Prefekt Paryża

Prefekt Paryża
Prefekt regionu Île-de-France
Obraz poglądowy artykułu Prefekt Paryża

Obecny posiadacz
Marc Guillaume
od17 sie 2020
( 10 miesięcy i 20 dni )
kreacja 2 marca 1800
Dyrektor Prezydent Republiki Francuskiej
Czas trwania mandatu Nieokreślony
Pierwszy posiadacz Nicolas Frochot
Stronie internetowej Prefekt regionu le-de-France

Prefekt Paryża , dawniej prefekta Sekwany , jest prefekt departamentu do Sekwany , a następnie wydziału Paryżu , gdy ten został utworzony w 1968 roku przez reorganizację regionu paryskiego . Od powstania regionu Île-de-France w 1977 r. jest jednocześnie prefektem regionalnym . Nie należy go mylić z prefektem policji , odpowiedzialnym za prefekturę policji w Paryżu . Wyjątkowy strategiczny charakter Paryża , głównego miasta kraju, stolicy politycznej, stolicy ekonomicznej, twarzy, którą Francja chce pokazać światu, zawsze uzasadniał ustanowienie specjalnych stosunków administracyjnych z państwem centralnym. W przeciwieństwie do niektórych regionalnych prefektów, nie jest prefektem w domowej strefie obronnej z Île-de-France .

Historia

W 1790 r. Konstytuanta utworzyła departamenty , w tym departament Sekwany , oraz gminy , w tym mniejszy niż dziś Paryż. Departament i miasta są zarządzane przez organy wybieralne do 1800 r., kiedy Napoleon  I po raz pierwszy ustanowił funkcję prefekta , przedstawiciela stanu w departamencie i ograniczył do niewielkiej autonomii miejskiej (burmistrzowie większych miast są mianowani przez rząd); w przypadku Paryża zniesiono funkcję burmistrza (do 1977 r., z wyjątkiem dwóch interludiów z lat 1848 i 1870-1871) .

Okres prefektury Sekwany

Państwo zatem bezpośrednio administruje miastem Paryż. Oprócz strategicznego znaczenia Paryża, Haussmann w swoich Pamiętnikach ocenił, że w mieście, w którym tak wielu mieszkańców pochodzi z najróżniejszych regionów, socjologiczna różnorodność i mobilność geograficzna uniemożliwiły wytworzenie prawdziwego wspólnego ducha, bez którego wybór miasta Rada nie miała sensu. Ale można sądzić, że to przede wszystkim strach przed rewolucją motywuje to oddanie pod nadzór stolicy: władza centralna rzeczywiście obawia się zbyt silnej władzy miejskiej, która w okresie powstania i jakkolwiek się nazywa, , ryzykuje uniknięcie jego autorytetu. Epizod Komuny Paryskiej w 1871 r. mógł tylko potwierdzić te obawy.

Paryż jest bowiem pod zwierzchnictwem przedstawicieli państwa: prefekta departamentu Sekwany do 1968 roku (wówczas prefekt departamentu paryskiego ), z jednej strony prefekta policji z drugiej paryskiego policja będąca pod zwierzchnictwem państwa od czasów Ludwika XIV . Jest też dział konsultacji, a od 1834 roku rada , ale dopiero w III e Rzeczypospolitej , że te rady wybrani zaczynają tworzyć włączenia zasilania minusy twarz skuteczne niż prefekta Sekwany.

Wielcy prefektowie Sekwany (1800-1870)

Cztery prefekci Sekwany oznaczony okres od 1800 do 1870: Frochot liderem przecieków Napoleon  I er , kontrola Chabrol większych operacji podziału Odrodzenia (np Hagerman i słodkie podziałowej, obecna dzielnica Europa ) Rambuteau przebija pierwszą dużą nową drogę w centrum Paryża (obecna rue Rambuteau ), a przede wszystkim baron Haussmann , za czasów Napoleona III , narzuca w prawie średniowiecznym mieście drogi i wyposażenie dawnej straży .

Okres prefektury Paryża i „le-de-France”

W 1964 r. region paryski przeszedł reorganizację administracyjną  : departamenty Sekwany i Sekwany-et-Oise zostały podzielone na siedem departamentów (departament paryski ma terytorium odpowiadające obszarowi miasta), zgrupowane razem z departamentem Sekwany-et-Oise -Marne, w jednostce administracyjnej, po raz pierwszy oznaczonej jako „region paryski”, zanim w 1977 r stała się „regionem Île-de-France” .

Kolejna istotna reforma miała miejsce w 1977 r., przywrócenie ratusza paryskiego .

Przed reaktywacją ratusza w Paryżu

Od 1966 istnieje prefekt regionu paryskiego, oddzielony od prefekta Paryża. Jest to przede wszystkim Paul Delouvrier , wcześniej delegat generalny okręgu paryskiego (od 1961 r.): w tym charakterze publikuje główny plan rozwoju i urbanistyki regionu paryskiego (SDAURP), protoplasta SDRIF . Kieruje modernizacją Paryża i budową nowych miast .

Dekret o25 sierpnia 1966 precyzuje, że prefekt regionu paryskiego nosi mundur prefektów, ale daszek jego czapki jest ozdobiony na całej długości jego łuku girlandą z liści dębu.

Od ponownego ustanowienia ratusza w Paryżu (1977)

W 1977 r. Paryż znalazł burmistrza z wyboru , pełnoprawnego przedstawiciela, szefa władz miejskich. Ponadto, ponieważ Paryż jest jednocześnie miastem i departamentem, burmistrz Paryża pełni również funkcje przewodniczącego rady departamentalnej (zwanej przed 2015 r. radą generalną). Jednak przedstawiciele państwa nadal wykonują część uprawnień, które gdzie indziej należą do ratusza lub rady departamentu . Sama obecność części służb państwowych odejmuje od terytorium kontrolą miejskich i powiatowych wydziałów 7 th  okręgowych , sklasyfikowany pracy interesu narodowego , raporty bezpośrednio do państwa za kwestie planowania .

Jednocześnie od 1977 r. funkcja prefekta Paryża obejmuje funkcję prefekta regionu Île-de-France.

Organizacja

Prefekt paryski sprawuje uprawnienia porównywalne z uprawnieniami innych prefektów departamentalnych . Kontroluje również zarządzanie sprzętem wydziałowym , zarządza polityką mieszkaniową oraz zapewnia przestrzeganie zasad urbanistyki i ochrony terenu.

Jako prefekt Île-de-France ma takie same uprawnienia jak inni prefektowie regionalni na terytorium, za które jest odpowiedzialny. Posiada jednak dodatkowe uprawnienia w sprawach urbanistycznych i gospodarowania zasobami wodnymi. Uczestniczy również w opracowywaniu planu zagospodarowania przestrzennego dla regionu Île-de-France (SDRIF).

W 1871 roku, po Komunie , Senacie pozostałym w Wersalu (do 1879), prefektura przeniosła się do Petit Luxembourg i miała siedzibę przy rue de Vaugirard 36 .

Od wrzesień 2011The Paris prefektura Hotel znajduje się w 15 th  dzielnicy (5, rue Leblanc ); poprzednio był w 4 -tego  okręgu ( Boulevard Morland ).

Wymienianie kolejno

W tej części wymieniono, w porządku chronologicznym, wyższych urzędników, którzy zajmowali stanowisko prefekta Paryża od czasu reorganizacji regionu paryskiego, która uczyniła z miasta Paryż departament od1 st styczeń 1968.

Od powstania Île-de-France w 1977 r. są również prefektami tego regionu .

Prefekt Dekret o powołaniu
Maurice Dublet 10 sierpnia 1966 r
Marcel Diebolt 4 lutego 1969
Jean Verdier 19 października 1971
Jean Taulelle  (d) 29 listopada 1974
Lucien Lanier 18 marca 1977
Lucien Vochel 16 lipca 1981 r.
Olivier Filip 23 sierpnia 1984
Christian Sautter 5 grudnia 1990
Jean-Claude Aurousseau 24 czerwca 1993
Joël Thoraval  (d) 6 września 1994
Jean-Pierre Duport 24 czerwca 1998
Bertrand landrieu 12 lipca 2002 r.
Pierre Mutz 25 maja 2007 r.
Daniel Canepa 9 października 2008
Jean Daubigny 19 grudnia 2012
Jean-Francois Carenco 5 marca 2015
Michel Delpuech 16 lutego 2017
Patryk Strzoda (nie objął urzędu) 27 kwietnia 2017 r.
Michel cadot 14 czerwca 2017 r.
Marc Guillaume 17 sierpnia 2020 r.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Patrick Strzoda został mianowany prefektem Paryża od16 maja dekretem z 27 kwietnia, ale mianowany szefem sztabu Prezydenta RP dekretem14 maja z początkiem 16nie objął funkcji prefekta.

Bibliografia

  1. Baron Haussmann, Mémoires , wydanie przygotowane przez Françoise Choay, 2000.
  2. „  Prefekt i jego roli | Prefektura i służby państwowe w regionie Île-de-France  ” , na stronie www.prefectures-regions.gouv.fr (konsultacja 17 kwietnia 2019 r. )
  3. Z wyjątkiem wyjątkowych zasobów, w przypadku poważnego zagrożenia dla zdrowia, przekazanych obronie cywilnej.
  4. Por. strona: Historia Senatu

Dekrety o powołaniu w Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej (JORF) w sprawie Légifrance  :

  1. Dekret z10 sierpnia 1966 r, JORF N O  19220 sierpnia 1966 r, s.  7323.
  2. Dekret z4 lutego 1969, JORF n O  305 lutego 1969, s.  1315.
  3. Dekret z19 października 1971Official Gazette francuskim N O  2574 listopada 1971, s.  10861.
  4. Dekret z29 listopada 1974Official Gazette francuskim N O  2811 st grudzień 1974, s.  11996.
  5. Dekret z18 marca 1977, JORF n O  6720 marca 1977, s.  1520.
  6. Dekret z16 lipca 1981 r., JORF N O  16718 lipca 1981 r., s.  2003.
  7. Dekret z23 sierpnia 1984Official Gazette francuskim N O  19624 sierpnia 1984, s.  2717.
  8. Dekret z5 grudnia 1990Official Gazette francuskim N O  2858 grudnia 1990, s.  15080, NOR INTX9010391D.
  9. Dekret z24 czerwca 1993Official Gazette francuskim N O  14626 czerwca 1993, s.  9104, NOR INTX9300465D.
  10. Dekret z6 września 1994Official Gazette francuskim N O  2077 września 1994, s. 12938  , NOR INTX9400387D.
  11. Dekret z24 czerwca 1998Official Gazette francuskim N O  14828 czerwca 1998, s.  9929, NOR INTA9810047D.
  12. Dekret z12 lipca 2002 r.Official Gazette francuskim N O  16213 lipca 2002 r., s.  12053, tekst n O  55, ANI INTA0210063D.
  13. Dekret z25 maja 2007 r.Official Gazette francuskim N O  12126 maja 2007 r., Tekst n O  30, ANI IOCA0754870D.
  14. Dekret z9 października 2008Official Gazette francuskim N O  23710 października 2008, Tekst n O  63, ANI IOCA0820214D.
  15. Dekret z19 grudnia 2012Official Gazette francuskim N O  29721 grudnia 2012, Tekst N O  123, NOR INTA1234449D.
  16. Dekret z5 marca 2015, JORF n O  556 marca 2015Tekst n O  76, ANI INTA1503273D.
  17. Dekret z16 lutego 2017, JORF n O  4117 lutego 2017, Tekst n O  70, ANI INTA1703765D.
  18. Dekret z27 kwietnia 2017 r., JORF N O  10028 kwietnia 2017, Tekst N O  116 NOR INTA1712511D.
  19. Dekret14 czerwca 2017 r.Official Gazette francuskim N O  13915 czerwca 2017 r., Tekst n O  45, ANI INTA1717131D.
  20. Dekret z22 lipca 2020 r.Official Gazette francuskim N O  17923 lipca 2020 r., Tekst n O  66, ANI INTA2002735D.


Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne