Strona zamówienia | |
Prezentacja | |
---|---|
Szefowie kuchni |
Adolphe Thiers Odilon Barrot François Guizot Alexis de Tocqueville Charles de Montalembert Pierre-Antoine Berryer |
Fundacja | 1848 |
Połączenie |
Movement Party (en) Party of the Resistance (in) i inne partie legitymistów |
Zanik | 1852 |
Siedzenie | 12 rue de Poitiers, Paryż , Francja |
Pozycjonowanie | Dobrze |
Ideologia |
Konserwatyzm Frakcje klasycznego liberalizmu : |
Zabarwienie | Niebieski , biały |
Przewodniczący grup | |
Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze ( 1848 ) | Wiktor Hugo |
Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze ( 1849 ) | Alexis de Tocqueville |
Reprezentacja | |
Posłowie do parlamentu ( 1848 ) | 200/880 |
Posłowie do parlamentu ( 1849 ) | 450/705 |
Strona Zakonu był w Francji w 1848 roku , w ramach II Rzeczypospolitej , w niestrukturalnych ugrupowania konserwatywne osobowości, partyzanckiej - jak sama nazwa wskazuje - ładu, bezpieczeństwa i dobrych obyczajów.
Partię tworzyli legitymistyczni monarchiści , zwłaszcza orleaniści, ale także republikanie, którzy byli zwolennikami republiki amerykańskiej. Jej przywódcami byli Adolphe Thiers , François Guizot , Odilon Barrot , hrabia Montalembert , hrabia Falloux czy nawet Alexis, hrabia Tocqueville .
Partia porządku, pierwotnie utworzona wokół komitetu rue de Poitiers, gdzie przywódcy zamieszkali na swoją siedzibę, skupiając wokół Thiers zwolenników monarchii , była głównie podzielona między legitymistów , przychylnych hrabiemu Chambordowi , wielkiemu syn Karola X i Orleaniści zwolennicy hrabiego Paryża , dla których ostatni król, Louis-Philippe i er , abdykował. Pod hasłem „Porządek, własność, religia” głównym tematem jednoczącym sympatyków partii porządku było zakończenie „epoki rewolucji”. Satyryczny naciśnij dał jej przywódcy parlamentarnych pejoratywny przydomek z „Burgraves” , po nazwą teatralnej przez Victora Hugo .
Bardzo silny w Zgromadzeniu Narodowym wybranym wKwiecień 1848(około 250 „przedstawicieli ludu” z 900, druga siła polityczna po umiarkowanych republikanach), partia Zakonu musiała wtedy zdecydować się na przyjęcie reżimu republikańskiego wynikającego z rewolucji lutowej 1848 r .
Podczas wyborów prezydenckich w 1848 r., Nie mogąc uzgodnić wspólnego kandydata rojalistów lub konserwatystów, przyjechał poprzeć kandydaturę Ludwika Napoleona Bonaparte , którym Thiers sądził, że mógłby z łatwością manipulować ( „to kretyn, że poprowadzimy” ) , bo bratanek Napoleona 1 st pojawia się jako człowiek kolejności.
Louis-Napoléon jest powszechnie wybierany w wyborach prezydenckich w Grudzień 1848. Partia Zamówienie następnie zdobyła bezwzględną większość (64% głosów i 450, w tym 200 wybieranych legitymistów spośród łącznie 713 miejsc) w wyborach legislacyjnych wMaj 1849podczas gdy umiarkowani republikanie, zwolennicy Cavaignaca , ponieśli okrutną klęskę (75 wybranych), pokonaną przez demokratów-socjalistów (180 wybranych), zgromadzenie radykałów i socjalistów ( Republikańska Solidarność ).
Nowy prezydent szybko jednak przeciwstawi się swoim politycznym „przyjaciołom”, którzy odmawiają mu możliwości reelekcji. Polityka większości parlamentarnej jest ściśle mówiąc reakcyjna w tym sensie, że stara się przywrócić stłumioną sytuację, uznając ją za przypadekLuty 1848i przywrócić notablom ich prymat. Najbardziej charakterystycznymi środkami są zatem geograficzne i czasowe ograniczenie prawa do głosowania ( ustawa z 31 maja 1850 r. ), A także ustawy Falloux i Parieu dotyczące edukacji publicznej i edukacji wyznaniowej.
Lata 1848 - 1851 to szczególnie okres politycznej konfrontacji między partią porządku a bonapartyzmem, która po wyborze księcia-prezydenta osiągnęła pełny wzrost polityczny. Od wyborów parlamentarnych w 1849 r. Ruch bonapartystyczny, którego program koncentruje się wokół jedynego imienia Napoleona i imperialnej legendy, wyróżnia się z partii porządku i partii notabli. Polityka janusowa , jej źródła i sukces opierają się jednocześnie na rewolucyjnej gwarancji i zasadzie autorytetu ówczesnego znaku jakobinizmu, co odróżnia ją od tradycyjnych praw. Ten bonapartyzm, jednocześnie popularny, demokratyczny, niekiedy antyklerykalny, ale i konserwatywny, obrony społecznej i na dobrych stosunkach z Kościołem, rozwinął się w opozycji do partii porządku i republikańskich radykałów. Przez 30 miesięcy opozycja będzie rosła między aliantami 1848 r., Aż stanie się ogłoszonym konfliktem. Podczas gdy monarchiści większości parlamentarnej nie ukrywają już zamiaru przywrócenia monarchii, Louis-Napoleon Bonaparte nie zamierza zostać obalony. Plik31 października 1849kilka postaci partii porządku zostaje odsuniętych od rządu (Barrot, Falloux, Tocqueville). W wyborach majowych 1850 r. Prefektowie poparli innych kandydatów niż ci, którzy mieli aprobatę Thiersa i jego przyjaciół. Zamach stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku , który oznaczał zwycięstwo autorytarnych bonapartystów, zakończył się poważnie krojenie opozycję między Prince-prezydenta i większości parlamentarnej. Przywraca się powszechne prawo wyborcze dla mężczyzn i ścina partię porządku. Republikańscy przywódcy i radykalna lewica są mniej narażeni na represje.
W opozycji przejdą pewne osobistości partii Zakonu (książę Albert de Broglie ); inni zbiorą się tymczasowo i wyjdą z oportunizmu, zanim się odseparują (hrabia Charles de Montalembert ), kiedy inni dostosują się do nowego reżimu .
„Victor Hugo (…) został wybrany pod polityczną etykietą typu„ konserwatywno-umiarkowany ”, szybko się wyróżni i podejmie postępowy dyskurs, który zszokuje najbardziej reakcyjnego z jego politycznych„ przyjaciół ”. "