| Narodziny |
9 września 1890 Cailar |
|---|---|
| Śmierć |
13 grudnia 1961 Aigues-Vives , Gard |
| Imię urodzenia | Sully-André Peyre |
| Przezwisko | Escriveto, Reine Hermengarde, Claire Delune, Irène Grandeherme, Elie Arden Pluris, Ulysse Dampierre, Charles Rafel, Felibre di pantai , Jan de la Vau-Longo, Jaume and Beaumone Vivarés, Jean Sylvestre, Eliò |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Poeta , dziennikarz , pisarz |
| Małżonka | Amy Sylvel ( d ) |
| Ruch | Félibrige |
|---|
Sully-André Peyre , urodzony dnia9 września 1890w Cailar i zmarł dalej13 grudnia 1961w Aigues-Vives in the Gard , prowansalski poeta i pisarz, który pisał po francusku , prowansalsku i angielsku . Przez prawie 40 lat prowadził przegląd Marsjasza .
Syn Pierre'a Peyre, który był właścicielem domu i ziemi w Mouriès oraz posiadłości drzew oliwnych, winorośli i zbóż w Destet , i Emmy Soulier, dorastał między Mouriès i Destet, gdzie dorastając, udawał się coraz bardziej spotykać się z robotnikami jego ojca, oraczami, pasterzami, pracownikami dziennymi zatrudnianymi do prac sezonowych.
Wychowywał go przede wszystkim babcia i ciocia Mélanie, rodzice wpajali mu jedynie „negatywną” edukację. Od najmłodszych lat żywił pasję do czytania, którą mógł zacząć zaspokajać wraz ze swoją ciotką, która miała bogatą bibliotekę i regularnie otrzymywała Les Annales politique et littéraires .
JEJ. Peyre zaprzyjaźnił się z innymi nastolatkami w jego wieku, a zwłaszcza z Élie Vianèsem ( Alàri Sivanet ), jego dwuletnim starszym, wówczas w Lycée de Toulon, gdzie studiował, którą musiał przerwać w 1907 roku, aby zapisać się do armia w Awinionie . JEJ. Peyre, który już w 1904 r. Zwrócił się do Frédérica Mistrala z okazji otrzymanej przed chwilą Nagrody Nobla w dziedzinie literatury , będącej komplementem poezji prowansalskiej, zaczął interesować się poezją i mieszać z ruchem felibreańskim . Ten ma wtedy na czele Pierre'a Devoluy, którego Peyre przez całe życie będzie twierdził, że jest tak samo ważny w odniesieniu do wyższości "Języka Mistrala" (skąd pojęcie prawa do arcydzieła, którego będzie bronił w swojej biografii Mistralienne opublikowanej przez Seghers) niż w odniesieniu do społecznej doktryny Félibrige'a .
Wraz z Élie Vianès i innymi młodymi ludźmi najpierw opublikował powielany biuletyn lokalnych informacji L'Écho de Mouriès, który istniał tylko efemerycznie, a następnie w 1909 r. Miesięcznik prowansalski La Regalido. , Który trwa tylko rok. .
W 1909 roku S.-A. Peyre ma dziewiętnaście lat; napisał już wiele wierszy, które ukazały się w wydawnictwach Felibréen, między innymi La Regalido i L'Armana tookçau . Prawie każdy, kogo znamy, dotyczy miłości. Wtedy poznał Juliette Roig, która była nauczycielką w Mouriès. On ją poślubia26 września 1911w Marsylii , po zakończeniu długich rodzinnych sporów.
Kiedy wybuchła wojna , S.-A. Peyre, któremu poprawił się jego stan zdrowia, chce dołączyć, po raz pierwszy w Nîmes , gdzie odmówiono mu przyjęcia, po raz drugi w Montpellier bez większych sukcesów; w kwietniu 1917 r. spróbował ponownie i został przyjęty do służby pomocniczej w Nîmes, po czym wkrótce odesłany na stałe do domu. Pozostał więc na uboczu konfliktu do końca, ale w stałym kontakcie ze swoimi zmobilizowanymi przyjaciółmi, opracowując z nimi cały plan działania, aby nadać prowansalskiemu renesansowi nowy impet.
Pomaga również Josephowi Loubetowi , którego La Gazeto było łącznikiem między prowansalskimi żołnierzami na froncie, dodając do niego dodatek literacki i organizując bibliotekę obiegową, której książki, zebrane bezpłatnie, przechodzą z rąk do rąk w okopach. . W 1918 roku wraz z Élie Vianèsem, Francisem Pouzolem i Amédée Gambardellą , Lou Secrètem stworzył drukowany miesięcznik prowansalski, w którym głównie omawialiśmy doktrynę Felibre . W duchu S.-A. Peyre ten biuletyn zapowiadał codzienną prowansalską popularną gazetę akcji, o której on i jego przyjaciele marzyli od dawna i która nigdy nie ujrzała światła dziennego.
Pod koniec wojny musiał pogodzić się z przerwaniem publikacji Tajemnicy , która miała tylko pięć numerów w ciągu czternastu miesięcy; wyrzeka się idei prowansalskiej gazety codziennej, którą od dawna cenił, i wydaje się, że porzuca akcję, aby przejść na emeryturę w czymś, co niektórzy nazywali swoją wieżą z kości słoniowej.
W 1921 roku stworzył Marsyas , małą dwujęzyczną recenzję, w której sam zajmował się pisaniem i administracją aż do swojej śmierci w 1961 roku.
W 1931 roku S.-A. Peyre i jego żona, teraz lepiej znana pod pseudonimem literackim Amy Sylvel, opuścili Le Cailar i udali się do Aigues-Vives, gdzie kupili i odnowili dom, który szybko stał się „centrum poezji i sanktuarium ducha Mistralii”.
To tam w 1961 roku doszło do zawału serca.
O pierwszych francuskich wierszach Peyre'a nie wiemy prawie nic, poza tym, że w 1908 roku był on nieudanym kandydatem do nagrody Sully'ego Prudhomme'a i jego rozczarowanie sprawiło, że na dość długi czas zrezygnował z kontynuowania w ten sposób.
W okresie międzywojennym jednak powrócił do francuskiego wyrażenia.
Wymyśla pewną liczbę postaci, z których każda ma odpowiadać określonemu aspektowi jego osobowości: Reine Hermengarde, Claire Delune, Irène Grandeherme, Elie Arden Pluris, Ulysse Dampierre i wreszcie Charles Rafel, którego prace w znacznym stopniu przyczyniły się po ostatniej wojnie do do sukcesu Marsjasza.
Bardziej jesteśmy zaznajomieni z prowansalskimi wierszami Peyre'a , z których wiele zostało opublikowanych w L'Armana Provençau , Prouvènço , En Terro d'Arle i La Regalido . Bierze udział w felibreańskich konkursach literackich, na których często otrzymuje nagrody). W 1908 roku miał już w przygotowaniu pół tuzina kolekcji prowansalskich. Jest pewne, że te lata jego młodości były szczególnie owocne, ale zniszczył lub poprawił później wiele wierszy tego czasu; te, które zostały opublikowane i które znajdujemy w ich oryginalnej wersji, to w większości utwory w stylu ówczesnych Félibitées, a przede wszystkim świadczą o zadziwiającej łatwości prozodycznej i werbalnej. Tak jest na przykład w przypadku pieśni „Idilo”, wydanej w 1909 r., Z muzyką w La Regalido lub, jeszcze lepiej, wiersza „La Messorgo” w dziewięciu strofach datowanych na22 maja 1908i reprodukowane, po przerobieniu i amputacji strofą w numerze 102 Marsjasza oraz w Choix de Poèmes , pierwszym zbiorze Peyre, opublikowanym w 1929 roku.
W 1909 roku Peyre stworzył postać „Escriveto”, „rodzaj Louise Labé, której namiętne impulsy pozostały platoniczne, która przez pół wieku wyrażała zapał miłosny, który nigdy nie był usatysfakcjonowany i który być może również był przynajmniej. Co najmniej. początek, przedstawienie Estérelle, idealnej kochanki, o której marzył ”.
Escriveto nie był jedynym ani nawet pierwszym pseudonimem, za którym ukrywał się Peyre; rok wcześniej dodał do swojego nazwiska, zgodnie ze zwyczajem Felibera, kwalifikator „felibre di pantai” (felibre snów), a następnie niemal w tym samym czasie podpisał „Jan de la Vau-Longo”, którym nadal znalezione w pierwszych wydaniach Marsjasza . Dużo później miał wymyślić „Jaume and Beaumone Vivarés” oraz „Jean Sylvestre”. Wynalazł także „Eliò”, tego nieznajomego, który przypominał go jak brata.
Peyre publikuje również wiersze w języku angielskim. Według André Prudhommeaux, jego angielskie wersety „są nieustannym cudem muzykalności i sekretnej elokwencji - niewiarygodnym ze strony człowieka, dla którego angielski nie jest językiem mówionym, a jedynie czytanym i pisanym, i który pisał codziennie, dla każdego ćwiczenia styl, korespondencja handlowa Source Perrier ze światem anglosaskim ”.
Peyre tworzy magazyn Marsyas 1921 . Od dłuższego czasu, jeśli w Marsjaszu są wiersze i kilka artykułów o literaturze prowansalskiej, to w przededniu ostatniej wojny, w listopadzie iGrudzień 1938, Lettres à Joseph Sol sur le Związek Felibrów przez Louis Bayle , literatura francuska ma największy udział.
W 1942 roku , w obliczu próby przejęcia magazynu Legion, Peyre zaprzestał jego wydawania.
Wznowiono go w 1946 roku i od tego czasu dominowała prowansalska literatura i artykuły o „doktrynie mistralijskiej”; ze względu na pojawienie się cennych prowansalskich pisarzy, których Marsjasz ujawnia, prezentując swoje pierwsze prace, także ze względu na pojawienie się Instytutu Studiów Oksytańskich, z którym Peyre z zapałem walczy.
Od początku swojej akcji w Félibrige, Peyre przyłączył się do obozu „Mistraliens”, którzy opowiadali się za wyłącznym używaniem prowansalskiego Rodanu jako języka literackiego, w reakcji na „Occitans” (członków Escòla Occitana, szkoły Félibré, która wokół Prosper Estieu i Antonin Perbosc , opowiadają się za powrotem do klasycznej pisowni ) i „dialektały” (wszyscy felibres, którzy używają w swojej wypowiedzi literackiej innego języka niż prowansalski Rodan).
W 1948 r. Opublikował na własny koszt La Branche des Oiseaux , w którym apelował o „język mistralski”, napisany po francusku, aby dotrzeć do szerszego grona odbiorców, w którym „problem językowy jest postawiony jednoznacznie”.
W 1954 roku bezskutecznie próbował sprowokować secesję z Maintenance de Provence. Pomimo problemów zdrowotnych (ostatnie lata życia żył pod groźbą zawału serca, który mógł go w każdej chwili zabić, a który w rzeczywistości go porwał.13 grudnia 1961), JEJ. Peyre nadal nieustannie walczył w Marsjas, a zwłaszcza licznymi listami, z jednej strony o utrzymanie większości zgodnej ze swoimi ideami na konsystorzu Felibréen, z drugiej zaś o potępienie „propagandy prowansalskiej”.