Kapilarna jest zjawisko wzajemnego oddziaływania, które występuje na granicy faz między dwie ciekłe nie mieszające się pomiędzy cieczą a powietrze lub między cieczą a powierzchnią. Wynika to z sił napięcia powierzchniowego między różnymi obecnymi fazami. Jest realizowany, gdy bibułki zasysają atrament, gąbki wchłaniają wodę lub gdy hartują część jego cukru w kawie i cukrze, który staje się czarny.
Najbardziej znany jest z działania cieczy o wysokim napięciu powierzchniowym, unoszącej się przeciw grawitacji, w bardzo cienkiej rurce , zwanej rurką kapilarną (ponieważ „cienka jak włos”). Napięcie powierzchniowe jest proporcjonalne do siły kohezji międzycząsteczkowej rozpatrywanej cieczy (która z kolei zależy od jej składu chemicznego i warunków fizycznych otoczenia). Im silniej cząsteczki cieczy mają spójność, tym bardziej prawdopodobne jest, że ciecz będzie transportowana w wyniku działania kapilarnego.
Kiedy cienka szklana rurka jest zanurzona w wodzie, cząsteczki wody są przyciągane do szkła przez powietrze: woda przylega do powierzchni rurki, aby zwiększyć jej powierzchnię styku ze szkłem i zmniejszyć jej powierzchnię styku z powietrzem, a następnie przyciągane są jej cząsteczki do części powierzchni rury znajdującej się bezpośrednio za nią i poprzez powtarzanie tego zjawiska woda unosi się w ten sposób wzdłuż rury, jak pokazano na rysunku (H 2 O), aż grawitacja wywierana na słup wody dokładnie skompensuje efekt przyciągania do góry . I odwrotnie, rtęć (Hg) unika kontaktu ze szkłem i opada do rurki, aby zminimalizować jej powierzchnię styku z nią. Rzeczywiście, siła adhezji między szkłem a rtęcią jest słabsza niż siła kohezji między cząsteczkami rtęci. W artykule napięcie powierzchniowe opisano, jak obliczyć wysokość, na której ciecz unosi się lub opada w rurce kapilarnej, korzystając z prawa Jurina .
Kapilarność nie zależy od lokalnego pola magnetycznego lub elektrycznego.