Lobatus gigas

tłumaczenie Ten artykuł mógłby zostać ulepszony poprzez przetłumaczenie artykułu Wikipedii na język angielski  : Aliger gigas .

Jeśli dobrze znasz sugerowany język, możesz wykonać to tłumaczenie. Dowiedz się, jak .

Wielka muszla, lambi

Lobatus gigas Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Gigantyczna koncha Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Mięczak
Klasa Gatropoda
Zamówienie Littorinimorpha
Rodzina Strombidae
Uprzejmy Lobatus

Gatunki

Lobatus gigas
Linneusz , 1758

Status CITES

W załączniku II CITESZałącznik II , Rev. z 6.11.92

Skrzydelnik wielki (królowamuszlalubkrólowamuszla) to gatunekmorskiegomięczaka znaleźć w równikowych i tropikalnych obszarów zachodnim Atlantyku, zwłaszcza wIndiach Zachodnichina Florydzie. Może osiągnąć 30 cmi 1,5 kg, zjada glony i różne resztki roślinne. Gatunek ten znacznie spadł z powoduprzełowienia wcelu spożycia przez ludzi, a czasem z powodu dekoracyjnego wykorzystania jego skorupy. Obecnie jest sklasyfikowany jako gatunek zagrożony i częściowo chroniony przezKonwencję Waszyngtońską : handel jest poważnie ograniczony i objęty kontrolą celną, na przykład na Francuskich Antylach.

Gatunek ten był również określany jako Eustrombus gigas

Opisy i biologia

Ten bezkręgowiec ( gastropod ) o muskularnej stopie zajmuje różne środowiska w zależności od swojego cyklu życiowego, pory roku i pory dnia. Jest uważany za detrytusożercę, ale może również żywić się martwymi lub żywymi, dryfującymi glonami ( Sargassum ) lub innymi szczątkami roślin wnoszonymi przez prąd do zagłębień lub niektórych dna morskiego.

Podział

Szeroko rozpowszechniony na wodach Karaibów, był obficie poławiany na wybrzeżach Florydy i Indii Zachodnich, gdzie spadł.

Potencjalnie zaludnia każdy rodzaj dna morskiego o głębokości od 0 do 100  m . Postać dorosła występuje preferencyjnie w osadach piaszczysto-mulistych, od 4 do 18  m na obszarze nieeksploatowanym przez włoki i dragi. Obecnie jest uważana za szczególnie obecne w łąki z trawy morskiej morskiej najlepiej zachowanych, ale lokalizacja może być pośrednim skutkiem presji połowowej ulega.

Występuje również na nagich równinach osadowych, a także na twardym podłożu (skalistym lub rafowym). To samo dotyczyłoby istnienia starszych stad położonych na większej głębokości, od 20 do 60  m .

Jest to gatunek podlegający częstym migracjom, zarówno pionowym, jak i poziomym, reagujący na bodźce termiczne i świetlne, a migracje sezonowe są identyfikowane u dorosłych.

Różne fazy cyklu życia (wzrost, dojrzewanie, reprodukcja)

Młode osobniki preferują więc kolonizację dna między 1,5 a 4 m , podczas gdy dorosłe wolą dno  między 10 a 20  m . Świadczy o tym wskaźnik dojrzałości powyżej 99% spotykanych osobników od 18  m . Od września do marca koncentrują się na twardym podłożu, by w lipcu dotrzeć do warstw trawy morskiej stref sedymentacyjnych.

Dostępność żywności nie jest zatem głównym motorem migracji, jak to często ma miejsce w przypadku gatunków morskich. Korzystny charakter siedliska dla tego mięczaka wydaje się być również skorelowany z dobrym tempem odnowy wód morskich i umiarkowanymi wahaniami temperatury (sezonowymi i dobowymi).

jedzenie

Lobatus gigas ( na francuskich Antylach nazywany konchą królową ) to detrytus o skłonnościach roślinożernych (algi zielone, czerwone i brązowe). Żywi się dnem, resztkami roślin i niektórymi żywymi glonami, preferując Sargassum .
Dorośli wydają się żywić obojętnie w dzień iw nocy, co nie ma miejsca w przypadku młodocianych w wieku poniżej jednego roku. Te ostatnie mierzące mniej niż 50-100  mm nadal mają endogenny, dobowy tryb życia (zakopane w osadzie) i nie wynurzają się, by żerować na powierzchni aż do zapadnięcia zmroku. Dopiero po przekroczeniu tej wielkości pójdą zaludnić płytkie łąki trawy morskiej . Tworzą tam bardzo ważne agregaty sezonowe i dlatego są bardziej podatne na działalność połowową. W tym miejscu osiągną swoją dorosłą formę. Gatunek ten gwałtownie spadł na Francuskich Antylach od lat 60. XX wieku, prawdopodobnie z powodu przełowienia, które uzasadniało próby rozrodu pod koniec lat 80., w szczególności badane przez Ifremer .

Morfologia

Queen Conch jest największą z karaibskich Strombidae . Jednak obserwowany rozmiar i waga może się różnić w zależności od obszaru. Największe okazy mają długość od 24 do 29  cm i masę całkowitą od 700 do 1500  g . Ale średnia wielkość rejestrowane w rybołówstwie jest na początku XXI th  century blisko 20  cm . Kobiety są nieco większe od samców.

Jego otoczka składa się z mikrokryształów węglanu wapnia w postaci aragonitu zawartego w matrycy białkowej. Jest niezwykle wytrzymały (znacznie bardziej niż zwykłe kryształy aragonitu) ze względu na swoją architekturę złożoną z warstw przecinających się lameli, która umożliwia rozpraszanie energii wstrząsów w mikropęknięciach, które nie ulegają dyfuzji. Ma iglice z cierniami, a jego muskularna stopa ma zrogowaciałe wieczko. Samce mają długi, rozciągliwy penis umieszczony wzdłuż kanału syfonowego, podczas gdy samice noszą woreczki z jajami. Od 5-6 miesięcy muszla zmienia kolor na różowo-pomarańczowy. A od 3,5 do 4 lat powstaje jego duża flaga. Nazywa się to również wargą. Pojawienie się wargi oznacza zbliżanie się dojrzałości dla nieletniego.

Reprodukcja

Czterolatki o wielkości ok. 18  cm i grubości warżki 5  mm w końcu osiągnęły dojrzałość i zostają rozpłodowcami. Dorosłe osobniki obecne w korytach trawy morskiej (5 do 18  m ) lub na dnie zbocza rafy (20 do 60  m ) będą prowadzić sezonową migrację reprodukcyjną. Zaprowadzi je na nagie dna osadowe, gdzie następują po sobie gody i składanie jaj.

Zjawisko to, chociaż można zaobserwować przez cały rok w Belize i Meksyku, wydaje się być skoncentrowane w jednym okresie na innych obszarach. Zwykle trwa od kwietnia do sierpnia, natomiast tak zwana faza spoczynku seksualnego trwa od września do marca. W tym okresie samice będą operować od 6 do 25 lęgów, za każdym razem reprezentujących od 300 000 do 1 500 000 jaj. Są one zebrane w długie, galaretowate włókno o długości 30  m , zaglomerowane piaskiem, w pojedynczy półksiężyc o średnicy od 10 do 15  cm . Układanie trwa średnio od 24 do 36 godzin. To samo tarło może być wynikiem zapłodnienia przez różnych partnerów.

Pomimo liczby tarlisk i długości sezonu lęgowego, w różnych badaniach zidentyfikowano szczyt reprodukcyjny. Podążałaby za maksimum fotoperiodu i poprzedzała maksymalną temperaturę wody. Co plasuje ją mniej więcej w lipcu. W ramach tych samych badań zidentyfikowano dwa bardzo różne stada lęgowe na eksploatowanych obszarach. Pierwsze grupujące młode dorosłe osobniki mają od 10 do 18  m, a następnie rozmnażają się wcześniej (między lutym a październikiem, w zależności od obszaru), niż drugie grupujące starsze dorosłe osobniki położone głębiej (20 do 60  m ), które rozmnażają się między kwietniem a sierpniem. Pokazuje to, że presja połowowa warunkowałaby rozmieszczenie tego gatunku. Pod koniec sezonu lęgowego każda samica przyczyni się do wyprodukowania prawie 6106 larw konch królowej.

Rozwój

Lobatus gigas ma co najmniej cztery odrębne fazy życia (i jedną piątą, która byłaby pośrednim efektem presji połowowej).

Po trzech do czterech dniach jaja uwalniają larwy, które przyjmują planktoniczny tryb życia w ciągu pierwszych 10 metrów słupa wody. Podczas tej fazy, która trwa od dwóch do pięciu tygodni, larwy poddawane są prądom powierzchniowym, które rozpraszają je na dziesiątki, a nawet setki kilometrów. Może to oznaczać transfer genów, który może osiągnąć maksymalnie 900  km . Większość larw jest w tym czasie zjadana lub umiera.

Wtedy następuje metamorfoza, jeśli występują wszystkie niezbędne sprzyjające czynniki. W przeciwnym razie larwy są w stanie opóźnić swoją metamorfozę, ale ryzykują trwałą utratę tej niezbędnej do przetrwania umiejętności. Larwy tracą następnie welum, co pozwala im żywić się mikroalgami, oddychać i poruszać się. Po zagęszczeniu skorupy młode osobniki opadają na dno (1 do 2  m ), gdzie zakopują się. W ten sposób stają się nieletnimi.

Przez rok będą zakopywane w osadzie w ciągu dnia i wynurzają się na jego powierzchnię, aby żerować w nocy. W wysokości 50 do 100  mm , roczniak powrocie trwale na powierzchnię i zainicjować migracji ontogenic do łóżek z okrytonasiennych transportowe (od 1,5 do 5  m ). Tam gromadzą się w agregaty do 100  m długości i 2,5  m szerokości na niektórych obszarach. Jedna z hipotez głosi, że te zgromadzenia uczyniłyby je mniej podatnymi na drapieżniki.

Dorastają więc do wieku 3-4 lat, co odpowiada wykształceniu się szerokiej wargi, świadczącej o przejściu do dorosłości, a następnie migrują do głębszych obszarów (10-18  m ). Zasiedlają wszystkie rodzaje dna morskiego, zawsze wyraźnie preferując dno trawy morskiej na obszarach połowowych. Najstarsze osobniki zaobserwowane w eksploatowanej strefie wydają się następnie docierać do jeszcze głębszych stref (gdzie łatwiej im uciekają przed rybakami). Tworzą wtedy starą i głęboką obsadę lęgową (20 do 60  m ), na której obecnie opiera się zarybianie obszarów intensywnej eksploatacji.
Jednak to szczególne zachowanie zanika w ciągu kilku miesięcy w morskich obszarach chronionych, gdy nie są one poławiane, co wydaje się wskazywać, że jest to konsekwencja połowów.

Wzrost Queen Conch różni się w tych różnych fazach.  

Wzrost

Wzrost muszli królowej jest nieciągły i niejednorodny. To jest źródłem wielu problemów związanych z zarządzaniem i monitorowaniem populacji. Między wylęgiem a metamorfozą muszla królowa zgęstnieje i sprawi, że jej muszla stanie się nieprzezroczysta. Następnie będzie rosła w sposób ciągły, aż do powstania charakterystycznej wargi przejścia do fazy dorosłej. Dlatego otoczka nie będzie już rosła, ale zgęstnieje, podobnie jak warga. Ale wraz z wiekiem jednostki rozpocznie się i narasta odwrotny proces erozji.

Wszystko to, w połączeniu z różnicami we wzroście wynikającymi z położenia geograficznego miejsca rozwoju, przyczynia się do niemożności wykorzystania rozmiaru lub grubości muszli do określenia wieku osobnika. Pojawia się również problem wielkości pierwszego połowu, który ma zapewnić osobnikowi możliwość rozmnażania się przed wejściem do eksploatowanego stada łowiska. Niektóre osobniki z wargą i mierzącymi rozmiar regulacyjny mogą nie być jeszcze dojrzałe i dlatego będą łowione przed rozmnażaniem. Wiele czynników środowiskowych i biologicznych wciąż słabo zidentyfikowanych wydaje się zatem wpływać na wzrost muszli królewskiej. Ale niektóre są już dobrze znane: głębokość, rodzaj podłoża, pokarm, gęstość… Są to te same czynniki, które wpływają na oczekiwaną długość życia jednostki.

Długowieczność śmiertelności

Śmiertelność w Lobatus gigas różni się w zależności od etapu rozwoju. Jeśli jest ofiarą około 130 gatunków morskich, nie wszystkie z nich interweniują przez całe życie. Tak więc organizmy żywiące się planktonem zagrażają jedynie fazie planktonowej gatunku. Larwy skorupiaków zjadają larwy konchy królowej. Odnosi się to również do wielu organizmów, takich jak meduzy, koralowce, wachlarze morskie, niektóre ryby i bezkręgowce. Metamorfoza jest również krytyczną fazą ich rozwoju prowadzącą do wysokiej śmiertelności.

Młode osobniki do 2 roku życia zjadają homary, ośmiornice, inne ślimaki, ryby, kraby lub pustelniki. Następnie gromadzą się w skupiska, aby zmniejszyć presję drapieżników. Wtedy dorosłemu zagrażają tylko żółwie, ośmiornice i płaszczki. Starsze mają tak grubą skorupę, że niepokoi ich niewiele drapieżników. Człowiek jest wtedy największym i najskuteczniejszym ze swoich drapieżników. Skutkuje to zmienną oczekiwaną długością życia w zależności od tego, czy populacja jest eksploatowana, czy też nie, która może wahać się od 6 do 7 lat w strefach płytkich, w porównaniu do 26 lat w strefach głębokich od 40 do 60  m .

