Te teatralne przesądy są przesądy charakterystyczne dla graczy lub do świata teatru .
Niektóre (takie jak te dotyczące słowo „ lina ”) są dziedziczone od przesądnych marynarzy : raz, wiele ślusarzy i monterów wystrój teatru rekrutowali się spośród byłych stolarzy z marynarki .
Nigdy nie powinno się dać bukiet goździków do aktorki , ale róże są bardzo popularne. Pochodzenie tej tradycji wynika z faktu, że w czasach, gdy w teatrach wciąż byli stali aktorzy, reżyser ofiarował bukiet róż aktorkom, których kontrakt został przedłużony. Aby jednak nie ponosić niepotrzebnych wydatków, odsyłani otrzymywali goździki, kwiaty, które kosztują mniej. W Wielkiej Brytanii kwiaty nie są wręczane przed spektaklem, trzeba poczekać, aż sztuka się skończy.
Słowo „piątek” ma przynosić pecha aktorom na scenie.
Przesądy prawie zniknęły. Słowo to zostało zastąpione przez „darracq”, słowo oznaczające młot w paryskim slangu ( https://fr.wiktionary.org/wiki/darracq )
Życzenie szczęścia aktorowi lub członkowi spektaklu to pech. Zamiast tego, aby uniknąć katastrofy, najczęściej używanym zwrotem jest po prostu gówno!
Te terminy ekspresyjne od chwili widzów spadały w horse- przygotowanych wagonów w przed wejściem, podczas którego konie nie omieszkał wypełnić ten teatr kwadrat z ich odchodów . Ten „dodatek” był wprost proporcjonalny do liczby widzów i był wyrazem życzliwości, aby życzyć artystom „mnóstwa gówna”.
W Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej losu odwraca „ Złam nogę! ” („ Złam nogę! ”); w Niemczech mówimy „ Hals und Beinbruch! „ („ Złamana szyja i noga ”) lub„ Toï, toï, toï ” , powtórzenie pierwszej sylaby Teufel (diabeł).
We Włoszech należy powiedzieć: „ In bocca al lupo ” („W paszczy wilka”), na które aktor musi odpowiedzieć „Crepi il lupo” („Niech umrze wilk”).
Nigdy nie gwizdaj na scenie ani za kulisami. Twierdzi się, że przyciąga to publiczne gwizdki . W rzeczywistości ten przesąd bierze się z faktu, że dyrektorzy teatrów (byli szefowie marynarki żeglarskiej) używali zakodowanych gwizdków do komunikowania sobie nawzajem zmian scenerii. Gwizdający aktor mógłby wtedy zmylić techniczny przepływ serialu. Inne wyjaśnienie pochodzi z czasów oświetlenia gazowego. Rampy zostały zapalone przez pilota, który był stale włączony. Gdyby płomień został zgaszony, ulatniałby się gaz i istniało ryzyko wybuchu . Swobodny wydech gazu wytwarzał charakterystyczny gwizd, stąd zakaz gwizdania w teatrze.
Nie wolno go wymawiać, zastępuje się go „guinde”, „fil”, „bout”…
Podobnie jak w marynarce, każda lina ma określoną nazwę ( guinde , fał , drut , konopie itp.), Ale słowo „lina” jest całkowicie zabronione. Według miejsc i epok jest uważany za „śmiertelny”, ze śmiercią; albo wręcz przeciwnie, zło jest mniejsze, a ten, kto je wypowiada, zobowiązuje się jedynie do opłacenia wycieczki wszystkim, którzy to słyszeli. Na scenie Opéra national du Rhin w Strasburgu termin „string” zostaje zastąpiony alzackim słowem „ Schnutzgigerle ”. Guinde staje się „do Schnürr”. Jedyna struna występująca w teatrze nazywana jest „struną fortepianową”. Nie jest muzykalne, jest wykonane ze stali o wysokiej wytrzymałości i służy jako prowadnica kurtyny .
Termin jest dozwolony, gdy element jest zaopatrzony w węzeł kata . Rzeczywiście, ten przesąd wywodził się z marynarki wojennej, gdzie lina oznaczała narzędzie tortur. Ale odnosi się również do tych komików, którzy na końcu swojej nieszczęścia lub porażki znaleźli powieszeni rano w teatrze. Innym wyjaśnieniem jest pożar. W teatrach oświetlonych świecami na gigantycznych żyrandolach ryzyko pożaru było częste. Lina (oznaczająca tylko to zabezpieczenie) wyznaczyłaby wówczas sposób spuszczania ilości wody zatrzymanej w zbiornikach, aby móc ugasić pożar. Ponieważ woda jest stojąca, a zatem silnie pachnąca, zaleca się ciągnięcie za linę tylko wtedy, gdy jest to naprawdę konieczne.
Adaptacje teatralne (przed i po wydaniu filmu) skryptu dla Alfreda Hitchcocka liny tabu złamać.
Na scenie teatralnej również należy unikać słowa „kurtyna” , uważane za pechowe w taki sam sposób, jak słowo „lina”. Wolimy słowo „ skrzydło ”, które precyzyjnie określa kurtynę sceniczną, lub nowszą formę - „kurki”.
Kolor zielony jest, być może od początku XX e wieku, uważany za szkodliwy w świecie spektaklu. Wcześniej w opisie kostiumu jest wiele wzmianek o kolorze zielonym. „Zawsze mówiliśmy, że Molière lubił kolor zielony” .
Wszystkie wyjaśnienia tego przesądu są ryzykowne i zaprzeczają badaniom dokumentalnym. Byłoby oświetlenie sceny pochodzą z XIX th century, które nie podświetlony odcieniach zieleni ; ale światło świec, które całkowicie gasi błękit, pozwala odróżnić zieleń, podczas gdy płomień gazowy ma delikatny zielony odcień. Innym wyjaśnieniem wywołuje się kolor śniedzi , tlenek miedzi lub cyjankiem , toksycznych przypuszczalnie stosowane do barwienia przez ubrania raz. Malowanie garderoby na zielono było łatwiejsze do osiągnięcia niż barwienia, ale technika ta była również bardziej toksyczne dla aktora. Według legendy, Molier musiałby zużyte na zielono, gdy grał Le Malade imaginaire po raz ostatni. The17 lutego 1673, kilka godzin przed śmiercią. Według innej legendarnej opowieści, obojętny na wszystkie ówczesne świadectwa, zmarł na scenie . Ale pamięć kwot zapłaconych krawcowi, który zaopatrzył wyimaginowaną pacjentkę w kostium, pozwala na bardzo precyzyjne opisanie tego: aksamitny szlafrok „ amarantowy ”, podszyty „szarą frotte”, z futrzaną lamówką (wiewiórka).
Jeśli kolor zielony jest uważany za zły we Francji i Wielkiej Brytanii, innym kolorem „pecha” jest niebieski , który wydaje się czarny w świetle świec, we Włoszech jest on fioletowy , a w Hiszpanii żółty . W tym drugim przypadku wyjaśnienie pochodzi z walk byków : rzeczywiście, peleryna torreadora jest koloru wina na zewnątrz i żółta wewnątrz, jeśli torreador jest rogaty, ostatnim kolorem, który zobaczy, będzie żółty.
W Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej, część z szekspirowskiego Makbeta uważa się za przeklęty, więc aktorzy uniknąć wymawia jego tytuł (termin „Scottish play” [w języku angielskim, szkocki zabaw ] jest używany zamiast).
Aktorów grających główne role same są oznaczone jako M i Lady M . Uważa się, że każdy, kto nie używa eufemizmu, może mieć poważne konsekwencje. Mówi się jednak, że członkowie obsady są chronieni przed klątwą - ale pozostaje to sporne. Mówi się również, że Makbet nigdy nie został wystawiony na scenie bez przynajmniej jednego z aktorów, który zginął lub został poważnie ranny podczas pokazu. Nie ma obiektywnych dowodów, które mogłyby przypisać lub zaprzeczyć temu przesądowi, ale warto zauważyć, że sztuka zawiera więcej scen walki i innych okazji, w których dochodzi do poważnych wypadków, niż przeciętne sztuki Szekspira. Przyczyną tego przesądu jest zwykle to, że Makbet , będący bardzo popularną sztuką, jest generalnie programowany przez teatry z nierównowagą budżetową lub że wysokie koszty produkcji sztuki stawiają teatr w tarapatach finansowych. W odcinku The Simpsons Homer dostaje się do królowej słowo „Makbet” jest słyszalne dziewięć razy, a komik ( Ian McKellen ) rozmawiający z rodziną Simpsonów widzi, jak spadają na niego nieszczęścia (jak uderza go piorun).).