Pierre-Antoine Berryer

Pierre-Antoine Berryer Obraz w Infobox. Funkcje
Zastępca Bouches-du-Rhône
31 maja 1863 -29 listopada 1868
Prezes
Izby Adwokackiej w Paryżu
1852-1854
Joachim Gaudry ( d ) Eugene Bethmont
Przewodniczący komitetu nadzorczego Caisse des Dépôts et Consignations
1849-1852
Zastępca Bouches-du-Rhône
21 czerwca 1834 -2 grudnia 1851
Zastępca ds. Haute-Loire
26 stycznia 1830 -25 maja 1834
Fotel 4 Akademii Francuskiej
Biografia
Narodziny 4 stycznia 1790
Paryż
Śmierć 29 listopada 1868(w wieku 78 lat)
Augerville-la-Rivière
Narodowość Francuski
Trening Juilly College
Zajęcia Polityk , prawnik
Rodzina Rodzina Berryer
Tata Pierre-Nicolas Berryer
Inne informacje
Właściciel Zamek Augerville
Partia polityczna Legitymizm
Członkiem Ebroic Academy
Commission on Public Assistance and Foresight
French Society for the Abolition of Slavery
French Academy (1852)
Mistrz Guillaume de Bonnemant
Archiwa prowadzone przez Archiwa Narodowe

Pierre-Antoine Berryer , znany jako „Berryer fils”, urodził się dnia4 stycznia 1790w Paryżu i zmarł dalej29 listopada 1868w Augerville-la-Rivière jest francuskim prawnikiem i politykiem. Został pochowany w Augerville-la-Rivière .

Biografia

Pochodzi z rodziny Berryer , Pierre-Antoine jest synem prawnika Pierre-Nicolas Berryer (1757-1841) i brat generała Hipolita-Nicolas Berryer , Pierre-Antoine Berryer był raczej przeciętny uczeń wśród oratorian z Kolegium Juilly . Był przeznaczony do stanu kościelnego, ale jego ojciec, który rozpoznał w nim cechy mówcy, pokrzyżował jego powołanie i zmusił go do wypełniania jego prawa. Miał na przemianę Guillaume de Bonnemant (1747-1820), prawnika w Arles i byłego członka Zgromadzenia Ustawodawczego , i studiował procedurę z prawnikiem imieniem Normand. Jeszcze jako student, ożenił się10 grudnia 1811Caroline Gauthier, córka administratora zaopatrzenia wojskowego dywizji paryskiej. W tym samym czasie wydał broszurę z wierszem, w którym odprawiał z entuzjazmem wejście do Paryża Napoleona I st i Marie-Louise , i zaczął w barze tuż po.

Wspaniała kariera prawnicza

Wbrew oczekiwaniom ojca jego debiut był słaby. Od 1812 roku zaczął przejawiać poglądy rojalistów; katastrofy wojskowe końca panowania Napoleona dopełniły jego ostatecznego przywiązania do legitymistycznych opinii, których bronił przez całe życie. W 1815 r. Zaciągnął się do królewskich ochotników i odbył, jak mówi się, podróż do Gandawy w czasie stu dni .

Podczas drugiej restauracji ugruntował swoją reputację, broniąc osobowości Imperium . Był asystentem swojego ojca i starszego Dupina w obronie marszałka Neya przed sądem rówieśników, skazany i stracony na7 grudnia 1815. W następnym roku wstawił się za generałami Debelle i Cambronne , którym uniknął kary śmierci.

Występował w licznych sprawach prasowych, broniąc gazet Le Drapeau blanc , Le Journal des Débats i La Quotidienne . Bronił generałów Canuela i Donnadieu , oskarżonych o nadmierną przemoc podczas tłumienia powstań w Lyonie (1817) i Grenoble ( odpowiednio ) (4 maja 1816). Podczas procesu generała Donnadieu całkowicie odłączył się od ministerstwa i opublikował bardzo brutalne wspomnienia przeciwko Decazes, w których oskarżył rząd o wzniecenie powstania. Reprezentował także interesy Chedela, nielegalnie uwięzionego przez prefekta policji Julesa Anglèsa z Nérac, Séguin przeciwko Ouvrardowi . On również bronił przed sąd przysięgłych Sądu Paryża na D r Edme Castaing , oskarżony o zamordowanie Hippolyte i Auguste Ballet (1823).

W 1826 r. Reprezentował Lamennaisa , pozwanego za ultramontanizm jego eseju zatytułowanego De la religia rozpatrywana w relacjach z porządkiem politycznym i społecznym . W następnym roku opublikował broszurę przeciwko zarządzeniu poddającemu małe seminaria inspekcji uniwersyteckiej.

Podczas monarchii lipcowej bronił Chateaubrianda (1833), uwięziony za kampanię na rzecz uwolnienia księżnej Berry i był członkiem rady obrony księcia Ludwika Napoleona Bonaparte sądzonego przed Izbą Parów (26 września-6 października 1840) po wyprawie na Boulogne-sur-Mer . Błagał o Gazette de France , La Quotidienne , Le Rénovateur itp. Ale jego kariera polityczna sprawiła, że ​​zaniedbał bar do tego stopnia, że ​​musiał wystawić na sprzedaż6 sierpnia 1836, jego majątek w Augerville-la-Rivière , który został kupiony w ramach subskrypcji i zwrócony mu.

Ponownie wybrany w II RP , zasiada w komisji ds. Pomocy publicznej i opieki społecznej, której przewodniczy Thiers .

W ramach Drugiego Cesarstwa , opuścił politykę i wrócił do baru , który wyznaczył prezes adwokatury w 1854 Błagał w biznesie Celestine BOUDET z M me Caumont Force (1855) i Jeufosse (1857) i obronił Montalembert (1858).

Obrońca starszej gałęzi Burbonów

Wiceprezes kolegium wyborczego 2 th  dzielnicy Seine od 1822 Berryer wkrótce wprowadzić politykę. Po śmierci Georgesa Marcelina Chabrona de Solilhaca (1769-1829), deputowanego z Haute-Loire , partia legitymistów pomyślała, że ​​mógłby go zastąpić; nie osiągnął wymaganego wieku (40 lat), ale musiał przyjść mu z pomocą, aby uzasadnić zaświadczenie: z pomocą przyjaciół kupił ziemię Augerville-la-Rivière ( Loiret ) i było26 stycznia 1830, wybrany zdecydowaną większością głosów przez wydziałowe kolegium Haute-Loire.

Po raz pierwszy zbliżył się do trybuny Izby Poselskiej 9 marca 1830, w dyskusji o wystąpieniu 221 przeciwko ministerstwu Polignac . Wśród oklasków z prawej strony, okrzyków i przerw z lewej strony ciepło bronił korony i bardzo mocno atakował poprawkę Lorgeril:

„Nie dziwię się - konkluduje - że twórcy projektu w swej żmudnej pracy powiedzieli, że czują się skazani na mówienie do króla takim językiem; i ja też, bardziej zajęty troską o przyszłość niż urazami z przeszłości, czuję, że gdybym podpisał się pod takim przemówieniem, mój głos na zawsze ciążyłby na moim sumieniu jak żałosne potępienie… ”

„Oto moc”, powiedziałby Royer-Collard na koniec tego spotkania, mówiąc o mówcy. Berryer odrzucił złożoną mu ofertę ministerialną w rządzie Polignaca i został ponownie wybrany w dniu5 lipcaprzez  okręg wyborczy 3 e Haute-Loire.

Lider francuskiego legitymizmu

Po rewolucji lipcowej Berryer stał się jednym z głównych mówców opozycji. Plik7 sierpnia 1830zaprotestował w Izbie Poselskiej przeciwko wydarzeniom i zaprzeczył, że posłowie mają kwalifikację do obradowania nad wakatem tronu i wyboru nowego króla. Mimo to złożył przysięgę lojalności wymaganą przez statut z 1830 r. , Ale rozpoczął zaciekłą wojnę z monarchią lipcową . Rozpoczęła się dyskusją dotyczącą postawienia w stan oskarżenia byłych ministrów Karola X i odtąd kontynuowana była przy wszystkich okazjach.

Umiejętnie wykorzystując w interesie swojej sprawy rewolucyjne pochodzenie nowej monarchii, Berryer podjął się doprowadzenia jej do skrajnych konsekwencji suwerenności ludu i zażądał, jako poseł opozycji, zastosowania ławy przysięgłych do wykroczeń. prasa, powoływanie burmistrzów przez gminy, zniesienie cens. Jednak podtrzymał dziedziczność parostwa .

Kiedy księżna Berry przybyła do Francji, aby zorganizować powstanie rojalistów w Vendée (patrz powstanie rojalistów na zachodzie Francji w 1832 r. ), Przywódcy partii legitymistów wysłali do niej Berryer, aby próbował ją odwieść. Spotkał ją na odosobnionej farmie i odbył z nią długi wywiad, w którym na próżno użył swojej elokwencji. Księżna trwała w swoich planach, które zakończyły się całkowitą klęską. Sam Berryer został aresztowany, przewieziony z brygady do brygady do Nantes i umieszczony w izolatce. Miał zostać postawiony przed komisją wojskową, gdy protest Izby Adwokackiej, głosem jego prezesa François Mauguina , kazał go odesłać do przysięgłych Loir-et-Cher, który uniewinnił go po minutowej naradzie. . Bravos z zadowoleniem przyjął odczytanie wyroku. Gdy oskarżony wszedł na salę sądową, prawnicy zdjęli czapki, a ławnicy ukłonili się mu.

Po uwolnieniu Berryer poparł petycje na rzecz rozszerzenia księżnej Berry i kontynuował walkę o władzę, ku uciesze dwóch opozycji, republikańskiej i legitymistycznej, których interesy często się spotykały i które czasami stanowiły wspólną sprawę. Został ponownie wybrany w dniu21 czerwca 1834w trzech kolegiach wyborczych ( Marsylia , Tuluza , Yssingeaux ). Zdecydował się na Marsylię, gdzie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem i został ponownie wybrany w 1837 i 1839 w Marsylii i Hazebrouck , aw Marsylii tylko2 marca 1834 i 1 st sierpień 1846.

Podróżował do Niemiec, w 1835 r. Odwiedził Karola X i Delfina w Pradze i został przyjęty przez cesarza Austrii . Po powrocie do Francji w 1836 roku dowiedział się o śmierci Karola X.27 listopada 1843był jednym z przywódców legitymistycznych, którzy udali się na Belgrave Square w Londynie , aby złożyć przysięgę lojalności „  hrabiemu Chambord  ”. Rząd zaatakował go energicznie i chciał, aby Izba „potępiła” taką postawę. W gorącej debacie, która się wywiązała, oskarżony przez Izbę Berryer ostatecznie zrezygnował i został ponownie wybrany w połowie kadencji, w 1844 roku.

Berryer systematycznie bronił niewolnictwa w okresie monarchii lipcowej.

Rewolucja 1848 roku , do którego Berryer gdyby nie przyczynił się trochę, spowodował mu ani bólu ani zaskoczenia. Po obaleniu monarchii lipcowej legitymiści pozostali w opozycji i walczyli ze swoimi byłymi republikańskimi sojusznikami. Podczas gdy mniejszość legitymistów wokół markiza de La Rochejaquelein chciała zaapelować o powszechne prawo wyborcze i czekać na powrót króla z woli ludu, Berryer skinął głową wraz z większością swoich przyjaciół i „hrabiego Chambord” sam, że konieczne było wystąpienie w Konstytucyjnym Zgromadzeniu Narodowym przeciwko Republice i parlamentarnym uznaniu boskiego prawa. W tym celu dążył do zjednoczenia rojalistów. ZGrudzień 1850, wraz z Alexisem de Tocqueville , należał do kręgu, który spotykał się co tydzień na Place de la Concorde u markiza de Pastoret, aby bronić interesów monarchii.

Został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego dnia 23 kwietnia 1848przez departament Bouches-du-Rhône . Usiadł po prawej stronie Zgromadzenia i zostawił go, aby głosować nad9 sierpnia, przeciwko przywróceniu zabezpieczenia gazet oraz, 26 sierpniaprzeciwko postępowaniu wniesionemu przeciwko Louis Blanc  ; wypowiedział się z nią przeciwko zniesieniu kary śmierci , przeciwko poprawce Grévy'ego w sprawie prezydentury Republiki, przeciwko zniesieniu zastępstwa wojskowego, za propozycją Rateau , za zakazem klubów, za wyprawą do Rzymu i przeciwko amnestii przewożonych. Plik4 listopada 1848, głosował przeciwko całej Konstytucji.

Dnia został ponownie wybrany przez departament Bouches-du-Rhône 13 maja 1849w Zgromadzeniu Ustawodawczym i kontynuował kampanię z prawicą na rzecz idei monarchistycznej, ale bez faworyzowania spisków Ludwika-Napoleona Bonaparte . Był prezesem rady nadzorczej Caisse des Dépôts od 1849 do 1851. W czasie zamachu z dnia 2 grudnia 1851 roku , był jednym z przedstawicieli, którzy zebrali się w ratuszu 10 th  dzielnicy Paryża , głosowało przepadek Księcia -Prezydent. Aresztowany został zabrany do koszar na Quai d'Orsay, a stamtąd do Chateau de Vincennes .

Zwolniony, po czym wycofał się z życia politycznego i odmówił kandydowania w wyborach do Ciała Ustawodawczego: „Podejmując tę ​​rezolucję”, napisał do przyjaciela 5 lutego 1852 r., „Nie słucham niechęci do wydarzeń grudniowych 2. Ale co bym zrobił w nowym organie ustawodawczym, z którego całkowicie wycofano życie polityczne, gdzie nie znalazłbym ani akcji publicznej, ani niepodległości, której nie odebrały nam rewolucje 1830 i 1848 roku? "

Został wybrany członkiem Akademii Francuskiej w 1852 r., Ale został przyjęty dopiero w 1855 r. Z tej okazji napisał do Jean-François Mocquarda , szefa sztabu cesarza i jego „byłego kolegi”, aby zwolnić go z obowiązkowej wizyty w Głowa Państwa: „Sądzę, że piętnaście lat temu uzyskałem prawo do powstrzymania się od formalności, której spełnienie nie byłoby bolesne dla mnie samego. "Mocquard odpowiedział, że cesarz żałuje", że u M. Berryera natchnienia polityka przeważyły ​​nad obowiązkami akademika [...] M. Berryer ma całkowitą swobodę przestrzegania tego, co zalecił, lub co mu doradzają jego odrazy. "

Od 1851 roku Berryer dotknął polityki jedynie poprzez swój udział w próbach połączenia dwóch oddziałów Domu Burbonów . Plik1 st czerwiec 1863Zgodził się na korzyść liberalnej ewolucji Drugiego Cesarstwa , robiąc niewiele energii do ciała ustawodawczego, aby być noszone jako kandydata opozycji w wyborach parlamentarnych w 1 st  dzielnicy delty Rodanu (Marsylia), a on został wybrany . Często przemawiał na sali i wiedział, jak dać się usłyszeć. Plik27 listopada 1863wypowiedział się przeciwko niegospodarności finansów publicznych i przeciwko zwiększaniu deficytu budżetowego. W 1865 roku został zaproszony przez kanał La Manche przez swoich angielskich kolegów, zwłaszcza lorda Broughama, i na bankiecie wydanym na jego cześć w Londynie świętował dobrodziejstwa monarchii. Plik6 maja 1865, poparł postulat rozbrojenia przedstawiony przez opozycję, dodając, że Francja drogo płaci za swoją chwałę i że nadszedł czas, aby przywrócić jej wolność. W czerwcu tego samego roku wypowiedział się przeciwko ustawie o czekach, „wbrew francuskim zwyczajom handlowym”. Plik23 lipca 1867, uważał postawę rządu za niesprawiedliwe wobec meksykańskiej sprawy pożyczkowej.

W 1868 r. Poparł swojego młodego kolegę z baru Jules Ferry , który w serii zjadliwych artykułów opublikowanych w gazecie Le Temps potępił zniszczenie starego Paryża przez prefekta Sekwany , barona Haussmanna . W tym samym roku dołączył do abonamentu Baudin i zmarł29 listopada 1868w swojej krainie Augerville, gdzie przeszedł na emeryturę, czując się chory. Kilka dni wcześniej (18 listopada), list, który skierował do „hrabiego de Chambord”, świadczył o jego niezachwianej lojalności wobec sprawy legitymizmu:

O Monsignor, O mój królu, powiedziano mi, że zbliżam się do mojej ostatniej godziny. Umieram z bólu, że nie widziałem triumfu waszych dziedzicznych praw, poświęcających rozwój wolności, których potrzebuje Francja. Zaniosę to życzenie do Nieba w imieniu Waszej Wysokości, Jej Królewskiej Mości, naszej drogiej Francji. Aby uczynić to mniej niegodnym odpowiedzi od Boga, zostawiam życie uzbrojone w całą pomoc naszej Świętej Religii. Żegnaj Panie, niech Bóg cię strzeże i ocala Francję. Twój wierny i oddany temat, Berryer.

Jego pogrzeb odbył się w Augerville z wielką powagą, pośród delegacji ciał, do których należał. Reprezentowana była tam Akademia Francuska, mimo zakazu udziału w tego typu uroczystościach odbywających się poza stolicą. Subskrypcja otwarta na postawienie mu pomnika przyniosła 100 000 franków w ciągu kilku dni.

Hołdy i wyroki

Hołd pośmiertny

Wyroki

Ikonografia

Medal z podobizną Berryera został wykonany przez grawera Jacques-Jean Barre w 1832 roku. Kopia jest przechowywana w muzeum Carnavalet (ND 178).

Republikański projektant Honoré Daumier uczynił Berryera jednym ze swoich ulubionych celów. Jedna z jego karykatur przedstawia go zaproszonego przez zaspanych przywódców partii legitymistów: „Spotkanie rady pięciu. MM. Lévisa , Pastoret , Ecars i św. Kapłana, który raczył przyłączyć się do pospólstwa Berryera, aby regulować losy nowej Francji ” . Kolejny rysunek, z serii Parliamentary Idylls , pokazuje go ścigającego się z Adolphe Thiers i generałem La Hitte , wszyscy trzej nagi, w skrzydłach Kupidyna , którym towarzyszy czterowiersz  :

Imperium , orleanizm i legalność
Walcz o cenę w żarliwej walce,
zapominając o tak często cytowanym powiedzeniu:
Na końcu rowu upadek.

Po spotkaniu Berryera z Napoleonem III , Daumier pokazuje mówcę klęczącego przed poplecznikiem Ratapoilem, który nakazuje mu zostać członkiem stowarzyszenia 10 grudnia .

Bibliografia

Źródła

Nowoczesna bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Bertrand Beyern, Przewodnik po grobach znanych mężczyzn , Le Cherche midi ,2011, 385  pkt. ( ISBN  9782749121697 , czytaj online ) , str.  98.
  2. Rodzina Berryer pochodzi od Jeana de Candie, Lorda Berryer w Bourges.
  3. Archiwa Château de Fonbeauzard, kompletny spis rodzin z 1795 r., Z Hôtel d'Ayguesvives, Place Mage, Tuluza 1801, Francja.
  4. W tej pracy Lamennais oskarżył państwo o ateizm i zaatakował słynną Deklarację czterech artykułów z 1682 r. Ustanawiających zasady gallikanizmu .
  5. cytowane przez Słownik parlamentarzystów francuskich
  6. France and the Abolition of Slavery 1802-1848, Lawrence C. Jennings, wydania André Versaille, 2010, strona 117.
  7. Wybory z 44 169 głosami
  8. 2 nd z 9 przez 45.163 głosów.
  9. Mocquard był przez krótki czas prawnikiem.
  10. Aluzja do obrony Ludwika Napoleona Bonaparte w sprawie Boulogne w 1840 roku.
  11. ibidem
  12. 425 głosów z 22 513 wyborców i 40 960 zarejestrowanych przeciwko 7 818 na rzecz pana Lagarde, burmistrza Marsylii
  13. cytowany przez Marca Nadaux, artykuł cytowany poniżej
  14. Armand Audiganne , francuski przemysł od rewolucji lutowej - Daumier , La Revue des Deux Mondes , 1849, s. 3-5.

Zobacz też

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne