Piotr Oracz

Piotr Oracz Obraz w Infobox.
Język Średni angielski
Autor William langland
Data utworzenia W kierunku 1370

Piers Ploughman (po francusku Pierre le Laborieux lub Laboureur ) lub Visio Willelmi Petro Plowman ( The Vision of William on Piers Plowman ) to tytuł alegorycznego poematu składającego się z ponad siedmiu tysięcy wersetów w języku średnioangielskim, skomponowanego w latach 1360-1387 przez Williama Langlanda . Jest napisany wierszem aliteracyjnym i podzielony na dwie części zwane passus (co po łacinie oznacza „nie”). Piers jest uważany przez wielu krytyków za jedno z pierwszych wielkich dzieł literatury angielskiej średniowiecza, a także Canterbury Tales of Chaucer oraz Sir Gawain and the Green Knight .

Piers Ploughman ukazało się po raz pierwszy w języku francuskim w 1999 roku pod tytułem William Langland: Pierre le laboureur . Praca wydana przez Sorbonę została przetłumaczona (ze wstępem i komentarzami) przez A. Mairey.

Streszczenie

Wiersz jest zarówno alegorią teologiczną, jak i satyrą społeczną. Jeden z narratorów opowiada o swoim żmudnym poszukiwaniu prawdziwego życia chrześcijańskiego, przedstawionego z perspektywy średniowiecznej mentalności zachodnich chrześcijan. Zadanie to następuje po serii wizji, które pojawiły się w snach i badaniu życia trzech alegorycznych postaci: Dowela ( „Do-Well” lub Fais-Bien ), Dobet ( „Do-Better” , Fais-Meilleur ), i Dobest ( „Do-Best” , Do-Better ).

Wiersz zaczyna się w Malvern Hills, w Malvern ( Worcestershire ). Mężczyzna imieniem Will zasypia i widzi wizję wieży na szczycie wzgórza i fortecy w głębokiej dolinie; między tymi symbolami nieba i piekła znajduje się piękne pole pełne ludzi (jasne pole pełne ludu), które reprezentuje świat ludzkości. W pierwszej części wiersza Piers pojawia się pokorny oracz wspomniany w tytule i proponuje narratorowi, aby poprowadził go do Prawdy. Podczas gdy druga część książki koncentruje się na badaniach narratora nad trzema postaciami Dowel, Dobet i Dobest.

Tytuł i autor

Powszechnie przyjmuje się, że Piers Ploughman został napisany przez Williama Langlanda , o którym niewiele wiadomo. To przypisanie wiersza do Langland opartej głównie na dowodach z rękopis datowany na XV -go  wieku (podając wersję C tekstu, patrz poniżej) i jest obecnie przechowywane w Trinity College Dublin, notowanych (MS 212). Ten rękopis przypisuje dzieło pewnemu `` Willielmus de Langlond '':

„  Memorandum quod pater Stacy Rokayle willielmi z Langlond stacius, która ucieka z generosus & morabatur w Schiptoun vnder whicwode tenens Domini the Spenser w comitatu Oxoniensi, który przewiduje willielmus librum fecit, który vocatur Perys oracz

(Należy zauważyć, że Stacy de Rokayle był ojcem Williama de Langlonda; ta Stacy była szlacheckiego pochodzenia i mieszkała w Shipton-under-Wychwood, kadencja zależna od Lorda Spensera, w hrabstwie Oxfordshire. William wyżej wymieniony czytał książka pod tytułem Piers Plowman .) ”

Inne rękopisy wymieniają autora „Robert or William Langland” lub „Wilhelmus W.” (co może być inicjałem „Wilhelma z Wychwood”).

Uznanie autorstwa Williama Langlanda również opiera się na dowodach tkwiących w tekście: część Pasma 5 wiersza (w wersji C) jest najwyraźniej autobiograficzna. Główny narrator wiersza we wszystkich jego wersjach nazywa się Will, podobnie jak w przypadku Langland (lub Longland) wydaje się wskazywać na przydomek, który narrator przywołuje aluzjami; na przykład w jednej z jego uwag: „Kłamałem w londe … nazywam się longe wille ” (B.XV.152). Może to być ukryte nawiązanie do nazwiska poety w stylu późnośredniowiecznej literatury. Legitymacja Langlanda jako autora „ Piotra oracza” jest jednak nadal kwestionowana, o czym świadczą niedawne prace Stelli Pates i C. Davida Bensona.

W XVI -tego  wieku, kiedy molo został wydrukowany po raz pierwszy został przydzielony przez różnych wydawców (takich jak John Bale ) i poetów Johna Wycliffe i Chaucera , między innymi nazwami. Niektóre z XVI th i XVII th  century uznał, że wiersz będzie anonimowy autor i / lub powiązane go do tekstów odnoszących się do tradycji literackiej rozpaczy społecznej, a zwłaszcza teksty Chaucera The robotnik Tale ( oracz Tale ) i wiara Przebij oracza ( Przebij Crede oracza ). Ten ostatni tekst został zresztą dołączony do wydania Piers Ploughman przez drukarza Owena Rogersa w 1560 r. - to samo wydanie było niższą jakościowo wersją wydań Roberta Crowleya z 1550 roku. Postać samego Piersa przez wielu czytelników jest w pewnym sensie uważana za autora.

Pierwsza wersja opublikowana przez Crowley podaje jako autora „Roberta Langlanda”. Langland jest opisywany jako prawdopodobny protegowany Wiklifa. W wydaniach Crowleya wiersz ten jest zgodny z konwencją czasu i pozostanie mu w tytule The vision of Piers (or Pierce) the plowman ( The Vision of Piers [or Pierce] Plowman ), która w rzeczywistości jest umowny tytuł jednej z części wiersza.

Niektórzy mediewiści i krytycy literatury, poczynając od Johna Matthewsa Manly'ego, wysuwali różne teorie dotyczące autorstwa wiersza. To pytanie pojawia się okresowo w produkcjach uniwersyteckich. Obecny specjalista kwestionuje hipotezę pojedynczego autora, przypuszcza, że ​​tekst został skomponowany przez od dwóch do pięciu osób i opiera się na ewolucji koncepcji autora. W toku najnowszych prac naukowych nad krytyką tekstu, teoriami krytyki i historią książki Charlotte Brewer (między innymi) stawia natomiast następującą tezę: tych, którzy kopiowali i ich opiekunów można uznać za redaktorów, zbliżających się do roli autorów w tworzeniu Piotra Oracza i innych tekstów z okresu nowożytnego; ale ta teza nie ma nic wspólnego z argumentacją Manly'ego.

Tekst

„Pierre the Ploughman” jest uważany przez specjalistów za jeden z najtrudniejszych do analizy utworów w języku średnioangielskim. Liczba rękopisów, które do nas dotarły, wynosi od 50 do 56, ponieważ niektóre nie istnieją już fragmentarycznie. Żaden z nich nie jest uważany za własną rękę autora i żaden nie pochodzi bezpośrednio od drugiego.

Wszystkie współczesne dyskusje na temat tekstu są oparte na pracy klasyfikacyjnej Waltera Williama Skeata. Skeat założył, że może istnieć dziesięć wersji wiersza, ale tylko trzy mogą być prawdziwie autorytatywne: teksty A, B i C; chociaż charakter „autorytetu” jest nadal wątpliwy, biorąc pod uwagę kontekst. Zgodnie z hipotezą trzech wersji, każda z nich reprezentuje inną tradycję rękopisu, która wywodzi się z trzech odrębnych i następujących po sobie etapów pracy autora. Dokładne datowanie wiersza jest przedmiotem dyskusji, ale ogólnie uważa się, że teksty A, B i C są owocem pracy jednego autora w okresie od dwudziestu do dwudziestu pięciu lat.

Zgodnie z hipotezą trzech wersji tekst A został napisany około 1367-70 roku i jest najstarszy. Zatrzymuje się nagle, pozornie niedokończony, w księdze 11, a księga 12 jest napisana przez innego autora lub pośrednika. Wiersz ma około 2500 linijek. Tekst B ( tekst Ur-B Warnera) powstał około 1377–79; przestawia tekst A, dodaje nowe elementy i jest trzykrotnie większy od tekstu A. Zawiera około 7300 wersetów. Tekst C został napisany w latach osiemdziesiątych XIII wieku jako poważna zmiana tekstu B, z wyjątkiem późniejszych części. Trwa dyskusja, czy wiersz należy uznać za ukończony, czy nie. Obejmuje dodatki, pominięcia i transpozycje; nie ma znaczącej różnicy w wielkości w porównaniu z tekstem B. Niektórzy naukowcy uważają go za konserwatywną wersję B, która miałaby na celu wymazanie konotacji z politycznym i religijnym radykalizmem Lollardsa i Johna Balla w czasie wielkiego buntu chłopów w 1381 roku. w swoich przemówieniach i listach John Ball przywłaszczył sobie słowa Piersa i innych bohaterów wiersza. Jednak istnieje niewiele uzasadnionych dowodów na tę teorię i wiele dowodów na to, że jest inaczej.

Walter William Skeat uważał, że Tekst A jest niekompletny i faktycznie zredagował wiersz w wersji Tekstu B, tak jak występuje w rękopisie przechowywanym w Oksfordzie (MS. Laud Misc. 581). Pomyłkowo pomyślał, że ten rękopis musi być hologramem. Współcześni redaktorzy, tacy jak George Kane i E. Talbot Donaldson, poszli za Skeat'em i zachowali logikę jego teorii: były trzy teksty ukończone przez autora, są one teraz zagubione, ale można je zrekonstruować, choć niedoskonale. I bez pewności, poprzez pozbycie się „korupcji” i „szkód” wyrządzanych przez kopistów.

Wydania Kane'a, Kane-Donaldsona i Russella-Kane'a wszystkich trzech wersji (opublikowane przez Athlone Press) były kontrowersyjne, ale są uważane za jedne z największych sukcesów redakcyjnych we współczesnych badaniach średnioangielskich. AVC Schmidt opublikował również wydania A, B i C; ogłoszony drugi tom miał między innymi zawierać pełną i szczegółową listę jego decyzji redakcyjnych dotyczących tekstu, ale jeszcze się nie ukazała. Obecnie wydanie Schmidta - uważane za niezastąpione w salach lekcyjnych i, z pewnego punktu widzenia, za miejsce w historii samego wiersza - jest mniej istotne dla uczniów w listach preferujących wydanie krytyczne.

AG Rigg i Charlotte Brewer postawili hipotezę o istnieniu tekstu Z, który poprzedza literę A i zawiera elementy B i C. Opierają swój tekst Z na rękopisie z Bodleian Library w Oksfordzie (MS. Bodley 851), który zredagowali do publikacji. To jest krótsza wersja, a jej autentyczność jest przedmiotem dyskusji. Ralph Hanna III zakwestionował podejście Rigga i Brewera, które opiera się na dowodach kodekologicznych i wewnętrznej logice tekstu; w konsekwencji tekst Z jest obecnie częściej uważany za złą kopię litery A, do której zostały zaszczepione elementy litery C. Niedawno Lawrence Warner wykazał, że to, co nazwano tekstem B, w rzeczywistości zawiera elementy, które należą do rewizji tekst zwany C: więc jeśli B krążył przed C, nie wyglądał tak, jak można by przypuszczać.

Jest kilku naukowców, którzy kwestionują oś czasu A, B, C zebranych tekstów, a Jill Mann jest najbardziej nieugięta. Istnieje również nurt myślowy (mniejszość), który sugeruje, że do trzech wersji wiersza przyczynili się dwaj autorzy. Ale te innowacyjne podejścia w tradycji tekstu są ogólnie uważane za bezpodstawne.

Tekst jest pierwszą literacką wzmianką o Robin Hoodie . William Langland wciela się w gadatliwego księdza, który chwali się, że jest w stanie opowiedzieć o wyczynach Robin Hooda i Randolfa , hrabiego Chester: „I Kan rymes of Robyn Hood i Randolf Erl of Chestre”. "

Redakcja, publikacja i historia jej odbioru

XIV th  -  XV th  stulecia

John Ball , ksiądz zaangażowany jako przywódca w Wielkiej Rewolcie Chłopskiej w 1381 roku, zacytował Piotra i innych bohaterów wiersza we własnych tekstach. Gdyby Piotra Oracza można było postrzegać u podstawy jako związanego z Lollardami , zawłaszczenie wiersza przez Balla tylko potęgowało wrażenie ich sympatii do tego nurtu. Jednak prawdziwe przekonania wyrażone w wierszu i związki, które można znaleźć między nim a buntem, zawsze pozostaną z tego powodu tajemnicze i poddane dyskusji. Bez wątpienia z powodu pism Johna Balla, Chroniques de l'Abbaye de Dieulacres ( Dieulacres Abbey Chronicle ) rejestruje wydarzenia buntu i nawiązuje do Piersa, który wydaje się być prawdziwą osobą, która brała udział w buncie obok Piłka. Podobnie, na bardzo wczesnym etapie historii rozpowszechniania wiersza w formie odręcznej, za jego autora uważa się często Piersa. Trudno zweryfikować, jak wiarygodne wydawało się to stwierdzenie współczesnym, ale być może idzie w parze z ideą, że „Piers” służył autorowi za maskę. Lub, jako idealna postać wiersza, Piers mógł być postrzegany jako swego rodzaju alter ego poety, który był ważniejszy dla wczesnych czytelników wiersza niż narrator (i technicznie rzecz biorąc, autor) i jego pozorne objawienie wiersz, tożsamość jako Will. Jak na ironię, imię Willa i jego główna tożsamość zniknęły.

W niektórych współczesnych kronikach wielkiego buntu z 1381 roku Ball and the Lollardowie zostali uznani za odpowiedzialnych za bunt, a Piers zaczął wydawać się kojarzony z ideą herezji i buntu. Najstarsze dzieła literackie, w tym tradycji Piotra rolnik przyszedł w ślad za tymi wydarzeniami, chociaż oni i ich następcy XVI -tego  wieku nie są ani anty-monarchista ani zwolennicy rewolty. Podobnie jak William Langland , który być może napisał wersję C Piersa Ploughmana, aby odciąć się od rewolty, dążą oni do zreformowania społeczeństwa i Kościoła anglikańskiego poprzez stłumienie nadużyć, które z kolei w oczach autorów są bardziej renowacja niż innowacyjny projekt.

XVI th  -  XVIII th  stulecia

Najbardziej godnymi uwagi pominięciami w wydaniach Williama Caxtona są Biblia i Piers Plowman . Te dwie książki mogły zostać celowo „zapomniane” ze względów politycznych - por. skojarzenia idei z Johnem Wycliffem . Możliwe, że Piers został wyrzucony z prasy w czasach zakazu opowiadań, ale to nie jest pewne. Język i metryki wersetów również mogły być przeszkodą. Jednak, podobnie jak w przypadku Adrian Fortescue, najpóźniej do 1532 r. Nadal wykonywano ręczne kopiowanie rękopisów Piersa , a pobożny katolik, taki jak Fortescue, mógł postrzegać to dzieło jako tekst protestancki: krytyczny, reformistyczny bez rewolucji.

Wydania Roberta Crowleya z 1550 roku Piers Ploughman przedstawiają wiersz jako protestancki bodziec do reformy religii i społeczeństwa. Wydanie wiersza prawdopodobnie odbiło się oddźwiękiem. Wiele tekstów przywołuje „Piers” i / lub „Oraczy” w perspektywie reformy: jeden z traktatów Marprelate deklaruje jego bezpośrednią przynależność do Piersa Oracza, jego dziadka.

Wielu naukowców i nowy ODNB, powiedzmy Peter robotnik było zakazane książki i został opublikowany jako narzędzie „propaganda” dla interesów reformatorów obsługiwanych przez Edward Seymour 1 st księcia Somerset, lub innych arystokratów wysokiej rangi. Uważają, że Crowley dodał uwagi interpretacyjne i znacząco zmienił tekst wiersza w celach propagandowych. Ale te wnioski są poza oczywistością, mimo że Peter the Ploughman był dziełem wrażliwym politycznie, podobnie jak wiele książek z okresu Tudorów. Polityczny charakter wiersza - wzmianka o buncie ludowym i skojarzenie z nim - byłby oczywiście nie do zaakceptowania dla króla, Somerseta i innych, otwartych na reformy. W streszczeniach passusa w drugim i trzecim wydaniu Crowley podkreśla te części wiersza, które ostrzegają przed powszechną niestabilnością społeczną i korupcją, gdy król jest dzieckiem (co wtedy miało miejsce); propaganda słabo wspierana przez rząd. Inne publikacje Crowleya w okresie edwardiańskim, a później elżbietańskim, pokazują jego zaniepokojenie tym, że elity społeczeństwa wykorzystywały reformację, aby zwiększyć swoją władzę i bogactwo, podczas gdy zwykli ludzie cierpieli z powodu niedostatku ekonomicznego i duchowego.

Piotr Oracz wydawał się Crowleyowi raczej tekstem reformistycznym, obdarzonym polemiką i proroctwem (choć zaprzecza temu drugiemu w przedmowie), ale tekst nie przekazuje tego wrażenia otwarcie. Niektóre z przypisami Crowleya i jego Passus podsumowań są wyraźnie kontrowersyjny, ale istnieje bardzo niewiele przypisy (żadne Passus streszczenia ) w pierwszym wydaniu. W rzeczywistości twierdzenie o propagandowej interwencji redakcyjnej Crowleya wyolbrzymia jego notatki i dowody na to, że celowo wymazał „katolickie” elementy z wiersza Langlanda - na przykład niektóre odniesienia do czyśćca, przeistoczenia i pochwały dla monastycyzmu. W wydaniu drugim i trzecim, w których znacznie wzrosła liczba przypisów, prawie połowa z nich to po prostu cytaty z Biblii.

Kilka źródeł naukowych utrzymuje, że Crowley usunąłby 13 wierszy (N2r, B.10.291-303) wychwalających monastycyzm. Pomysł ten pojawił się po raz pierwszy w niepublikowanym eseju i został uznany za błędną interpretację równoległego wydania „ Piotra oracza” opracowanego przez WW Skeat. Ten błąd został powtórzony w wpływowej pracy, The English Reformation Literature , autorstwa Johna N. Kinga (na stronie 331). JR Thorne i Marie-Claire Uhart udowodnili błąd Kinga, podkreślając, że ten rzekomo usunięty fragment nie pojawia się w dłuższych rękopisach wiersza i najprawdopodobniej był nieobecny w źródłach używanych przez Crowleya. (por. „Robert Crowley's Piers Ploughman ”, Medium Aevum 55.2 (1986): 248-55).

Crowley mógł podjąć pewne próby uporządkowania (wycięcia lub zmiękczenia) fragmentów bezpośrednio związanych z transsubstancjacją , Mszą , czyśćcem i Dziewicą Maryją jako pośrednikiem i przedmiotem pobożności. Wydaje się również, że dodał linię przeciwko kleryckiemu pluralizmowi - występkowi, który często atakował i mógł w końcu oddawać się osobiście - jak widać w żadnym z zachowanych rękopisów Piersa Oracza . Jednak jeśli chodzi o czyściec, Crowley pozostawił w wierszu prawie tuzin innych odniesień do niego. W przypadku Marie wydawca pozostawił w wierszu co najmniej trzy ważne odniesienia do niej. W rzeczywistości dodał wiersz w swoim drugim i trzecim wydaniu, który wyraźnie odnosi się do wstawiennictwa maryjnego (F1r). Thorne i Uhart zauważają, że w tradycji manuskryptu imię Chrystusa często zastępuje imię Maryi, więc Crowley mógł po prostu podążać za tekstem od jego źródeł, zamiast od niego odchodzić, chociaż mógł również preferować źródła, które pozbawiły mocy miejsce Mary.

Po pierwszej edycji Crowleya - przeznaczonej dla elity czytającej po łacinie - pojawiły się kolejne wydania. Crowley mógł być finansowany przez bogatych i wysokich rangą protestantów, być może nawet przez niektórych, którzy mieli moc złagodzenia ograniczeń wobec prasy pod koniec panowania Edwarda VI . Pierwsza edycja mogła odnieść niewielki lub przynajmniej częściowy sukces komercyjny, co niekoniecznie wykluczałoby produkcję kolejnych edycji. Bardzo niska sprzedaż i / lub napięty rynek mogły motywować do przeniesienia uwagi na inną grupę odbiorców przy kolejnych edycjach. Jest prawdopodobne, że wśród klas średnich i ludowych miało to pewne znaczenie; który jest wspierany przez współczesne mnożenie się tekstów, które mu odpowiadają; na przykład: Thomas Churchyard. Niejasna przeszłość wiersza może mieć coś wspólnego z radykalną polityką Crowleya i profetycznymi / apokaliptycznymi aspektami jego edycji.

Zresztą istnieją wyraźne dowody na to, że wydania Crowleya nie miały większego wpływu na piśmienną publiczność (elitę, która biegle czytała książki po łacinie). Po 1550 r. Wznowiono go dopiero w 1813 r. - z wyjątkiem wydania Owena Rogersa. To, wydrukowane w 1561 r., Było niedrogą wersją tekstu wcześniej redagowanego przez Crowleya; po prostu pominięto przedmowę, w której wymieniono autora, ale dodano (w niektórych przypadkach) tekst Pierce the Ploughman's Crede . Nieliczni ludzie, którzy wspominają Piotra Oracza przed 1700 rokiem, zwykle przypisują to komuś innemu niż Langland i często nie jest jasne, czy odnoszą się do wiersza Langlanda wówczas, czy do jednego z wielu innych tekstów, które krążyły w wydaniach jako część Tradycja Peter oracz , a szczególnie oracz Tale . Ponieważ istnieje zamieszanie co do Piersa między autorem a marzycielem-narratorem wiersza z wczesnych lat, nazwisko autora często podaje się „Piers Plowman” lub równoważną łacińską nazwę, co świadczy o całkowitej ignorancji (tj. Niezamierzonej lub celowej) wypowiedzi Crowleya. przedmowa.

Obok Raphael Holinshed który po prostu cytuje John Bale , unikalny odniesienie do XVI -tego  wieku „Robert Langland” jako autor Peter rolnik pochodzą z Bale i Crowley w swojej przedmowie do jego edycji. W 1580 roku John Stow przypisał Piers Plowman „Johnowi Malvernowi”, imię, które pojawiło się ponownie wraz z Johnem Pittsem w 1619 roku i Anthonym à Woodem w 1674 roku. Wood dodał także „Robertusa z Langlandu” jako możliwą alternatywę, a Henry Peacham przypisał wiersz Johnowi Lydgate w 1622 roku. Z wyjątkiem Crowleya i Francisa Meresów (którzy właśnie skopiowali Webbe), William Webbe jest jedyną osobą, która pozytywnie komentuje aliteracyjny styl Piersa Plowmana, ponieważ nie lubił rymowanych wersetów. Curieuses („ciekawość Ryme'a” ). Jednak Webbe nadal potępia trudny i niejasny język wiersza. Kilku innych pisarzy z aprobatą przygląda się materiałowi wiersza, traktując go jako antykatolicki utwór polemiczny i satyryczny.

Opowieść oracza ( Opowieść oracza ) była drukowana częściej i przez dłuższy czas niż Piers Plowman ; został również wydrukowany jako tekst Chaucerian i został uwzględniony w wielu wydaniach Chaucera i wspomniany w Księdze Męczenników Foxe'a jako znany tekst. Takie skojarzenia dały mu dużo większy rozgłos - i pozytywny rozgłos - niż Piers Plowman . Jednak w wielu przypadkach wydaje się, że czytelnicy przeczytali lub słyszeli o The Plowman's Tale lub jakimś innym tekście odnoszącym się do oracza i pomylili go z Piers Plowman . (Na przykład John Leland, William Prynne , być może John Milton i John Dryden .) Z powodu różnych tekstów krążących na temat Piers / Plowman stało się niemożliwe ustalenie z pewnością tożsamości tekstu, o którym myślą autorzy. kiedy wspominają o „Piotrze Oraczu”, chyba że podają konkretne szczegóły, które pozwalają nam go rozpoznać - czego nie zrobiła większość pisarzy.

Kiedy więc wspomina się wiersz Langlanda, często jest to oczernianie go z powodu jego barbarzyńskiego języka. Ta sama krytyka dotyczyła Chaucera , ale miał on więcej zwolenników i był już dobrze ugruntowaną postacią historyczną i „autorytetem”. Pomimo pracy Bale'a i Crowleya, nazwisko Langlanda wydaje się pozostawać nieznane lub niedopuszczalne, ponieważ inne nazwiska autorów zostały zasugerowane po wydaniach Crowleya. Czasami jako autor wiersza wymieniany był „Piers Oracz”, a kiedy pisarze powołują się na listę średniowiecznych autorów, często wspominają „Piers Oracz” jako nazwisko lub pseudonim autora. Mamy ogólne wrażenie, że Langland i Peter the Ploughman mieli mniejszą egzystencję jako autor i tekst niż fikcyjna postać Piersa, której związek z określonym pochodzeniem (z dokładnym autorem i tekstem) był już dawno zaciemniony.

Wydanie Crowleya (lub Rogersa) mogło dotrzeć do Edmunda Spensera , Michaela Draytona , Johna Miltona i Johna Bunyana , ale w ich pismach nie ma zapisów, cytatów, zapożyczeń ani wyraźnych aluzji do Petera Oracza . Spenser i Milton odnoszą się bezpośrednio do The Ploughman's Tale . Milton cytuje dwie strofy z tego w swojej Of Reformation , przypisując je Chaucerowi , i czyni do nich kolejną aluzję w swoim An Apology for a Pamphlet, który może odnosić się do Piers Ploughman, ale raczej wydaje się odnosić do The Ploughman's Tale . Spenser hojnie pożycza z Opowieści oracza w swoim Kalendarzu Shepheardes i przypisuje to również Chaucerowi. Raphael Holinshed czyni krótkie odniesienie w swoich Kronikach , zapożyczając od Bale'a . John Stow również się do tego odwołuje, ale przypisuje to Johnowi Malvernowi. William Webbe wspomina w pozytywnym sensie o swoim „ilościowym” mierniku i języku, ale jego znajomość wiersza jest pośrednia. Francis Meres powtórzył później uwagi Webbe. Abraham Fraunce wspomina Petera Oracza , ale po prostu powtarza cechy identyfikacyjne przedstawione we wstępie Crowleya i wskazówkach Bale'a. George Puttenham nazywa to satyrą w swoim Arte of English Poetry , wypowiadając negatywną uwagę na temat swojego zawiłego języka. Inni z tego okresu również uważali Piotra Oracza za satyrę; być może inne teksty o oraczach, generalnie kojarzone z wierszem, przyczyniły się do tej ogólnej klasyfikacji.

Samuel Pepys posiadał kopię Piers Ploughman . Wydanie Crowleya należące w 1613 r. Do kultywowanego angielskiego katolika, Andrew Bostoca, zawiera notatki właściciela, które odpowiadają wpisowi Crowleya na marginesie. Obalają je, zaczynając od samego tekstu, tym samym odróżniając redaktora od autora / tekstu. Milton cytat „oracz Chaucera” w jego „reformacji” (1641), gdy mówi o wierszach, które opisują Constantine I najpierw jako główny specjalista do zepsucia Kościoła. Koniec Piotra Oracza , Passus 15, jest obszernie wyrażony w tym punkcie - ale można go również znaleźć w zwięzłej zwrotce z The Ploughman's Tale (ll. 693-700). W „Apology for a Pamphlet…” Milton odnosi się do The Vision and Crede of Pierce Plowman , która może odnosić się do jednego lub nawet obu tych tekstów. Być może odnosi się to do wydania Rogersa z 1561 r., Które ich połączyło. Edmund Bolton bronił języka sądu jako jedynego właściwego języka do pisania historii. Dla Boltona hymny Spensera są dobrymi wzorami, ale reszta jego wierszy nie jest - podobnie jak „Jeff. Chaucer, Lydgate, Peirce Plowman czy Laureat Skelton”. John Pitts (1619) przypisuje Piers Ploughman Johnowi Malvernowi; Henry Peacham (1622) przypisuje to Lydgate. Wydaje się, że Henry Selden (1622) przeczytał wiersz na tyle uważnie, że mógł go podziwiać za krytykę Kościoła, a także za jego osąd i innowacyjny duch. Autorowi podaje nazwisko Roberta Langlanda. John Weever (1631) również mówi o Robercie Langlandzie, podobnie jak David Buchanan (1652). Jednak Buchanan czyni z Langlanda Szkota i przypisuje mu inne dzieła, oprócz Petera Oracza . Thomas Fuller (1662) opiera swoje uwagi o Langland na Selden i Bale, kładąc nadmierny nacisk na proto-protestancki profil Langlanda. Fuller zauważa również, że The Praier i Complaynte of the Ploweman to Christe zostały po raz pierwszy przedstawione przez Williama Tindalla, a następnie zilustrowane przez Johna Foxa („po raz pierwszy przedstawione przez Tindala , na przykładzie pana Foxa ”). Ponieważ język tego tekstu jest podobny do języka Petera Oracza , Fuller przypisuje go również Williamowi Langlandowi . Anthony à Wood wymienia zarówno Malvern, jak i Langland jako nazwiska autorów. Thomas Dudley, ojciec Anne Dudley Bradstreet (1612-1672), zabrał ze sobą wersję autorstwa Crowleya Petera Oracza w Ameryce. Alexander Pope (1688-1744) posiadał kopię przedruku Rogersa wydania Crowleya Peter the Ploughman z dołączoną kredą . Izaak D'Israeli (1766-1848) napisał w swym wyposażeniu literatury, że Papież bardzo dokładnie przeanalizował całość („bardzo dokładnie przeanalizował całość”) ostatniego tekstu. D'Israeli wspomina również o pochwałach Lorda Byrona (1788-1824) dotyczących Piotra Oracza .

XIX th  -  XX th  stulecia

Z dnia jego język i wizja świata stają się obce współczesnym świecie, Piers Plowman spadł w zapomnienie aż do XIX th  wieku, szczególnie w drugiej połowie tego stulecia. Z wyjątkiem Rogersa, po Crowleyu wiersz został opublikowany w całości dopiero w wydaniu Thomasa Whitakera w 1813 r. Stało się to w czasie, gdy filologowie amatorzy utorowali drogę dla tego, co później stało się uznaną dyscypliną akademicką. Edycja Whitakera była oparta na tekście w języku C, jednak Crowley użył wersji B.

Wraz z Whitakerem rozpoczyna się tradycja redakcyjna we współczesnym tego słowa znaczeniu: każdy nowy wydawca twierdzi, że przedstawia „autentyczną” wersję Piers Ploughman i kwestionuje jakość redaktorów i poprzednich wydań. Tak więc, podobnie jak w czasach angielskiej reformacji, podejście redakcyjne było motywowane rozwojem narodowej historii i tożsamości, tak jak były wtedy uważane, stąd opracowanie analizy i komentarza, typowo odzwierciedlającego pewną ówczesną krytykę polityczną. W oczach Fredericka Furnivalla (z Working Man's College) Peter the Ploughman powinien postrzegać siebie jako tekst budzący sumienie, a WW Skeat dał go swoim studentom jako przykład do patriotycznego tekstu.

Początkowo Pierre le Laboureur był często postrzegany jako dokument polityczny. W opracowaniu z 1894 r. JJ Jusserand szczególnie skupił się na psychologicznym i społeczno-politycznym aspekcie treści wiersza - nie poprzestając na jego estetycznym lub literackim charakterze - kierując się dychotomicznym podejściem, wspólnym dla wszystkich współczesnych studiów humanistycznych. Cztery lata później Vida Dutton Scudder porównała słowa wiersza do socjalistycznych idei twórczości Thomasa Carlyle'a , Johna Ruskina i Fabianów.

Kiedy w końcu została wprowadzona do nowych programów językowych i literaturowych na uniwersytetach w języku angielskim, Pierre le Laboureur umożliwił ponowne spojrzenie studentów na kanony literatury angielskiej. W "Czas oracza. Praca, porządek społeczny i rozwój w Europie (XI-XIV wiek)" (Albin Michel, zbiór "Ewolucja ludzkości",październik 2012) mediewista Mathieu Arnoux daje szczególną ulgę „Piotrowi Oraczowi”, próbując wyjaśnić tajemnicę rewolucji demograficznej roku 1000.

Powiązane teksty

Odniesienie

Linki zewnętrzne