pary (a raczej "próżni", przy czym ciśnienie nasyconej pary jest bardzo niska), do wartości powyżej 12 000 hPa (lub 12 kg / cm 2 ).
Środowisko komórkowe rurek ksylemu oraz ich mikroskopijna i submikroskopowa struktura powodują, że cząsteczki wody (na poziomie liści) lub wody glebowej (na poziomie korzeni) wchodzą lub wychodzą bez przechodzenia gazu. Płyn, który stanowi surowy sok, jest zatem odgazowywany i można go naprężać; wystarczające napięcie, które umożliwia dotarcie soku do wierzchołków liści większych drzew (około 120 m nad ziemią). Z tego powodu naczynia ksylemu są cienkie: pozwala im to mechanicznie oprzeć się napięciu soku. Kiedy woda paruje w powietrzu zawartym w szczelinach mezofilu liściowego, powoduje to potrzebę wody. W ten sposób transpiracja pozwala wodzie unieść się od korzeni do wierzchołków drzew, nawet tych najwyższych. W przypadku urazu tkanki, nawet mikroskopijnej, taka siła rozciągająca powoduje wezwanie powietrza, które tworzy pęcherzyki powietrza w słupie wody. W dotkniętych probówkach nie ma już miejsca wzrost surowego soku.
Ta teoria HH Dixona (1914), chociaż ogólnie przyjęta, jest wysoce wątpliwa . Rzeczywiście, przyjmując, że słup wody nie pęka (spójność wody), ciężar słupa wody jest całkowicie przenoszony przez komórki, które łączą się między powietrzem a sokiem. W przypadku drzewa o długości 120 m komórki te musiałyby więc wytrzymać różnicę ciśnień wynoszącą 12 atmosfer, ale żadna struktura liścia nie byłaby w stanie wytrzymać takiego zgniatania (12 kgf / cm 2 ).
Niedawna teoria ( Ascent of sap , 2012) pokazuje, że na ścianach siły międzycząsteczkowe tworzą gradienty gęstości, przez co ciecze są niejednorodne w nanowarstwach. Ruch surowego soku w nanowarstwie uwzględnia następnie ciśnienie dysjunkcji, a przepływy cieczy mają porównywalne znaczenie do tych rozważanych w mikrokanałach. Jego zastosowanie w mikrokanałach ksylemu eliminuje problem kawitacji i pozwala zrozumieć, dlaczego sok może wznosić się na wierzchołki gigantycznych drzew.