nacjonalizm korsykański

Korsykański nacjonalizm jest ruchem politycznym, kulturalnych i społecznych głosi, że Korsyka to naród i utrzymuje swoją autonomię , a nawet swoją niezależność . Ten artykuł omawia korsykański nacjonalizmu w XX th i XXI th  stulecia.

Fabuła

Pierwsze inicjatywy

Korsyka w latach 60.

W późnych latach 1950 demografii i ekonomii wyspa osiągnąć najniższy poziom. Od końca XIX -tego  wieku , Korsyka nadal wyludniać gromadząc niepokojącą sytuację demograficzną i ogromną lukę w zakresie przemysłu i infrastruktury.

Wtedy pojawiają się dwa wstrząsy, które głęboko wstrząsną społeczeństwem Korsyki.

Pierwsze ruchy regionalne

W 1959 r. powstał Ruch 29 Listopada , który zorganizował bardzo popularne mobilizacje na rzecz zmiany podatków, przeciwko wysokim kosztom utrzymania i przeciwko porzucaniu sieci transportowych.

Wiele Korsykanów potem zdał sobie sprawę z demograficznego spadku i ekonomicznego upadku na wyspie . Ruchy te są źródłem ważnego odrodzenia języka korsykańskiego i dzieła promocji starych korsykańskich tradycji kulturowych.

Pierwsza świadomość pojawi się wśród korsykańskich studentów w Paryżu. To ludzie, którzy byli częścią zespołu znanego jako Panteon , kawiarnia przy rue Soufflot , w słynnej Dzielnicy Łacińskiej . Czynnikiem wywołującym wydarzenia związane z aferą algierską będzie publikacja w Dzienniku Urzędowym w dniu8 grudnia 1960, data jakże symboliczna dla Korsyki, dekretu o samostanowieniu Algierii. Na początku 1961 roku zespół Panthéon składający się z około trzydziestu studentów, takich jak Dominique Alfonsi, Charles Santoni, Félix Alfonsi, Toussaint Luciani, José Stromboni, spotkał się w całkowicie pustym mieszkaniu na Place de la République. Klucze trzymał wtedy Toussaint Luciani, żołnierz. Postanowiono stworzyć ruch, który zamanifestuje się na wyspie w lipcu. Zaproponowano akronim składający się z dwóch nakładających się C i I, z których planowano nie podawać znaczenia liter. W rzeczywistości dokończenie pozostawiono ludziom. Prasa czasu przetłumaczy: „Komitet na rzecz niepodległej Korsyki”! Wybór trzech nakładających się liter miał na celu wymazanie tego akronimu na wypadek interwencji miejskiej, przy czym lipa w tamtym czasie pokrywająca trzy litery nadal miała kształt Korsyki! Akcję uzupełniły plakaty, które Toussaint Luciani wydrukuje na południowym zachodzie , z tytułem „Korsyka nie jest na sprzedaż”. To właśnie ten paryski zespół utworzy FRC, którego jednym z żądań będzie ponowne otwarcie Uniwersytetu Corté.

Ale rok 1962 to data kluczowa dla historii wyspy i dla nacjonalistów korsykańskich. Francja negocjuje pokój ( umów Evian ) z FLN Algierii , kończąc wojnę w Algierii po ośmiu latach krwawej wojny partyzanckiej. Ponad milion Francuzów zamieszkałych od pokoleń w kolonialnej Algierii jest zmuszonych do emigracji, z czego 17 000 z nich osiedla się na Korsyce. Wśród tych ostatnich byli winiarze, którzy stracili ziemię i otrzymali dotacje państwowe na zakup gruntów niezbędnych do uprawy wina.

Po Korsykańskim Froncie Regionalistycznym (FRC) głównie o korzeniach paryskich, w 1970 r. w Vizzavonie utworzono Korsykańską Akcję Regionalistyczną (ARC), która zwróciła się do państwa francuskiego o uwzględnienie trudności gospodarczych wyspy, a także jej specyfiki kulturowej. szczególnie lingwistycznych , wielce zagrożone jego nieobecnością w administracji i edukacji oraz wiejskim exodusem na wyspie. Ruchy te wymagają zatem również ochrony, rozpowszechniania i nauczania języka korsykańskiego.

