Richard Steele

Richard Steele (1672-1729) Opis obrazu STEELE Richard.jpg. Kluczowe dane
Narodziny Marzec 1672
Dublin ( Irlandia )
Śmierć 1 st Wrzesień 1729
Carmarthen ( Walia )
Narodowość irlandzki
Zawód dramaturg , dziennikarz i polityk

Sir Richard Steele (chrzest dnia12 marca 1672- zmarł 1 września 1729 ) to irlandzki pisarz , dziennikarz i polityk , współzałożyciel wraz ze swoim przyjacielem Josephem Addisonem z magazynu The Spectator .

Biografia

Młodość

Urodził się w Dublinie ( Irlandia ). Jego ojcem był Anglik i matka Irlandka, bez wątpienia na początkuMarzec 1672. Miał pięć lat, kiedy stracił ojca, który był prawnikiem, a rok później matkę. Został następnie powierzony swojej ciotce ze strony matki, Lady Katherine Mildway, i swojemu wujowi Henry Gascoigne, który był prywatnym sekretarzem Jamesa Butlera, pierwszego księcia Ormonde . Jego przybrana rodzina należy do wpływowej szlachty protestanckiej . W 1684 roku Richard, który miał wtedy 14 lat, został wysłany do Londynu , do szkoły Charterhouse dzięki protekcji księcia Ormonde, który był jednym z jej administratorów. Tam spotyka Addison po raz pierwszy i nawiązują przyjaźń, która prawie nie zakończy się w ich życiu. W wieku 17 lat, w towarzystwie tego przyjaciela, kontynuował naukę na Uniwersytecie Oksfordzkim , najpierw w Christ Church College , a następnie w Merton College , gdzie znany był z zamiłowania do literatury.

Jednak w wieku 20 lat opuścił Oksford bez dyplomu i zdecydował się na karierę wojskową pomimo sporu rodziny. Zaciągnął się do Straży Życia , a następnie do Strażników Stóp ( Strażnicy Zimnego Strumienia ). Z okazji śmierci Marii II skomponował wiersz zatytułowany Procesja pogrzebowa ( Marsz żałobny ), który zadedykował swojemu pułkownikowi, baronowi Johnowi Cuttsowi . Steele wkrótce potem został jego sekretarzem, następnie został mianowany chorążym w 1697 i kapitanem w 1700.

Ale życie wojskowe go nie podobało, podczas gdy jego zamiłowanie do listów pozostało. Skomponował mały podręcznik moralne zatytułowany The Christian Hero (1701), w której starał się przekonać czytelnika do korzystania z Biblii jako duchowego przewodnika, przez kontrastujące nauczanie Jezusa Chrystusa i świętego Pawła z pogańskiej stoicyzmu. Z starożytnych Rzymian . Ta praca przyciąga go kpiny ze swoich towarzyszy tak bardzo, że idee, które ujawnia, stoją w sprzeczności z rozwiązłym życiem, które prowadzi. Ulegając swemu zamiłowaniu do literatury, skomponował kilka komedii . Pierwsza, Funeral or Grief à la mode ( Funeral or Grief à la mode ) w 1701 roku, została dobrze przyjęta, podczas gdy druga, L'Amant menteur ( Lying Lover ) z 1703 roku, przedstawiająca cnotliwe postacie, podane jako modele, jest również uważana za poważny i doświadcza porażki. To niepowodzenie nie przeszkodziło mu odejść z wojska i dalej pisać dla teatru. Trzecim utworem Le Mari tendre ( The Tender Husband ) the23 kwietnia 1705powrócił do sukcesu, być może dlatego, że Addison napisał prolog , który jest bardzo ceniony przez publiczność.

Nie ulega wątpliwości, że jego nieustanna potrzeba pieniędzy spowodowana kompulsywnymi i ekstrawaganckimi wydatkami ożenił się ze starszą, ale zamożną wdową Margareth Ford Stretch, która zmarła w następnym roku, pozostawiając mu roczny dochód w wysokości 850  funtów . Na pogrzebie poznał swoją drugą żonę, Mary Scurlack, którą nazywał „droga Prue” w serii ponad czterystu czarujących listów, które do niej skierował. Pobrali się w następnym roku, w 1707 roku, tworząc zjednoczoną parę pomimo burzliwych stosunków. Jednak Mary rozważa separację, kiedy zmarła w 1718 roku. Ich córka Elżbieta, jedyne z czworga ich dzieci, które przeżyły, poślubiła Johna Trevora, 3 e  barona Trevora.

Dziennikarstwo i zaangażowanie polityczne

Dzięki swoim częstym kręgom literackim i teatralnym znalazł się politycznie w partii Wigów . W 1706 roku został mianowany dżentelmenem księcia Consort Georges z Danii , męża królowej Anny . Po śmierci księcia został redaktorem naczelnym London Gazette , oficjalnego czasopisma rządowego. Upadek rządu wigów10 marca 1710 sprawi, że straci ten post.

Plik 12 kwietnia 1709, uruchomił trzytygodnik satyryczny The Tatler ( Le Babillard ), który napisał pod pseudonimem Isaac Bickerstaff, pseudonimem stworzonym i używanym przed nim przez Jonathana Swifta . Od numeru 18 Addison regularnie uczestniczy w pisaniu tego czasopisma. Następnie tworzą genialną parę dziennikarzy z uzupełniającymi się talentami, eleganckim stylem spokojnego Addisona zdobiącym wyobraźnię, dowcipem i spontanicznością impulsywnego Steele. Ale pomimo sukcesu wśród czytelników, Steele zawiesił publikację2 stycznia 1711, po 271 numerach, nie mając wątpliwości, że po upadku rządu w 1710 r . Tatlera powinna zastąpić mniej otwarcie wigowska gazeta. To właśnie zrobił wkrótce potem, zakładając, a następnie reżyserując z Addisonem dziennik The Spectator , którego pierwszy numer ukazał się1 st marca 1711. Jego popularność szybko wyprzedziła popularność Tatlera , a ponieważ przemawiała do szerszej publiczności, odniosła ogromny sukces, pojawiając się bez przerwy do6 grudnia 1712 (555 numerów), kiedy Steele opuścił Londyn, aby uciec przed wierzycielami 18 czerwca w 28 grudnia 1714.

Ale Steele nie kończy tam swojej kariery dziennikarskiej. Wydał dwie gazety polityczne w opozycji do rządu torysów , The Guardian (od12 marca w 1 st październik 1713, 176 numerów), przekazane przez The Englishman (z6 października 1713 w 21 listopada 1715), a także inne czasopisma o krótszej żywotności, takie jak The Lover (od25 lutego w 27 maja 1714). W tym okresie stał się głównym dziennikarzem partii Wigów, atakując w The Guardian the Tories, której Swift żarliwie broni w The Examiner . Będąc już członkiem klubu Whig Kit Kat , został wybrany do parlamentu w 1713 roku przez miasto Stockbridge ( Hampshire ). Napisał broszurę zatytułowaną „Kryzys” , w której potępiono letnie poparcie rządu torysów dla protestanckiego następcy tronu, co dodatkowo potęgowało irytację torysów przeciw niemu. W Izbie potępiono go jako wywołującego nienawiść do rządu i pogardę dla władzy królewskiej. Choć broni się talentem, większość nie chce niczego słyszeć i wyklucza go z Izby za wywrotowe pisma wMarzec 1714.

Pojawienie się George I st , the1 st sierpień 1714, nie pozwala mu osiągnąć tego, na co jego walka o sukcesję Hanoweru mogła dać mu nadzieję. Został pasowany na rycerza , został inspektorem królewskich stajni i objął kierownictwo teatru Drury Lane . W 1719 r. Założył nową gazetę polityczną The Plebeian , o której wiadomo, że była świadkiem gwałtownych sporów i rozdźwięków między Steele i Addisonem w związku z ustawą wprowadzoną przez Lorda Sunderlanda, mającą na celu ograniczenie liczby przedstawicieli Izby Lordów . Śmierć Addisona w tym samym roku nie pozwoli na pojednanie dwóch starych przyjaciół. W 1723 roku funkcja dyrektora teatru Drury Lane pozwoliła mu wystawić ostatnią komedię Świadomi kochankowie , inspirowaną sztuką L'Andrienne de Térence .

Pogarszający się stan zdrowia spowodowany ciągłym nadmiarem spowodował, że opuścił Londyn i przeniósł się na emeryturę do posiadłości żony w Walii . W 1726 r. Sparaliżował go krwotok krwi1 st wrzesień 1729, wita śmierć jako wyzwolenie.

Pracuje

Bibliografia

Linki zewnętrzne