Partia Pracy (w) Partia Pracy (ga) Páirtí an Lucht Oibre | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Szef | Brendan Howlin |
Fundacja | 1912 |
Siedzenie | Dublin , Irlandia |
Prezydent | Jack o'Connor |
Założyciel | James Connolly |
Pozycjonowanie | Środkowy lewy |
Ideologia |
Socjaldemokracja Europhilie Irlandzki Unionizm |
Przynależność europejska | Partia Europejskich Socjalistów |
Przynależność międzynarodowa |
Socjalistyczny Międzynarodowy Postępowy Sojusz |
Zabarwienie | Czerwony |
Stronie internetowej | orka |
Reprezentacja | |
Dáil Éireann | 7 / 160 |
Seanad Éireann | 5 / 60 |
Parlament Europejski | 0 / 13 |
Radni | 57 / 949 |
Partia Pracy ( English : The Irish Labour Party , ale często nazywany Partia Pracy lub Pracy jako jego imiennik brytyjski, irlandzki : Páirti Lucht Oibre ) jest irlandzka partia polityczna , z socjaldemokratycznego typu .
W 2016 r 4 th podstawowym irlandzka partia, utworzony w 1914 roku , członek Europejskiej Partii Socjalistycznej , do Międzynarodówki Socjalistycznej i Postępowego Sojuszu .
Jego utworzenie zostało zaproponowane przez Jamesa Connolly'ego i Jamesa Larkina w 1912 roku, aby reprezentować robotników w wyczekiwanym parlamencie dublińskim zgodnie z ustawą o samoistności z 1914 roku. Została założona jako zgromadzenie związków. Ale wygnanie Jamesa Larkina i egzekucja Jamesa Connolly'ego w 1916 roku trwale osłabiły pracę.
ITWGU (Irish Transport i General Workers Union) został założony przez Williama X. O'Brien . W 1921 r. liczyła 100 tys. członków. O'Brien zdominował także Irlandzki Kongres Związków Zawodowych, co pozwoliło związkom koordynować ich działania. Partia Pracy, kierowana przez Thomasa Johnsona , nie zakwestionowała wyników wyborów powszechnych w 1918 r. , pozostawiając Sinn Féin wolną w większości okręgów wyborczych. W rezultacie partia pozostała poza Dáil Éireann w latach wojny o niepodległość.
„Traktat” podzielił Partię Pracy. Niektórzy socjaliści stanęli po stronie Republikanów. O'Brien i Johnson wezwali członków do poparcia Traktatu. W wyborach powszechnych w 1922 r. partia zdobyła 17 mandatów. Jednak w pierwszym roku doszło do wielu strajków i partia straciła poparcie. W wyborach w 1923 r. Partia Pracy zdobyła tylko 14 mandatów. Do 1927 r. partia była główną partią opozycyjną w Dáil Éireann, dopóki nie zajęli miejsc parlamentarzyści Fianna Fáil . Zaatakowali brak polityki społecznej rządu Cumann na nGaedhael . Partia nieustannie traciła poparcie rolników, Kościoła katolickiego i innych konserwatywnych grup.
W 1923 Larkin wrócił do Irlandii. Mimo oporu O'Briena miał nadzieję na odzyskanie kontroli. Opowiedział się po stronie bardziej radykalnych elementów iw 1924 r. dokonał secesji i założył Związek Robotników Irlandii . Mimo niewielkich rozmiarów Partia Pracy uczestniczyła w wielu koalicjach rządowych. Poparł pierwszy rząd Éamona de Valery, ponieważ obie partie miały podobną politykę. W latach czterdziestych wydawało się, że Partia Pracy była bliska zastąpienia Fine Gael jako głównej partii opozycyjnej. W wyborach powszechnych w 1943 r . partia zdobyła 17 mandatów, co jest najlepszym wynikiem od 1927 r . Mimo to dywizja Larkin-O'Brien przetrwała.
Ten podział stał się osobisty i z czasem się pogorszył. W latach czterdziestych nienawiść ta spowodowała dalsze podziały w Partii Pracy iw Irlandzkim Kongresie Związków Zawodowych . W 1944 roku O'Brien założył Partię Narodową Irlandii . Wycofał również ITGWU z Irlandzkiego Kongresu Związków Zawodowych i założył własny kongres. Podział ten osłabił ruch robotniczy w wyborach powszechnych w 1944 roku . Dopiero po śmierci Larkina w 1947 roku można było podjąć próbę zjednoczenia.
W tym okresie partia od czasu do czasu brała udział w wyborach w Irlandii Północnej i od czasu do czasu zdobywała mandaty w Westminster i Parlamencie Irlandii Północnej w regionie Belfastu . Jednak partia nie zakwestionowała żadnych wyborów w prowincji od czasu Gerry'ego Fitta . Jedyny przedstawiciel w parlamencie Irlandii Północnej opuścił partię, by w 1964 roku założyć Republikańską Partię Pracy , chociaż lewica Demokratów zakwestionowała niedawno wybory na północy.
Od 1948 do 1951 i od 1954 do 1957 roku , Partia Pracy stała się drugim partnerem rządu dwóch partii. William Norton , przywódca Partii Pracy, został za każdym razem Tánaiste i ministrem spraw społecznych. W 1960 roku Brendan Corish został liderem nowej Partii Pracy. Stanowisko to umożliwiło mu obronę i wprowadzenie do partii bardziej socjalistycznej polityki. W latach 1973 i 1977 Partia Pracy utworzyła rząd koalicyjny z Fine Gael . Partnerzy tego rządu przegrali kolejne wybory w 1977 roku . Corish zrezygnował po klęsce.
W latach 80. partia utworzyła koalicję rządową z Fine Gael . Potem Fianna Fáil rządziła krajem z Postępowymi Demokratami. W 1990 roku , Mary Robinson , które należały do Pracy między 1977 i 1981 roku , stał się pierwszym kandydatem Pracy wybrany prezydent Irlandii . To był pierwszy raz, kiedy kobieta objęła to stanowisko i pierwszy raz, kiedy wybrano kandydatkę niebędącą kandydatką Fianna Fáil . Mary Robinson stała się najbardziej otwartym i aktywnym z prezydentów.
W 1993 roku Partia Pracy powróciła do władzy w koalicji z Fianna Fáil . Dick Spring of Labor został Tánaiste i ministrem spraw zagranicznych. Rok później upadł rząd i powstała nowa koalicja. W latach 1994 i 1997 The Fine Gael , Pracy i SLD utworzyli „rainbow koalicji. Dick Wiosna znów stał Tánaist i Minister Spraw Zagranicznych.
Wybory w 1997 roku , które były po spektakularnych zwycięstwach z Partii Socjalistycznej we Francji i Nowej Pracy z Tonym Blairem widział porażkę Partii Pracy i zwycięstwo partii „wojny domowej”. Podobna porażka w wyborach na prezydenta Irlandii sprawiła, że Spring zrezygnował ze stanowiska lidera partii.
W opozycji Partia Pracy połączyła się z Lewicą Demokratyczną, zachowano nazwę większego partnera.
W 1997 Ruairi Quinn został nowym liderem partii. Zrezygnował w 2002 roku po słabych wynikach wyborów powszechnych. Zastąpił go były poseł Pat Rabbitte , był pierwszym przewodniczącym bezpośrednio wybranym przez członków partii.
23 sierpnia 2007, Pat Rabbitte zrezygnował z funkcji lidera Partii Pracy. Powiedział, że wziął na siebie pełną odpowiedzialność za przegraną partii w ostatnich wyborach parlamentarnych, której nie udało się nie tylko wygrać wyborów, ale także zdobyć nowych mandatów w Dáilu.
6 września 2007, Eamon Gilmore został jednogłośnie wybrany liderem partii, jako jedyny mianowany po rezygnacji Pata Rabbitte. Partia Pracy odniosła wielki sukces w wyborach europejskich i lokalnych dwa lata później, zdobywając trzech posłów na dwunastu i przewyższając w Dublinie łączne wyniki dwóch głównych tradycyjnych partii. W 2010 roku kilka sondaży dało partii przewagę w zamiarach głosowania, wyprzedzając Fine Gael , mimo że jest powszechnie uważana za drugą siłę polityczną w sondażach. W przedterminowych wyborach powszechnych z 25 lutego 2011 r. Partia Pracy zajęła drugie miejsce z 19,4% głosów i 37 deputowanymi, prawie dwukrotnie więcej niż w 2002 r . Umowa koalicyjna, przewidująca wpisu pięciu Pracy w rządzie, został przeniesiony na 6 marca po Fine Gael z Enda Kenny , który zdobył dla swojej części 36,1% głosów i 76 wybieranych. Razem obie partie będą miały najsilniejszą większość w historii irlandzkiej republiki.
27 października 2011, Michael D. Higgins , Prezydent Pracy , zostaje wybrany na prezydenta Irlandii, zdobywając 56,8% głosów pod koniec czwartego liczenia. Był wtedy pierwszym członkiem Partii Pracy wybranym na prezydenta republiki.
W wyborach parlamentarnych z lutego 2016 r. uzyskał tylko siedmiu posłów (mniej 30) i tylko 6,61% głosów w pierwszych preferencjach, porażkę, wzmocnioną postępami Sinn Féin i innych partii protestacyjnych i niezależnych. Pod względem liczby posłów to najgorszy wynik w historii wyborczej. Partia zdyskredytowała się, sprzymierzając się z konserwatywną partią Fine Gael , która w latach 2011-2016 prowadziła surową politykę oszczędnościową.
Rok | Siedzenia | Ranga | Głos | % | Rząd |
---|---|---|---|---|---|
1922 | 17 / 128 | 3 rd | 132 565 | 21,3 | Sprzeciw |
1923 | 14 / 153 | 4 th | 111 939 | 10,6 | Sprzeciw |
1927 (czerwiec) | 22 / 153 | 3 rd | 143,849 | 12,6 | Sprzeciw |
1927 (wrzesień) | 13 / 153 | 3 rd | 106 184 | 9,1 | Sprzeciw |
1932 | 7 / 153 | 3 rd | 98 286 | 7,7 | Opozycja (wspierany przez rząd mniejszościowy FF) |
1933 | 8 / 153 | 4 th | 79 221 | 5,7 | Opozycja (wspierany przez rząd mniejszościowy FF) |
1937 | 13 / 138 | 3 rd | 135 758 | 10.3 | Opozycja (wspierany przez rząd mniejszościowy FF) |
1938 | 9 / 138 | 3 rd | 128 945 | 10,0 | Sprzeciw |
1943 | 17 / 138 | 3 rd | 208 812 | 15,7 | Sprzeciw |
1944 | 8 / 138 | 4 th | 106 767 | 8,8 | Sprzeciw |
1948 | 14 / 147 | 3 rd | 115 073 | 8,7 | Koalicja (FG-LP-CnP-CnT-NLP) |
1951 | 16 / 147 | 3 rd | 151 828 | 11,4 | Sprzeciw |
1954 | 19 / 147 | 3 rd | 161.034 | 12,1 | Koalicja (FG-LP-CnT) |
1957 | 12 / 147 | 3 rd | 111,747 | 9,1 | Sprzeciw |
1961 | 16 / 144 | 3 rd | 136 111 | 11,6 | Sprzeciw |
1965 | 22 / 144 | 3 rd | 192 740 | 15,4 | Sprzeciw |
1969 | 18 / 144 | 3 rd | 224 498 | 17,0 | Sprzeciw |
1973 | 19 / 144 | 3 rd | 184 656 | 13,7 | Koalicja (FG-LP) |
1977 | 17 / 148 | 3 rd | 186,410 | 11,6 | Sprzeciw |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 15 / 166 | 3 rd | 169,990 | 9,9 | Koalicja (FG-LP) |
1982 (luty) | 15 / 166 | 3 rd | 151,875 | 9,1 | Sprzeciw |
1982 (listopad) | 16 / 166 | 3 rd | 158 115 | 9,4 | Koalicja (FG-LP) |
1987 | 12 / 166 | 4 th | 114 551 | 6,4 | Sprzeciw |
1989 | 15 / 166 | 3 rd | 156 989 | 9,5 | Sprzeciw |
1992 | 33 / 166 | 3 rd | 333 013 | 19,3 | Koalicja (FF-LP) |
1997 | 17 / 166 | 3 rd | 186,044 | 10,4 | Sprzeciw |
2002 | 20 / 166 | 3 rd | 200 130 | 10,8 | Sprzeciw |
2007 | 20 / 166 | 3 rd | 209,175 | 10.1 | Sprzeciw |
2011 | 37 / 166 | 2 nd | 431 796 | 19,5 | Koalicja (FG-LP) |
2016 | 7 / 158 | 4 th | 140,898 | 6,6 | Sprzeciw |
2020 | 6 / 160 | 5 th | 95 588 | 4.4 | Sprzeciw |
Rok | % | Siedzenia | Wybrany |
---|---|---|---|
1979 | 14,5 | 4 / 15 | Eileen Desmond , Liam Kavanagh , John O'Connell , Michael O'Leary |
1984 | 8,3 | 0 / 15 | |
1989 | 9,5 | 1 / 15 | Barry desmond |
1994 | 11,0 | 1 / 15 | Bernie malone |
1999 | 8,7 | 1 / 15 | Proinsias De Rossa |
2004 | 10,5 | 1 / 13 | Proinsias De Rossa |
2009 | 13,9 | 3 / 12 | Nessa Childers , Proinsias De Rossa (2009-2012), Emer Costello (2012-2014), Alan Kelly (2009-2011), Phil Prendergast (2011-2014) |
2014 | 5,3 | 0 / 11 | |
2019 | 3.1 | 0 / 11 |
Liderzy | Lata | Okres jako Tánaist |
---|---|---|
Tomasza Johnsona | 1922-1927 | |
Thomas J. O'Connell | 1927-1932 | |
William Norton | 1932-1960 | 1948-1951, 1954-1957 |
Brendan Corish | 1960-1977 | 1973-1977 |
Frank cluskey | 1977-1981 | |
Michael O'Leary (pl) | 1981-1982 | 1981-1982 |
Dick wiosna | 1982-1997 | 1982-1986, 1992-1997 |
Ruairi Quinn | 1997-2002 | |
Pat Rabbitte | 2002-2007 | |
Eamon Gilmore | 2007-2014 | 2011-2014 |
Joanna Burton | 2014-2016 | 2014-2016 |
Brendan Howlin | 2016- |