Pathet Lao

Pathet Lao
(lo) ປະ ເທດ ລາວ

Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Lider Książę Souphanouvong
Fundacja 1950
Zanik 2 grudnia 1975
Siedzenie Vientiane , Laos
Pozycjonowanie Najbardziej lewy
Ideologia Komunizm
Marksizm-leninizm
Lewicowy nacjonalizm

Pathet Lao ( Stan Laosu , Stan Laosu , Kraj Laosu lub Kraj Laosu ) to nazwa używana przez polityczną i paramilitarną organizację Laos , oficjalnie wyznaczającą żywy rząd poprzez ruch i, szerzej, wszystkie gałęzie ruchu i organizacje animowane przez to. Pierwotnie niezależny i nacjonalistyczny Pathet Lao stopniowo zyskiwał pozycję ruchu komunistycznego podczas zimnej wojny , poprzez ścisły sojusz z Việt Minh , wówczas Wietnamem Północnym.. Podczas wojny indochińskiej i laotańskiej wojny domowej Pathet Lao stopniowo zdobywał punkty przeciwko rządowi Królestwa Laosu . Od 1955 roku Partia Ludowo-Rewolucyjna Laosu potajemnie stanowiła wiodący rdzeń Pathet Lao, którą zastąpiła, gdy przejęła władzę w Laosie w 1975 roku .

Historyczny

Pierwszy awatar: niepodległość w latach 1945-1946 i Lao Issara

Imię Pathet Lao zostało użyte po raz pierwszy w 1945 roku przez rząd Lao Issary , ruchu niepodległościowego kierowanego przez księcia Phetsaratha Rattanavongsę , premiera Królestwa Luang Prabang . W marcu 1945 roku wojska Cesarstwa Japonii dokonały zamachu stanu na Francuzów i przejęły kontrolę nad całymi francuskimi Indochinami . Król Sisavang Vong początkowo odmówił ogłoszenia niepodległości francuskiego Protektoratu Laosu, zanim został do tego zmuszony 4 kwietnia . Po kapitulacji Japonii książę Phetsarath próbował zapobiec powrotowi Francuzów i założył rewolucyjny rząd Lao Issara ( Wolny Laos ): wszedł w konflikt z królem, który odwołał go w październiku. Lao Issara natychmiast zareagował, tworząc nowy rząd i zdetronizując króla, potwierdzając niezależność państwa laotańskiego, a mianowicie Pathet Lao . Książę Souphanouvong , przyrodni brat Phetsaratha blisko związany z wietnamskimi separatystami, założył Armię Wyzwolenia i Obrony Laosu i dołączył do rządu. Inny młodszy brat Phetsaratha, Souvanna Phouma , również posiada tekę ministerialną. Były gubernator prowincji Xieng Mao, szef rządu i Phetsarath, głowa państwa, są jednymi z najsilniejszych potęgi Pathet Lao.

Ale od pierwszego kwartału 1946 roku , wojska francuskie stopniowo ponownie osiedlili się w Laosie: rząd niepodległościową musiał uciekać w maju, większość ministrów biorących schronienie w Bangkoku , Tajlandia , gdzie prowadził rząd na wygnaniu pod przewodnictwem Phetsarath . Przy wsparciu Việt Minha , laotański partyzant niepodległościowy rozwinął się, ale pozostał na skromną skalę do września 1947 roku , kiedy Souphanouvong wznowił go. Ale zamach stanu w TajlandiiListopad 1947zadaje fatalny cios ruchowi niepodległościowemu, który traci poparcie rządu Tajlandii i jest w dużej mierze izolowany. W lipcu 1949 r. Rząd Królestwa Laosu , obecnie zjednoczonego kraju i państwa stowarzyszonego z Unią Francuską , uzyskał zwiększoną niezależność w ramach stowarzyszenia z Francją: część członków rządu Pathet Lao zadeklarowała, że ​​jest zadowolona i wróciła. , wygnanie, w szczególności Souvanna Phouma . Ruch Lao Issara przestaje istnieć. Souphanouvong postanawia kontynuować walkę w towarzystwie kilku zwolenników, takich jak Phoumi Vongvichit . Jego zwolennicy są jednak zredukowani do kilku grup wzdłuż Annamitic Cordillera, na obszarach kontrolowanych przez Việt Minh.

Renesans ruchu

Plik 13 sierpnia 1950, Souphanouvong, nazywany „Czerwonym Księciem” ze względu na swoje powiązania z wietnamskimi komunistami, wskrzesza Pathet Lao z popiołów, zakładając, przy wsparciu Việt Minh, Front Wolnego Laosu (Neo Lao Issara), którego przewodniczy w centralnym komisja. Utworzono również Rząd Tymczasowy Laosu . Phetsarath, który pozostał na wygnaniu w Tajlandii, symbolicznie pozostaje na czele ruchu. W 1951 r. Siły zbrojne Pathet Lao były wystarczająco duże, aby uczestniczyć w operacjach wojskowych Việt Minh przeciwko Francuzom, ale Pathet Lao był w sumie całkowicie zależny od Việt Minh, w taki sam sposób jak kambodżański ruch Khmer Issarak .

Indochińska Partia Komunistyczna została ponownie założona w lutym 1951 r. Pod nową nazwą, Robotnicza Partia Wietnamu  : Souphanouvong uczestniczył w jej pierwszym kongresie i podpisał traktat sojuszniczy z wietnamskimi separatystami. Zaczynają się tworzyć komórki komunistyczne Laosu. Przy wsparciu Việt Minha, Souphanouvong był w stanie zebrać mniejszości górskie. Pathet Lao stopniowo ustanawiał swoje bazy operacyjne na terytorium Laosu i zyskiwał władzę, gdy Wietnamska Armia Ludowa posuwała się na zachód. Na początku 1953 r. Wtargnięcie na terytorium Laosu pozwoliło Pathetowi Lao przejąć kontrolę nad dużym obszarem, w tym płaskowyżem Bolaven na południu i kilkoma prowincjami na północy. Souphanouvong może zainstalować stolicę rządu Pathet Lao w Sam Neua  : ruch ma teraz prawdziwą bazę terytorialną. Właśnie rozpoczęła się laotańska wojna domowa między Królestwem Laosu a Pathet Lao. W 1954 r. , Podczas konferencji, która doprowadziła do porozumień genewskich , Vit Minh nie zdołał uzyskać obecności delegacji sojuszników Pathet Lao ani kambodżańskich Issaraków Khmerów . Wreszcie „jednostki bojowe Pathet Lao” są oficjalnie reprezentowane przez głównego delegata Việt Minh i jako takie pojawiają się wśród sygnatariuszy porozumień. W ten sposób Pathet Lao otrzymuje oficjalne uznanie, pomimo wysiłków rządu Laosu, aby uniknąć wzmianki o nim w tekstach.

Udział w rządzie koalicyjnym

Porozumienia genewskie przewidują rozpoczęcie w Laosie rozmów między rządem królewskim a Pathet Lao w celu ich udziału w wyborach zaplanowanych na 1955 r. Popularność Souphanouvong również wzrosła, a propaganda Pathet Lao przypisała ruchowi l. dostęp Laosu do pełnej niepodległości. Kilka tysięcy mieszkańców wioski, uważających się za zaniedbanych przez rząd i mających nadzieję na poprawę swojego losu, migruje, by osiedlić się w rejonie Pathet Lao. WListopad 1954wreszcie rozpoczęły się rozmowy między rządem królewskim a rebeliantami, którzy domagali się m.in. reformy elektoratu.

Jeśli Pathet Lao nadal przedstawia się jako ruch ściśle nacjonalistyczny, zbudowany na niepodległości, jego wiodący rdzeń jest ukierunkowany na marksizm-leninizm  : w marcu 1955 r . Odbył się tajny kongres, w którym uczestniczyło 300 kierowników Pathet Lao, w tym Souphanouvong, Phoumi Vongvichit i Kaysone Phomvihane założył Laotańską Partię Ludową , partię komunistyczną, która odtąd będzie stanowić prawdziwe kierownictwo ruchu, bez wiedzy ludności.

Ale Pathet Lao używa innej twarzy do swoich działań wyborczych: Styczeń 1956powstał Lao Patriotic Front ( Neo Lao Hak Sat lub Neo Lao Hak Xat, NLHS), który w 1957 r. uzyskał status autoryzowanej partii politycznej. Plik2 listopada 1957, Phetsarath Rattanavongsa , wrócił z wygnania w Tajlandii, podpisuje umowy z Souvanna Phouma . 19 listopada utworzono rząd koalicyjny, kierowany przez Souvannę Phoumę , z Souphanouvongiem i Phoumi Vongvichitem wśród ministrów; planowane są wybory uzupełniające, aby zapewnić reprezentację Pathet Lao. Armia Wyzwolenia i Obrony Laosu, siła zbrojna Pathet Lao, jest stopniowo włączana do Laotańskiej Armii Narodowej. W wyborach uzupełniających w 1958 r. NLHS zwyciężyło w prowincjach Sam Neua i Phong Saly  : choć daleko im do większości w zgromadzeniu, polityczna wizytówka Pathet Lao ma teraz legitymację wyborczą, co stanowi lekceważenie nacjonalistycznej prawicy i Stany Zjednoczone coraz bardziej zaangażowany w politykę laotańskich.

Podczas tych wyborów Centralna Agencja Wywiadowcza organizuje operację Operation Booster Shot , finansowaną przez Kongres Stanów Zjednoczonych, mając nadzieję na zebranie chłopów na rzecz rojalistów i utworzenie Komitetu Obrony interesów narodowych  (in) (lub CDIN) na17 czerwca 1958, skrajnie prawicowy ruch antykomunistyczny, którego współzałożycielem jest generał dywizji Phoumi Nosavan . Operacja zakończyła się niepowodzeniem

Wznowienie działań wojennych

Rząd koalicyjny nie opiera się presji swoich przeciwników politycznych: wyparty przez króla i zgromadzenie Souvanna Phouma musi ustąpić Czerwiec 1958. Phoui Sananikone , który go zastąpił, wznowił działania wojenneMaj 1959. Jako pretekst przyjmuje odmowę przyjęcia dwóch ostatnich batalionów Armii Wyzwolenia i Obrony Laosu do regularnej armii, ponieważ władze odmówiły obecności cywilnych urzędników Pathet Lao na ceremonii: 12 maja , dzień po ceremonii ”. incydent, rząd aresztował przywódców Pathet Lao obecnych w Vientiane , w tym samego Souphanouvonga. Następnie Pathet Lao natychmiast wznowił walkę i latem zajął północno-wschodnie prowincje, podczas gdy jego jednostki wojskowe oddzieliły się od regularnej armii i wznowiły makię. Plik23 maja 1960, Souphanouvong i innym uwięzionym przywódcom Pathet Lao udaje się uciec. W latach 1960-1961 Pathet Lao utworzyli de facto sojusz przeciwko proamerykańskiej prawicy Laosu, z neutralistami wspierającymi Souvannę Phoumę.

W 1961 r. Radziecko-amerykańskie porozumienie mające na celu zagwarantowanie neutralności Laosu przewidywało nowy rząd koalicyjny. Po długich negocjacjach nowy rząd rodzi się wCzerwiec 1962. Jednak w kwietniu 1963 r. Ministrowie Pathet Lao opuścili stolicę, potępiając brak bezpieczeństwa po zamachu na ministra spraw zagranicznych. W maju 1964 roku , pod naciskiem prawicowego wojska, Souvanna Phouma ogłosił połączenie sił neutralistycznych i nacjonalistycznych, co skłoniło Patheta Lao do naśladowania go. Pathet Lao odmawia. Rezultatem jest otwarte wznowienie działań wojennych. Laotańska wojna domowa szybko przybrała na sile, ponieważ wraz z wojną w Wietnamie całe byłe francuskie Indochiny pogrążyły się w przemocy . Wietnam Północny wysyła posiłki wojsk do Laosu w 1963 roku, a jej sprzymierzeńcem zyski Pathet Lao kontrolować duże obszary na północy i północnym wschodzie. Obszary Pathet Lao szybko stały się istotnym elementem tzw . Sieci dostaw szlaków Ho Chi Minha . Od 1964 roku Laos był przedmiotem intensywnych bombardowań ze strony Stanów Zjednoczonych, których celem było przerwanie szlaku Ho Chi Minha. Jednak Pathet Lao utrzymuje swoje stanowiska; w 1968 roku jego rząd utworzył własną agencję prasową Khaosane Pathet Lao . W 1971 roku południowowietnamska armia wkroczyła na terytorium Pathet Lao, ale została odepchnięta przez Wietnamczyków Północnych. Pathet Lao nadal zyskiwał na popularności, a rząd królewski wkrótce kontrolował tylko jedną trzecią kraju.

Koniec wojny domowej i przejęcie władzy

Plik 12 lutego 1973, w następstwie porozumień pokojowych z Paryża , rząd królewski i Pathet Lao zawarli porozumienie o zawieszeniu broni. Plik5 kwietnia 1974powstaje rząd jedności narodowej, któremu przewodniczy Souvanna Phouma i który łączy wszystkie tendencje. Souphanouvong pełni funkcję przewodniczącego Politycznej Rady Konsultacyjnej. Jednak w ciągu roku Pathet Lao, korzystając w szczególności z poważnych problemów zdrowotnych Souvanny Phoumy, stopniowo wzmacniała kontrolę nad całym terytorium, podczas gdy Souphanouvong stopniowo przechodził reformy. W maju 1975 roku , kiedy komuniści odnieśli zwycięstwo w Kambodży i Wietnamie, Pathet Lao podjął działania zmierzające do przejęcia władzy. Komitety rewolucyjne powstają w różnych miastach i przejmują budynki rządowe. Jeden po drugim prawicowi ministrowie złożyli rezygnację, a 23 sierpnia stery przejął komitet rewolucyjny. Armia Wyzwolenia i Obrony Laosu wkracza do Vientiane bez rozlewu krwi. Pathet Lao stopniowo i otwarcie ustępuje miejsca swojemu prawdziwemu głównemu przywódcy, Ludowej Partii Rewolucyjnej Laosu , która teraz wyłania się w biały dzień. Plik2 grudnia 1975monarchia zostaje zniesiona: dwa dni później proklamowana jest Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna .

Nazwa Pathet Lao jest nadal ogólnie używana przez obecny reżim polityczny w Laosie, w szczególności przez Khaosane Pathet Lao , którego magazyn nosi tytuł Pathet Lao .

Liderzy

Uwagi i odniesienia

  1. Hahn 1999 , s.  88-92.
  2. Hahn 1999 , s.  98.
  3. Jacques Dalloz, The Indochina War , Seuil, 1987, strona 130
  4. Jacques Dalloz, The Indochina War , Seuil, 1987, strona 205
  5. Laos The Pathet Lao , Biblioteka Kongresu Studiów Krajowych
  6. Laurent Cesari, L'Indochine en guerres, 1945-1993 , Belin Sup Prépa, 1995, strona 64
  7. Hahn 1999 , s.  104-108.
  8. Jacques Dalloz, The Indochina War , Seuil, 1987, strona 206
  9. Philippe Franchini, The Wars of Indochina , tom 2, Pygmalion-Gérard Watelet, 1988, strona 130
  10. Hahn 1999 , s.  109-110.
  11. Hahn 1999 , s.  111-112.
  12. Hahn 1999 , s.  127.
  13. Laurent Cesari, L'Indochine en guerres, 1945-1993 , Belin Sup Prépa, 1995 strona 139
  14. Barber 1975 , s.  338.
  15. Laos Bitwa o Vientiane - Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych Laos Wojna rozszerzająca się - Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych
  16. Laurent Cesari, L'Indochine en guerres, 1945-1993 , Belin Sup Prépa, 1995, strona 151
  17. Hahn 1999 , s.  108-120.
  18. Lao National News Agency lub „Khaosane Pathet Lao” „Zarchiwizowana kopia” (wersja z 3 czerwca 2011 r. W Internet Archive )

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia