Republika Miluzy

Republika Miluzy
(gsw) Stadtrepublik Milhüsa
(de) Stadtrepublik Mülhausen

1347 - 1798
451 lat

Herb
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Miluza w 1642 r. - plan Merian . Ogólne informacje
Status Republika  :
- wolne miasto od Świętego Cesarstwa stopniowo obdarzony silnym autonomii politycznej (1275-1466)
- de facto niepodległości (1466-1515), sojusz z Konfederacji XIII kantonów (1515/98) - Międzynarodowe uznanie niepodległości (1515 -1798)Wczesny szwajcarski cross.svg
Stolica Miluza
Języki) niemiecki / alzacki , niemiecki , francuski
Religia Katolicyzm , Protestantyzm
Historia i wydarzenia
1347 Przyjęcie organizacji republikańskiej. Wybór pierwszego burmistrza.
1395 Koniec bezpośredniego nadzoru cesarza nad miastem i powiązanie z Cesarstwem ograniczone do funkcji suwerennych.
1445 Rozwiązanie korporacji szlacheckiej po inwazji Armagnacs i wypędzeniu opornej szlachty.
1466 De facto niezależność od do Świętego Cesarstwa Rzymskiego po wybuchu Six denary wojny .
1515 Formalna niezależność od Świętego Cesarstwa Rzymskiego i „wieczny sojusz” ze szwajcarskimi kantonami.
1529 Wyłączne ustanowienie kultu protestanckiego.
1746 Początek branży .
4 stycznia 1798 r Spotkanie w Republice Francuskiej .

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Republika Mulhouse ( niemiecki  : Stadtrepublik Mülhausen ) jest byłym zachodnioeuropejskie miasto-państwo położone w południowej Alzacji i tworzą wokół miasta Mulhouse . Proste miasto wolne od Cesarstwa od 1275 r. , przyjęło republikańską operację w 1347 r. przez wybór pierwszego burmistrza, w 1395 r. uzyskuje pełną autonomię i tym samym wzbudza wrogość otaczającej szlachty. Z tego powodu został zmuszony do stopniowego zrywania stosunków z resztą Alzacji , aby po wojnie sześciu denierów związać się militarnie z konfederatami szwajcarskimi , z której wyszedł zwycięsko. To kluczowe wydarzenie w historii miasta sprawiło, że Dekapol nie był w stanie stawić czoła armiom szlachty zdeterminowanym, by odzyskać kontrolę nad Mulhouse . „W obozie zwycięzców, otoczonym geograficznie przez pokonanych, odpowiedzialnym za własne bezpieczeństwo, Mulhouse znalazło się wówczas de facto niezależne . Ta niepodległość została uznana na arenie międzynarodowej dopiero w 1515 roku, kiedy to zerwała formalnie i definitywnie ze Świętym Cesarstwem . 1529 reforma protestancka prowadzi do całkowitego i wyłącznego ustanowienia kultu protestanckiego. Od 1746 stał się prekursorem rewolucji przemysłowej. Pod presją wojskową głosował za ponownym zjednoczeniem z Francją w dniu15 marca 1798 r ; było to wówczas potężne i dobrze prosperujące miasto przemysłowe, motor rewolucji przemysłowej w Europie .

Fabuła

Podbój miejskiej autonomii

W 1347 r. cesarz Karol IV nadał Mulhouse (podobnie jak innym miastom alzackim) przywilej, zgodnie z którym prepozyt musiał być wybierany tylko spośród burżuazji (czyli wspólnoty mieszkańców miasta korzystającej z ich statusu mieszczaństwa). przywileje miasta, na wzór „  obywatela  ”, co pierwotnie oznaczało „mieszkańca miasta  ”, zmodyfikowały reprezentację w radzie i pozwoliły tej ostatniej oraz korporacjom na wybór burmistrza . Ten burmistrz miał stać na czele miasta i nie mógł zostać odwołany przez cesarza. Pierwszym wybranym burmistrzem jest Jean de Dornach. Reżim polityczny Mulhouse, podobnie jak innych cesarskich miast i wolnych miast, można porównać do miejskiej republiki.

Republika Miluzy w Dekapolu

W 1354 Dekapol został stworzony przez Karola IV , Mulhouse stał się jego członkiem od momentu jego powstania. Miasta w całej nadreńskiej Europie rosły w siłę, wzbogacały się i prosperowały, Mulhouse podążał tą samą ewolucją. Szlachta zjednoczyła się przeciwko miastom. W odpowiedzi miasta Bawaria, Szwajcaria, Szwabia i Ren utworzyły w 1385 roku wielką koalicję. Jednym z nich była Miluza. W 1386 roku podczas bitwy pod Sempach Szwajcarzy rozgromili wojska austriackie . W 1395 roku The Mulhousiens kupił cesarz Wacław I st zniesienie stanowiska cesarskiego Provost, cesarz ustanowił również autonomię fiskalną. Wszystkie uprawnienia administracyjne miasta następnie wracają do rady i burmistrza, wybieranego przez Mulhousiens. Nastał okres prosperity, w 1437 roku Mulhousienowie wykupili terytoria Illzach i Modenheim wraz z przyległymi terenami, powiększono przedmieścia. Szlachta z okolic wydawała się wtedy niezdolna do konkurowania ze wzrostem potęgi miasta.

Inwazja armaniaków i wypędzenie szlachty

W 1444 roku cesarz Fryderyk III wezwał Ludwika Delfina, przyszłego Ludwika XI i jego armaniaki, aby podbili szwajcarskie miasta, nad którymi utracił kontrolę. Nazywani również Flayers, Armagnacs, o których tutaj mówimy, to uzbrojone bandy złożone z byłych bezrobotnych najemników, którzy żyją z grabieży. Dołączają do nich szlachta Górnej Alzacji . Szwajcarzy zostali pokonani w Bazylei, a Armagnacs udali się do Mulhouse. Mulhousienowie przygotowali się następnie do oblężenia, powitali i uzbroili wszystkich mieszkańców okolicy, którzy chcieli stawić opór. Wynajęli też fajerwerki i cokolwiek znaleźli jako najemników . Wszyscy zebrali się wewnątrz murów obronnych po tym, jak zadbali o zniszczenie i spalenie wszystkiego, co mogłoby się przydać wrogowi na zewnątrz. Zajęli również zamek Illzach, wypędzili sprzymierzeńców Armaniaków, którzy byli jego panami i zainstalowali tam garnizon. Armagnacy rozpoczęli oblężenie i przypuścili pierwszy atak na18 września 1444. Zostali odrzuceni przez Mulhousiens. Próbowali zmusić Mulhousiens do wyczerpania, a następnie przeprowadzili trzy kolejne ataki. Wszyscy zostali odparci, a Armagnacs wycofali się wiosną 1445 roku. Cały region został zrujnowany, a szlachta odpowiedzialna za najazd, wyszła osłabiona. Mulhousianie chcieli na dobre położyć kres niebezpieczeństwu, jakie stwarzała szlachta . Postanowili rozwiązać korporację szlachty i poprosili ich o połączenie z innymi korporacjami. Każdy, kto nie zastosował się, został wydalony. Szlachta opuściła miasto z głęboką urazą, która zrodziła przyszłe działania wojenne.

Wojna Sześciu Denierów

Wojna Sześciu Denierów

Ogólne informacje
Przestarzały 1466 - 1468
Miejsce Głównie Alzacja
Wynik Zwycięstwo Miluzy i jej sojuszników, Zygmunt Austriacki musi zrekompensować zainteresowanym miastom
Wojujący
Herb Mulhouse.svgMiasto Mulhouse
Herb miasta Turckheim (68) .svg Miasto Turckheim
Herb miasta Kaysersberg (68) .svg Miasto Kaysersberg
Herb miasta Munster (68) .svg Miasto Munster Kanton Berno Kanton Solothurn
Wappen Bern matt.svg
Wappen Solothurn matt.svg 		Święte Cesarstwo Rzymskie Arms-double head.svg Święte Cesarstwo Rzymskie
DEU Freiburg im Breisgau COA.svg Miasto Fryburg Bryzgowijski
Wappen Neuenburg am Rhein alt.svg Miasto Neuenburg nad Renem
DEU Breisach am Rhein COA.svg Miasto Brisach
Współrzędne 47 ° 44 ′ 55 ″ północ, 7 ° 20 ′ 21 ″ wschód

W 1466 autonomia Miluzy była zagrożona przez Habsburgów , wspieranych przez okoliczną szlachtę, która pod daremnym pretekstem wypowiedziała miastu wojnę: sześć denarów, które miasto było winne chłopcu młynarzowi, Hermannowi Klee, zwróci się do Pierre de Réguisheim, władcy Haut-Hattstatt, Wahlenbourg i Haut-Eguisheim. Szlachetny rycerz, skonfliktowany z miastem, uważa, że ​​ma tam pretekst, by postawić wolne miasto na krok. ten11 kwietnia 1466sprzymierzył się z innymi szlachcicami w regionie i wypowiedział wojnę Miluzie (stąd nazwa „Wojna Sześciu Denierów”; po niemiecku: Sechs Plappertkrieg ). Szlachta miała nadzieję zemścić się na Mulhousian i odzyskać utraconą kontrolę nad miastem. W obliczu przeciwnych sił, Mulhousiens zostali opuszczeni przez inne alzackie miasta Dekapolu, którego miasto było członkiem od jego założenia w 1354 roku. Oparci plecami do muru i postanowili nie skapitulować, Mulhousiens postanowili podpisać traktat sojuszu wojskowego z Bernem i Solothurnem w 1466 r. Trzy miasta miały udzielać wzajemnej pomocy wojskowej. Oprócz tego Schwyz , Uri , Lucerna , Zurych , Zug i Glarus również stanęli po stronie Mulhousian. Miasto staje się de facto niezależne , Cesarstwo przestaje zapewniać mu bezpieczeństwo. Miluza nie wycofała się oficjalnie z Dekapolu od razu; jego stosunki z nią zostały jednak zredukowane do ścisłego minimum, a Mulhousianie przestali wnosić wkład finansowy. Wraz ze swoimi nowymi sojusznikami militarnie zmiażdżyli szlachtę. Wojna była gwałtowna. Alzackie miasta Turckheim i Kaysersberg , przestraszone ideą zobaczenia wojsk Miluzy i Konfederatów w Górnej Alzacji , podjęły inicjatywę pomocy Mulhousiens. Zrównali z ziemią twierdze Eguisheim i Haut-Hattstatt i zabili Hermanna Klee. W obliczu przeciwnych sił szlachta podpisała traktat pokojowy, a Pierre de Réguisheim musiał zrekompensować Mulhousiens.

Upokorzona szlachta wybrała następnie inną strategię, polegającą na graniu na niepopularności Mulhousiens z okolicznymi mieszkańcami. Ofensywa militarna w Mulhouse przed traktatem pokojowym rzeczywiście spowodowała wiele ofiar śmiertelnych i zniszczeń na ziemiach należących do szlachty. Ten ostatni postanowił przedłużyć działania wojenne. Illzach i Modenheim zostały splądrowane i obrócone w popiół przez szlachtę. Mulhousianie zareagowali złupieniem i spaleniem sąsiednich posiadłości magnackich. Cesarz Fryderyk III Świętego Cesarstwa Rzymskiego nie zakończył konfliktu. Z kolei Freiburg im Breisgau , Neuenburg i Brisach wypowiedziały wojnę Mulhousom i sprzymierzyły się ze szlachtą. Austriacki Landvogt Thyring z Hallwyl łączy również z nimi. Wielka armia oblegała Mulhouse. Miasto zostało otoczone. W tym czasie Konfederaci zdecydowali się na zakrojoną na szeroką skalę ofensywę, aby przyjść z pomocą Mulhousiens. Wysłali armię dziesiątek tysięcy ludzi do Górnej Alzacji. Berner warunkiem największy kontyngent. Szlachta, Austriacy i ich sojusznicy zostali zmiażdżeni, a Miluza uratowana. Ofensywa trwała dwa tygodnie. Mulhousiens i ich sojusznicy podpalili całą Alzację oraz Czarny Las . Zniszczenia były znaczne: ponad sto wiosek zostało całkowicie zrównanych z ziemią. Kilkanaście fortec, w których okopali się szlachcice, zostało oblężonych, padło i zostało zniszczonych. Zwycięstwo Mulhousian i ich sojuszników było ostateczne. Zygmunt Austriacki musiał podpisać w 1468 r. traktat pokojowy z Waldshut, który uznawał przywileje i wolności, którymi cieszyli się Mulhousi i ich sojusznicy. Zmuszony był także do rekompensaty finansowej zainteresowanym miastom. Po popełnionej przemocy napięcie między Mulhousienami a resztą mieszkańców Górnej Alzacji utrzymywało się na bardzo wysokim poziomie.

Sojusz z Konfederacją

Chociaż korzystał z ważnej już autonomii, Mulhouse został zmuszony do zawarcia sojuszu z Bernem i Solothurnem podczas wojny sześciu denierów. Miluza uzyskała wtedy de facto prawie całkowitą niezależność od Świętego Cesarstwa Rzymskiego . W 1515 r. zawarła „wieczysty sojusz” z kantonami szwajcarskimi w celu zagwarantowania trwałego pokoju i poszanowania jej suwerenności, w ten sposób wycofała się z Dekapolu . Miasto staje się w ten sposób wolną i niezależną republiką bez żadnego związku politycznego z resztą Alzacji , jego los będzie odmienny od reszty regionu przez kilka stuleci. Ponieważ jest sprzymierzona z Konfederacją Szwajcarską, Miluza jest oszczędzona od otaczających ją konfliktów, takich jak wojna trzydziestoletnia, która brutalnie uderzyła w region. Miluza służy wtedy jako schronienie dla okolicznych mieszkańców. W 1629 r. w mieście, które było wówczas przepełnione, wybuchła zaraza, aw 1638 r. liczba uchodźców była znacznie wyższa niż w przypadku Mulhousien. W 1648 roku, w następstwie traktatu westfalskiego , Austria przekazała część Alzacji do Królestwa Francji, głównie na południu regionu. Republika Miluzy, wyłączona z konfliktu, zachowuje status niezależnego miasta, ale znajduje się na ziemiach królestwa Francji . ten26 sierpnia 1728, matematyk, fizyk i astronom Johann Heinrich Lambert urodził się w Mulhouse.

Reforma Zwinglian

Od 1523 roku, po ważnych debatach i podziałach, Miluza wyznaje reformację , która odbywa się etapami aż do konferencji w Bernie w 1528 roku, która zakończy reformę w 1529 roku całkowitym i wyłącznym ustanowieniem kultu protestanckiego. W katolicy i Żydzi zostali wygnani z miasta. Ci ostatni osiedlali się głównie w Dornach . Mulhousiens ustawiają się za tezami Ulricha Zwingli jak kilka niemieckojęzycznych miast konfederacji. W Habsburgowie , których terytoria otaczają miasto pozostają wierni Kościoła rzymskokatolickiego , miasto staje się zatem reformowana enklawa. Wprowadzane są surowe prawa inspirowane religijnie, bluźnierstwa i spożywanie alkoholu są zakazane i represjonowane, a relacje damsko-męskie są ściśle regulowane.

Rewolucja przemysłowa

Rewolucja przemysłowa w Mulhouse rozpoczyna się w połowie XVIII -tego  wieku, przed jego spotkaniu we Francji. Stadtrepublik jest wówczas niewielka enklawa protestancki w królestwie Francji Ludwika XV . W 1746 r. przy rue de la Loi powstała pierwsza indyjska manufaktura Koechlin Schmaltzer Dollfus & Cie, którą założyli trzej młodzi Mulhousiens: Samuel Koechlin (27 l.), Jean Jacques Schmaltzer (25 l.) i Jean-Henri Dollfus (22 l.). . To będzie ogromny sukces. To początek przemysłowego rozwoju miasta liczącego wówczas zaledwie cztery tysiące mieszkańców. Produkcja indyjskich kobiet została zakazana w królestwie Francji edyktem z26 października 1686 r. W 1756 r. trzej partnerzy rozdzielili się, by osiedlić się na własną rękę. Jean-Henri Dollfus stworzył następnie Dollfus-Vetter & Cie, które w 1800 roku przekształciło się w Dollfus-Mieg et Compagnie (DMC). . W ciągu kilku lat małe łodzie Mulhouse miasto, które było jeszcze w XVIII -tego  wieku został przekształcony głęboko. Rozwój Mulhouse można porównać do tego z Boomtown, wzmocniony przez ekspansję przemysłu włókienniczego (tkaniny) i garbarstwie, i przez chemiczną i mechaniczną z połowy XVIII -tego  wieku . Miluza utrzymuje następnie uprzywilejowane stosunki z Luizjaną , skąd importuje bawełnę, a także z Lewantem. Rozwijają się różne techniki, miasto unowocześnia się, stając się ważnym miejscem stymulacji intelektualnej na polu społecznym oraz naukowo-technicznym. Industrial Company of Mulhouse, założony w 1826 roku, skupia energie wokół rozwoju wiedzy naukowej i technicznej w służbie przemysłu i postępu społecznego.

W tym czasie rozwijać szereg dynastii przemysłowych z dawnego patrycjatu miasta, w tym rodzin Dollfus , Hofer Koechlin , Mieg , Risler czy Schlumberger , które émargeront z XIX th  wieku w społeczeństwie wysokiej protestanckiej .

To było również w tym okresie zamożnych Rzeczypospolitej Mulhouse, że w roku 1772 Johann Heinrich Lambert wynalazł kilka kartograficzny projekcyjne systemów tym Lamberta stożkowej projekcji i Lambert równoważne azymutalnym projekcji .

Aneksja do Francji

W 1798 r., w następstwie blokady celnej, która ekonomicznie udusiła miasto, Wielka Rada Republiki Miluzy przegłosowała przywiązanie do bardzo młodej Republiki Francuskiej, co miało miejsce 3 stycznia 1798 r, w czasach Dyrektorium (1795-1799). Wyspa Reunion odbywa się w dniu15 Marcatego samego roku. W tym dniu populacja wzrosła już o 50% w porównaniu z 1746 r., Mulhousienowie liczyli sześć tysięcy. Miasto opiera się na solidnych podstawach przemysłowych, w spektakularny sposób przyczyni się do rozwoju francuskiego przemysłu. Stadtrepublik Mülhausen staje francuska gmina Mülhausen .

Dla przypomnienia, rue Henriette w centrum miasta wzięła swoją nazwę od pierwszego francuskiego dziecka urodzonego w Mulhouse.

Instytucje

Burmistrz

Tablica

Rada składała się z dwunastu członków, w tym czterech szlachciców.

Korporacje lub plemiona

Sześć plemion, wśród których podzielona była burżuazja, to:

  1. Plemię krawców, w skład którego wchodzili kupcy, sukiennicy, sukiennicy, tkacze, krawcy, szewcy i guziki, trymery, aptekarze, płaskonoscy, introligatorzy i perukarze.
  2. Pokolenia winiarzy, do której należały naukowców, duchownych, nauczycieli, producentów win, a także chłopów, korzystających z ochrony miasta ( Schirmsverwandte , Hintersassen ).
  3. Plemię rzeźników, do którego związani byli rzeźnicy, garbarze, garbarze, szewcy i rymarzy.
  4. Plemię piekarzy, które obejmowało piekarzy, młynarzy, karczmarzy, krawców i fryzjerów.
  5. Plemię kowali, do którego związani byli wszyscy zajmujący się metalem, a także murarze, stolarze, szklarze i malarze.
  6. Plemię rolników, składające się z rolników, pasterzy, kamerdynerów i w ogóle wszystkich tych, którzy do swojego zawodu potrzebowali koni.

Każde plemię czele dwóch senatorów, dwóch Zunftmeister i sześć Sechser którzy stanowili dla wszystkich sporów dotyczących transakcji, w pierwszej instancji, których decyzje mogłyby być zaskarżone do Wielkiej Rady.

Każde z tych plemion miało swoją flagę i herb.

Uwagi i referencje

  1. Lasablière , str.  24.
  2. Lasablière , s.  44.
  3. Lasablière , s.  45.
  4. Lasablière , s.  46.
  5. Lasablière , s.  47.
  6. Lasablière , s.  52.
  7. Lasablière , s.  53.
  8. Lasablière , s.  53-54.
  9. Lasablière , s.  56-57.
  10. Lasablière , s.  58.
  11. Lasablière , s.  59.
  12. Lasablière , s.  60.
  13. Lasablière , s.  64-65.
  14. Lasablière , s.  62-63.
  15. Lasablière , s.  64.
  16. Lasablière , s.  65.
  17. Lasablière , s.  66-67.
  18. Lasablière , s.  68.
  19. Lasablière , s.  69.
  1. Véron , s.  26.
  2. Véron , s.  31-32.
  1. Jean-Daniel Schoepflin, Ilustrowana Alzacja lub jej historia pod panowaniem cesarzy niemieckich i od jej zjednoczenia z Francją , 1852, s.  306 .
  2. https://www.jds.fr/agenda/expositions/19-janvier-1515-alliance-entre-mulhouse-et-les-13-cantons-suisses-500e-ann 81303_A .
  3. L'echo Mulhousien , N O  282, wrzesień 2006, str.  44 i 45 .
  4. „  Mulhouse, od reformacji do unii z Francją  ” , na museeprotestant.org (dostęp 10 czerwca 2020 r . ) .
  5. Patrz Mulhouse Swiss Republic (1515-1798) na judaisme.sdv.fr . Chociaż Mulhouse była republiką szwajcarską (1515-1798), nie wolno było tam mieszkać Żydom ani katolikom.
  6. Stéphane Jonas, Przemysłowa Miluza: wiek miejskiej historii, 1740-1848 , L'Harmattan, Paryż, 1995, tom. 1, s.  122 ( ISBN  2-7384-1884-8 ) (poprawiony tekst pracy w Letters, Strasbourg 2, 1989)
  7. Michel Hau i Nicolas Stoskopf , Dynastie alzackie od XVIII wieku do dnia dzisiejszego , Perrin,2005, 607  s. ( ISBN  9782262015886 ) , s.  25-28
  8. Karen Mulcahy, „  Cylindrical Projections  ” , City University of New York (dostęp 30 marca 2007 ) .
  9. Pierre Schiele, Charles M. Kieffer i Nicolas Schreck, Rewolucja Francuska i Alzacja , tom.  9, Zjednoczenie Republiki z Mulhouse do Francji (1798) , Vive 89 en Alsace, Cernay, 1998, 184  s. ( ISBN  2-9506291-5-6 ) .

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne