Pióro Duick VI

Pióro Duick VI
Zdjęcie poglądowe artykułu Pen Duick VI
Pen Duick VI podczas festiwalu Temps fête w Douarnenez w lipcu 2012 roku.
Rodzaj Jednokadłubowy
Olinowanie Kecz Marconi
Historia
Architekt André Mauric
Stocznia Wydział Budowy Marynarki Wojennej Brześć
Uruchomić 1973
Załoga
Załoga 14
Charakterystyka techniczna
Długość kadłuba 22,25 m²
Mistrz 5,3 0m
Wersja robocza 3,40 m²
Przesunięcie 32 tys
Żagle 260 m²
Kariera
Armator Stowarzyszenie Erica Tabarly'ego
Port macierzysty Lorient

Pen Duick VI to22-metrowy aluminiowy kecz zamówiony w 1973 roku przez Érica Tabarly'ego na Whitbread (wyścig dookoła świata z załogą) i zaprojektowany przez André Maurica . Ostatni z serii Pen Duick , wygrał w1976 roku Single-handed English Transat (OSTAR) z rąk Tabarly'ego.

Charakterystyka

Zbudowany z aluminium przez arsenał brzeski, Pen Duick VI jest zarówno lekki (jak na tamte czasy), jak i bardzo wytrzymały. Posiada innowację technologiczną z kilem w zubożonym uranie , oferowanym przez Komisję Energii Atomowej , wyższa gęstość niż ołów (zwykle stosowany w żaglówkach balastowych) pozwala na osiągnięcie parzystości masy mniejszego "łososia" i zmniejszenie oporu hydrodynamicznego. Ta cecha była dyskutowana przez National Union for Offshore Racing i Royal Ocean Racing Club , które w 1978 roku zdecydowały się pozwolić Pen Duick VI na konkurowanie, ale dać mu utrudnienie współmierne do przewagi uranu nad ołowiem. Z tego samego powodu łódź została zdyskwalifikowana podczas rejsu dookoła świata w 1977 roku.

Tabarly i Mauric ściśle ze sobą współpracują nad każdym szczegółem projektu, od układu pokładu po wyposażenie wnętrza. Aby zapewnić reszcie zespołu wartę poza obserwacją (Tabarly organizuje swoją załogę w dwie burty), siedlisko Pen Duick VI zostało podzielone na dwa przejścia, jeden po drugim.

Pierwotnie grotmaszt był umieszczony na pokładzie, a nie schodził do kilu, co wiązałoby się z poważnymi konsekwencjami technicznymi.

Rumpel awaryjny, bardzo trudny do manewrowania ze względu na wielkość łodzi, podobno został wyrzeźbiony w sugestywnym kształcie przez Oliviera de Kersauson .

Historia

Od pierwszego etapu wyścigu Whitbread 1973, Portsmouth - Kapsztad , Pen Duick VI potwierdził swój potencjał i objął prowadzenie. Niestety przeszła demaskację, która zmusiła ją do międzylądowania technicznego w Rio de Janeiro . Z Francji wysłano samolotem zapasowy maszt i załoga mogła dotrzeć do Kapsztadu w samą porę na start drugiego etapu Cape Town - Sydney , który Pen Duick VI wygrał znakomicie. Jednak niedługo po starcie trzeciego etapu w kierunku Rio, jacht padł ofiarą nowego zejścia z masztu. Tabarly poddaje się, wraca do Sydney, aby naprawić, a następnie zabiera łódź z powrotem do Brześcia .

Trzecie zdemaskowanie w sezonie 1974 przekonało Érica Tabarly'ego i André Maurica do zastosowania wzmocnionego masztu, umieszczonego na kilu, kosztem większej wagi ponad 300  kg . Pen Duick VI nie miał już problemu z masztem i Tabarly wygrał z nim Trójkąt Atlantycki w 1975 roku.

Podczas tego wyścigu Tabarly dowiaduje się, że nie da się zbudować wielokadłubowca, o którym myślał, aby wziąć udział w samotnym angielskim Transacie 1976 (OSTAR). Następnie podjął śmiały zakład, że wejdzie na pokład Pen Duick VI , dla którego zaprojektował szereg modyfikacji, które pozwolą mu pływać samotnie łodzią przeznaczoną do sześcioosobowego kursu. Z tej okazji Tabarly wynalazł również „ spinakera sock  ”, który jest obecnie stosowany w wielu żaglówkach, co pozwala mu samodzielnie i bezpiecznie manewrować żaglem o powierzchni 350 metrów kwadratowych.

Transat z 1976 r. w strasznej pogodzie, podczas którego kilku faworytów zostało rozbitych, a dwóch konkurentów zginęło, był najwspanialszą stroną chwały Pen Duick VI . Pozbawiony autopilota bardzo wcześnie przez uszkodzenia i odcięty od świata, ponieważ nie używał swojego radia, Tabarly przeszedł pięć ogromnych depresji i jako zwycięzca przeciął linię w Newport , ku zaskoczeniu wszystkich, wyprzedzając o kilka swoich wspaniałego rywala i byłego kolegę z drużyny. godzin. Alain Colas na klubu Méditerranée , kolosalnego 70-metrowym czterech masztu.

Aby dołączyć do wyścigu dookoła świata w Auckland w 1978 roku, Tabarly i jego załoga przepłynęli Pacyfik z Los Angeles na Wyspy Towarzystwa . Spotykają na krótko Jacquesa Brela, który przeszedł na emeryturę do Markizów . Wśród członków zespołu są: Titouan Lamazou , Jean-Louis Étienne , Jean-François Coste , Philippe Poupon , Olivier Petit, Éric Loizeau , Pierre Lenormand . Z tej okazji wielki reporter Christian Brincourt kręci dokument.

Następnie Tabarly przestał ścigać się z Pen Duickiem VI, aby skupić się na rewolucyjnej formule wodolotu wielokadłubowego, którym pobił rekord w przepłynięciu Atlantyku na statku Paul Ricard . Jednak w 1981 roku Tabarly zdecydował się zatrudnić w trzecim wydaniu Whitbread Pen Duick VI , przemalowanego na biało i przemianowanego na Euromarché na cześć jego sponsora. Łódź przechodzi gruntowny remont, dzięki czemu jest lżejsza o prawie cztery tony. Ale architektura morska, wspomagana przez pojawienie się komputerów, poczyniła ogromne postępy w ciągu mniej niż dekady. Euromarché zajął dopiero dziesiąte miejsce, tydzień za zwycięzcą, Holendrem Conny van Rietschoten  (en) na Flyerze II .

Następnie łódź odzyskuje swoją nazwę i oryginalny czarny kadłub. Rodzina Tabarly pozostaje właścicielem, ale udostępnia ją nowo założonemu „Pen Duick Cruise Club”, który oferuje kursy rejsowe w Indiach Zachodnich i na całym świecie. Następnie został udostępniony Stowarzyszeniu Erica Tabarly'ego i przez kilka lat mieścił się w Cité de la Voile w Lorient. Odlipiec 2018Marie Tabarly odebrała swoją łódź, aby zrealizować swój projekt światowej trasy zatytułowany Elemen'Terre.


Powrót do wyścigu

Marie Tabarly , córka Erica Tabarly , ogłasza swój udział w Ocean Globe Race 2023 na tej łodzi wraz z 11 innymi załogami.

Ikonografia

Uwagi i referencje

  1. Éric Tabarly , Od „Pen Duick” do „Pen Duick” , Paryż, Arthaud ,1974, 241  s. ( ISBN  2-7003-1146-9 )
  2. "  Słynny balast uranowy  " , letelegramme.fr ,8 sierpnia 2004(dostęp 5 marca 2020 r . ) .
  3. "  Pen-Duick-VI" może biegać ze zubożonym uranem kilem  " , na lemonde.fr ,9 czerwca 1978(dostęp 5 marca 2020 r. )
  4. Éric Tabarly , Z całego świata do Transat , Éditions du Pen Duick,1976
  5. Jean-Marie Williamson, Podróż do krainy żeglarstwa , rzeki Deux,2000, s.  264
  6. „  Marie Tabarly”, sprzedawczyni marzeń „za sterami Pen Duick VI  ” , na RTL.fr (dostęp 27 czerwca 2019 r. )
  7. Nicolas FICHOT, „  WYWIAD. Marie Tabarly poprowadzi Ocean Globe Race ze swoim ojcem Eric's Pen Duick VI  ” , na voilesetvoiliers.ouest-france.fr ,2 lipca 2021(dostęp 2 lipca 2021 )

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne