Kurier Paul-Louisis

Portret autorstwa Ary Scheffera . Biografia

Narodziny	4 stycznia 1772 r Paryż , Królestwo Francji
Śmierć	10 kwietnia 1825 r.(w wieku 53 lat) Véretz , Królestwo Francji
Pogrzeb	Veretz
Imię urodzenia	Paweł
Narodowość	Francuski
Czynność	polemista, pisarka, tłumacz

Inne informacje

Ruch	liberalizm
Nagrody	Legia Honorowa

Podstawowe prace

Petycja dla wieśniaków, którym nie wolno tańczyć , 1822
Listy z Francji i Włoch , 1822
Broszura broszur , 1824

Paul-Louis Courier de Méré , ur4 stycznia 1772 rw Paryżu , zamordowany dnia10 kwietnia 1825 rniedaleko Véretz , jest francuskim pisarzem .

Biografia

Pochodzenie

Rodzina Courier de Méré jest ważną rodziną z Turenii .

Urodzony w podziemiu i pod przybranym nazwiskiem w soboty 4 stycznia 1772 r, rue du Mail , w Paryżu, Paul-Louis Courier jest synem Louise-Élisabeth de Montdeville i Jean-Paul Courier, bogatego mieszczanina paryskiego , uczonego i znawcy prawa, właściciela lenna Méré , który był ofiara w 1764 r. księcia Olonne , marnotrawnego i zrujnowanego pana z rodziny Montmorency-Luxembourg , której był porucznikiem polowań, wierzycielem i kochankiem kobiety; próbował ją zabić.

Jego rodzice biorą ślub 11 lutego 1777 następnie weź, 2 grudnianastępnie akt reformacji jego metryki chrztu, aby ją uprawomocnić. Rodzina Kurierów osiedliła się w Touraine, najpierw w dolinie Indre (gdzie Balzac zlokalizował Le Lys w dolinie ), a następnie w Cinq-Mars-la-Pile , niedaleko Langeais . W 1784 wyjechał z Touraine do Paryża, aby umożliwić Paulowi-Louisowi podjęcie tam studiów, które otworzyłyby jego karierę zbrojeniową.

Ojciec Paula-Louisa, którego bardzo wcześnie przyciągnęła literatura grecka, zachęcił go do podjęcia studiów matematycznych, których uczył się w wieku 15 lat od Jean-François Calleta i Jeana-Baptiste Labeya , profesora Szkoły Wojskowej im. Paryż , nie będąc jednak w stanie uciec przed uwiedzeniem, jakie stosowali na nim starożytni pisarze; greckie księgi nigdy go nie opuściły. Uwzględniając zatem poświęcił się badaniu greckiego języka poza smakiem, poszedł razem z tym z matematyki, lekcje Vauvilliers , przyjaciel jego ojca, znanego hellenistą i profesorem Royal College , Place de la Sorbonne w kilka minut od domu rodziców.

rewolucja Francuska

1 st wrzesień 1792, po egzaminie konkursowym uzyskał stopień podporucznika w Szkole Artylerii w Châlons-sur-Marne ; kurs zostaje tam przerwany do października, przed posuwaniem się wojsk pruskich, a uczniowie zostają zatrudnieni na straży bram miasta, gdzie ustawiono kilka sztuk armat. Mały uczeń stosowane, przyzwyczajony do dyscypliny szkolnej, on wychodzi w randze porucznika, do 1 st czerwca następnego roku. Odejście dowódców wojskowych arystokratycznego pochodzenia mogło sprzyjać jego karierze. Po objęciu rodziców, wraca do swojej firmy, stacjonującej w Thionville .

Ale Paul-Louis Courier nienawidzi wojny, a jeszcze bardziej tych, którzy nią przewodzą. Co więcej, nie ma tego republikańskiego ognia, który komisarze rządowi hojnie nagradzają. Wolny czas spędza na czytaniu w klasztorach i bibliotekach: „Lubię na nowo czytać książki, które już przeczytałem i dzięki temu nabieram mniej obszernej, ale solidniejszej erudycji” – pisze do matki.

Wiosną 1794 opuścił Thionville dla armii Mozeli , do której wstąpił w obozie Blieskastel . Po zajęciu Trewiru (9 sierpnia) służył w dużym parku wojskowym i był odpowiedzialny za zorganizowanie warsztatu naprawy broni, zainstalowanego w opuszczonym klasztorze. Zgrudzień 1794brał udział w blokadzie Moguncji . Później pisał: „Myślałem o zamrożeniu i nigdy nie byłem tak blisko krystalizacji” . Opuścił Moguncję pod koniec zimy z upoważnieniem komisarza republiki w misji i wrócił do Francji. Śmierć ojca jest niesłusznie wymieniana jako powód jego odejścia; jego synowska pobożność sprawiła, że poleciałby do chorej i zdesperowanej matki. W rzeczywistości jego ojciec jeszcze żył i otrzymał zapewnienie komisarza, że otrzyma nową nominację: został przydzielony do Albi , dokąd przybył jesienią 1795 r., aby przewodniczyć odbiorowi kul armatnich dostarczanych do państwa przez kuźnie Tarn i Ariège.

Włochy

W Sierpień 1798został mianowany do kwatery głównej w Rennes jako szef sztabu artylerii lewego skrzydła armii brytyjskiej . Odwiedza wybrzeże, które musi być ufortyfikowane, i zaczyna uczyć się języka Szekspira . W listopadzie został powołany do Armii Włoch dowodzonej przez generała Championneta . Przybywa do Rzymu wStyczeń 1799. W lutym wzywa mieszkańców zamkniętych w cytadeli Civitavecchia do poddania się. Szczęście uchroni go przed zabiciem, w przeciwieństwie do towarzyszącego mu zarządzenia.

Jeszcze większe ryzyko poniósł tam we wrześniu, kiedy to Francuzi z kolei opuścili papieskie miasto. Repatriowany wraz z towarzyszami broni do Marsylii, a następnie do Paryża, dotarł do stolicy prawie umierając pod koniec października. Długą rekonwalescencję spędził w kierunku artylerii w Paryżu. Jest on następnie przedstawiany wszystkim hellenistom stolicy jako równy im. 27 listopada 1801 r.Przybył w Strasburgu w 7 th artylerii stopa pułku .

Prowadzi aktywną korespondencję z paryskimi hellenistami D'Ansse de Villoison , Clavier i innymi francuskimi i niemieckimi uczonymi. W tym czasie jego dawni towarzysze ze Szkoły Châlons , Duroc i Marmont, zapewniają mu awans.

29 października 1803Został mianowany major w 1 st pułku artylerii na koniu . W środku-Marzec 1804, przybywa do Włoch, w Plaisance . 14 czerwcaotrzymuje Legię Honorową . 12 październikazostał mianowany szefem sztabu artylerii armii Neapolu . Kilkakrotnie był bliski śmierci, ponieważ powstaniec Kalabria poprowadził bezwzględną partyzantkę przeciwko Francuzom. Pisał do Guillaume de Sainte-Croix , genialnego hellenisty: „Aby się z tego wydostać, trzeba było kilku cudów… Kiedyś, aby uniknąć takiego spotkania, wsiadłem na łódź i zmusiwszy szefa do odpłynięcia przy złej pogodzie, został wywieziony na otwarte morze, nasze manewry były w porządku. Modliliśmy się, obiecaliśmy Msze św. Dziewicy i św . "

23 listopada 1805na czele swojej brygady szarżuje na korpus austriacki w bitwie pod Castelfranco , dowodzonej przez generała Gouviona Saint-Cyra . Warto zauważyć, że nie ma ani ostróg, ani strzemion, pod pretekstem, że starożytni Grecy ich nie mieli. 31 grudnia 1805, został wysłany do korpusu armii generała Reyniera w Neapolu. 9 marca 1806 r, jest cytowany na polu bitwy po zwycięstwie nad powstańcami kalabryjskimi.

Odrzucony przez zarozumiałego ducha pozostałych oficerów, wciąż jeszcze kilkakrotnie ściera się ze śmiercią, będąc świadkiem okropności wojny, grabieży, masakr, gwałtów… Wychodzi zdegustowany i interesuje się tylko Grekami. W szczególności przetłumaczył Ksenofonta i jego traktaty o kawalerii. Następnie z Neapolu uciekł do Rzymu, z którego wyjechał do Florencji , Brescii i Mediolanu , zwiedzając biblioteki i rozmawiając z uczonymi, nie troszcząc się o obowiązki swojego urzędu jako oficera, zaniedbując, że kazano mu bezzwłocznie wstąpić. Armia Włoch.

Przybył również do Werony , swojego celu podróży, wLuty 1808, czy jest aresztowany bez wynagrodzenia. Wezwano4 marcaPodążając za Leghornem , jako zastępca szefa sztabu artylerii, zmęczony prośbą o urlop, postanowił złożyć dymisję ministrowi wojny25 lutego 1809. To jest akceptowane w dniu10 marca 1809. Ledwo do Paryża, prosi o przywrócenie do pracy i szczęśliwy, że uzyskał go nieoficjalnie, wyjeżdża w pośpiechu, nie zadając sobie trudu zakupu niezbędnego konia, który będzie miał jakąkolwiek użyteczność na polu bitwy. Przybył do Wiednia, dlatego wyruszył na piechotę w bitwie pod Wagram (5-6 lipca 1809).

Po definitywnym opuszczeniu wojska udał się do Szwajcarii, a następnie wrócił do Włoch, gdzie w Bibliotece Laurentian we Florencji odkrył kompletną kopię powieści Daphnis et Chloé autorstwa Longusa , do tej pory tłumaczoną z rzekomą luką” erotyczne ”. Wydał nowe wydanie wzorowane na przekładzie biskupa Amyota z 1810 roku. Wpadł w poważne tarapaty, oskarżany przez bibliotekarzy o zasmarowanie strony atramentem. Doprowadził do nie mniej nikczemnej afery, drukując w Rzymie bez upoważnienia prefekta list zaadresowany do swego księgarza Renouarda , w którym doniósł mu o okolicznościach sporu z bibliotekarzem florenckim, nim signor Del Furia, który Oskarżono mnie o świadome zabarwienie rękopisu Longusa. Ma więc dwóch ministrów depczących mu po piętach, ale cesarz, dla którego nie ma podziwu, z powodu tego, co mu powiedziano o oficerze emerytowanym w Rzymie, który ćwiczył po grecku, kazał go zostawić w spokoju.

Wreszcie minister wojny, generał Clarke , zlecił mu zbadanie, co stało się z nim po Wagramie . Udało mu się przekonać generała Gassendiego, dyrektora generalnego artylerii, że uważa, iż jego powrót do wojska nie był oficjalny.

Powrót do Paryża

Z powrotem w Paryżu, na początku lipiec 1812 r, ponownie nawiązuje kontakt z Étienne Clavier, znajduje Herminie, najstarszą z dwóch córek tego ostatniego, siedemnastolatkę, bardzo ładną i 12 maja 1814 rŻona dla burmistrza dawnej 7 th dzielnicy . Będą mieli dwóch synów, Paula30 września 1820 r) i Louis (the 19 października 1824). Posiadając posiadłość w Turenii, w Luynes , kupił ogromny las na południe od Cher ingrudzień 1815.

W następnym roku skierował petycję do dwóch zgromadzeń parlamentarzystów w Paryżu: Petycję do dwóch izb . W tej pierwszej broszurze politycznej protestuje przeciwko arbitralnym aresztowaniom, które miały miejsce na początku roku w Luynes. Przez dwa lub trzy lata zastanawiał się, czy osiedli się z żoną w Paryżu, czy w Turenii. W końcu para zdecydowała się na Turaine i kupiła wKwiecień 1818, farma w Véretz : la Chavonnière.

Polityka

Po tej instalacji w coraz bardziej asertywny sposób przyłączył się do opozycji wobec Restauracji . Oceniany przez Stendhala jako „najinteligentniejszy człowiek we Francji” , największe zainteresowanie wzbudził Kurier, gdy tylko się pojawił. Odrzucenie jego kandydatury do Académie des inscriptions et belles-lettres , w1819daje mu możliwość napisania swojej pierwszej broszury , Listu do Messieurs de l'Académie . Jego talent do przekomarzania się uczynił go sławnym, ale kosztował go dwa miesiące więzienia, które oddał w testamencie, koniec1821. Tam odwiedza go Béranger ; Stendhal wysyła mu podpisaną kopię jego Histoire de la peinture en Italie .

Absolutnie nie jest bonapartystą; jego broszury Rozmowa z M me Albany i rada dla pułkownika dać wyobrażenie o jego poglądów na Napoleona i dyscypliny wojskowej w ogóle. Bez dyscypliny, bez chwały. Dopiero po upadku Imperium zaczął publikować swoje inne broszury. Zbyt indywidualistyczny, by należeć do partii, jego sprzeciw dotyczy tylko jego, ale w tym okresie duszącej opresji zostaje natychmiast dostrzeżony. W przeciwieństwie do liberałów Kurier wykazywał stałe zainteresowanie sprawami społecznymi. Ubóstwo go gorszy i uważa, że praca, zwłaszcza na ziemi, która stała się własnością tych, którzy na niej mieszkają, jest dostępem do godności człowieka. Dla niego dzielenie ziemi jest potężnym silnikiem ekonomicznym. Jest wrażliwy na idee fizjokratów , ale nigdy nie jest obojętny na los ludzi przygniecionych ekonomicznymi ograniczeniami. Nie odczuł jednak narastania pytania robotników, które zaczną pojawiać się za monarchii lipcowej , generując poważne konflikty społeczne.

Wyróżniał się zarówno jako hellenista, jak i pisarz polityczny. Zawdzięczamy mu także traktat Ksenofonta O kawalerii ,1813i inne prace naukowe. Ale jego polem doskonałości jest broszura, ten mały kawałek wojenny, który bez ostrzeżenia wybucha prosto w twarz i powoduje nieodwracalne szkody. Gdy tylko wstąpił do wojska, obawiał się wszelkich systemów idei i był zazdrosny o to, co stawiał ponad wszystkim: wolność umysłu.

Liberalny i antyklerykalny, coraz gwałtowniej sprzeciwia się nowym panom, którzy, jak mówi, bezlitośnie uderzają i terroryzują kraj. Dla Bouillet słownik pisze XIX th century, to przoduje jako pisarz polityczny w broszurze i walki z bronią śmieszność w najbardziej kaustycznej stylu, kroki wsteczna z Odnowy ; czasami ukrywa się pod imieniem Paul Louis, winiarz . Atakuje duchowną próbę nowego ujarzmienia sumienia. Wie, jak bardzo jest zdemaskowany i mówi to wyraźnie w Livret de Paul-Louis, vigneron : „Dziś rano, idąc przez Palais Royal, M…ll…rd przechodzi i mówi do mnie: Uważaj, Paul-Louis uważaj ; cagots sprawią, że zamordujesz ... ”

Zamach

Jego pisma przyniosą mu liczne procesy, grzywny i wyroki więzienia. Kiedy odnajdujemy jego martwe ciało, przebite kilkoma kulami, w jego lesie Larçay, w pobliżu Véretz ,10 kwietnia 1825 r, jego gajowy, Louis Frémont, jest podejrzany o morderstwo i postawiony przed sądem, ale jednogłośnie uniewinniony, 3 września 1825 r. Kurier został pochowany w Véretz on12 kwietnia. Od pięciu lat tajemnicę jego śmierci przypisuje się przyczynom politycznym.

Jednak w grudzień 1829sprawa przybiera nowy obrót, gdy Sylvine Grivault, młoda pasterka nieco uproszczona, ale o wielkim sercu, okazuje się być ukrytym świadkiem zbrodni: ujawnia spisek i zasadzkę na zwolnionych sług La Chavonnière (służącego Pierre Dubois 18 lipca 1824 r) lub obawiając się być z kolei po tym, jak Kurier sprzedał lub wydzierżawił swoje nieruchomości: Frémont, gajowy nastawiony na picie, główny autor zbrodni, Symphorien Dubois (zmarł w 1827 r.), brat Pierre'a, François Arrault, Martin Boutet i nieznany człowiek, wszyscy czynni pomocnicy i wspólnicy. Podczas drugiego procesu Frémont przyznał się do zabicia go ze strzelby, ale objęty uniewinnieniem z 1825 r. nie mógł zostać skazany. Zmarł wkrótce po procesie. Jeśli chodzi o jego wspólników, są oni z kolei uniewinnieni,14 czerwca 1830 r.

Podczas instruktażu tej drugiej próby Kurier przedstawiany jest jako twardy mistrz o trudnym charakterze. Ale to twierdzenie jest teraz atakowane: z bliskimi był dobry, czuły i delikatny. W sferze publicznej był niezwykle zirytowany klimatem pochlebstwa ustanowionym przez potęgę Napoleona, a następnie uświęconym przez przywróconą monarchię i społeczną hipokryzję.

Według jednego z jego biografów i redaktorów, Robert Gaschet, żona Courriera, Herminie, została kochanką Pierre'a Dubois, a następnie jego brata Symphoriena. Kurier wystrzelił Pierre'a Dubois 18 lipca 1824 r. Ten ostatni oświadczyłby wtedy: „Wygonił mnie z domu, gdybym go znalazł, zabiłbym go jak psa”.

Ta tajemnicza śmierć zainspirowała film Jeana Devaivre'a Farma siedmiu grzechów (1949), w której rolę Paula-Louisa kuriera gra Jacques Dumesnil . Film został nakręcony w Turenii, a niektóre sceny w samym Véretz. Jego śmierć i okoliczności tego ostatniego były także tematem odcinka historycznego serialu „kamera bada czas” wyemitowanego w 1958 roku w reżyserii Stellio Lorenziego . Tytuł odcinka: „Dziwna śmierć Paula-Louisa Kuriera”.

cytaty

„Niech rząd zbiera podatki i rozpowszechnia ułaskawienia; ale dla Boga nie nakłaniaj go do wtrącania się w nasze sprawy. Cierp, jeśli nie może o nas zapomnieć, że myśli o nas jak najmniej. Jego intencje wobec nas są bez wątpienia najlepsze na świecie, jego poglądy zawsze doskonale mądre, a przede wszystkim bezinteresowne; ale przez nieszczęście, które nigdy nie zanika, wszystko, do czego zachęca, marnieje, wszystko, czym kieruje, idzie źle, wszystko, co trzyma, ginie, z wyjątkiem domów hazardu i rozpusty. » (List II do redakcji Cenzora )
„Octan morfiny, ziarno w kadzi się gubi, nie pachnie, w kubku powoduje wymioty, łyżką zabija, a oto broszura. » ( Broszura broszur )
„Ten chłop odgadł prawa człowieka . Został powieszony, tak musiało być. Nie możemy wyprzedzać naszego stulecia. » (Pierwszy list do redakcji Cenzora )
„Oddajmy wielkiemu to, co im się należy; ale trzymajmy się tego tak dalece, jak to możliwe. " ( Mowa )
„W Europie jest pięć lub sześć osób, które znają język grecki; ci, którzy znają francuski, są znacznie mniejsi. » (Wyciąg z listu do M. Renouarda)
" Do widzenia przyjaciele ; pij chłodno, jedz gorąco, kochaj się najlepiej jak potrafisz. » (Pismo do kolegi wojskowego o jego rezygnacji z wojska)

Pracuje

Świetny hellenista, znakomity tłumacz, jest też zręcznym listonoszem. Ale najbardziej znany jest jako polemista, polemista, który popełnił błąd bycia liberalnym i antyklerykalnym w epoce renesansowego romantyzmu i chrześcijaństwa . Niektórzy uważali go za pomniejszego pisarza. Dlatego André Suarès poświęcił mu rozdział swoich Esejów (1913), w którym czytamy: „Wszędzie Paul Louis Courier wącha lampę i lampę do palenia. Tłumaczy lepiej niż sam pisze. Nadal ma staromodną elegancję i staromodny wygląd. " Gilles Deleuze wyznaje w Primer czytał w młodości, ponieważ jego kompletne prace, stosunkowo krótkie, były dostępne. Dwie książki, jedna wydana przez Jean-Pierre'a Lautmana w 2001 roku, a druga przez Michela Crouzeta w 2007 roku, przyjmują przeciwny pogląd na tę krytykę i chwalą jakość pisarstwa Kuriera.

Główne prace

Éloge d'Hélène , wolne tłumaczenie tytułowego tekstu Izokratesa , 1803
List do M. Renouarda, księgarza , 1810.
Petycja do dwóch izb , 1816 r.
Listy do redaktora Cenzora , 1819-1820.
List do Panów Akademii , 1819 r.
Listy prywatne , 1820 r.
Proste przemówienie Paula-Louisa, winiarza z La Chavonnière, do członków Rady gminy Véretz ... w sprawie nabycia Chambord , 1821.
Do pobożnych dusz parafii Veretz , 1821.
Proces Paula-Louisa Kuriera, winiarza , 1821.
Petycja dla wieśniaków, którym nie wolno tańczyć , Paryż,1822( przeczytaj online ).
Listy z Francji i Włoch , 1822.
Libretto Paula-Louisa, winiarza, Paryż , 1823.
Gazeta wsi , 1823 r.
Broszura broszur , 1824.
Kompletny zbiór broszur politycznych i broszur literackich Paula-Louis Courier , 1827 ( do przeczytania online w Gallica ) .
Prace kompletne ( pref. Armand Carrel), Bruksela, Librairie Parisienne,1828, 4 tom , In-8 ° ( Pierwszy tom o Gallicy . Drugi tom o Gallicy . Trzeci tom o Gallicy . Czwarty tom o Gallicy ).
Works , Paris, Jouaust, Librairie des bibliophiles, następca E. Flammarion, coll. "Nowa biblioteka klasyczna",1876, 3 tom.Niezbyt pochlebna przedmowa Francisque Sarcey .
Listy pisane z Francji i Włoch , 19 ** ( przeczytaj online w Gallica )
„Przygoda w Kalabrze” ilustracje Maurice'a Pouzeta, Éditions Jacques-Petit, Angers.

Pléiade Biblioteka opublikowane w1940tom jego Dzieł Wszystkich (broszury polityczne, dokumenty na rozprawę, broszury literackie, przekłady z greki, różne dzieła, Listy z Francji i Włoch ) sporządzony i opatrzony adnotacjami Maurice'a Allema . Wyrwany "z kanonu, który sama kolekcja ustanowiła" , ten jest częścią prac "nabożnie uznanych za tymczasowo niedostępnych lub niedostępnych" . Jest to jeden z najgorszych sprzedawców w kolekcji.

Księgarnia Klincksieck wydała dwa tomy, a księgarnia Nizet trzecia edycja korespondencji Paula-Louis Courier, którą przedstawiła i opisała Geneviève Viollet-le-Duc . Wydanie to, które w 1978 roku otrzymało nagrodę Broquette-Gonina , jest pełniejsze niż to zaprezentowane w Pléiade, oparte na edycji Sautelet z 1828 roku. Praca Alaina Dejammeta (Paris, Fayard, 2007, coll. „Vies”), nowsza biografia Paula-Louis Courier, odnosi się do pracy Geneviève Viollet-le-Duc.

Anegdoty

Historię kleszcza na powieści Longusa opowiada Gaston Leroux w swojej powieści La Poupée sanglante .
Jego imię nosi liceum w Tours.

Uwagi i referencje

A. Calder , „ Verlaine, Dzieła poetyckie, teksty ustalone chronologią, wstępy, notatki, wybór wariantów i bibliografia Jacques Robichez, Paryż, Garnier, 1969, xxxvii s. + 807 pkt. », Studia Literackie , t. 3 n o 3,1970, s. 424 ( ISSN 0014-214X i 1708-9069 , DOI 10.7202 / 500157ar , odczyt online , dostęp 13 lipca 2021 )
Pierre-Marie Dioudonnat , Le Simili-Nobiliaire-Français , wyd. Sedopole, 2012, s.240
Jean-Pierre Lautman, Paul-Louis Courier: czyli nieokiełznane pióro , Paryż, CLD,2001, 335 s. ( ISBN 978-2-85443-388-3 , czytaj online ) , s. 18.
André Lelarge, Paul-Louis Courier, Paryż: Pochodzenie i majątek jego rodziny, atak księcia Olonne, narodziny i dzieciństwo Paula-Louisa, badania dotyczące jego miejsca urodzenia i domów w Paryżu. Listy i niepublikowane dokumenty, a następnie esej bibliograficzny , Paryż, Presses Universitaires de France ,1925, 307 s. ( przeczytaj online na Gallica ).
Robert Gaschet, La Jeunesse de Paul-Louis Courier: anegdotyczne i krytyczne studium jego życia i prac z lat 1772-1812 według niepublikowanych dokumentów , Paryż, Hachette ,1911, 518 s. ( przeczytaj online w Gallica ) , s. 13.
Gustave Lanson, „Historia literatury francuskiej”, w : L'Epoque Romantique , Hachette, 1951, s. 910.
Roberta Gaschet, Dzieł Paul-Louis Courier , vol. 2 nd , Paris, Garnier , coll. „Klasyka Garniera”,1925.
Tego dnia zamknąwszy się jak zwykle w Bibliotece Watykańskiej , został tam do późna i nie wyszedł aż do zmroku. Ta okoliczność byłaby korzystna dla jego bezpieczeństwa, gdyby jego mundur nie zdradził go, przechodząc przed lampą Madonny. Zaatakowany okrzykiem: Morte al Giacobino , zostałby nieomylnie zmasakrowany, gdyby strzał skierowany w niego, zamiast go dosięgnąć, trafił starą kobietę u jego boku. Wykorzystując ten wypadek, aby uciec, udaje się do swojego domu; jego przyjaciel Chiaramonte zabiera go w bezpieczne miejsce, do Zamku Świętego Anioła, gdzie schronili się Francuzi.
„Ponadto byłem bardzo chory” – pisał do generała Gassendi – „Jednak dowlokłem się do baterii na wyspie Aleksandrii, gdzie przebywałem tak długo, jak długo strzelali. Generałowie zobaczyli mnie i wydali rozkazy, a cesarz przemówił do mnie. "
„Pierwszym Kapitanem Świata, który chce nazywać się Majestatem!… Być Bonapartem i zostać Ojcem!… Chce zejść” .
Miał więc wszystko, czego potrzeba, aby stać się popularnym: dużą swobodę opinii, pikantną oryginalność w formach stylu, trzeba też powiedzieć, że satyryczną zuchwałość, która sprawia, że maluchy cieszą się upokorzeniem dużych. zwłaszcza ta sztuka udostępniania prawdy wszystkim, prosta i, jak powiedział, wulgarna i wiejska.
Listy pisane z Francji i Włoch: 1787-1812 , Paryż, Nilsson ( czytaj online ).
W niektórych z tych małych pism, w których Kurier włożył tyle sztuki, by tego nie pokazać i tak dobrze ukrył złośliwość swojej myśli pod pewnym życzliwym wyrazem twarzy, pisarz ustępuje miejsca Paulowi-Louisowi, dobremu chłopowi z Turenii , który rozmawia z sąsiadami o swoim Bois de Larçay , winorośli w Véretz ; korzystając z okazji, by dać im, w ich własnym języku, lekcję nie rolnictwa (co by go być może trochę wprawiło go w zakłopotanie), ale moralności i polityki.
Jego chłopi, jego winiarze, miłośnicy ziemi, pracowici, szorstcy i prości, mają coś w rodzaju silnego wdzięku, który przywodzi na myśl obraz attyckich oraczy Pokoju : a on sam wymyślił swój półidealny charakter winiarza z Turenii , zawracać sobie głowę , procesywny i bonhomme, w sposób przypominający talent ateńskich logografów do rysowania postaci swoich klientów. Gustave Lanson, Historia literatury francuskiej , s. 912.
Miejsce psoty zaznacza pamiątkowa stela.
Kurier, Zakłady , Paryż, Garnier,1925, p.XXXVII-XXXVIII
Paul-Louis Courier, Listy do redaktora Cenzora , Paryż, Aimé Comte,1820, 48 pkt. ( czytaj online ) , s. 2.
Wyd. Nouvelle Revue Française, 1913, s. 114 .
„L jak Literatura”, w L'Abécédaire , z Claire Parnet i Pierre-André Boutang, Paryż, wydanie Montparnasse, 2004, DVD 02.
Joëlle Gleize i Philippe Roussin, „ The Library of the Pléiade : praca redakcyjna i wartość literacka ”, Contemporary Archives ,2009, s. 64 ( przeczytaj online ).
Matricule des anges , Paryż, Centre national du livre,2006, rozdz. 69-78, s. 173.

Załączniki

Ikonografia

Paul-Louis Courier , Kamienna statua w paryskim ratuszu autorstwa Édouarda Houssina ok. 1930 r . 1882.

Bibliografia

Sainte Beuve, Causeries duundi , Paryż, Garnier, 1876.
Robert Gaschet, La Jeunesse de Paul-Louis Courier: anegdotyczne i krytyczne studium jego życia i dzieł z lat 1772-1812 według niepublikowanych dokumentów , Paryż, Hachette ,1911, 518 s. ( przeczytaj online na Gallica ).
Robert Gaschet, Paul-Louis Courier i restauracja , Paryż, Hachette ,1913, 278 s. ( przeczytaj online ).
André Lelarge, Paul-Louis Courier, Paryż: Pochodzenie i majątek jego rodziny, atak na księcia Olonne, narodziny i dzieciństwo Paula-Louisa, badania dotyczące jego miejsca urodzenia i domów w Paryżu. Listy i niepublikowane dokumenty, a następnie esej bibliograficzny , Paryż, Presses Universitaires de France ,1925, 307 s. ( OCLC 496048481 , czytane online w Gallica ) , s . 122-217.
Jean Guillon, Paul-Louis Courier: Wybrane broszury polityczne , Paryż, Éditions sociales , coll. „Klasyka ludu”,1961, 256 s. , w -8 ° ( czytaj online ).
Louis Desternes, Paul-Louis Courier i Burbonowie. Broszura i historia , Les Cahiers bourbonnais, 1962.
Geneviève Viollet-le-Duc, Correspondance générale de Paul-Louis Courier , przedstawione i opatrzone adnotacjami przez G. Viollet-le-Duc, tom 1: (1787-1807), 1976 i tom 2: (1808-1814), Paryż, Klincksieck 1978; tom 3 (1815-1825), Paryż, Nizet, 1985.
Jean-Pierre Lautman, Paul-Louis Courier: czyli nieokiełznane pióro , Paryż, CLD,2001, 335 s. ( ISBN 978-2-85443-388-3 , czytaj online ) , s. 18.
Michel Crouzet, Paul-Louis Courier, pismo wyzwania: wszystkie broszury , Paris, Kimé , coll. „Literackie objazdy”,2007, 474 s. , 1 tom. 21 cm ( ISBN 978-2-84174-425-1 , OCLC 421914576 , czytaj online ).
Alain Dejammet, Paul-Louis Courier , Paryż, Fayard , kol. "Zyje",2009, 683 s. , 1 tom. 25 cm ( ISBN 978-2-213-64338-0 , OCLC 470898047 , czytaj online ).

Źródła częściowe

„Paul-Louis Courier”, w Charles Mullié , Biografia sław wojskowych armii lądowych i morskich od 1789 do 1850 roku ,1852[ szczegóły wydania ]
" Paul-Louis Courier ", Europa , n o 449,Wrzesień 1966, s. 3-44.W tym numerze przeglądu Europa prezentujemy dwa opracowania dotyczące broszury, w tym bardzo ciekawy tekst „P.-L. Kurier i ideologów „pokazujące wpływ, jaki Voyer d'Argenson , Destutt de Tracy i inne Ideologowie może wywierać na Courier między 1799 i 1804. Ten sam problem przejmuje przemówienie Anatole France , wydanego w 1918 roku, z okazji 100 TH rocznica instalacji Paula-Louisa w La Chavonnière.
Armand Carrel , „ Esej o życiu i piśmiennictwie Kuriera PL ”, Dzieła wszystkie P.-L. Kurier: Pamflety polityczne, fragmenty przekładu Herodota, pastorałki Longusa, korespondencja , Paryż, Firmin Didot frères,1845( przeczytaj online , skonsultowano 3 stycznia 2018 ).

Powiązany artykuł

Pozostałe rodziny starej francuskiej burżuazji

Linki zewnętrzne

Strona poświęcona Paul-Louis Courier .
Różne teksty online w elektronicznej bibliotece Lisieux.