Stan populacji, zagrożenia

Z powodu intensywnych połowów i słabych wynikach prób hodowli, gatunek jest obecnie sklasyfikowany w załączniku II do konwencji waszyngtońskiej , a w dodatku B do rozporządzenia Europejskiego 338/97, eksport królowej muszlą, skorupiaki królowej Conch lub przedmiotów zawierających utwory Queen Masa perłowa muszli jest formalnie kontrolowana i ograniczana przez organy celne .

Zastosowania ludzkie

Lobatus gigas to przysmak w Indiach Zachodnich, równie popularny i luksusowy jak homar . Na Francuskich Antylach jego nazwa gastronomiczna brzmi „lambi”.

Prekolumbijskie populacje andyjskie spożywały go i używały go jako rogu zawoławczego ("  pututo  "). Muszle są często znajdowane w pobliżu odłamków terakoty przez archeologów, w tym na Martynice .

Jego muszla i perły, które może wyprodukować, są używane do dekoracji i wyrobu przedmiotów, takich jak biżuteria , w szczególności bardzo rzadka różowa perła (jedna różowa perła na około tysiąca konch).

Lambi to jeden z symboli flagi martynikańskiej odsłoniętej 10 maja 2019 roku.

Linki zewnętrzne

Załączniki

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Stoner i Sandt, 1992; Stoner i wsp., 1996 (1 i 2); Stoner i Ray, 1996; Glazer i Nerka, 2004.
  2. Stoner i Sandt, 1992; Stoner i Ray, 1996; Theile, 2001.
  3. Stoner i wsp., 1996 (1 i 2); Theile, 2001.
  4. Stoner, 1989; Stonera i Sandta, 1992; Stoner i wsp., 1996 (1 i 2); Stoner i Ray, 1996; Theile, 2001.
  5. Rathier I (1987) Stan zaawansowania badań nad hodowlą (w parkach, klatkach (ewentualnie w połączeniu z rybami) lub w zielnikach) Lambi (Strombus gigas) na Martynice .
  6. (Stoner, 1989; Stoner i Sandt, 1992; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  7. (Stoner, 1989; Stoner i Lally, 1994; Stoner i in., 1996 (1 i 2); Theile, 2001; Stoner, 2003)
  8. (Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  9. Ballarini R, Heuer A, Secrets in the Shell , For Science, październik 2008, s.86-92
  10. (anon., 1999; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  11. (Berg i Olsen, 1989; Stoner, 1989; Stoner i Sandt, 1992; Stoner i Ray, 1996; anon., 1999)
  12. (Stoner, 1989; Stoner i Sandt, 1992; anon., 1999; Theile, 2001)
  13. (Berg i Olsen, 1989; Stoner i Sandt, 1992; anon., 1999; Theile, 2001)
  14. (Stoner i Ray, 1996; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007; Gros i Frenkiel, 2007)
  15. (Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  16. (Berg i Olsen, 1989; anon., 1999; Theile, 2001)
  17. (Stoner i Sandt, 1992)
  18. (Berg i Olsen, 1989; Stoner i Sandt, 1992; anon., 1999; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  19. (Stoner i wsp., 1996 (1 i 2); Stoner, 2003)
  20. (Stoner, 1989; Stoner i Sandt, 1992; anon., 1999; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  21. (Stoner, 1989; Stoner i Lally, 1994; Stoner i in., 1996 (1 i 2); Theile, 2001; Stoner, 2003)
  22. (Stoner i Sandt, 1992; Stoner i Ray, 1996; anon., 1999; Theile, 2001)
  23. (anon., 1999; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  24. (Stoner i Lally, 1994; Theile, 2001; Stoner, 2003)
  25. (Berg i Olsen, 1989; anon., 1999; Theile, 2001; Frenkiel i Aldana Aranda, 2007)
  26. (Stoner i Sandt, 1992; Stoner i Ray, 1996; anon., 1999)
  27. Antczak A., de Antczak MMM, Antczak K. i Antczak O. (2012). Poszukiwania archeologiczne na wysepce Madame na Martynice. Caracas, Wenezuela.
  28. „  Martynika ma teraz swoją flagę i hymn  ” , na Martynice la 1ère (dostęp 13 maja 2019 r. )