Ratapoil to fikcyjna postać stworzona przez Honoré Daumier inMarzec 1850.
Za pół pensji uzbrojony w ołowianą laskę, członek Société du Dix-Decembre i fanatyczny zwolennik „księcia- prezydenta ” Ludwika Napoleona Bonaparte , pułkownik Ratapoil uosabia podstępnego agenta prowokatora, brutalnego i śmiesznego propagandzistę bonapartystycznego cezaryzmu w II RP .
Pierwotnie rzeźba Daumier, Ratapoil jest przedmiotem kilku anty bonapartystowskiej ryciny pochodzą przede wszystkim przez znanego rysownika i opublikowane w satyrycznej gazety Le Charivari międzywrzesień 1850 i grudzień 1851aż do przeddzień zamachu stanu z 2 grudnia 1851 r .
W Marzec 1850Honoré Daumier rzeźbi statuetkę z terakoty, która według jego biografa Arsène'a Alexandre'a przyniosła mu (apokryficzne?) Gratulacje Julesa Micheleta podczas wizyty w jego pracowni: „Ach! Trafiłeś wroga prosto! Oto idea bonapartystyczna, która zawsze była przez ciebie pilnowana! ” . Model został podobno znaleziony wśród aktywistów Société du Dix-Decembre , ruchu utworzonego w 1848 roku jako stowarzyszenie bratniej pomocy, ponieważ kluby polityczne były nielegalne. Wybrana nazwa nawiązuje do dnia wyborów na prezydenta Republiki Ludwika Napoleona Bonaparte. Jest to zgromadzenie byłych żołnierzy armii cesarskiej, drobnych kupców i robotników lub bezrobotnych, ale spotykamy też emerytowanych generałów lub pułkowników, synów osobowości Pierwszego Cesarstwa . Jej prezesem jest generał Jean-Pierre Piat . Ruch popiera akcję wyborczą kandydatów bonapartystowskich. Ci bojownicy stosują muskularne metody i ścigają Republikanów, którzy demonstrują, dopingują Księcia-Prezydenta podczas jego podróży.
Nazwa „Ratapoil” pojawia się po raz pierwszy w tekście satyrycznej gazety Le Charivari du12 sierpnia 1850 r : „Ogłoszenie pułkownika Ratapoila, szefa Towarzystwa Dziesiątego Grudnia . "
Pierwsza graficzna reprezentacja postaci pojawia się na litografii z serii News , wydrukowanej w Le Charivari du28 września 1850. Ratapoil jest zgnieciony jak chuda połowa pensji , jak agenci wyborcy, którzy w przededniu przywrócenia imperium rozprzestrzenili się wśród ludności, by promować idee bonapartystowskie .
Głównie związane z graficznym i przetłoczenia pracy Daumier ale również sporządzone przez Cham i Charles Vernier , Ratapoil pojawia się około dwudziestu litografii w Aktualności serii opublikowanych w Le Charivari międzywrzesień 1850 i grudzień 1851. W pracach tych, podobnie jak w ilustracjach Charlesa Verniera, Daumier często podkreśla podobieństwo do Ludwika Napoleona Bonaparte . Jeśli rysy postaci nie są bezpośrednio karykaturą przyszłego Napoleona III , cesarskie wąsy pozostają natychmiast rozpoznawalnym emblematem wroga. Były żołnierz Napoleona I st i partyzant chwyt Ludwika Napoleona , pułkownik Ratapoil uosabia się w pewnego rodzaju „mid-oficer, pół-policjanta” , akolitów z „prince- prezydenta ” jak Persigny , Rouher , Fleury i Saint-Arnaud .
Przekonany republikanin Honoré Daumier do ostatniej chwili prowadził w gazecie Le Charivari kampanię na rzecz ratowania Drugiej Republiki .
W 1875 roku, rzeczownik rodzaju męskiego „Ratapoil” pojawia się w Wielkiej Uniwersalnego Słownika XIX th wieku , co daje następującą definicję: „do szczura do celu i włosy . Znajomy. Zwolennik militaryzmu, a zwłaszcza cezaryzmu napoleońskiego. "
Strasznie nowoczesne modelarstwo już zmierza w kierunku ekspresjonizmu. Oryginalna glina Ratapoil , z której istniał tylko jeden stan, została odlana w gipsie przez Geoffroy-Dechaume i prawdopodobnie zniszczona podczas tej operacji (około 1850 r.). Oryginalny tynk, znany jako „Plaster Geoffroy-Dechaume”, znajduje się dziś w prywatnej kolekcji w Mediolanie. Armand Dayot powstał z inicjatywy pierwszego wydania z brązu, około 1890 r., z drugiego należącego do niego gipsu, autorstwa rzeźbiarza Charlesa-Édouarda Pouzadoux (obecnie przechowywanego w galerii sztuki Albright-Knox w Buffalo ), wyprodukowanego przez założyciela Siota- Decauville w około dwudziestu egzemplarzach. Drugie wydanie nowych dwudziestu egzemplarzy zapoczątkował Henry Bing, z tego samego gipsu, którego był wówczas właścicielem, w 1929 r. w odlewni Eugène Rudier . W latach 1959-1960 odlewnia Valsuani wykonała piętnaście kopii z innego gipsu.
1891: 8 lub 10 odbitek próbnych, sygnowanych „Daumier”, ponumerowanych i oznaczonych Siot-Decauville Fondeur Paris (nr 1 w Oksfordzie, Ashmoleum Museum; nr 2 w Musée des Beaux-Arts w Marsylii ; nr 4 w Paryżu, muzeum d Orsay [1] ; nr 5 w Karlsruhe, Staatliche Kunsthalle; nr 6 w Monachium, Neue Pinacothek…). Po 1891, wyższa numeracja (nr 16 w Filadelfii, Philadelphia Museum of Art; nr 17 w Waszyngtonie, National Gallery of Art ; nr 19 w Mannheim, Städtische Kunsthalle; nr 20 w Kopenhadze, Ny Carlsberg Glyptotek …).
Druk Henry Bing, czcionki Alexis Rudier. Wydanie ogłoszone jako 21 odbitek próbnych podpisanych H. Daumier na tarasie, oznaczonych Alexis Rudier Fondeur Paris i ponumerowanych od 0 do 20/20 (nr 0 w Los Angeles, County Museum of Art LACMA ; nr 7 w Hamburgu, Hamburger Kunsthalle; n nr 9 we Frankfurcie, Städelsches Kunstinstitut, nr 13 w Winterthur, Kunstmuseum Winterthur).
Odlewy odlewni Valsuani . Wydanie ogłoszone na 15 próbkach z pieczątką "Cire perdue Valsuani", ponumerowanych od 1 do 12 oraz 3 próbne wydruki oznaczone E1, E2 i E3.