Spencer jest North American karabin wojskowy zaprojektowany w roku 1860. Łączy radykalnych innowacji do czasu: a ładowanie zamka i szybki system przeładunkowy z ręcznego powtórzenia przez dźwigni sub-strażnika. Zapas siedmiu metalowych nabojów (z bocznego zapłonu) mieści się w cylindrycznym magazynku umieszczonym w kolbie.
Spencer był pierwszym indywidualnym długim pistoletem oficjalnie przyjętym i masowo produkowanym przez uprzemysłowiony naród.
Karabin Spencera, szeroko używany przez związkowców podczas wojny secesyjnej , nigdy nie zdetronizował „ muszkietów gwintowanych ” (jednostrzałowych, z gwintowaną lufą, kapiszonowych i ładowanych przez lufę, takich jak w szczególności karabin Springfield Model 1861). został wyposażony.
Jednak jego wersja z krótką lufą, karabinek Spencera , była sprzedawana znacznie szerzej niż wersja z „długim karabinem” i była niezwykle popularna w kawalerii amerykańskiej - wtedy wśród osadników i rdzennych Amerykanów podczas Podboju Zachodu.
Karabin został zaprojektowany przez Christophera Miner Spencer w 1860 roku i początkowo produkowane przez firmę Spencer , a także przez Ambrose Burnside Rifle Co . Wersja karabinowa ( karabinek ) Spencer była produkowana około 6 razy więcej niż wersja karabinowa ( karabinowa ) i była bardzo popularna wśród związkowców.
Ponieważ jego duży kaliber (.52 lub 13 mm ) pocisku i niska prędkość wylotowa gwałtownie spadały, Spencer w rękach przeciętnego strzelca był celny tylko do 200 jardów : był wtedy w skrócie niewiele bardziej skuteczny niż klasyczny Springfield Model 1855 lub Springfield Model 1861, w który wyposażeni byli niebiescy żołnierze. Jednak jego szybkostrzelność (od 14 do 20 strzałów/min) zmiażdżyła każdy muszkiet gwintowany ( wojskowy jednostrzałowy , gwintowany i ładowany odprzodowo ), który w wyszkolonych rękach nie mógł wystrzelić więcej niż 3 strzały/min.
Nabój, którego metalowa obudowa zaopatrzona jest w obrzeże (ułatwiające wyjęcie i zwiększające szczelność komory podczas wybuchu), jest cylindryczny, co symbolizuje jego nazwa: „56-56 Spencer”. O ile w zasadzie pierwsza z liczb odnosi się do kalibru lufy, a druga do masy czarnego prochu obecnego w naboju, o tyle liczby odnoszą się do średnicy łuski u podstawy i przy szyi.
Standardowy ładunek wynosił 45 ziaren (2,9 g ) czarnego prochu i nadawał pociskowi prędkość około 350 m/s przy lufie, a więc energię kinetyczną około 1500 dżuli . Spłonka była typu pierścieniowego, a średnica ołowianego pocisku zmieniała się (w zależności od producenta) od 0,54 do 0,555 cala (13,7 do 14,1 mm ).
Działanie: opuszczenie dźwigni osłony powoduje wyrzucenie pustej skrzyni z komory; podniesienie dźwigni zamyka komorę na nowy nabój, który został wypchnięty do przodu przez sprężynę magazynka. Ponieważ kurek nie jest napięty podczas ruchu dźwigni gardy, strzelec musi go odciągnąć, aby móc strzelać (jak w rewolwerach jednofunkcyjnych ).
Szybkostrzelność wynosi około 14 strzałów/min pomiędzy wyszkolonymi rękami.
Po opróżnieniu wyjmowany, cylindryczny magazynek umieszczony w kolbie można było szybko zastąpić pełnym, dzięki cylindrycznym magazynkom wynalezionym przez pewnego Blakeslee.
Konserwatyzm Departamentu Wojny Stanów Zjednoczonych (Departament Wojny w Waszyngtonie ) prowadził oficjalną adopcję Spencera. Ponadto eksperci Hiram Berdan i prezydent Abraham Lincoln , którzy wypróbowali Spencera, byli raczej powściągliwi, a różni biznesmeni lobbowali za kilkoma modelami nowej broni. Ostatecznie podpisano umowy zlecenia.
Spencer został po raz pierwszy wydany Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych jako wersja karabinowa ( wojskowa ). Następnie po raz pierwszy pojawił się w akcji w postaci karabinu Spencer , w rękach kawalerii armii amerykańskiej pod Sharpsburg, podczas bitwy pod Antietam (17 września 1862 r).
Podczas wojny secesyjnej niezawodność i siła ognia Spencera sprawiły, że stał się popularną bronią.
Konfederaci schwytali pewną liczbę Spencerów, ale ich użycie przez Południowców było ograniczone, zwłaszcza że brak miedzi uniemożliwił Konfederacji masową produkcję naboju.
Spencer karabin był stosowany głównie od 1863. Tak więc, podczas Bitwy Hoovera Gap , głównej konfrontacji Kampanii Tullahoma , do pioruna Brygady z płk Jana T. Wildera , wykazano skuteczność silnego ognia.
W czasie kampanii gettysburskiej , w czasie bitwy pod Hanowerem (30 czerwca 1863 r), 2 pułki brygady Michigan pod dowództwem George'a Armstronga Custera użyły Spencera przeciwko kawalerii Jeba Stuarta .
Trzy dni później, w bitwie pod Gettysburgiem , na polu bitwy wezwanym ze Wschodniego Pola Kawalerii , Błękitni Kawalerowie pod dowództwem gen. bryg. Davida McM. Gregg i George Custer są uzbrojeni Spencer, ponieważ odpychają Jeba Stuarta , który stara (w celu wykorzystania ewentualnego sukcesu naładowania Pickett'a ) do infiltracji tył Potomac Army of George G. Meade .
Koniec wrzesień 1863zderzenie rozpoznawcze kawalerii północnej i południowej w przededniu bitwy pod Chickamauga ; mieszkańcy Północy są uzbrojeni w karabinki Spencer , co daje im wyraźną przewagę nad karabinkami Enfield P. 1861 z Południa.
Następnie coraz więcej korpusów Unionistów w kawalerii lub piechocie konnej było wyposażonych w Spencery, co było tak oczywiste, że kawalerzysta miał znacznie większe trudności niż piechota z przeładowywaniem broni palnej ustami. Spencer cieszył się dobrą opinią za niezawodność i zapewniał właścicielowi znacznie większą siłę ognia niż konwencjonalne muszkiety gwintowane lub karabiny jednostrzałowe. Jednak ewolucja mentalności, która umożliwiłaby pełne wykorzystanie tej taktycznej przewagi, następowała w sztabach bardzo powoli: obawiano się marnowania amunicji, której zaopatrzenie również stanowiło problem. Niektórzy krytycy skarżyli się na fale dymu i upałów przebijające się przez armatę: uniemożliwiało to, jak mówili, zobaczenie wroga.
To przegrzanie broni mogło ponadto wystąpić w szczególności podczas intensywnej wymiany, jak podczas bitwy o Haw's Shop (28 maja 1864 r): jeźdźcy obu obozów zeskoczyli z konia, zajęli pozycje za balustradami i ciągnęli do woli (karabinki Konfederatów Enfield P. 1861 przeciwko karabinom Spencer z Unionistów), podpisując definitywny upadek kawalerii z przeszłości przed nowoczesną bronią palną, a broń, która dziś powoduje blisko 800 ofiar w ciągu 7 godzin walki.
11 maja 1864 r, podczas bitwy pod Żółtą Tawerną , większość ludzi, których Philip Sheridan bierze w ogromnym nalocie (10 000 kawalerii, 32 działa) jest uzbrojonych w karabinki Spencer . John Wilkes Booth , który zamordował prezydenta Abrahama Lincolna w dniu14 kwietnia 1865 rbył w posiadaniu karabinu Spencera, kiedy został zabity przez swoich prześladowców w dniu26 kwietnia następujący.
Kolejny dowód na popularność, jaką Spencer zdobył wśród wojsk związkowych, a co za tym idzie, wśród decydentów: zdetronizował jednostrzałowy karabinek Burnside zaprojektowany i wyprodukowany przez generała dywizji Ambrose Burnside . Prawdą jest, że Burnside jest na polu znacznie gorszy od Spencera: przeładowanie po każdym strzale zajmuje dużo czasu; strzelec musi wtedy umieścić na miejscu kapsułę niezbędną do strzelania; szczelność zamka jest niepewna, a gorące gazy często zagrażają oczom strzelca. Dodatkowa obraza pod smutnym końcem jego kariery wojskowej dla byłego generała dywizji Ambrose Burnside : od początku 1865 roku do końca działań wojennych „Burnside Arms Co.” produkowało tylko „karabinki Spencera” .
CM Spencer nie był biznesmenem: nie widział potencjału, jaki podbój Zachodu oferował rusznikarzom, a fabryka upadła, gdy tylko pod koniec wojny secesyjnej ustały rządowe rozkazy.
Spencer Arms Co. został kupiony przez Fogerty Rifle Company , następnie przez Oliver Winchester , a Spencer , podobnie jak karabin Henry przestał być produkowany na rzecz Winchester 1866 .
Wyprodukowano około 200 000 Spencerów, a klasyczną amunicję bocznego zapłonu 56-56 Spencer można było znaleźć do lat 20. Wiele Spencerów zostało następnie przerobionych na nabój centralnego zapłonu wywodzący się z .50-70.
Spencer karabinek był długo ulubieńcem amerykańskich Indian , zwłaszcza w ciągu ostatnich indyjskich wojen . W ten sposób Roman Nose paradował z „Spencerem z siedmioma strzałami wiszącym z boku siodła, 4 duże rewolwery marynarki wojennej przeszły do pasa, a on ściskał zgięty łuk i strzały w lewej ręce. "
W Europie : Dostawy Spencerów zostały zakupione przez Francję podczas wojny 1870 przeciwko Prusom.
W Azji , w ramach wczesnego użycia broni palnej na dużą skalę w Japonii , karabin Spencera uzbroił wojowników domeny Tosy podczas wojny Boshin (1867-1868).
Północnoamerykańscy „ rekonstruktorzy ” z dumą paradują, przebrani za niebieskich jeźdźców, ze Spencerem ...
W epickim westernie Taniec z wilkami (1990) autorstwa Kevina Costnera amerykańscy żołnierze przybyli do Fort Sedgwick są uzbrojeni w karabinki Spencer i demonstrują, jak to działa (jeśli nie ich celność…) w scenie, w której zabijają Dwie skarpetki wilk .
W Relentless Clinta Eastwooda (1992) były USCT Ned Logan (w tej roli Morgan Freeman ), przyjaciel Willa Munny'ego, jest uzbrojony w karabinek Spencer i udowadnia, że jest to celna broń na daleki dystans.
La Petite Fille Bois-Caiman , tom 6 komiksu Les Passagers du vent przez François Bourgeon wyraźnie pokazuje (str. 40,41,42) operacja (a nawet przeładunków) na karabinek Spencer , a jego przewaga nad bronią. pojedynczy strzał i ładowanie przez lufę.
Spencer pojawia się w grze wideo Red Dead Redemption 2
W filmie Sto dolarów dla szeryfa (1966), Laboeuf ( Glen Campbell ) posiada Spencera.
W filmie Rio Grande z Johnem Waynem żołnierze garnizonu pułkownika Yorke'a są wyposażeni w karabiny Spencer.
