Zastępca Bouches-du-Rhône | |
---|---|
31 maja 1863 -29 listopada 1868 | |
Prezes Izby Adwokackiej w Paryżu | |
1852-1854 | |
Joachim Gaudry ( d ) Eugene Bethmont | |
Przewodniczący komitetu nadzorczego Caisse des Dépôts et Consignations | |
1849-1852 | |
Zastępca Bouches-du-Rhône | |
21 czerwca 1834 -2 grudnia 1851 | |
Zastępca ds. Haute-Loire | |
26 stycznia 1830 -25 maja 1834 | |
Fotel 4 Akademii Francuskiej |
Narodziny |
4 stycznia 1790 Paryż |
---|---|
Śmierć |
29 listopada 1868(w wieku 78 lat) Augerville-la-Rivière |
Narodowość | Francuski |
Trening | Juilly College |
Zajęcia | Polityk , prawnik |
Rodzina | Rodzina Berryer |
Tata | Pierre-Nicolas Berryer |
Właściciel | Zamek Augerville |
---|---|
Partia polityczna | Legitymizm |
Członkiem |
Ebroic Academy Commission on Public Assistance and Foresight French Society for the Abolition of Slavery French Academy (1852) |
Mistrz | Guillaume de Bonnemant |
Archiwa prowadzone przez | Archiwa Narodowe |
Pierre-Antoine Berryer , znany jako „Berryer fils”, urodził się dnia4 stycznia 1790w Paryżu i zmarł dalej29 listopada 1868w Augerville-la-Rivière jest francuskim prawnikiem i politykiem. Został pochowany w Augerville-la-Rivière .
Pochodzi z rodziny Berryer , Pierre-Antoine jest synem prawnika Pierre-Nicolas Berryer (1757-1841) i brat generała Hipolita-Nicolas Berryer , Pierre-Antoine Berryer był raczej przeciętny uczeń wśród oratorian z Kolegium Juilly . Był przeznaczony do stanu kościelnego, ale jego ojciec, który rozpoznał w nim cechy mówcy, pokrzyżował jego powołanie i zmusił go do wypełniania jego prawa. Miał na przemianę Guillaume de Bonnemant (1747-1820), prawnika w Arles i byłego członka Zgromadzenia Ustawodawczego , i studiował procedurę z prawnikiem imieniem Normand. Jeszcze jako student, ożenił się10 grudnia 1811Caroline Gauthier, córka administratora zaopatrzenia wojskowego dywizji paryskiej. W tym samym czasie wydał broszurę z wierszem, w którym odprawiał z entuzjazmem wejście do Paryża Napoleona I st i Marie-Louise , i zaczął w barze tuż po.
Wbrew oczekiwaniom ojca jego debiut był słaby. Od 1812 roku zaczął przejawiać poglądy rojalistów; katastrofy wojskowe końca panowania Napoleona dopełniły jego ostatecznego przywiązania do legitymistycznych opinii, których bronił przez całe życie. W 1815 r. Zaciągnął się do królewskich ochotników i odbył, jak mówi się, podróż do Gandawy w czasie stu dni .
Podczas drugiej restauracji ugruntował swoją reputację, broniąc osobowości Imperium . Był asystentem swojego ojca i starszego Dupina w obronie marszałka Neya przed sądem rówieśników, skazany i stracony na7 grudnia 1815. W następnym roku wstawił się za generałami Debelle i Cambronne , którym uniknął kary śmierci.
Występował w licznych sprawach prasowych, broniąc gazet Le Drapeau blanc , Le Journal des Débats i La Quotidienne . Bronił generałów Canuela i Donnadieu , oskarżonych o nadmierną przemoc podczas tłumienia powstań w Lyonie (1817) i Grenoble ( odpowiednio ) (4 maja 1816). Podczas procesu generała Donnadieu całkowicie odłączył się od ministerstwa i opublikował bardzo brutalne wspomnienia przeciwko Decazes, w których oskarżył rząd o wzniecenie powstania. Reprezentował także interesy Chedela, nielegalnie uwięzionego przez prefekta policji Julesa Anglèsa z Nérac, Séguin przeciwko Ouvrardowi . On również bronił przed sąd przysięgłych Sądu Paryża na D r Edme Castaing , oskarżony o zamordowanie Hippolyte i Auguste Ballet (1823).
W 1826 r. Reprezentował Lamennaisa , pozwanego za ultramontanizm jego eseju zatytułowanego De la religia rozpatrywana w relacjach z porządkiem politycznym i społecznym . W następnym roku opublikował broszurę przeciwko zarządzeniu poddającemu małe seminaria inspekcji uniwersyteckiej.
Podczas monarchii lipcowej bronił Chateaubrianda (1833), uwięziony za kampanię na rzecz uwolnienia księżnej Berry i był członkiem rady obrony księcia Ludwika Napoleona Bonaparte sądzonego przed Izbą Parów (26 września-6 października 1840) po wyprawie na Boulogne-sur-Mer . Błagał o Gazette de France , La Quotidienne , Le Rénovateur itp. Ale jego kariera polityczna sprawiła, że zaniedbał bar do tego stopnia, że musiał wystawić na sprzedaż6 sierpnia 1836, jego majątek w Augerville-la-Rivière , który został kupiony w ramach subskrypcji i zwrócony mu.
Ponownie wybrany w II RP , zasiada w komisji ds. Pomocy publicznej i opieki społecznej, której przewodniczy Thiers .
W ramach Drugiego Cesarstwa , opuścił politykę i wrócił do baru , który wyznaczył prezes adwokatury w 1854 Błagał w biznesie Celestine BOUDET z M me Caumont Force (1855) i Jeufosse (1857) i obronił Montalembert (1858).
Wiceprezes kolegium wyborczego 2 th dzielnicy Seine od 1822 Berryer wkrótce wprowadzić politykę. Po śmierci Georgesa Marcelina Chabrona de Solilhaca (1769-1829), deputowanego z Haute-Loire , partia legitymistów pomyślała, że mógłby go zastąpić; nie osiągnął wymaganego wieku (40 lat), ale musiał przyjść mu z pomocą, aby uzasadnić zaświadczenie: z pomocą przyjaciół kupił ziemię Augerville-la-Rivière ( Loiret ) i było26 stycznia 1830, wybrany zdecydowaną większością głosów przez wydziałowe kolegium Haute-Loire.
Po raz pierwszy zbliżył się do trybuny Izby Poselskiej 9 marca 1830, w dyskusji o wystąpieniu 221 przeciwko ministerstwu Polignac . Wśród oklasków z prawej strony, okrzyków i przerw z lewej strony ciepło bronił korony i bardzo mocno atakował poprawkę Lorgeril:
„Nie dziwię się - konkluduje - że twórcy projektu w swej żmudnej pracy powiedzieli, że czują się skazani na mówienie do króla takim językiem; i ja też, bardziej zajęty troską o przyszłość niż urazami z przeszłości, czuję, że gdybym podpisał się pod takim przemówieniem, mój głos na zawsze ciążyłby na moim sumieniu jak żałosne potępienie… ”„Oto moc”, powiedziałby Royer-Collard na koniec tego spotkania, mówiąc o mówcy. Berryer odrzucił złożoną mu ofertę ministerialną w rządzie Polignaca i został ponownie wybrany w dniu5 lipcaprzez okręg wyborczy 3 e Haute-Loire.
Po rewolucji lipcowej Berryer stał się jednym z głównych mówców opozycji. Plik7 sierpnia 1830zaprotestował w Izbie Poselskiej przeciwko wydarzeniom i zaprzeczył, że posłowie mają kwalifikację do obradowania nad wakatem tronu i wyboru nowego króla. Mimo to złożył przysięgę lojalności wymaganą przez statut z 1830 r. , Ale rozpoczął zaciekłą wojnę z monarchią lipcową . Rozpoczęła się dyskusją dotyczącą postawienia w stan oskarżenia byłych ministrów Karola X i odtąd kontynuowana była przy wszystkich okazjach.
Umiejętnie wykorzystując w interesie swojej sprawy rewolucyjne pochodzenie nowej monarchii, Berryer podjął się doprowadzenia jej do skrajnych konsekwencji suwerenności ludu i zażądał, jako poseł opozycji, zastosowania ławy przysięgłych do wykroczeń. prasa, powoływanie burmistrzów przez gminy, zniesienie cens. Jednak podtrzymał dziedziczność parostwa .
Kiedy księżna Berry przybyła do Francji, aby zorganizować powstanie rojalistów w Vendée (patrz powstanie rojalistów na zachodzie Francji w 1832 r. ), Przywódcy partii legitymistów wysłali do niej Berryer, aby próbował ją odwieść. Spotkał ją na odosobnionej farmie i odbył z nią długi wywiad, w którym na próżno użył swojej elokwencji. Księżna trwała w swoich planach, które zakończyły się całkowitą klęską. Sam Berryer został aresztowany, przewieziony z brygady do brygady do Nantes i umieszczony w izolatce. Miał zostać postawiony przed komisją wojskową, gdy protest Izby Adwokackiej, głosem jego prezesa François Mauguina , kazał go odesłać do przysięgłych Loir-et-Cher, który uniewinnił go po minutowej naradzie. . Bravos z zadowoleniem przyjął odczytanie wyroku. Gdy oskarżony wszedł na salę sądową, prawnicy zdjęli czapki, a ławnicy ukłonili się mu.
Po uwolnieniu Berryer poparł petycje na rzecz rozszerzenia księżnej Berry i kontynuował walkę o władzę, ku uciesze dwóch opozycji, republikańskiej i legitymistycznej, których interesy często się spotykały i które czasami stanowiły wspólną sprawę. Został ponownie wybrany w dniu21 czerwca 1834w trzech kolegiach wyborczych ( Marsylia , Tuluza , Yssingeaux ). Zdecydował się na Marsylię, gdzie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem i został ponownie wybrany w 1837 i 1839 w Marsylii i Hazebrouck , aw Marsylii tylko2 marca 1834 i 1 st sierpień 1846.
Podróżował do Niemiec, w 1835 r. Odwiedził Karola X i Delfina w Pradze i został przyjęty przez cesarza Austrii . Po powrocie do Francji w 1836 roku dowiedział się o śmierci Karola X.27 listopada 1843był jednym z przywódców legitymistycznych, którzy udali się na Belgrave Square w Londynie , aby złożyć przysięgę lojalności „ hrabiemu Chambord ”. Rząd zaatakował go energicznie i chciał, aby Izba „potępiła” taką postawę. W gorącej debacie, która się wywiązała, oskarżony przez Izbę Berryer ostatecznie zrezygnował i został ponownie wybrany w połowie kadencji, w 1844 roku.
Berryer systematycznie bronił niewolnictwa w okresie monarchii lipcowej.
Rewolucja 1848 roku , do którego Berryer gdyby nie przyczynił się trochę, spowodował mu ani bólu ani zaskoczenia. Po obaleniu monarchii lipcowej legitymiści pozostali w opozycji i walczyli ze swoimi byłymi republikańskimi sojusznikami. Podczas gdy mniejszość legitymistów wokół markiza de La Rochejaquelein chciała zaapelować o powszechne prawo wyborcze i czekać na powrót króla z woli ludu, Berryer skinął głową wraz z większością swoich przyjaciół i „hrabiego Chambord” sam, że konieczne było wystąpienie w Konstytucyjnym Zgromadzeniu Narodowym przeciwko Republice i parlamentarnym uznaniu boskiego prawa. W tym celu dążył do zjednoczenia rojalistów. ZGrudzień 1850, wraz z Alexisem de Tocqueville , należał do kręgu, który spotykał się co tydzień na Place de la Concorde u markiza de Pastoret, aby bronić interesów monarchii.
Został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego dnia 23 kwietnia 1848przez departament Bouches-du-Rhône . Usiadł po prawej stronie Zgromadzenia i zostawił go, aby głosować nad9 sierpnia, przeciwko przywróceniu zabezpieczenia gazet oraz, 26 sierpniaprzeciwko postępowaniu wniesionemu przeciwko Louis Blanc ; wypowiedział się z nią przeciwko zniesieniu kary śmierci , przeciwko poprawce Grévy'ego w sprawie prezydentury Republiki, przeciwko zniesieniu zastępstwa wojskowego, za propozycją Rateau , za zakazem klubów, za wyprawą do Rzymu i przeciwko amnestii przewożonych. Plik4 listopada 1848, głosował przeciwko całej Konstytucji.
Dnia został ponownie wybrany przez departament Bouches-du-Rhône 13 maja 1849w Zgromadzeniu Ustawodawczym i kontynuował kampanię z prawicą na rzecz idei monarchistycznej, ale bez faworyzowania spisków Ludwika-Napoleona Bonaparte . Był prezesem rady nadzorczej Caisse des Dépôts od 1849 do 1851. W czasie zamachu z dnia 2 grudnia 1851 roku , był jednym z przedstawicieli, którzy zebrali się w ratuszu 10 th dzielnicy Paryża , głosowało przepadek Księcia -Prezydent. Aresztowany został zabrany do koszar na Quai d'Orsay, a stamtąd do Chateau de Vincennes .
Zwolniony, po czym wycofał się z życia politycznego i odmówił kandydowania w wyborach do Ciała Ustawodawczego: „Podejmując tę rezolucję”, napisał do przyjaciela 5 lutego 1852 r., „Nie słucham niechęci do wydarzeń grudniowych 2. Ale co bym zrobił w nowym organie ustawodawczym, z którego całkowicie wycofano życie polityczne, gdzie nie znalazłbym ani akcji publicznej, ani niepodległości, której nie odebrały nam rewolucje 1830 i 1848 roku? "
Został wybrany członkiem Akademii Francuskiej w 1852 r., Ale został przyjęty dopiero w 1855 r. Z tej okazji napisał do Jean-François Mocquarda , szefa sztabu cesarza i jego „byłego kolegi”, aby zwolnić go z obowiązkowej wizyty w Głowa Państwa: „Sądzę, że piętnaście lat temu uzyskałem prawo do powstrzymania się od formalności, której spełnienie nie byłoby bolesne dla mnie samego. "Mocquard odpowiedział, że cesarz żałuje", że u M. Berryera natchnienia polityka przeważyły nad obowiązkami akademika [...] M. Berryer ma całkowitą swobodę przestrzegania tego, co zalecił, lub co mu doradzają jego odrazy. "
Od 1851 roku Berryer dotknął polityki jedynie poprzez swój udział w próbach połączenia dwóch oddziałów Domu Burbonów . Plik1 st czerwiec 1863Zgodził się na korzyść liberalnej ewolucji Drugiego Cesarstwa , robiąc niewiele energii do ciała ustawodawczego, aby być noszone jako kandydata opozycji w wyborach parlamentarnych w 1 st dzielnicy delty Rodanu (Marsylia), a on został wybrany . Często przemawiał na sali i wiedział, jak dać się usłyszeć. Plik27 listopada 1863wypowiedział się przeciwko niegospodarności finansów publicznych i przeciwko zwiększaniu deficytu budżetowego. W 1865 roku został zaproszony przez kanał La Manche przez swoich angielskich kolegów, zwłaszcza lorda Broughama, i na bankiecie wydanym na jego cześć w Londynie świętował dobrodziejstwa monarchii. Plik6 maja 1865, poparł postulat rozbrojenia przedstawiony przez opozycję, dodając, że Francja drogo płaci za swoją chwałę i że nadszedł czas, aby przywrócić jej wolność. W czerwcu tego samego roku wypowiedział się przeciwko ustawie o czekach, „wbrew francuskim zwyczajom handlowym”. Plik23 lipca 1867, uważał postawę rządu za niesprawiedliwe wobec meksykańskiej sprawy pożyczkowej.
W 1868 r. Poparł swojego młodego kolegę z baru Jules Ferry , który w serii zjadliwych artykułów opublikowanych w gazecie Le Temps potępił zniszczenie starego Paryża przez prefekta Sekwany , barona Haussmanna . W tym samym roku dołączył do abonamentu Baudin i zmarł29 listopada 1868w swojej krainie Augerville, gdzie przeszedł na emeryturę, czując się chory. Kilka dni wcześniej (18 listopada), list, który skierował do „hrabiego de Chambord”, świadczył o jego niezachwianej lojalności wobec sprawy legitymizmu:
O Monsignor, O mój królu, powiedziano mi, że zbliżam się do mojej ostatniej godziny. Umieram z bólu, że nie widziałem triumfu waszych dziedzicznych praw, poświęcających rozwój wolności, których potrzebuje Francja. Zaniosę to życzenie do Nieba w imieniu Waszej Wysokości, Jej Królewskiej Mości, naszej drogiej Francji. Aby uczynić to mniej niegodnym odpowiedzi od Boga, zostawiam życie uzbrojone w całą pomoc naszej Świętej Religii. Żegnaj Panie, niech Bóg cię strzeże i ocala Francję. Twój wierny i oddany temat, Berryer.Jego pogrzeb odbył się w Augerville z wielką powagą, pośród delegacji ciał, do których należał. Reprezentowana była tam Akademia Francuska, mimo zakazu udziału w tego typu uroczystościach odbywających się poza stolicą. Subskrypcja otwarta na postawienie mu pomnika przyniosła 100 000 franków w ciągu kilku dni.
Pomnik Berryera w hotelu de Ville w Paryżu .
Pomnik Berryer w Salle des Pas Perdus w Palais de Justice w Paryżu .
Popiersie Berryera, w sali Popiersia w college'u Juilly.
Medal z podobizną Berryera został wykonany przez grawera Jacques-Jean Barre w 1832 roku. Kopia jest przechowywana w muzeum Carnavalet (ND 178).
Republikański projektant Honoré Daumier uczynił Berryera jednym ze swoich ulubionych celów. Jedna z jego karykatur przedstawia go zaproszonego przez zaspanych przywódców partii legitymistów: „Spotkanie rady pięciu. MM. Lévisa , Pastoret , Ecars i św. Kapłana, który raczył przyłączyć się do pospólstwa Berryera, aby regulować losy nowej Francji ” . Kolejny rysunek, z serii Parliamentary Idylls , pokazuje go ścigającego się z Adolphe Thiers i generałem La Hitte , wszyscy trzej nagi, w skrzydłach Kupidyna , którym towarzyszy czterowiersz :
Imperium , orleanizm i legalność
Walcz o cenę w żarliwej walce,
zapominając o tak często cytowanym powiedzeniu:
Na końcu rowu upadek.
Po spotkaniu Berryera z Napoleonem III , Daumier pokazuje mówcę klęczącego przed poplecznikiem Ratapoilem, który nakazuje mu zostać członkiem stowarzyszenia 10 grudnia .