Narodziny |
12 grudnia 1765 Wiedeń |
---|---|
Śmierć |
25 listopada 1833(w wieku 67 lat) Como |
Narodowość | język węgierski |
Zajęcia | Polityk , dyplomata , kompozytor |
Rodzina | Rodzina Esterházy |
Tata | Paul Anton Esterházy von Galántha ( we ) |
Małżonka | Maria Josepha Hermengilde Esterházy de Galantha ( w ) (od1783) |
Dzieci |
Pál Antal Esterházy ( en ) Księżniczka Leopoldine Esterházy de Galantha ( d ) |
Właściciel | Portret młodej damy ( d ) |
---|---|
Stopień wojskowy | Generał |
Różnica | Kawaler Orderu Złotego Runa (1808) |
Nicholas II, Prince of Esterházy ( węgierski : Esterházy II. Miklós , niem . Nikolaus II Esterházy , ur.12 grudnia 1765w Wiedniu zmarł dnia25 listopada 1833w Como to węgierski książę , członek słynnej rodziny Esterházy . Służył Cesarstwu Austriackiemu . Jest również najbardziej znany ze swojej kolekcji dzieł sztuki i roli mecenasa muzyki, zwłaszcza ostatniego mecenasa Josepha Haydna .
Nicolas jest synem księcia Antona Esterházy i jego pierwszej żony Marii Teresy, hrabiny Erdödy z Monyorokerek i Monoszló (1745-1782).
Książę (do 1783 Comte) Nicolas wychowywał się na dworze swojego dziadka, księcia Nicolasa I er Esterházy , całkowicie w duchu starego reżimu. W zamku Esterháza na Węgrzech chłopiec poznał włoską operę oraz kompozycje książęcego chórmistrza Josepha Haydna . Poznał także prestiż związany ze sztuką i przepychem.
W latach 1779–1782 Mikołaj wraz ze swoim młodszym bratem Antonem uczęszczał do Collegium Juricum w Eger / Erlau, gdzie biskupem był jego krewny hrabia Karl Esterházy (1725–1782).
W 1783 roku , młodzi, w wieku 17 Nicolas, żonaty Maria Josepha Hermengilde Esterházy (z) w wieku 15 lat, księżna Liechtensteinu (1768/45), córka Franciszka Józefa I st Liechtensteinu i Leopoldine, z domu hrabina von Sternberg. Według Mraza (2009b) małżeństwo nie było szczęśliwe. Para miała troje dzieci: Paula (1786-1866), który został następcą Mikołaja jako księcia, Leopoldine'a (1788-1846), przyszłą żonę księcia Moritza von Liechtensteina i Mikołaja (1799-1844), który cierpiał na niepełnosprawność umysłową.
Po ślubie Nicolas ze swoim adiutantem Jean-Frédéric-Antoine Dattily wyruszył na Grand Tour we Włoszech , gdzie podróżował doKwiecień 1784. W Neapolu młody Mikołaj przebywał przez długi czas ze swoim kuzynem, ambasadorem cesarskim, hrabią Antonem Lamberg-Sprinzensteinem (1740-1822), który był znanym kolekcjonerem i znawcą sztuki, który przez całe życie stał się mentorem .
W 1786 roku Nicolas rozpoczął szkolenie wojskowe w Linzu.
Mikołaj II został panującym księciem po śmierci ojca w 1794 roku.
Podobnie jak większość arystokratów w Cesarstwie Austriackim spędzał większość czasu w Wiedniu , gdzie jego rodzina miała pałac. Spędził też trochę czasu, zwłaszcza latem, w swoim pałacu (tradycyjnej siedzibie rodu) w Eisenstadt . Podobnie jak jego ojciec Anton, Nicolas nie okazał zainteresowania swoim panowaniem Esterházie , słynnemu pałacowi, który Mikołaj I zbudował po raz pierwszy na Węgrzech.
Nicolas próbował wielu doświadczeń w zarządzaniu swoim majątkiem. Pozwoliło to administracji odnowić się. Interweniował w sektorze pocztowym. Z wielkim sukcesem postanowił rozwijać hodowlę owiec na swoich węgierskich posiadłościach. Wełna owcza stała się głównym źródłem dochodu dla Esterházy, z około 360 000 głów hodowanych na około 431 000 hektarów należących do 29 posiadłości. Mikołaj II był jednym z najbogatszych ludzi w Europie.
