Fundacja |
1970 Francja |
---|
Rodzaj | Ruch feministyczny |
---|
Ideologia | Feminizm |
---|
W Francji , Mouvement des femmes de wyzwolenie ( MLF ) jest autonomiczną i nie mieszany feministyczny ruch , że roszczenia wolne usuwanie ciał kobiecych, kwestionuje patriarchalnym społeczeństwie. Narodziła się w następstwie American Women's Lib , wydarzeń z maja 1968 roku , walk o prawo do antykoncepcji i aborcji zainicjowanych przez planowanie rodziny we Francji, wszystkich walk z różnymi formami ucisku i mizoginii oraz żądań równość wszystkich praw, moralnych, seksualnych, prawnych, ekonomicznych, symbolicznych. Kwestionuje formy tradycyjnej bojowości: działa przez zgromadzenia ogólne, małe zdecentralizowane grupy i ma repertuar działań pozaparlamentarnych, takich jak organizowanie demonstracji, tworzenie i podpisywanie petycji, organizowanie zgromadzeń publicznych itp. .
Od końca lat 70. ukazało się kilka książek na ten temat, napisanych głównie przez działaczki ruchu: Annie Sugier i Anne Zelensky w 1977 (pod pseudonimem), Naty Garcia Guadilla w 1981 czy Monique Rémy w 1990. Badacze, jak Claire Duchen w 1986 r. również zajęli się tym tematem.
Rok 2010, „rok sprzyjający refleksji nad pamięcią feministek, szczególnie ze względu na 40-lecie MLF” , jest okazją do kolejnych publikacji: „Archiwa wyszły z szuflad, zostały opublikowane lub ułożone w kolejce. Książki zostały wznowione. Kolokwia były organizowane przez różne nurty. Były wystawy fotografii, plakatów, prac; pokazy filmowe lub wideo, imprezy, eventy” .
Niemniej jednak preferowana skala tej historii pozostaje narodowa, a badania dotyczące MLF koncentrują się głównie na Paryżu i jego regionie. W 2012 roku Christine Bard koordynowała książkę poświęconą feminizmowi drugiej fali. Świadoma tego „przeoczenia paryskiego”, wyjaśnia, że „należy tworzyć historię, rozróżniając prawdziwy feminizm i feminizm postrzegany – bardziej społeczny, mniej burżuazyjny, mniej paryski, mniej intelektualny niż ten pierwszy” . Niektóre badania zaczynają teraz analizować rozwój ruchu, opierając się na różnych skalach analizy.
Historia jego „fundamentu” bywa czasem problemem historiograficznym, ale jej chronologia opiera się obecnie na coraz większej liczbie prac historyków oraz ustnych i pisemnych świadectwach aktorek, które bywają jednak sprzeczne i kontrowersyjne.
W latach 1967 i 1970 , zostały utworzone grupy robocze. Mieszane stowarzyszenie Féminin, Masculin, Avenir (FMA), utworzone w ramach Demokratycznego Ruchu Kobiet przez Anne Zelensky i Jacqueline Feldman , od 1967 roku organizuje spotkania na temat relacji między kobietami i mężczyznami. Stowarzyszenie to odbyło w maju 68 roku na okupowanej Sorbonie duże spotkanie na temat kobiet, następnie uzyskało niezależność, stało się osobą niepłciową, a wKwiecień 1970, przemianowała się na Feminizm, Marksizm, Działanie. Dla Michelle Zancarini-Fournel , specjalisty od współczesnej historii Francji, grupa FMA „stanowi genealogiczną bazę MLF”.
Spotkania złożone wyłącznie z kobiet odbywają się odPaździernik 1968, wokół pisarki Monique Wittig , Antoinette Fouque , Josiane Chanel , Suzanne Fenn , Gille Wittig , Margaret Stephenson , Marci Rothenberg itd., tuzina kobiet, które pracują nad kobiecą seksualnością i artykułowaniem walk kobiet antykolonialnych i antykolonialnych walki klasowe . Według Monique Wittig, pierwsze spotkaniePaździernik 1968zwołuje się z własnej inicjatywy. wmaj 1970podpisała (z Gille Wittig, Marcią Rothenberg i Margaret Stephenson, obecnie Namascar Shaktini ) pierwszy francuski tekst feministyczny tego okresu „Combat pour la liberation de la Femme”, opublikowany przez czasopismo L'Idiot international i w którym przedstawiono amerykańskie i brytyjskie ruchy wyzwoleńcze kobiet. W tym samym czasie powstały inne grupy, czasem efemeryczne: Zielone Uszy , przewrotne Polimorfy , Małe Stokrotki i wiele innych.
Pierwsze publiczne spotkanie tego, co później nazwano MLF, odbyło się na Uniwersytecie w Vincennes wiosną 1970 roku, tuż przed pierwszym komunikatem medialnym ruchu,26 sierpnia 1970, Kiedy grupa dziesięciu kobiet próbuje położyć wieniec „do żony nieznanego żołnierza ” pod Łukiem Triumfalnym w Paryżu (w solidarności ze strajkiem amerykańskich kobiet, które obchodzą dzisiaj pięćdziesiątej rocznicy wyborów kobiet w Stany Zjednoczone). Na ich transparentach możemy przeczytać: „Jest więcej nieznanego niż nieznany żołnierz, jego żona” lub „Co drugi mężczyzna to kobieta. "
Jesienią 1970 roku ukazał się Liberation of Women, Year Zero , specjalny numer czasopisma Partisans założonego w 1961 roku przez antykolonialistycznego wydawcę François Maspero , wydawany wyłącznie przez kobiety i zawierający zeznania anonimowych aktywistek oraz teksty podpisane przez Francuzki i Amerykanki. W prezentacji czytamy: „Zjawisko to nie ogranicza się do Stanów Zjednoczonych . W całej Europie Zachodniej , jednocześnie przez ponad dwa lata, w Anglii , Holandii , Szwecji i Danii , Niemczech , Francji, teraz we Włoszech , spontanicznie formowały się grupy kobiet, które zastanawiały się nad sposobami walki z ich uciskiem. "
Pierwsze zgromadzenia ogólne odbyły się w Ecole des Beaux-Arts jesienią 1970 roku, w środowe wieczory co dwa tygodnie. Numer zero dziennika ruchu, Le Torchon brûlle , pojawia się w:grudzień 1970jako dodatek do gazety L'Idiot Liberté redagowanej przez Jean-Ederna Halliera.
Rok 1971: akcje na przedmieściach i pożary Le TorchonW maju 1971 roku pierwszy z sześciu numerów Torchon brûlle został rozprowadzony w kioskach i powiązany z gazetą Tout! założona jesienią, której obejmuje część tekstów ; został opublikowany do 1973 roku i jest otwarty dla „wszystkich”. Dyrektorem publikacji jest Marie Dedieu (1945-2011), ale każdy numer jest produkowany przez inny zespół. Brzmi ona: „Ruch to wszystkie te kobiety, które zbierają się na podstawie swojego buntu, aby lepiej zrozumieć, dlaczego i jak, i móc wspólnie walczyć. Ruch wyzwolenia kobiet nie jest organizacją, nie ma i nie mieć przywództwo " (redakcja torchon spala n O 2).
Jednym z pierwszych działań było wsparcie buntu w domu dla ciężarnych nastolatek w Plessis-Robinson, które miały od 13 do 17 lat. Pod koniec 1971 r. mieszkańcy przy pomocy MLF rozpoczęli strajk głodowy, aby odmówić narzuconego im losu: wykluczonych ze szkoły, zepchniętych na margines przez własną rodzinę, maltretowanych. Zaalarmowana przez MLF Simone de Beauvoir wyszła im na spotkanie w towarzystwie dziennikarzy.
W Issy-les-Moulineaux Ruch Wyzwolenia Kobiet jednocześnie wspierał, wLuty 1972, bunt w domu samotnych matek: 19 z nich rozpoczęło strajk głodowy, założyło „dziki” żłobek i z pomocą Secours Rouge napisało sztukę wystawianą na targu.
Kwestia homoseksualizmuChociaż ruch jest jednopłciowy, kwestia homoseksualizmu wcale nie jest politycznym priorytetem dla MLF. Opowiada się on za walką o darmową i bezpłatną aborcję i antykoncepcję, a większość „heteroseksualnych feministek, oskarżanych z zewnątrz o to, że są „wszystkie lesbijki” i „źle popieprzone”, obawia się (...), że kładzenie większego nacisku na żądania homoseksualne nie „ zdyskredytować ruch” . Kilku działaczy MLF, pod przywództwem Françoise d'Eaubonne , wzięło udział w powstaniu Frontu Homoseksualistów Akcji Rewolucyjnej (FHAR) w marcu 1971, a następnie Red Gouines .
Pomimo kontrowersji i waśni różne grupy spotykały się od czasu do czasu, aż do 1976 roku , aby wspólnie podjąć działania: na rzecz prawa do aborcji , przeciwko przemocy wobec kobiet .
Pytanie niemieckieW tym samym czasie pomidorowy zamach stanu Sigrid Rüger z 1968 r. w celu wsparcia przemówienia filmowca Helke Sander daje demokratyczną widoczność zaangażowanym feministkom, ale szanującym demokrację, w wciąż bardzo konserwatywnych Niemczech, często zszokowanych gestami bardziej brutalnych aktów popełnianych przez młodych mężczyzn w walki uliczne. Helke Sander następnie zmobilizowała się do aborcji i antykoncepcji, obszarów, w których mentalność niemiecka wciąż nie rozwinęła się, ze znacznym oporem politycznym i społecznym. Mimo to kraj zalegalizuje aborcję trochę przed swoim francuskim sąsiadem. Już w 1970 roku szesnastu profesorów prawa karnego przedstawiło pierwszy projekt reformy art. 218 kodeksu karnego regulującego prawo aborcyjne w Niemczech. ten26 kwietnia 1974sejm federalny uchwala ustawę legalizującą aborcję w ciągu pierwszych trzech miesięcy ciąży po uprzedniej konsultacji. Niemiecka Alice Schwarzer , ex satyrycznej gazety Pardon , sprowadziła do Niemiec stworzenie niemieckiej wersji francuskiego MLF, który odbył swój pierwszy kongres od 11 i12 marcawe Frankfurcie na krótko przed publiczną deklaracją 300 Niemek przyznających się do aborcji, podobnie jak nieco wcześniej we Francji. ten6 czerwca 1971, Stern zatem wskazuje na pierwszej stronie twarzach niektórych dwudziestu kobiet, które otwarcie wyzna: „Mamy aborcję”. Wewnątrz gazety znajdują się 374 podpisy kobiet, które twierdzą, że popełniły tę samą „przestępstwo”.
Antykoncepcja i prawa do aborcjiSwobodne dysponowanie ciałem oraz walka o prawo do bezpłatnej antykoncepcji i aborcji to jedne z pierwszych sił napędowych MLF: „Będziemy walczyć do końca o bezpłatną i bezpłatną antykoncepcję i aborcję”, czytamy w pierwszym numerze gazety Le Torchon brûlle, w której stowarzyszenie FMA inicjuje apel Ruchu na rzecz wolności aborcji (MLA). wKwiecień 1971, obok znanych kobiet, aktorek czy pisarek, wielu działaczy MLF podpisuje się pod „ Manifesto des 343 ” Simone de Beauvoir i opublikowanym przez Le Nouvel Observateur : „Lista 343 Francuzek, które mają odwagę podpisać manifest” I miał aborcję "" . Sygnatariusze stoją przed postępowaniem karnym, włącznie z karą pozbawienia wolności.
Pierwsza duża demonstracja uliczna zwołana przez MLF odbyła się w dniu 20 listopada 1971w Paryżu jest to międzynarodowy marsz kobiet na rzecz bezpłatnej antykoncepcji i aborcji. Jak wskazuje Michelle Zancarini-Fournel, „po raz pierwszy nowe sposoby robienia kobiet wkraczają na ulice: brak obsługi zamówień, radosny bałagan, kolorowe transparenty i balony, tańce i farandole, dzieci w wózkach i piosenki skomponowane do sławnych melodie” . Proces Bobigny'ego, który…Październik 1972sędzia małoletniej nastolatki (która dokonała aborcji w następstwie gwałtu) i jej „aborcjonistka”, broniona przez prawniczkę Gisèle Halimi , to krok w kierunku dekryminalizacji dobrowolnego przerwania ciąży . Inne mieszane stowarzyszenia, takie jak Ruch na rzecz Wolności Aborcji i Antykoncepcji (MLAC), założony wKwiecień 1973i kierowane przez Monique Antoine , stowarzyszenie Wybierz sprawę kobiet , założone w 1971 r. przez Gisèle Halimi i Simone de Beauvoir i które broni sygnatariuszy Manifestu z 343 r. , a także założonego w 1960 r. Planowania Rodziny wspierającego bojowników MLF w ich walce.
Istnieje kilka głównych trendów w MLF.
marksizmTrend „Walka klas / walka kobiet” próbuje łączyć marksistowską analizę z postulatami feministycznymi i opowiada się za podwójną wojowniczością: w MLF w sprawach kobiet, w lewicowych organizacjach politycznych na rzecz „ogólnej polityki”, analizując, że istnieje ważny związek między te zmagania, chociaż może dojść do konfrontacji w konkretnej kwestii kobiet. Tej polityki pierwotnie broniło środowisko Elisabeth Dimitriev, które od początku 1970 roku zaangażowało się w MLF jako ruch autonomiczny i niemieszany oraz w kampanię na rzecz manifestu 343 na rzecz antykoncepcji i aborcji.
FeminizmTendencja feministyczna dzieli się na radykalne feministki i reformistyczne feministki. Dla radykałów, takich jak Monique Wittig, jest to kwestia dostępu do lesbijstwa i zniesienia terminu „kobieta” naznaczonego opresją: na horyzoncie „gender” i to, co będzie nazywane „ queer ”. Christine Delphy , dla której kobiety stanowią klasę zdefiniowaną przez obowiązek „świadczenia bezpłatnych usług domowych”, opowiada się za przejęciem władzy przez kobiety w celu „całkowitego zniszczenia patriarchalnego systemu produkcji i reprodukcji ”. Orientacja reformistyczna jest ucieleśniona w Ligue du droit des femmes, której przewodniczy Simone de Beauvoir oraz w kilku grupach pomagających kobietom (takich jak SOS Femmes violées).
PsychoanalizaZbiorowa „Psychoanaliza i polityka”, stworzona wokół Antoinette Fouque , przedstawia się jako „polityczna tendencja ruchu” w swoim manifeście „O tendencji” i proponuje artykulację nieświadomości i historii, która stanowiła o specyfice części Ruch francuski. Antoinette Fouque chce „wydobyć poddaną kobietę” i uwolnić, wbrew dogmatom Freuda, inne libido, które wkrótce nazwie „libido 2” lub „libido macicy ”. Ten trend MLF, finansowany przez aktywistkę i patronkę Sylvinę Boissonnas , jest źródłem Éditions des femmes (1973), „księgarni dla kobiet” w Paryżu (1974-1999), Marsylii (1976-1989) i Lyonie (1977-1988). gazeta Le Quotidien des femmes w 1974 roku , miesięczny i tygodniowy des femmes en Mouvement ( 1977 do 1982 ).
EkologizmGrupa Ecology and Feminism , kierowana od 1972 roku przez Françoise d'Eaubonne , broni idei, że ekologia „nauka badająca relacje między żywymi istotami a fizycznym środowiskiem, w którym ewoluują, obejmuje, z definicji, relacje między płciami i wynikający wskaźnik urodzeń ”.
w Październik 1979Antoinette Fouque rejestruje prawo stowarzyszeniowe Ruchu Wyzwolenia Kobiet z 1901 r . - MLF , którego jest przewodniczącą, Marie-Claude Grumbach, sekretarz i Sylvina Boissonnas , skarbnik. wListopad 1979, deponuje znak i akronim MLF w Narodowym Instytucie Własności Przemysłowej ( INPI ), bez uprzedniej konsultacji z całym Ruchem, ale deklaruje a posteriori, że chce chronić go przed odzyskaniem przez partyzantów lub „użytkowaniem komercyjnym w czasie, gdy ruch został „opuszczony” i „zagrożony fragmentacją lub dywersją przez strony”.
Ten gest zawłaszczenia dobra zbiorowego, doświadczany „jako próba przejęcia władzy przez Fouque nad całym ruchem” , wywołał wielką kontrowersję, która doprowadziła do rozpadu Ruchu i została natychmiast przekazana przez media. W ulotce reklamowej opublikowanej w Le Monde du6 marca 1982 r., „Women of the Women's Liberation Movement” stwierdzają, że: „obraźliwe nazywanie innych ruchów lub grup kobiet określeniem Women's Liberation Movement stanowi pogwałcenie naszego prawa do naszego imienia” , zakazując tym samym innym kobietom lub grupom kobiet nazywania się MLF .
Dla historyka Françoise Picq , „takie spoliation ma niewielki odpowiednika w historii ruchu społecznego” . Zdaniem Catherine Rodgers, specjalistki od teorii feministycznych, „kłótnia, która stanowi jedno z najbardziej bolesnych wydarzeń w historii ruchu, z pewnością splamiła dzieło Psych et Po [ Psychoanaliza i polityka ] oraz imię jego animatora. ” . Dla Christine Bard, historyczki i szefowej Archiwum Feminizmu: „Ruch wychodzi osłabiony i traci działaczy…”. wMarzec 1982, Antoinette Fouque uwalnia się od wszelkiej odpowiedzialności politycznej dzięki stowarzyszeniu złożonemu przez MLF , a następnie w 1983 r. wygnanie do Stanów Zjednoczonych. Po powrocie w 1989 roku utworzyła Alliance des Femmes pour la Démocratie.
O początkach RuchuNa początku lat 90. po raz pierwszy czytamy we francuskich mediach, że „MLF został założony w 1970 roku przez Antoinette Fouque, Josiane Chanel i Monique Wittig” , twierdzenie to zostało skorygowane przez innych aktywistów w aktualizacji opublikowanej w Le Monde : „ M me Fouque, wybrana z europejskiej listy kierowanej przez pana Bernarda Tapie, nie może być jedynym założycielem Ruchu Wyzwolenia Kobiet, który był wytworem kolektywu stowarzyszeń” .
w Październik 2008, historycy i kilkuset działaczy historycznych MLF odpowiadają na próbę Antoinette Fouque, by przedwcześnie uczcić „40 lat” Ruchu i wypowiadać się publicznie w Liberation , Le Figaro , Le Monde i L' Humanity .
W artykule w dzienniku Le Monde du10 października 2008, „Feminizm dla opornych”, eseistka Caroline Fourest mówi o „medialnej mistyfikacji” o „czterdziestu latach MLF”: „Ta data nie odpowiada niczemu… z wyjątkiem rocznicy 'Antoinette Fouque… Niech pamiętajmy tę prostą prawdę: nikt nie założył Ruchu Wyzwolenia Kobiet ” . ten15 grudniaPo tym, w prawo do odpowiedzi, Le Monde publikuje list Antoinette Fouque, który podtrzymuje i precyzuje jej wersję faktów: „Rzeczywiście pewnego dnia w październiku 1968 roku narodziła się MLF. 1 st października, Monique Wittig, Josiane Chanel i ja zaproponowaliśmy po raz pierwszy odbyło się spotkanie z kobietami. Pochodziliśmy z komitetu działań kulturalnych (CRAC) utworzonego w maju 1968 r. na okupowanej Sorbonie” . Antoinette Fouque potwierdza, że „uczynienie roku 1970 rokiem zerowym MLF” oznacza zastąpienie „uznaniem MLF przez media […] za jego faktyczne narodziny” .
w grudzień 2008, recenzja ProChoix w numerze 46 powraca do kontrowersji z ankietą „MLF, The Myth of Origins”: „Ruch wyzwolenia kobiet nigdy nie był zorganizowany jako partia lub organizacja polityczna. Dla ruchu, który z definicji jest wieloaspektowy i otwarty, nie może być podstaw” . W niepublikowanym wywiadzie z Monique Wittig na temat początków MLF, przeprowadzonym w 1979 roku przez aktywistkę i socjolog Josy Thibaut, teoretyczka feministyczna protestuje przeciwko zawłaszczeniu MLF przez Antoinette Fouque: „[…] byłam jedyną do myślenia o ruchu wyzwolenia kobiet w tym czasie, dlatego powinienem ubiegać się o MLF. Poczekaj, powiem to, żeby było kontrowersyjne, a potem powiem, dlaczego wydaje mi się to takie niesprawiedliwe, dlaczego nie ma sensu…” .
Według historyka Bibia Pavard , „wszyscy, historycy, a także aktorów, zgadza się, aby rozpocząć historię Ruchu Wyzwolenia Kobiet w 1968 roku urodził się w wyniku rewolty maja, a mimo to wystartował. Zarejestrowany przed go ” . Ten historyk definiuje jednak użycie terminu MLF jako „wszystkie kobiety, które angażują się politycznie w walkę kobiet w różnych grupach i które tworzą ruch od 1970 r., którego uznają za część” . Sylvie Chaperon, również historyk, ze swej strony ubolewa nad „mityczną wizją MLF, która wyłoniła się w pełni uzbrojona z nicości, która trwa w historiografii” , biorąc pod uwagę, że „lata 60., a bardziej ogólnie te, które oddzielają okres powojenny od narodzin MLF, tworzą zatem przestrzeń matrycową, miejsce, w którym zachodzi powolna i dyskretna ciąża ” . Ta znawczyni historii feminizmu sytuuje „narodziny MLF… od wiosny do jesieni 1970” i pisze, że „1970 to 1968 kobiet” . Dla Jacqueline Feldman, historycznej działaczki Ruchu, „MLF narodził się w 1970 roku z kilku niezależnych grup. Tym, co stworzyło ruch wyzwolenia kobiet, jest nagłe , nieprzewidywalne, nieprzewidywalne rozprzestrzenienie się wrażliwości społecznej… Żadna konkretna osoba nie może zatem być u jego początku” .
Broniona przez minister zdrowia Simone Veil , ustawa o woalach depenalizujaca aborcje , uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w nocy z29 listopada 1974, to zwycięstwo feministek, które domagały się prawa do dobrowolnego przerwania ciąży. Dopiero w 1979 r. prawo to stało się ostateczne.
W 1974 r. we Francji utworzono pierwszego sekretarza stanu ds. statusu kobiet , na czele którego stała dziennikarka Françoise Giroud . Pogłębia się przepaść między reformistami a tymi, którzy obstają przy niezależności Ruchu. W 1975 roku odbył się pierwszy Międzynarodowy Rok Kobiet organizowany przez ONZ .
Minister praw kobiet w rządzie socjalistycznym od 1981 do 1986 roku, Yvette Roudy miał prawo Roudy głosowali za aborcją z31 grudnia 1982Zezwalającej na zwrot dobrowolnego przerywania ciąży, wówczas prawa Roudy do parytetu z13 lipca 1983, narzucając równość mężczyzn i kobiet w instytucjach politycznych.
Kobiety z Ruchu Wyzwolenia Kobiet (MLF w najszerszym tego słowa znaczeniu) zmieniły społeczeństwo i wartości w drugiej połowie XX th wieku . Zachęcały do znacznej zmiany koncepcji praw kobiet, w szczególności reformy prawa do kontroli płodności, równości zawodowej i rodzicielskiej , ustawy o parytetach .