W islamie prorocy (lub nabi ; arabski : نبی, nabi ; hebrajski : נביא, nâbîy ; grecki : προφήτης, prophētēs ) są ludźmi odpowiedzialnymi za przekazywanie przesłania boskiej jedności i czystego monoteizmu adamicznego. Pierwszym z proroków islamu jest chronologicznie Adam , a ostatnim Mahomet , stąd jego tytuł „pieczęć proroków” ( Koran , Sura XXXIII, werset 40).
Islam włączył proroków biblijnych, a także inne postacie, takie jak Aleksander Wielki . Niemniej jednak proroctwo Koranu różni się od proroctwa biblijnego i jest pod wpływem ruchów takich jak manicheizm .
Prorocy zajmują ważne miejsce w islamie, miejsce, które ewoluuje w czasie. Dogmat o nieskazitelności proroków, oni mają nie mieć grzechu, i rozwija się od IX th wieku, w sprzeczności z samym tekstem Koranu .
Pojęcie proroka jest ważne dla islamu. W szahadzie , jeśli jedność Boga jest najważniejsza, natychmiast następuje stwierdzenie proroczego statusu Mahometa. Kilka razy w Koranie prorocy są wymieniani jako część przedmiotów wiary. Niemniej jednak historyczne podejście archeologii pozwala zakwalifikować podejście zbyt esencjalistyczne. Tak więc najstarsze inskrypcje na stelach grobowych wskazują, że pierwsza szahada zawierała tylko pierwszą część. Nacisk na proroczy aspekt Mahometa pozwolił władzy odróżnić się od populacji poddanych władzy muzułmańskiej. Pierwsze niearabskie źródła współczesne początkom islamu pokazują, że Mahomet jest nadal uważany tylko za watażkę.
Koran oferuje historię zbudowaną na zasadzie, że Adam posiadałby całość boskiego przesłania, ale zmieniałoby się ono z pokolenia na pokolenie. Tym zmianom towarzyszyły powtórzenia proroków wzywające do powrotu do pierwotnego monoteizmu. Ten wzorzec stał się systematyczny wśród herezjografów.
Proroctwo muzułmańskie należy odróżnić od proroctwa biblijnego. Rzeczywiście, jeśli Biblia ostrzega przed mnożeniem się proroków , dla islamu każda postać, która odegrała ważną rolę w historii Koranu jest uważana za proroka. Ta zasada zbliża islam do manicheizmu. Innym wspólnym punktem jest pojęcie „pieczęci proroctwa”, tytuł, który islam przypisywany jest Mahometowi, a manicheizm Maniemu .
W przeciwieństwie do proroków biblijnych prorocy Koranu nie przepowiadają przyszłości. Dla Mahometa proroctwa, które czasami mu się przypisuje, z wyjątkiem ostatecznego zwycięstwa islamu, są „przywiązaniem wydarzeń a posteriori do niejasnych formuł”. Proroctwo Koranu jest przede wszystkim jedynym przekazem objawienia.
Dla Dye: „Często mamy do czynienia w Koranie z tą samą historią, która się powtarza: 1) wysłanie proroka lub posłańca, który wzywa lud do rozpoznania jedynego boga, 2) niewiara ludu, 3) boskość kara, która unicestwia lud. [...]. Wydaje się, że prezentacja tych historii jest dostosowana do obrazu, jaki chce się przedstawić, proroczej kariery Mahometa. "
Pismo Koranu, czasem niezbyt precyzyjne w relacjach proroków, „jest oczywiście argumentem ex silentio na rzecz rozgłosu biblijnej historii Jonasza wśród słuchaczy objawień koranicznych. ”. Pokazuje to znaczenie relacji biblijnych, zarówno żydowskich, jak i chrześcijańskich, w kontekście narodzin Koranu. Ten bezpośredni wpływ można znaleźć zarówno w opowieściach, jak i w niektórych szczegółach. Tak więc opis Koranu Ibrahima znajduje się na przecięciu kilku źródeł. Wpływ biblijny jest raczej pośredni i znajduje się pod wpływem tekstów midraszowych lub międzytestamentalnych. Podobnie, starożytne tradycje odnoszą się do Testamencie Abrahama , w Apokalipsa Abrahama , w Księdze Jubileuszy.
Islam jest religią, która wpisuje się w model historii „kolejnych zapowiedzi przekazywanych przez proroków narodom, które na ogół pozostają głuche na skierowane do nich zaproszenie do rozpoznania swego Pana i poddania się Jego prowadzeniu. Pierwszy termin używany do ich określenia, Nabî , jest zapożyczony z języka aramejskiego i oznacza proroka. Drugi termin to Rasul , „posłaniec”. Można dokonać rozróżnienia między nabî, którego misją jest głoszenie boskiego przesłania, a rasul, który wprowadza prawodawstwo. Ta polaryzacja w rolach proroków już istnieje w świecie chrześcijańskim. Dla Rémi Chéno „może się otworzyć ścieżka, gdybyśmy chcieli sprowadzić arabskich nabi i rasul odpowiadających chrześcijańskim greckim prorokom i apostolos . "
W czasach Mahometa inni mówcy głosili naukę (często zbliżoną do Koranu). Islam uważa ich za fałszywych proroków, a Ulemowie ustanowili kryteria odróżniania prawdziwego proroka od fałszywego. Istnieje zgoda co do pewnych znaków, takich jak stan nieobecności, podczas którego prorok wydaje się śpi, pochłonięty boskością. Dodaje się inne znaki, takie jak nieskazitelność, szlachetne pochodzenie, cuda ...
Popularne tradycje dodały również inne znaki. Niektórzy ogłaszają narodziny proroka, podczas gdy inni pozwalają go rozpoznać. Dlatego uważa się, że Mahomet ma fizyczny znak na ramionach. Dla al-Ashari prorok jest mężczyzną jak inni, nie jest ani kobietą (ponieważ dla tego autora ma inteligencję mniejszą niż mężczyzna), ani niewolnikiem. On też nie może mieć niemocy.
Wyrażenie „ pieczęć proroków” zostało raz użyte w Koranie (sura XXXIII, werset 40) na oznaczenie Mahometa w reakcji na tych, którzy krytykowali fakt, że nie miał on potomstwa. Widzimy w tym tytule zarówno ideę zamknięcia, jak i „potwierdzenia tożsamości”, obecną już w ścisłym ewangelicznym wyrażeniu (J 6:27).
To wyrażenie po raz pierwszy pojawia się u Tertuliana (kwiecień 220), aby określić Jezusa i ogłosić, że jego przyjście zamyka linię proroczą, nie jako ostatni prorok, ale jako ten, do którego skierowani są wszyscy prorocy Starego Testamentu. Dla Tertuliana Jan Chrzciciel jest ostatnim prorokiem. I odwrotnie, w islamie termin odnoszący się do Mahometa oznacza, że jest on ostatnim prorokiem.
To znaczenie jest związane z wpływem manicheizmu, Mani ogłasza się „pieczęcią proroków”. Oświadczył, że jego nauczanie było ostatnim światłem chrześcijaństwa i zoroastryzmu i zaproponował naprawienie błędów. Ruch ten jest również pierwszym, który rozwinął ideę fałszowania pism świętych w formie, która będzie rozpowszechniana przez islam.
Według Gilliota, w pierwszym islamie wyrażenie „pieczęć proroków” nie miało znaczenia ostatniego proroka, ale „świadków proroków”. Pojęcie to może pochodzić z chrześcijaństwa lub judeo-chrześcijaństwa. Rzeczywiście przyjęto, że zdolność prorocza może być dziedziczna. Starożytne tradycje przywołują możliwy proroczy przekaz na syna Mahometa (jeśli nie umarł) lub jego adoptowanego syna. Dla autora nowa interpretacja przeważyła ze względów teologicznych i była źródłem modyfikacji zasad przyjęcia, a nawet tekstu koranicznego.
Komentatorzy mistyczni muzułmańscy dodali trochę niuansów. Dla nich, jeśli Mahomet uzyskał całość Proroctwa, to nie skończyło się na nim.
Według Oliviera Hanne: „Czternaście wieków islamu zbudowało wokół siebie spójną doktrynę, którą historycy mają trudności z dostrzeżeniem. ” . Życie Mahometa poinformowany przez tradycji jest „wyidealizowany obraz Proroka oczami muzułmanów VIII E - X th stulecia” .
W ten sposób realizowana jest na przykład doktryna o nieskazitelności Mahometa i proroków, nieobecna w pierwszych pokoleniach muzułmanów i sprzeczna dla nich z koraniczną formułą mówiącą, że Mahomet jest „człowiekiem”. inne ”. Starsze pisma wiążą niektórych proroków z „poważnymi błędami”. Podobnie Koran wspomina błędy popełnione przez kilku proroków, w tym Adama, Mojżesza, Dawida i samego Mahometa. Realizacja ta polegała na „zaniedbaniu spornych tekstów” i uznawaniu się za „wolnych w interpretacji”.
Dlatego Koran w żaden sposób nie broni dogmatu o nieskazitelności proroków. Sama Sunny zawiera tylko kilka śladów. Tę doktrynę po raz pierwszy wyraźnie wyraził Ibn Hanbal (855). Dogmat ten doprowadzi do konfliktów interpretacyjnych, gdy stara egzegeza (w tym w pismach przypisywanych Mahometowi) zderzyła się z tą zasadą nieskazitelności.
Pojęcie to zostałoby przeniesione do islamu przez islam szyicki, pod wpływem wierzeń wschodnich i znało ewolucję myśli sunnickiej i długą realizację. Definicja tego dogmatu dla islamu sunnickiego została skonstruowana w reakcji na doktrynę nieskazitelności, jaką szyici stosowali wobec imamów i prawdopodobnie także w porównaniu ze statusem Jezusa wśród chrześcijan. Poza niektórymi współczesnymi stanowiskami, to właśnie opinia Ibn Taymiyya (1328) jest dziś najbardziej godna uznania .
Centralna pozycja proroków w islamie była powodem krytyki samej koncepcji proroka. W latach II th i IV th century, szereg myślicieli, uważany za heretyków, bronił prorokiem był jego własny uzasadnienie, że zgodnie z powodu, to byłoby bez sensu i wbrew nim, byłoby szkodliwe. Jednym z głównych zwolenników tej tezy jest Ibn al-Muqaffa. Napisał pastisz Koranu i bronił, że czytanie jego pracy (wystarczająco długie, by wyrobić w sobie nawyk) byłoby na poziomie Koranu, uznawanego przez muzułmanów za nie do podrobienia. Ze swojej strony al-Nazzam uważa, że doskonałość Koranu obowiązuje tylko dla osoby mówiącej po arabsku. Wreszcie al-Razzi uważa, że proroctwo jest sprzeczne z ideą równości ludzi i bada psychologiczny aspekt Koranu. Uważa go za „popychacza mózgu”. Prąd ten zniknąć w X. th stulecie kanonizacji dogmat inimitability Koranu.
Odpowiedzi udzieliła falsafa. Al-Farabi włączył proroctwa do swojej ogólnej doktryny. Zajmie się tym Avicenna, a następnie al-Ghazali.
Koran cytuje kilka serii posłańców ( rasoul ) i proroków ( nabî ), niektórzy są znani z Biblii jako patriarchowie, a nie jako prorocy. W surach XXI ( Prorocy ), IV ( Kobiety ) i III ( ʿImran ) liczba jest wymieniona na liście „sprawiedliwych”. Są też nieznani prorocy Biblii. Według Tabari było 124 000 proroków, a 313 było rasulami.
Adam آدم Adam |
Enoch إدريس , Idris Idris |
Noe نوح , nūḥ Nuh |
Abraham إبراهيم , Ibrahim Ibrâhîm |
Ismael إسماعيل , ismaʿil Ismâʿîl |
Loth لوط Lut Lut |
Isaac إسحاق , isḥāq Ishâq |
Jakub يعقوب , yaʿqūb Yaʿqûb (nazywany Izraelem ) |
Józef يوسف , yūsuf Yusuf (syn Jakuba ) |
Szelach prorok Samud صالح , Saliṣ |
Eber prorok Aad هود Hud Hud (w odniesieniu do Abir) |
Aaron هارون Harun Harun |
Mojżesz مُوسَى , mūsā Mûsâ |
Jetro prorok z Midian شُعَيْب , šuʿayb, Chuʿayb |
Praca أَيّوب , ajjūb Ajjûb |
Jonasz يونس , yūnous Yûnous |
David داوود , Dawūd Dawud |
Salomon سُلَيْمان , sulayman Sulayman |
Eliasz إِلْيَاس , ilyas Ilyas |
Elisha اليسع , al yassar Al Yassa ” |
Ezechiel ذَو الكِفْل , ḏū'l-kifl Dhû'l -Kifl |
Zachariasz زَكَرِيَّا , zakariya " |
Jan Chrzciciel يحْيى , yanyā Yahyâ |
Jezus عِيسى , ʿīsa ʿIsâ |
Muhammad محمد (صلى الله عليه وسلم) |
Mojżesz موسى ابن عمران