Podobnie jak większość książąt z jego rodu, Mikołaj kontynuował karierę jako oficer wojskowy. Awansował do stopnia generała dywizji13 maja 1796i Generalfeldmarschall w 1803 roku . W 1817 został awansowany na Feldzeugmeister. Podobnie jak jego ojciec, był także kapitanem Królewskiej Węgierskiej Straży Ochronnej z rGrudzień 1803aż do śmierci w 1833 roku W 1802 roku został mianowany pułkownikiem i właściciel (Inhaber) z 32 th pułku piechoty, stanowisko piastował aż do śmierci też.
Otrzymał Wielkim Krzyżem Orderu Saint-Etienne w 1797 roku . Dnia został przyjęty do Zakonu Złotego Runa7 stycznia 1808. Pełnił również funkcję szambelana cesarskiego i królewskiego, a także tajnego radnego. W 1829 roku został odznaczony Orderem Wierności Wielkiego Księstwa Badenii i Wielkim Krzyżem Orderu Lwa Zaeringen . Królestwo Bawarii przyznał mu Order Świętego Huberta i Dom Hanowerze nadał mu Wielki Krzyż Królewskiego Orderu gwelfów w 1816 roku .
Dramatyczny moment w karierze Mikołaja nastąpił w 1809 roku . Napoleon , tuż po pokonaniu wojsk austriackich i zajęciu Wiednia, próbował osłabić monarchię habsburską , odcinając ją od węgierskich terytoriów. Mikołaj był kandydatem Napoleona na króla niepodległych Węgier . Zgodnie z tradycją lojalności Esterházy wobec cesarza, Nicolas odrzucił ofertę. Posunął się nawet dalej i zwerbował pułku ochotników do pomocy w obronie Imperium akcję miał już miejsce w 1797 roku na Węgrzech pozostała część Cesarstwa aż do XX th wieku .
Z Grudzień 1794 w Czerwiec 1795Książę Mikołaj odbył kolejną podróż do Włoch, gdzie poznał osobistości życia kulturalnego Rzymu i Neapolu. Towarzyszył mu jego mentor Anton Lamberg-Sprinzenstein. Nicolas został przyjacielem Anglika Augustusa Fredericka z Sussex . Portret żony i kochanki zamówił u Angeliki Kauffmann . W sprawie zakupu dzieł sztuki zwrócił się o poradę do berlińskiego archeologa Aloysa Hirta (nie) . Celem było zbudowanie kolekcji obrazów. Dlatego kupił obrazy i rysunki Andrei del Sarto , Le Corrège , Raphaëla ( La Madone Esterházy ), Claude Lorrain , Raphaël Mengs , Jacoba Philippa Hackerta , Wilhelma Friedricha Gmelina (de) i innych. Zatrudnił kuratora Josepha Fischera, który był również malarzem pejzażowym i grafikiem.
Ogród wokół Pałacu Książęcego w Wiedniu (później Palais Arenberg) stał się sławny w tym czasie. Książę mógł przeprowadzić eksperymenty dotyczące budynków, galerii i ogrodów w związku z planami przebudowy swojej rezydencji w Eisenstadt. Projekty ogrodu i budynków zaprojektował francuski architekt Jean-François Thomas de Thomon .
Nicolas spędził kilka lat, próbując znaleźć dom dla swojej kolekcji (a także chronić ją podczas najazdów napoleońskich w 1805 i 1809 r.). W pewnym momencie tego roku wysłał ją do Pesztu nad Dunajem w celu przechowywania. W końcu zainstalował ją. w pałacu księcia kowieńskiego , zakupionego przez Mikołaja w 1814 r. Pałac został przekształcony w galerię dostępną dla zwiedzających i jest dziś uważany za ważną kolekcję.
Po wycieczce do Paryża i Londynu z Grudzień 1802 w Sierpień 1803, podczas którego poznał towary luksusowe, architekturę, projektowanie ogrodów, współczesną technologię i sztukę, jesienią 1803 roku książę Mikołaj podjął się transformacji posiadłości Eisenstadt , rodowej siedziby rodzinnego stylu barokowego. Budynek został zrekonstruowany przez Karla Ehmanna w stylu neoklasycystycznego pałacu zaprojektowanego przez architekta Charlesa de Moreau (de), którego książę spotkał w Paryżu. Jednak prace z powodu okupacji Eisenstadt przez wojska Napoleona zostały przerwane i nie mogły zostać wznowione ze względu na sytuację finansową Mikołaja. Ukończono jedynie centralną część książęcej rezydencji, a projekt Moreau zakładał budowę dwukrotnie większego budynku.
Mikołaj zmodyfikował ogrody we współczesnym stylu angielskim (1797).
W przeprojektowanych ogrodach znajdują się rozległe szklarnie, przeznaczone zarówno do pomocy w kształtowaniu krajobrazu, jak i do przechowywania dużej kolekcji roślin, która do 1820 roku liczyła 60 000 odmian. Mikołaj II poprosił francuskiego botanika Louisa Claude'a Noisette o pomoc w jego projektach. Szklarnie podzielono na komory, w których kontrolowano temperaturę i wilgotność. Od 1803 roku ogrody były podlewane przez pompę parową importowaną z Anglii, pierwszą maszynę parową w Cesarstwie Austriackim.
Książę miał pewien poziom jako muzyk (jego portret autorstwa Fischera pokazuje, jak gra na klarnecie) i część swojego bogactwa poświęcił jako mecenas muzyki.
HaydnKiedy Nicolas został następcą ojca jako książę, częściowo ożywił twórczość muzyczną w Esterházy, która rozkwitła (z pełną orkiestrą i zespołem operowym) pod wpływem jego dziadka Mikołaja I, ale została znacznie zredukowana przez jego ojca Antona. Nicolas przekonał Josepha Haydna, by przyjął stanowisko (nawet w niepełnym wymiarze godzin) kapelmistrza i stopniowo odtwarzał grupę instrumentalistów i śpiewaków: 15 w 1796 r., 29 w 1802 r.
Te zestawy muzyków, wspomagane okazjonalnymi statystami, stworzyły kilka ważnych dzieł, w tym Sześć Mszy skomponowanych przez Haydna, niektóre z nich z okazji święta żony Mikołaja, Marii Hermenegild. Fakt, że kompozycje Haydna dla Mikołaja były głównie utworami religijnymi (w przeciwieństwie do symfonii i oper, które Haydn skomponował dla dziadka Mikołaja), odzwierciedla preferencje księcia do muzyki religijnej.
Nicolas początkowo miał trudne relacje z Haydnem. Światowej sławy kompozytora traktował jak służącego, nazywając go po prostu „Haydn”. Pod wpływem swojej żony Mikołaj stopniowo zmienił swoje nastawienie i wreszcie okazał większy szacunek dla swojego kapłana.
Podczas długiego okresu kalectwa Haydna (od około 1803 r. Do śmierci w 1809 r.) Książę był bardzo hojny, podwyższając emeryturę kompozytora, aby zrekompensować inflację (1806) i pokrywając koszty leczenia. Pośmiertnie pełnił rolę Haydna w 1820 r., Podejmując energiczne, aczkolwiek nieudane, próby odzyskania skradzionej czaszki kompozytora.
Inne sponsorowanie muzyczneNicolas był również aktywny w życiu muzycznym Wiednia. Był członkiem Gesellschaft der Associierten (en) , arystokratycznej organizacji, która odegrała ważną rolę w organizacji koncertów. Był także jednym z arystokratów, którzy subskrybowali pierwsze ważne opublikowane dzieło Ludwiga van Beethovena , jego Opus 1, jego tria fortepianowe.
Po przejściu Haydna na emeryturę Nicolas nadal wspierał finansowo innych muzyków, w tym Johanna Michaela Fuchsa i Johanna Nepomuka Hummela . Mikołaj zlecił w 1807 r . Mszę św. U Ludwiga van Beethovena, kontynuując tradycję mszy skomponowanych dla celebracji księżnej. Książę nie lubił tej pracy, a obserwacja, jaką poczynił podczas kreacji pod kierunkiem Beethovena, spowodowała, że ten ostatni wpadł w gniew. Nicolas napisał później do hrabiny Henrietty Zielińskiej: „Muzyka Beethovena jest nieznośnie śmieszna i odrażająca; Nie jestem przekonany, że kiedykolwiek da się go poprawnie zagrać ”.
Według Mraza Nicolas cierpiał z powodu bardzo wysokiej inflacji, która powstała w Cesarstwie Austriackim w wyniku wojen napoleońskich. Nadal wydawał oba na dzieła sztuki, a ostatecznie interweniowało prawo, oddając swój majątek w zarząd komisaryczny (1832). Mraz opisuje koniec swojego życia jako „niesławny”. Nicolas zmarł w 1833 w Como , Włochy .
Większość kolekcji została sprzedana na aukcji po jego śmierci i odeszła w zapomnienie. Ważne obrazy i zbiór rysunków zostały wystawione w 1865 roku w nowej Węgierskiej Akademii Nauk, aw 1871 roku zostały przekazane przez rodzinę państwu węgierskiemu. Dziś stanowią główną kolekcję Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie .