Podstawowe zasady uznane w prawie Republiki

Te podstawowe zasady uznane przez ustawodawstwo Republiki (PFRLR) są, w Francji , o wartości konstytucyjnej zasady ustanowione przez Radę Konstytucyjną francuskiego i przez Radę Państwa .

Pojęcie to zostało sformułowane bez dalszych wyjaśnień w preambule do Konstytucji z 1946 r . Preambuła konstytucji z 1958 roku odnosi się do Preambuły 1946 i Trybunału Konstytucyjnego, w swojej decyzji n o  71-44 DC z dnia 16 lipca 1971 roku , daje siłę do preambuły konstytucji. PFRLR są zatem zasadami zawartymi w „  bloku konstytucyjności  ”.

Narodziny

Pojęcie fundamentalnych zasad uznanych w prawie Rzeczypospolitej pojawiło się w ustawie finansowej RP 31 marca 1931(artykuł 91), aby scharakteryzować wolność edukacji. Pojęcie to zostało potraktowane jako kompromis przez posłów Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP) przy opracowywaniu Konstytucji IV RP , a posłowie SFIO i PCF zadeklarowali, że są wrogo nastawieni do konstytucjonalizacji tej wolności obok innych praw. w preambule.

Jeśli chodzi o zasady związane z tym pojęciem, to sędzia podjął się ich zdefiniowania. Po pierwsze Rada Stanu z wyroku CE 11 lipca 1956 „Amicale des annamites de Paris” , zapisanie jako PFRLR wolność zrzeszania się, a następnie od 1971 roku Rady Konstytucyjnej w swojej decyzji n o  71-44 DC na wolności zrzeszania się.

Dziś fundamentalne zasady uznane w prawie Republiki wyznaczają w świadomości współczesnych wielkie prawa pierwszej, drugiej i trzeciej republiki, w szczególności wolność sumienia i wolność zrzeszania się.

Konstytucjonalizacja zasad

Obszerna koncepcja tekstu konstytucji, którą francuska Rada Konstytucyjna opracowała od 1971 r., Umożliwiła uznanie wartości konstytucyjnej niektórym zasadom poprzez przypisanie im jakości podstawowych zasad uznanych w prawie Republiki (PFRLR). Te podstawowe zasady prawa francuskiego, stworzone przez ustawodawcę, ale nie zapisane w konstytucji i ustanowione jako norma konstytucyjna, takie jak zasada niezależności jurysdykcji administracyjnej czy zasada wolności zrzeszania się, są następnie narzucane ustawodawcy. w administracji.

To przede wszystkim sędzia konstytucyjny definiuje PFRLR, nawet jeśli jego pierwsza wzmianka dotyczy Rady Stanu (Annamites of Paris 1956). Różne jurysdykcje nie postrzegają siebie jako twórców tych zasad, ale ich interpretatorów, w ten sposób starając się uniknąć oskarżenia o „rząd sędziów”. Sędziowie „odkrywają” te zasady, wydobywając je z republikańskiej tradycji Francji.

Warunki uznania

Rada Konstytucyjna sprawdza spełnienie czterech warunków przed uznaniem PFRLR. Dlatego musi być możliwe zidentyfikowanie tej zasady:

Od 2013 roku i od decyzji 17 maja 2013Małżeństwo dla wszystkich, zidentyfikowano trzy nowe warunki. Przy tej okazji Rada doszła do wniosku, że heteroseksualny charakter małżeństwa nie stanowi PFRLR.

Zasady muszą odnosić się do co najmniej jednego z poniższych obszarów.

Zasady konsekrowane

Rada Konstytucyjna określiła jedenaście zasad zapisanych jako PFRLR:

  1. swoboda związku  ;
  2. z prawa do obrony  ;
  3. indywidualna wolność  ;
  4. wolność edukacji w tym wolności akademickiej  ;
  5. swoboda świadomości  ;
  6. niezależność jurysdykcji administracyjnej  ;
  7. niezależność profesorów i wykładowców uniwersyteckich;
  8. wyłączna właściwość jurysdykcji administracyjnej w zakresie unieważniania lub reformy decyzji podjętych w ramach wykonywania prerogatyw władzy publicznej;
  9. organ sądowy opiekun nieruchomości prywatnej;
  10. istnienie systemu sądownictwa karnego dla nieletnich  ;
  11. stosowanie lokalnych przepisów w Alzacji i Mozeli , „o ile nie zostały one zastąpione przepisami prawa zwyczajowego lub zharmonizowane z nimi” .

Ponadto w 1996 r. Rada Stanu ustanowiła zakaz ekstradycji politycznej jako podstawową zasadę uznaną w prawie Republiki (CE, Ass.,3 lipca 1996, M. Koné).

PFRLR należy odróżnić od innych zasad przyjętych przez Radę Konstytucyjną:

Różne uwagi

Ponieważ PFRLR są zasadami wchodzącymi w skład „  bloku konstytucyjności  ”, pojawiła się szeroka krytyka: w czasie konstytucji z 1958 r. Rada Konstytucyjna była oskarżana o „rząd sędziów”, zastępując tym samym konstytucję, wchodząc do z konstytucyjnym obszarem tekstów, które zostałyby dobrowolnie pominięte przy opracowywaniu Konstytucji V Republiki. Zwolennicy tej tezy opierają się na wyjaśnieniach Michela Debré , ówczesnego strażnika pieczęci, na początku 1959 roku .

Bibliografia

  1. Gilles Champagne, The essentials of constitutional law: 2016-2017 , Paryż, Gualino ,sierpień 2016, 192  pkt. ( ISBN  978-2-297-05418-8 ) , str.  180
  2. Gilles Champagne Zasadniczych prawa wrodzoną latach 2016-2017 , Paryż, Gualino ,sierpień 2016, 193,  str. ( ISBN  978-2-297-05418-8 ) , str.  181
  3. "  Decyzja n o  93-321 DC z 20 lipca 1993  " , Rada Konstytucyjna (dostęp 18 listopada 2011 )
  4. Guy Carcassonne i Marc Guillaume , La Constitution Introduction et commentée , Paryż, éditions du Seuil , wyd.  "Punkty / Test" ( N O  319),2014, 12 th  ed. , 480  pkt. ( ISBN  978-2-7578-4600-1 ) , str.  442-443.
  5. Rada Konstytucyjna, „  Decyzja nr 98-407 DC z dnia 14 stycznia 1999 r. Ustawa dotycząca sposobu wyboru radnych i radnych do Zgromadzenia Korsykańskiego oraz funkcjonowania rad regionalnych.  » , On Conseil constitutionnel.fr , Dz.U. z 20 stycznia 1999 r
  6. Xavier Dupré de Boulois, Prawo podstawowych wolności , Paryż, PUF ,Maja 2018, 549,  s. ( ISBN  978-2-13-063500-0 ) , str.  78
  7. Ustawa z dnia 1 st lipca 1901 , decyzja n o  71-44 DC z dnia 16 lipca 1971 r, "wolność zrzeszania się"
  8. Decyzja n o  76-70 DC z dnia 2 grudnia 1976 r "bhp"
  9. Decyzja n o  76-75 DC z dnia 12 stycznia 1977 "szukaj pojazd"
  10. Artykuł 91 ustawy o finansach z dnia 31 marca 1931, decyzja n o  77-87 DC z dnia 23 listopada 1977 r, „wolność sumienia i edukacji”
  11. U. z dnia 12 lipca 1875 roku i 18 marca, 1880 Decyzja n o  99-414 DC z 8 lipca 1999 roku "Prawo rolne orientacja"
  12. Decyzja n o  77-87 DC z dnia 23 listopada 1977 r, „wolność sumienia i edukacji”
  13. Ustawa z dnia 24 maja 1872 roku, decyzja n o  80-119 DC z 22 lipca 1980 roku, "zatwierdzanie aktów administracyjnych"
  14. Decyzja n o  83-165 DC z 20 stycznia 1984 roku, „wolności University”
  15. „  Decyzja nr 94-355 DC z dnia 10 stycznia 1995 r.  ” W sprawie Rady Konstytucyjnej (dostęp 21 marca 2019 r. )
  16. Decyzja n o  86-224 DC z 23 stycznia 1987 roku, "Rada Konkurs"
  17. Decyzja n o  89-256 DC z 25 lipca 1989 roku, „urbanistyka i nowe miasta”
  18. Dzieje 12 kwietnia 1906 w sprawie odpowiedzialności karnej nieletnich oraz z dnia 22 lipca 1912 sądy dla nieletnich, Rozporządzenie z dnia 2 lutego 1945 roku w sprawie przestępczych dziecko , decyzja n o  2002-461 DC z dnia 29 sierpnia 2002 roku „Prawo o orientacji i programowania sprawiedliwości”
  19. "  Decyzja n o  2011-157 QPC 5 sierpnia 2011  "
  20. Przewodnik dotyczący przygotowywania tekstów legislacyjnych i regulacyjnych (do czytania online ) , sekcja 3.7.1.

Zobacz też