Trudną sytuację ekonomiczną i demograficzną wyspy ukazuje esej Main basse sur une ,le , opublikowany w 1971 roku, w którym autorzy, członkowie FRC, porównują Korsykę do kolonii.

Ale te ruchy wierzą, że ich żądania są ignorowane, a traktowanie, jakie państwo rezerwuje dla powracających z kolonii, jest oznaką pogardy. Argumentując, że Korsyka jest „ziemią dziewiczą”, gdzie nie ma potrzeby konsultowania się z miejscową ludnością w sprawie repatriacji i krytykując wsparcie finansowe lub pomoc (utworzenie Société de développement agricole de la Corse ( SOMIVAC ) , odpowiedzialnego za rozwój rolnictwa zwykły) otrzymany przez nowo przybyłych.

Afera Aléria i narodziny FLNC

W sytuacji, którą uznaje za zamkniętą, Korsykańska Akcja Regionalistyczna (ARC) postanawia wybrać bardziej radykalne środki działania.

ten 21 sierpnia 1975 r., około dwudziestu z nich, dowodzonych przez Edmonda Simeoniego , dyrektora Azzione per a rinascita di a Corsica (ARC) , zajmuje piwnicę Depeille, nazwaną na cześć farmera o czarnych stopach żyjącego na wschodniej równinie, niedaleko Alérii . Wyposażeni w karabiny i karabin maszynowy chcieli w końcu zwrócić uwagę opinii publicznej na sytuację wyspy, a zwłaszcza jej rolniczą sytuację. Potępiają zajęcie części ziem wschodniej równiny przez kilka rodzin „  pied-noir  ”. Minister spraw wewnętrznych Michel Poniatowski wysłał 2.000 CRS i mobilnych żandarmów obsługiwane przez lekkich pojazdów opancerzonych i nakazał atak w środę 22 sierpnia około 4 godz. Podczas konfrontacji ginie dwóch żandarmów. Kolejny gabinet, w środę 29 sierpnia , zarządził rozwiązanie ARC. Napięcie szybko rośnie w Bastii i pod koniec popołudnia wybuchają przepychanki. O zmroku zamieniają się one w zamieszki i dochodzi do licznych strzelanin: jeden CRS zostanie zabity, a wielu rannych.

Ta sprawa oznacza początek radykalizacji ruchów nacjonalistycznych , których żądania ewoluują, by domagać się niepodległości wyspy i zmuszać kolejne rządy do uwzględnienia „kwestii korsykańskiej”.

Kilka miesięcy później, w nocy z 4 na 5 maja 1976 r., nacjonalistyczni bojownicy tworzą Narodowy Front Wyzwolenia Korsyki (FLNC) z Fronte paesanu di liberazone di a Corsica (FPCL), odpowiedzialnego za uplastycznienie zanieczyszczającej włoskiej łodzi, oraz Ghjustizia paolina, rzekomą podziemną organizację będącą zbrojnym oddziałem RCAF. Te narodziny naznaczone są serią ataków na Korsyce i na kontynencie. Zorganizowali konferencję prasową w klasztorze Saint-Antoine de Casabianca , bardzo symbolicznym miejscu, ponieważ to tam przegłosowano konstytucję korsykańską, a Pascal Paoli ogłosił niepodległość w 1755 roku .

Od 1970 do 2000 roku historia naznaczona przemocą

Od 1975 r. do końca 2000 r. ataki ( z broni palnej lub karabinów maszynowych) na Korsyce zdarzały się niemal codziennie, głównie w nocy. Twierdzą o nich FLNC i różne grupy dysydentów, jednak niektóre mają nikczemne motywacje, dalekie od polityki. Te niebieskie nocy charakteryzujące wielu jednoczesnych ataków i zlokalizowane na całej wyspie przyciągnąć uwagę mediów.

Od końca 2000 roku ataki stały się rzadsze, nie znikając całkowicie.

2000s, stopniowy wzrost

Koalicja Unione Naziunale zdobyła 17,34% głosów w wyborach terytorialnych w 2004 r. W wyborach terytorialnych w 2010 r. listy korsykańskich nacjonalistów zdobyły 35,74% głosów w drugiej turze: autonomiści z Femu a Korsyka kierowani przez Gillesa Simeoniego i Jean- Christophe Angelini otrzymał 25,89% głosów, a separatyści Corsica Libera pod przywództwem Jean-Guy Talamoni otrzymali 9,85% głosów.

Od 2010 r. rośnie waga polityczna

ten 30 marca 2014, Gilles Simeoni wygrywa ratusz z Bastia stając się pierwszym nacjonalistyczne prowadzą do dużego miasta.

W wyborach terytorialnych w 2015 r. koalicja „  Pè a Corsica  ” (połączenie autonomistów z Femu a Corsica i separatystów z Corsica Libera ) wygrała drugą turę, zdobywając 35,34% głosów. To historyczne zwycięstwo przynosi po raz pierwszy nacjonalistów na czele Zbioru Terytorialnego Korsyki . Są teraz główną siłą polityczną na wyspie. Sytuacja ta została ponownie potwierdzona podczas wyborów terytorialnych w 2017 i 2021 roku .

Podczas francuskich wyborów parlamentarnych w 2017 r. trzech deputowanych z szeregów Pè a Corsica zostało wybranych do Zgromadzenia Narodowego z czterech na Korsyce: Paul-André Colombani w Corse-du-Sud , Michel Castellani i Jean-Félix Acquaviva w Haute- Korsyka .

Tematy korsykańskiego nacjonalizmu

Pozycjonowanie ideologiczne

Chociaż wiele nurtów ideologicznych jest obecnych w różnych ruchach, grupach i partiach twierdzących, że są korsykańskimi nacjonalizmami przez te okresy (komunizm, socjalizm do prawicowego nacjonalizmu), przeważająca większość z nich znajduje się na skrajnej lewicy lub lewicy.

Korsykański nacjonalizm i inwestycje międzynarodowe

Wybrzeże Korsyki jest mniej zurbanizowane niż wybrzeże Morza Śródziemnego we Francji kontynentalnej, w szczególności z powodu ataków przypisywanych ruchowi nacjonalistycznemu na wiele mieszkań obcych.

U Rinovu , korsykański ruch nacjonalistyczny, ogólnie określany jako bliski FLNC z 22 października , kwalifikuje jako „herezję” i „błędną interpretację ekonomiczną” budowę willi na rzecz nierezydentów. Slogan Vergogna à tè chì vendi a terra („ Wstydź się , który sprzedajesz ziemię”) jest także tytułem piosenki i hymnem wiecu do nacjonalistów.

Podczas procesu Matignon pod egidą rządu Jospina art. 12 umów z Matignon przewidywał dostosowanie prawa wybrzeży, aby ułatwić wydawanie pozwoleń na budowę na wybrzeżu Korsyki. W dniu badania tego artykułu w Zgromadzeniu Narodowym bojownicy organizacji A Manca Naziunale otoczyli willę André Tarallo , Pana Afryki Elfów , znajdującą się w Piantaredda, w proteście przeciwko przyznawaniu kwestionowanych pozwoleń na budowę. Artykuł został jednak później odrzucony.

Przykładowa ulotka

Ulotka FLNC przeciwko sprzedaży willi klientom zagranicznym, pozostawiona na terenie agencji reklamowej gazety Nice-Matin  :

KUPUJĄCY Niemcy, Anglicy, Francuzi, Holendrzy… szukają domów, mieszkań, gruntów pomiędzy osobami prywatnymi. […] Wille, domy wiejskie (zakup) Wyszukiwanie między osobami prywatnymi: willa, nieruchomość, mieszkanie, grunt, biznes, (…) dla klientów międzynarodowych. Sprzedawców: […]. Kupujący internetowi […]Poprzez te ogłoszenia uczestniczysz w grabieży naszej ziemi. Nie będziemy już tego akceptować.

Jest to potępienie ruchu, który nie tylko nie ogranicza się do Korsyki, ale wpływa na całą Europę, wydaje się być nieskuteczny, ponieważ to Korsykanie sprzedają ziemię i mają nadzieję na uzyskanie z niej maksymalnych korzyści, nawet jeśli oznacza to protest, gdy chcą kupić nową nieruchomość, którą napotykają w obliczu wzrostu wartości nieruchomości, do których mniej lub bardziej się przyczynili. Bliższe badanie cen, podaży i popytu pokazuje, że dzisiaj to pokolenie wyżu demograficznego, przechodząc na emeryturę, poszukuje najbardziej słonecznych miejsc emerytalnych. Bardzo często to Korsykanie z kontynentu kupują towary na swoim kraju pochodzenia. Należąc w dużej mierze do średniej burżuazji i do tego pokolenia, które skorzystało na powojennej ekspansji, jest w stanie zaoferować sumy, które podnoszą rynek. Prawdziwym problemem dotyczącym gruntów na Korsyce jest zniknięcie dekretów Miot ogłoszonych za czasów Pierwszego Cesarstwa, które między innymi zwalniają spadkobierców nieruchomości z wszelkich praw i akceptują współwłasność. Koniec dekretów Miot może utorować drogę do szalonych spekulacji.

Obecne nacjonalistyczne organizacje polityczne

Inne obecne organizacje nacjonalistyczne

Osobowości ruchu

Chronologia

Uwagi i referencje

  1. na sąsiedniej wyspie dwa lata wcześniej powstała Partito Sardo d'Azione
  2. (w) "Korsykańskie kapary - wyspa separatystów Wyróżnij francuskie złe samopoczucie" , Umowa społeczna, 2003.
  3. „  Partitu di a Nazione Corsa (PNC) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  4. „  Moment for Self-Determination (MPA) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  5. „  Cuncolta Indipendentista (CI) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  6. „  Corsica Nazione Indipendente (CNI) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  7. „  Partitu Corsu per u Sucialisimu (PCS) – France Politique  ” , na www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  8. „  Corsica Libera (CL) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  9. „  Corsica Nazione (CN) – France Politique  ” , na stronie www.france-politique.fr (dostęp 15 marca 2021 r. )
  10. „Nawrót ataków na wille na Korsyce” , Le Figaro , 24 kwietnia 2006.
  11. Marc Pivois, „Firmy ubezpieczeniowe nie chcą podejmować żadnego ryzyka na Korsyce” , Liberation , 7 października 2004 r.
  12. Źródło: U Rinovu [1] .
  13. Komunikat prasowy Manca Naziunale .
  14. France 3 Corse, Corsica Sera audycja , 12 kwietnia 2006.
  15. „Opór na Korsyce” Pauliny Brault dla Muzeum Ruchu Oporu, [2]
  16. Edmond Maestri, Decentralizacja , Harmattan,2003, s.  392.
  17. strona internetowa Xaviera Raufera posiada doktorat z geografii / geopolityki, Paris-Sorbonne University [3]
  18. Valérie Esclangon-Morin, Osoby powracające z Afryki Północnej od 1956 do dnia dzisiejszego , Harmattan,2007, s.  235-236.
  19. „Męki turystyki na Wyspie Piękna” Josepha Martinettiego, w recenzji Hérodote 2007 [4]
  20. Philippe Boggio , "  Jak okupacja Alerii w 1975 roku doprowadziła do powstania FLNC  " , Łupek ,29 sierpnia 2015( przeczytaj online ).
  21. Wywiad z Edmondem Simeonim na temat alternatyw bez przemocy [5]
  22. Paul Silvani, Korsyka Gorliwych Lat (1939-1976) , Éditions Albatros,1976, s.  231.
  23. Thierry Vareilles, Encyklopedia Międzynarodowego Terroryzmu , Harmattan,2001, s.  81.

Zobacz również

Bibliografia

Filmografia

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły