Rodzaj | Muzeum sztuki , nieruchomości |
---|---|
Stronie internetowej | www.montefalcodoc.it |
Ochrona | Włoskie dobra kultury ( d ) |
---|
Adres |
06036 Montefalco Włochy |
---|---|
Informacje kontaktowe | 42 ° 53 ′ 39 ″ N, 12 ° 39 ′ 11 ″ E |
Muzeum i kościół św stanowić kompleks muzeum znajdujące się w Montefalco w Umbrii . Ważne świadectwo do malowania z renesansu w XV TH i XVI -tego wieku, składa się z kościoła St. Francis , galeria sztuki publicznej, sekcję archeologiczne, piwnice bracia i wystawy pomieszczenia przeznaczone na wystawy czasowe.
Pierwsza kolonia braci franciszkanów na terytorium Montefalco daty pierwszej połowie XIII th wieku z budową kościoła Santa Maria della Selvetta w Camiano, małej wiosce niedaleko od historycznego centrum. Przez lata bracia próbowali zbliżyć się do murów miejskich, budując nowy kościół pod wezwaniem świętych Filipa i Jakuba, w rejonie belwederu obecnej Via Railhiera Umbra. Dopiero w 1335 r. uzyskali ziemię w obrębie murów, w dzielnicy Collemora i zbudowali obecny kościół pod wezwaniem świętego założyciela Zakonu. Budowla została ukończona w ciągu kilku lat (1335-1338), wzniesiona dzięki ważnym darowiznom i zapisom, z których bracia mogli również sfinansować bogaty wystrój wnętrz i pierwszy zaczątek konwentu. Rozszerzenie akademiku był w końcu XVII -tego wieku, kiedy to, aby lepiej dostosować się do wspólnoty braci, którzy wzrosła znacznie od sąsiedniego klasztoru na lewej stronie kościoła w ofierze; część kolumn można jeszcze zobaczyć w trzecim pomieszczeniu dawnych piwnic. Wspólnota franciszkańska pozostała do 1861 roku, kiedy to wraz z proklamacją Królestwa Włoch skonfiskowano majątek należący do klasztoru, a bracia wycofali się z działalności liturgicznej i klasztoru. Ten ostatni został wykorzystany jako szpitalu cywilnym, natomiast w kościele, z XIX th wieku przeszedł renowacji i konserwacji w celu zachowania jej ogromne dziedzictwo artystyczne i zadowoleniem zagrabionych majątków wspólnot religijnych, początkowo połączone z tymi kościoła św Filipa Neri .
Projekt budowy nowej sali dla muzeum, bardziej dostosowanej do konserwacji i lepszego wykorzystania eksponowanych dzieł, został zrealizowany w 1990 r., wraz z nabyciem i odrestaurowaniem niektórych starych pomieszczeń klasztoru, które determinują organizację muzeum posiadające trzy poziomy wystawiennicze: kościół na parterze, emporę na piętrze i kryptę w podziemiach. Przestrzeń wystawiennicza została dodatkowo powiększona w 2006 roku. Prace prowadzone w podziemiach, mające na celu przywrócenie przestrzeni pod nawą (wcześniej wykorzystywanej jako ossuarium), udostępniły trzy sklepione korytarze, w których obecnie odbywają się wystawy sztuki współczesnej . Wykopaliska ujawniły również dawne piwnice klasztorne, przeznaczone do produkcji i przechowywania wina.
Trasa wystawiennicza kompleksu muzealnego zaczyna się od Pinakoteki, w której przechowywane są dzieła ruchome stanowiące część dziedzictwa miejskiego, głównie po zniesieniu na tym terenie korporacji religijnych.
Przestrzeń podzielona jest na cztery pokoje, które są eksponowane w kolejności chronologicznej prace datowane XV th do XVII -tego wieku.
Antoniazzo Romano, św. Wincenty z Saragossy, Katarzyna Aleksandryjska i Antoni z Padwy .
Ukrzyżowanie ze św. Franciszkiem z Asyżu Niccolò Liberatore znanym jako „ Alunno ”.
Szczegół: Św. Franciszek z Asyżu całuje stopy Chrystusa.
W ostatniej sali znajdują się niektóre dzieła malarza Francesco Melanzio , urodzonego w Montefalco około 1465 roku (data śmierci nie jest znana).
Kościół św. Franciszka został zbudowany w latach 1335-1338 w bardzo prostych formach, które pasują do stylu architektury franciszkańskiej, porównywalnej do kościoła św. Franciszka z Trevi i Cortony . Budynek posiada pojedynczy nawę objęte drewnianej konstrukcji otrzymuje się w końcu XIX p wieku obecnie zauważyć; pięciokątny apsydą , z żebrowanego ostrołuku spoczywającej na figurowe wsporników , jest otoczona dwoma prostokątnymi kaplicami i na prawo od prostokątnej sali, która była prawdopodobnie używany jako zakrystia . Pod absydą, krypta i kolejne pomieszczenie, które wielkością i kształtem pokrywają się z powyższymi, należy uznać za współczesne z budową kościoła, jednak pierwotny plan był w kolejnych okresach modyfikowany i powiększany. Pod koniec XIV th century niektóre kaplice zaczął być otwarte na prawej ścianie, która wkrótce związał się z elewacji; na początku XVI th stulecia, po lewej stronie z tyłu elewacji, sanktuarium w fresk Perugino został zbudowany, a między 1580 i 1585 roku, kaplica została zakończona Bontadosi po lewej stronie nawy. Rozbiórka ścian kaplic po prawej stronie do pierwszej dekadzie XVII -tego wieku dla alejce naśladującego kościół Sant'Agostino, również w Montefalco i otwierając wejście boczne drzwi. Fasada kościoła nigdy nie została zakończona, Oculus , reprezentowana przez Benozzo Gozzoli w jednej ze scen na fresku w absydzie, została zastąpiona na początku XVII -tego wieku przez duże okna prostokątnego. Zachowana obrazowym dekoracje, wykonane w fresk , udokumentowany głównie XV th i XVI th stulecia, nosi podpis wielkich artystów, takich jak Benozzo Gozzoli i Perugino.
Benozzo di Lese di Sandro, lepiej znany pod imieniem Benozzo Gozzoli, został wezwany przez zakonników w 1450 roku do namalowania freskiem centralnej absydy z „Opowieściami z życia św. Franciszka”. Gozzoli zanotował pierwszą pracę w Montefalco w kościele San Fortunato siedzibie Franciszkanów Braci Mniejszych, która prawdopodobnie skłoniło Fra Jacopo Macthioli, przeor kościoła św gdzie wspólnota konwentualnych braci żył, zamówić go freski w absyda. Freski z Montefalco są pierwszymi dziełami, które malarz wykonuje jako mistrz, po współpracy z Fra Angelico w latach 1438-1443, a następnie ponownie w 1447 przy dekoracji kaplicy San Brizio w katedrze w Orvieto i kaplicy Nicoline w Pałacu Watykańskim w Rzymie, oprócz współpracy z Lorenzo Ghibertim w latach 1444-1447, przy dekoracji paneli Drzwi Raju Baptysterium we Florencji . Epizody z życia świętego z Asyżu reprezentowane są w pięciu ścianach absydy nad drewnianym chórem, w dwunastu scenach ułożonych w trzy nakładające się na siebie rejestry oddzielone taśmą objaśniającą; narracja rozwija się od lewej do prawej, zaczynając od dołu.
Pierwszy rejestrNad prezbiterium, w medaliony ułożone w poziome listwy, galeria portretów wybitnych franciszkanów zostaje przerwana przez trzy medaliony objętych centralnym mullioned oknie , gdzie reprezentowane są trzy wybitnych Florentczycy: Dante , Petrarka i Giotto . Sklepienie podzielone na sześć żebrowych intrado ozdobionych motywami roślinnymi mieści pięciu świętych Zakonu (od lewej: św. Ludwik z Tuluzy , św. Elżbieta Węgierska , św. Bernardyn ze Sieny, św. większe intrados „Święty Franciszek w chwale z trzema aniołami”. Dolna powierzchnia łuku podejmuje motyw medalionów ze św. Franciszkiem w centrum i jego dwunastoma towarzyszami.
Kaplica San GirolamoPo pracach nad absydą Gozzoli namalował freskami także kaplicę San Girolamo w 1452 roku, ostatnią z kaplic po prawej stronie nawy, prawdopodobnie zamówioną przez notariusza Montefalco Girolamo di Ser Giovanni Battista de Filippis . Znaczna część dekoracji malarskiej z Opowieściami z życia św. Hieronima zaginęła po wyburzeniu lewej ściany i otwarciu bocznego wejścia do kościoła po prawej stronie kaplicy.
Pozostałe sceny to: na tylnej ścianie Wyjazd świętego z Rzymu oraz Św. Hieronim usuwający cierń z łapy lwa ; na prawej ścianie Święty Hieronim pokazuje mnichom lwa , Lew przynosi osła i wielbłądy do klasztoru , Święty Hieronim pokutnik na pustyni .
Tylna ściana w centralnej części ma fałszywy poliptyk z Madonną intronizującą świętych , zwieńczoną lunetą z Ukrzyżowaniem . W łuku wejściowym pozostaje błogosławieństwo Chrystusa pomiędzy aniołami a świętymi Sebastianem, Bernardynem i Katarzyną Aleksandryjską . Czterech ewangelistów jest przedstawionych w dolnej powierzchni sklepienia.
Oprócz Benozzo Gozzoli w kościele obecny jest Pietro Vannucci vel „Il Perugino”, artysta z Città della Pieve , gdzie w 1503 roku namalował edykuł po prawej stronie przeciwfasady. Dzieło, choć było przedmiotem długiej atrybucji krytycznej, ostatecznie przypisano Vannucciemu dzięki porównaniu z podobnymi dziełami, takimi jak Narodziny (1503) z kościoła San Francesco del Monte w Perugii, obecnie przechowywane w Galerii Narodowej w Perugii. Umbria . Edykuł przedstawia trzy sceny obramowane motywami fałszywej architektury i kandelabrów. U góry Zwiastowanie, w centralnej niszy Odwieczny w chwale między aniołami a Narodzenia Pańskiego . Przestrzeń centralnej niszy prawie w całości zajmuje szopka. Moment narodzin Jezusa wpisany jest w zielony pejzaż, który wyraźnie gubi się i degraduje w oddali w odcieniach błękitu, aż zlewa się z akwenem przedstawionym na horyzoncie. Dominująca obecność pejzażu jest charakterystyczna dla fazy dojrzałości artysty; Otwarta konstrukcja żłóbka pozwala oczom wędrować po przyrodzie otaczającej klęczące postacie z zamiarem oddania hołdu synowi Bożemu.
Sekcja archeologiczna mieści się w krypcie znajdującej się pod absydą kościoła. Zatrzymana materiały datowane od I st wieku pne. AD XVI th wieku z terytorium Montefalco i atest do zawodu na obszarze od czasów epoki rzymskiej . Terytorium, wchodzące w skład jurysdykcji administracyjnych Spoletium , Mevanii , Tuder i Trebiae , było zajęte przez wille patrycjuszy, jak sugerują niektóre z zachowanych inskrypcji, jednak brak systematycznych wykopalisk pozwala jedynie na częściową wiedzę o tym terenie. czas. Większość materiałów stwierdzono podczas odzysku i ponownego wykorzystania wewnątrz średniowiecznych budynków, okres, z którego miasto zostało założone ( XI th - XII th century).
Znaleziska z okresu rzymskiego można datować I st century BC. AD IV th wieku; najstarszy jest pokrywa się z urny w piaskowcu , z napisem po łacinie i Umbrii alfabetu dnia między II E oraz I st wieku pne. AD . Posąg Herkulesa , uważany kopia greckiego pracy IV -go wieku pne. BC jest datowany na I st century BC. AD (lub na początku I st century). Herkules jest przedstawiony nagi, oparty prawą ręką na sękatej lasce; Leonte (skóra Nemean lew ) na lewym ramieniu i jabłka z Hesperyd w lewej ręce, przywołać dwa z dwunastu prac realizowanych przez bohatera. Biały marmurowy posąg został przywrócony kursywą części marmuru, prawdopodobnie w XVIII -tego wieku. Płyta typu Luni białego marmuru ulgi urządzone datowane I st century, jest znacznej wartości. Dekoracja przedstawia bardzo rozpowszechniony motyw, zwłaszcza w sztuce korynckiej: dużą głowę akantu z liśćmi i centralnym kwiatem, z którego wyłaniają się wicie spiralne w duże woluty. W średniowieczu płyta stała się stołem ołtarzowym, o czym świadczy napis na górnej stronie, a następnie została wyrzeźbiona i pozbawiona części dekoracji, aby przystosować ją do zlewu.
Te inskrypcje , w większości o charakterze grobowej, są ważne dla poznania historycznego terytorium. Do najciekawszych należą Tombstone kształcie ołtarz z I st wieku białego marmuru poświęcony przez P. Aelius pierwotka, pocztowa do syna, który zmarł przedwcześnie. Tekst inskrypcji wskazuje na Mevanię jako miejsce urodzenia zmarłego, prawdopodobnie podkreślając uzyskanie statusu prawnego i społecznego, a tym samym możliwość uzyskania obywatelstwa rzymskiego . Ołtarz został odzyskany z kościoła San Bartolomeo in Montefalco, gdzie służył jako chrzcielnica z wodą święconą.
Stare jaskinie klasztoru odkryto podczas rozbudowy podziemia muzeum, które rozpoczęły się w 2002 roku i zakończyły w 2006 roku. Podczas wykopalisk pojawiły się trzy miejsca, w których przechowywano stare murowane kadzie do zbierania i tłoczenia winogron i zawierać musi. Konstrukcja piwnicach można dnia między XV TH i XVII XX wieku; produkcja wina przez braci jest obszernie udokumentowana w statutach miejskich. Odsłonięte materiały (prasy, narzędzia i materiały do produkcji i przechowywania wina) może być datowane na okres pomiędzy XVIII TH i XIX th stulecia. Stała ekspozycja, udostępniona przez prywatne stowarzyszenie („Stowarzyszenie Studiów i Badań nad Umbrycznymi Tradycjami Ludowymi – Marco Gambacurta”), pokazuje, jak musiało być używany starożytny sprzęt, znany z inwentarza („Inwentarz majątku ruchomego Klasztoru Braci Mniejszych Konwentualnych Kościoła Św. Franciszka”) z 1798 r., przechowywany w dziale Archiwum Państwowego w Spoleto , który zawiera spis materiałów znajdujących się w piwnicach. Zachowało się miejsce przechowywania dwóch pierwszych zbiorników, jeden przeznaczony był do zbioru winogron do tłoczenia, drugi do instalacji prasy , o czym świadczy nisza, w której został zakotwiony w belce. Oba zbiorniki są połączone rurą z dwoma innymi zbiornikami służącymi do zbierania moszczu. W drugim pomieszczeniu znajduje się pojedyncza duża umywalka połączona z kolejną wykopaną w ziemi. Dekoracja fresków na ścianach sugeruje, że początkowo pomieszczenie miało inne przeznaczenie. Trzecie pomieszczenie, w którym przechowywane są dwie inne umywalki, powstało w jednym z pomieszczeń podczas rozbudowy konwentu w 1600 roku.