Pelage Galvani

Pelage Galvani Obraz w Infoboksie. Funkcje
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
1227 -30 stycznia 1230
Grzegorz IX Jacques de Vitry
Kardynał-biskup
diecezji podmiejskiej Albano
1212 -30 stycznia 1230
Gerardo da Sessa Pierre z Colmieu
Kardynał-prezbiter ( d )
Sainte-Cécile-du-Trastevere
1210-1212
Pietro Diana Szymon de Sully
Kardynał diakon ( s )
Santa Lucia in Septisolio ( w )
1205-1210
Leone Brancaleone Angelo d'Anna de Sommariva
biskup katolicki
Biografia
Narodziny W kierunku 1165
Guimarães
Śmierć 30 stycznia 1230
Opactwo Montecassino ( przez )
Pogrzeb Opactwo Montecassino ( przez )
Imię w języku ojczystym Paio Galvao
Czynność katolicki ksiądz
Inne informacje
Religia Kościół Katolicki
Zakon religijny Order św. Benedykta
Konflikt Piąta krucjata
herb

Pelagiusz Galvani lub Pelagiusz z Albano (ok. 1165 , Guimarães , Portugalia lub Gusindos, León † 1230 , Monte Cassino ) jest benedyktynem z Portugalii lub z León, kardynałem i doktorem prawa kanonicznego . W 1219 został legatem papieskim i przywódcą religijnym V krucjaty, ale jego nieprzejednanie i fanatyzm były przyczyną niepowodzenia tej krucjaty.

Biografia

Wstąpił do benedyktyńskiego zakonu w 1178 roku , studiował teologię w Paryżu . Papież Innocenty III fakt, kardynał diakon św Lucia Septisolio w 1206 (lub 1207 ). Później został awansowany do stopnia kardynała-prezbitera Sainte-Cécile (od 25 lutego do31 maja 1211) i wreszcie kardynał-biskup podmiejskiej diecezji Albano , w 1213 .

W 1213 r. Innocenty III powierzył mu misję dyplomatyczną do Konstantynopola w celu pojednania między Kościołem bizantyjskim a Kościołem rzymskim. Ale duma, fanatyzm i nieustępliwość Pelagiusa sprawiają, że misja ta kończy się niepowodzeniem, podobnie jak plan Innocentego III, by ponownie zjednoczyć chrześcijaństwo w celu stawienia czoła islamowi. Przy tej okazji bizantyjski historyk George Acropolitan opisał go jako „twardego charakteru, wystawnego, bezczelnego, prezentującego się jako obdarzonego wszystkimi prerogatywami władzy papieskiej, ubrany na czerwono od stóp do głów, z uzdy aż po pokrywę jego koń tej samej maści, okazujący nieznośną surowość wobec Bizantyjczyków, więziący mnichów greckich, skuty w łańcuchy księży prawosławnych, zamykający kościoły…”.

W 1218 papież Honoriusz III powierzył mu religijne przywództwo nad piątą krucjatą , w trakcie oblegania Damietty w Egipcie . Wylądował tam pod koniec września 1218 , wkrótce po tym, jak krzyżowcy zdobyli wieżę kontrolującą dostęp do Nilu, umożliwiając okrętom krzyżowców patrolowanie wschodniej odnogi Nilu. Natychmiast twierdzi, że zapewnił przywództwo V krucjaty , wspieranej przez włoskich krzyżowców, i wchodzi w konflikt z Jeanem de Brienne , królem Jerozolimy , wspieranym przez syryjskich baronów i francuskich krzyżowców.

Al-Kamil , ajjubidski sułtan Egiptu jest w delikatnej sytuacji, gdyż jeden z jego wasali sprzymierzony z jednym z jego braci usiłuje go obalić i mając wolną rękę dwukrotnie proponuje zamianę dawnych terytoriów na królestwo Jerozolimy , Outrejourdain, z wyjątkiem wyjazdu Franków do Egiptu, wymiana, która jest przecież celem piątej krucjaty. Ale Pelagiusz za każdym razem odrzuca te oferty pokojowe.

Garnizon Damietta, osłabiony głodem i epidemiami, był coraz mniej odporny na krzyżowe szturmy, mangony joannitów rozpoczęły wały obronne i 5 listopada 1219 r . miasto zostało zdobyte . Walka toczy się natychmiast między frakcjami krzyżowców o kontrolę nad miastem. 21 grudnia 1219 r. Włosi próbowali wypędzić Francuzów z miasta. 6 stycznia 1220 ci ostatni dokonują zemsty i wypędzają Włochów. Rozejm zostaje przyjęty przez rywali 2 lutego 1220 r., nie zgadzają się co do losów miasta. Włosi chcieli tam założyć kolonię, która pozwoliłaby im handlować, natomiast Francuzi chcieli ją wymienić na Jerozolimę i utracone w 1187 r . posiadłości królestwa . Dzielnicę miasta przypisuje się Jeanowi de Brienne, ale Pélage postanawia ekskomunikować osiedlających się tam chrześcijan. Zmęczony wojną i rozumiejący, że nie może czerpać żadnej przewagi, Jean de Brienne opuścił krucjatę, pozostawiając pełne zarządzanie Pélage.

Ten ostatni waży prawdziwą tyranię nad Krzyżowcami i Damiettą. Szybko nakłada embargo na statki, potem zabrania wychodzącym z miasta krzyżowcom zabierania czegokolwiek, nawet rzeczy osobistych, a potem zabrania im odejść bez jego zgody. Statki zostały porzucone, a Egipcjanie skorzystali z okazji, aby zbudować i uzbroić dziesięć galer. Szpiedzy ostrzegają Pelagiusza, który lekceważy ostrzeżenie, pozostawiając muzułmanom kontrolę nad morzem i pozwalając im zatopić wiele chrześcijańskich statków między deltą a Cyprem. Początkowo przeciwstawiając się podejściu, jakie św. Franciszek z Asyżu chciał przyjąć wobec sułtana Al-Kamila , Pelagiusz ostatecznie autoryzował je niechętnie i po mocnych namowach. Nadal odrzuca nową ofertę wymiany miast złożoną przez Al-Kamila, licząc na przybycie wojsk cesarza Fryderyka II .

W maj 1221Zdarza się tylko chude wojska doprowadziły przez księcia Ludwika I st Bawarii oraz wielki mistrz krzyżacki Hermann von Salza . Pélage postanawia przejść do ofensywy i dzwoni do Jeana de Brienne, który nie ma innego wyjścia, jak tylko wziąć udział w wyprawie, aby uniknąć obwiniania o niepowodzenie firmy. Armia opuszcza Damiettę 7 lipca i przybywa pod Mansourah 24 lipca , po kilku potyczkach z muzułmańską awangardą, która wymiga się, ćwicząc taktykę opuszczonej ziemi . Nil wylał, a muzułmanie przerwali wały, zalewając równinę i izolując Franków na wąskim pasie ziemi. Pelagiusz, licząc na szybkie zdobycie Mansourah, zaniedbał zabranie wystarczającej ilości żywności i odwrót został odcięty przez muzułmańskie galery kontrolujące Nil. Krzyżowcy mogą wtedy tylko poddać się i wynegocjować swoją wolność przeciwko cesji Damietty.

Po powrocie do Rzymu, Pelagiusz stał dziekan z Kolegium Kardynalskiego na19 marca 1227wraz z wyborem Ugolino Conti, który zostaje papieżem pod imieniem Grzegorz IX . Zmarł pod Monte Cassino dnia30 stycznia 1230. Ostatnia bulla papieska, którą podpisał, nosi datę26 stycznia 1230.

Uwagi i referencje

  1. zwany także Pelagio Galvão, Pelayo Gaytan, Pelagio di Santa Lucia, Pelage d'Albano, Pelagiusz z St Lucia, Pelagius Albanensis.
  2. (Es) Antonio García y García, „  La canonística ibérica (1150–1250) en la Investigación reciente  ” , Biuletyn średniowiecznego prawa kanonicznego , tom.  11,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  41–75 i 54–55
  3. http://faculty.cua.edu/Pennington/1140i-p.htm
  4. Werner Maleczek: Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216. Wiedeń 1984, s. 166.
  5. Jedna z siedmiu diecezji zależnych od Archidiecezji Rzymskiej.
  6. Bizancjum zostało zajęte przez krzyżowców, którzy założyli imperium łacińskie Konstantynopola .
  7. Luchaire, Innocenty III i kwestia Orientu.
  8. Grousset 1936 , s.  250.
  9. Grousset 1936 , s.  238-240.
  10. Grousset 1936 , s.  249-250 i 253-4.
  11. Kronika z Ernoul .
  12. Grousset 1936 , s.  254-9.
  13. Według Kroniki Ernoula, 13 tysięcy ludzi zginęło w wyniku tych wraków , ale liczba ta jest prawdopodobnie przesadzona.
  14. Grousset 1936 , s.  259-261.
  15. Grousset 1936 , s.  261-7.
  16. Donovan 1950 , s.  115; Werner Maleczek: Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216. Wiedeń 1984, s. 169.

Załączniki

Źródła

Powiązane artykuły