Moluskocyd

Produkty z fosforanem żelaza działają tylko po spożyciu. Zaburzają układ pokarmowy mięczaka, dość szybko przestają się odżywiać i po kilku godzinach do kilku dni powodują śmierć. Fosforan żelaza działa również na metabolizm wapnia i blokuje wydzielanie śluzu z mięczaków. Tak więc, aby uchronić się przed odwodnieniem, ślimaki zakopują się i giną w ziemi (dla ślimaków jest to niemożliwe ze względu na ich skorupę).

Tak więc pomiar skuteczności moluskocydów opartych na fosforanie żelaza jest widoczny poprzez zmniejszenie uszkodzeń upraw, ponieważ ślady mułu i zwłok są niewielkie lub nie ma ich wcale.

Inne substancje

Substancje te nie są zarejestrowane, więc ich skuteczność i toksyczność nie zostały oficjalnie udowodnione, chociaż wydają się mieć udowodnione właściwości mięczakobójcze.

• Inhibitory acetylocholinesterazy , silnie toksyczne dla zwierząt stałocieplnych (w tym ludzi), które natychmiast działają na bezkręgowce jak trucizna kontaktowa . Moluskocyd N -tritylmorfolina (Frescon) ma niezwykły wpływ na ośrodkowy układ nerwowy ślimaków . Zatrute zwierzę wytwarza impulsy nerwowe zgrupowane w spontanicznych i synchronicznych wybuchach, które wydają się być wynikiem ingerencji produktu w procesy kontroli impulsu nerwowego. Frescon wiąże się nieodwracalnie w dwóch miejscach działania w komórkach nerwowych i mięśniowych Limnea i zakłóca działanie kanałów jonowych, które w błonie komórkowej kontrolują regulację wymiany chlorków / wodorowęglanów między wnętrzem a zewnętrzem komórki, co może ją powodować narzędzie farmakologiczne dla ludzi i zwierząt.

• baza piwo do garnka zakopanego na poziomie gruntu, jest często używane w ogrodach. Przyciąga ślimaki z odległości kilku metrów. Tam toną;
• niefiltrowane lateks z wilczomlecz ( Euphorbia splendens ) jest silnym moluskocyd (testowane w Brazylii ślimaki kontrolne rodzaju Biomphalaria pośrednie gospodarze do przywr ( Schistosoma mansoni ). Wykazano, aby były skuteczne przez 14 miesięcy. Wydaje się, że mają niską toksyczność dla innych zwierząt wodnych, ulegają fotobiodegradacji i są łatwe w aplikacji (ponieważ wiele lateksów jest uczulających i może powodować uczulenia, przydatna jest pełniejsza ocena toksykologiczna);
• Dimidiata Apodytes ( Icacinaceae ) to kolejna roślina mięczakobójcza badana w kontekście zwalczania schistosomatozy w Afryce Południowej. Jego toksyczność (ostra i podostra) została zbadana na niektórych ssakach zgodnie z kryteriami Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Ekstrakt został sklasyfikowany jako nietoksyczny i niedrażniący. Sucha masa liści i ekstrakty wodne są uważane za bezpieczne od 1997 roku (do wstępnych prób polowych);
• Ambrosia maritima to kolejna roślina mięczakobójcza testowana w Afryce. W Senegalu 400  mg/l suchych liści rośliny w zatoczkach rzeki Lampsar zabiło od 54 do 56% ślimaków Bulinus w ciągu 15 dni. Dwie próby leczenia ( 150  mg/L i 300  mg/L ) w zamkniętym kanale irygacyjnym zabiły do ​​77% Biomphalaria pfeifferi w ciągu 15 dni, ale później nastąpiła szybka rekolonizacja. Testy te wykazały, że ilość liści potrzebna do zmniejszenia liczby ślimaków wodnych o 80% była zbyt duża, aby A maritima była atrakcyjnym rozwiązaniem dla programów kontroli schistosomatozy  ;
• niektóre cząsteczki naturalnie wytwarzane przez rośliny są moluskocydami i są przedmiotem badań;
• inne molekuły roślinne saponiny są badane i zostały bardzo skutecznie przetestowane przeciwko Pomacea canaliculata ( Golden apple snail lub GAS dla anglojęzycznych) z saponinami (saponinami bidesmozydowymi) wyekstrahowanymi z gorzkiej skorupy ziarna komosy ryżowej ( Chenopodium quinoa ), która jest dziś produktem ubocznym bez wartości handlowej. Czysty ekstrakt jest nieaktywny do 121  ppm (lub około 35  ppm saponin), ale traktowanie kulek alkaliami zwiększa efekt mięczakobójczy, przekształcając saponiny bidesmozydowe w bardziej aktywne monodesmozydy (w laboratorium produkt zabił 100% ślimaki w ciągu 24 godzin przy ekspozycji na 33  ppm produktu Zaskakująco nie zauważono toksyczności dla ryb ( złota rybka lub tilapia ), nawet przy maksymalnym badanym stężeniu (54  ppm ), tak że inne dostępne w handlu mięczaki (np. niklosamid) zabijają ryby przy niższych dawki niż te, które zabijają ślimaki Pomacea canaliculata Na polu w północnej Argentynie wyniki były zbliżone Łuska ziarna zawiera mieszankę znanych i nowych saponin (typu bidesmozydowego i monodesmozydowego) Nie wiadomo jeszcze, dlaczego produkt staje się skuteczniejszy po alkanizacji i z wyższą zawartością saponin s monodesmozydy. Dostępne dane sugerują udział kilku związków hydrofobowych, które tworzą się po obróbce alkalicznej i które mają większe powinowactwo do cholesterolu obecnego w skrzelach ślimaków.

Wykorzystanie i wydajność

Uszkodzenie przez ślimaki może być niezwykle szybkie, a dostępne na rynku granulki mają opóźnienie w działaniu nieodłącznie związane z ich formułą i składnikiem aktywnym. Zaleca się przewidywanie zagrożeń związanych z obecnością ślimaków na działce rolnej, zanim szkody będą nieodwracalne. Obecnie istnieją narzędzia do przewidywania ryzyka (narzędzia wspomagania decyzji, siatki ryzyka itp.).

Chociaż ich szybkość i sposoby działania są różne, skuteczność dwóch głównych rodzin zatwierdzonych moluskocydów (metaldehydów i fosforanu żelaza) jest równoważna w średnim okresie. Natomiast w warunkach zimnych i wilgotnych moluskocydy na bazie metaldehydów mają ograniczoną skuteczność. Z drugiej strony doskonale sprawdza się w gorących i suchych warunkach.

Skuteczność produktów moluskocydowych różni się zatem w zależności od receptury, składnika aktywnego, warunków pogodowych i przestrzegania instrukcji użycia (granulki muszą być rozłożone równomiernie w glebie i w wystarczającej ilości w zależności od porażenia. W zależności od celu granulki muszą być umieszczone na powierzchni lub nie zakopane).

Badania starają się znaleźć sposoby na wydłużenie czasu uwalniania aktywnego materiału mięczakobójczego, na przykład poprzez wiązanie go w usieciowanej galaretowatej matrycy ( hydrożel ). W jednym przypadku skuteczność (mierzona pod względem dziennej śmiertelności do 100% ślimaków) została zwiększona z 52 do 73 dni, ale to również eksponuje gatunki niedocelowe w bardziej zrównoważony sposób.

Toksykologia

Niektóre moluskocydy mogą powodować alergie skórne  (ja) u ludzi , na przykład produkty klonitralidu ( Bayluscide ).

Ekotoksykologia

Metaldehyd zaczyna być krytykowany ze względu na jego profil toksykologiczny i ekotoksykologiczny.

Dzieje się tak, ponieważ produkty na bazie metaldehydu nie są całkowicie specyficzne dla ślimaków i mogą być również spożywane i zatruwać substancje pomocnicze, takie jak jeże. Ponadto ten aktywny składnik, ze względu na niski współczynnik Koc, podlega znacznej mobilności w glebie w kierunku środowiska wodnego i może ulegać silnemu wypłukiwaniu po epizodach deszczowych i trafiać do wód powierzchniowych. Wreszcie silna polarność metaldehydu bardzo utrudnia uzdatnianie wody pitnej ze względu na niską skuteczność konwencjonalnych technik uzdatniania wody (węgiel aktywny) na tego typu cząsteczkach.

Ze względu na ich bardzo małą rozpuszczalność w wodzie, rzędu 1.86x10 -12 g / l, fosforan żelaza nie jest poddawane ługowaniu po odcinkach deszczowe. Ponadto fosforan żelaza ma specyficzne działanie na mięczaki, dzięki czemu nie działa na faunę pomocniczą.

Wśród niepokojących toksykologicznie problemów wywoływanych przez tę klasę pestycydów są:

• trwałość produktu;
• Biodostępność pewnych cząsteczek, na gatunki nie będące celem działania;
• dyfuzja do środowiska (zwłaszcza poprzez wymywanie), poza poletka poddawana działaniu środka; Już na początku lat 90. wykazano, że moluskocydy, takie jak metiokarb (obecnie zakazane w Europie), formułowane w granulkach, dyfundują do środowiska i są aktywne daleko poza krawędzią traktowanego poletka. Na przykład granulki methiocarbu uwolnione jesienią 1987 r. na dwóch poletkach (36 × 36  m ) obsianych pszenicą początkowo okazały się skuteczne, zgodnie z oczekiwaniami, na samym poletku (z około 70% zabitych nagich ślimaków, ze względu na śmiertelność wywnioskowana z pułapek umieszczonych na poletkach i w porównaniu z poletkami nieopryskanymi), ale w kolejnych miesiącach liczba ślimaków i ślimaków również zmniejszyła się w pułapkach sąsiednich poletek do 2, 4, 8 i 16 metrów od krawędź traktowanego poletka, podczas gdy „nie było dowodów na znaczące przemieszczanie się nagich ślimaków między poletkami w tym okresie”  ;
• zatrute lub umierające lub rozkładające się ślimaki mogą z kolei zatruwać gatunki niebędące przedmiotem zwalczania , w tym ich drapieżniki ( ptaki, w tym drób lub prawdopodobnie gatunki łowne ), gady , płazy , mikrossaki lub bezkręgowce, takie jak robaki świecące w ciemności lub w ziemi chrząszcze, takie jak chrząszcz Abax Ater , oba pomocnicze w rolnictwie ), a nawet małe ssaki;
• Zabiegi zaprawiania nasion są coraz powszechniejsze. Mogą zabijać żywiące się zbożem ptaki i małe ssaki do tego stopnia, że ​​uważa się, że chemiczny powlekający nasiona metiokarb może być stosowany zarówno przeciwko ślimakom, jak i myszom domowym ( Mus domesticus, który w Australii żywi się również sadzonkami na polach). Przynęta zawierająca metiokarb zabija do 46% obecnych myszy, czyli mniej niż gdy pszenicę kontrolną traktuje się strychniną (86-94% myszy zostaje następnie zatrutych). co potwierdza, że ​​myszy, które przeżyły, odmawiają zjadania nadmiaru przynęty z metiokarbem i że metiokarb „mało prawdopodobne, aby był użytecznym rodentycydem w terenie” . Pokazuje to również, że powlekanie nasion metiokarbem lub przynętami z metiokarbu może powodować wystarczająco wysoką śmiertelność gryzoni i zboża, która zagraża zagrożonym gatunkom gryzoni żywiących się zbożem, które mogą żywić się na polach uprawnych;
• Niektóre granulowane mięczaki oparte na FePO4 zawierają chelatującą cząsteczkę (która ułatwia przemieszczanie się żywotnych, ciężkich lub toksycznych metali w glebie i organizmach) i która może wpływać na wchłaniające je rośliny uprawne. Środek chelatujący (który jest nieodłączną częścią tego pestycydu) poprawił fitodostępność Fe dla rośliny, ale także ułatwił pobieranie przez roślinę toksycznych lub niepożądanych metali obecnych w pożywce. Absorpcja kadmu (Cd) szczególnie wzrosła wyraźnie w odsłoniętych pędach, co według autorów „wskazuje na potencjalnie szkodliwy wpływ na środowisko”  ;
• masowe zabijanie ślimaków, ślimaków i ślimaków wodnych na dużych obszarach ma znaczący wpływ na środowisko:
  • zanika część łańcucha pokarmowego (ślimaki i ślimaki są ważnym źródłem pożywienia dla wielu gatunków),
  • jeśli efekt występuje poza polami, roślinność, która nie jest już kontrolowana, rośnie szybciej i bardziej odparowuje , a następnie jest wyższa latem, gdy jest sucho i gorąco, co zwiększa zarówno stres wodny dla całego ekosystemu, jak i ryzyko pożaru ,
  • trwałość i toksyczność tych produktów (z wyłączeniem produktu biokontroli typu fosforan żelaza) powoduje często trwałe zanikanie niektórych naturalnych drapieżników ślimaków i ślimaków (chrząszcze biegaczowate, świetliki, ptaki, gady, płazy) oraz regresję innych (ptaki, jeże,  itp. ), co sprzyja szybkim wybuchom nagich ślimaków, co z kolei zachęca do stosowania środków mięczakobójczych.

Bibliografia

1. B. Speiser, C. Kistler, Testy terenowe z moluskocydem zawierającym fosforan żelaza , Crop Protection , tom. 21, nr 5, czerwiec 2002, s. 389-394 ( Podsumowanie )
2. R. M. Coloso, IG Borlongan, RA Blum, Zastosowanie metaldehydu jako środka mięczakobójczego w półkomercyjnych i komercyjnych stawach dla ryb mlecznych , Ochrona upraw , tom. 17, nr 8, listopad 1998, s. 669-674 ( podsumowanie )
3. „  Slug Tracking Trial – YouTube  ” , na www.youtube.com (dostęp 18 grudnia 2020 r. )
4. RB Moreton i DR Gardner, Frescon: Neurofizjologiczne działanie moluskocydu , Komórkowe i Molekularne Nauki Przyrodnicze , tom. 32, nr 5, 611-612, DOI : 10.1007 / BF01990192 ( streszczenie )
5. Arkusz Inist / CNRS zatytułowany Frescon: możliwe nowe narzędzie farmakologiczne, 1989, tom. 93, nr 1, s. 69-75 (33 ref.) (Dostęp 13 lutego 2011)
6. BL Brezden, DR Gardner; Blokery wejścia wapnia hamują przykurcze wywołane przez moluskocyd Frescon w mięśniach gładkich i poprzecznie prążkowanych Lymnaea stagnalis  ; Biochemia i fizjologia pestycydów , tom. 20, nr 3, grudzień 1983, s. 269-277 ( Podsumowanie )
7. Wirginia T. Schall Maurício C Vasconcellos Roberto S. Rocha Cecília P. Souza Nelymar M. Mendes; Zwalczanie ślimaka przenoszącego schistosom Biomphalaria glabrata przez roślinę Molluscicide Euphorbia splendens var. hislopii (syn milli Des. Moul): podłużne badanie terenowe na obszarze endemicznym w Brazylii , Acta Tropica , tom. 79, nr 2, 25 maja 2001, s. 165-170, podsumowanie
8. Therese D. Brackenbury, CC Appleton, G. Thurman; Ocena toksyczności wobec ssaków mięczaka roślinnego, Apodytes dimidiata (Icacinaceae), w RPA , Acta Tropica , tom. 65, nr 3, 30 maja 1997, s. 155-162 ( Podsumowanie )
9. J. Belot, S. Geerts, S. Sarr, AM Polderman, Próby terenowe mające na celu kontrolowanie schistosomów pośrednich żywicieli przez roślinny moluskocyd Ambrosia maritima L. w dorzeczu rzeki Senegal , Acta Tropica , tom. 52, n o  4, styczeń 1993, str. 275-282
10. Asafu Maradufu, John H. Ouma; Nowy chalkon jako naturalny moluskocyd z Polygonum senegalense  ; Fitochemia , obj. 17, nr 4, 1978, s. 823-824
11. Ricardo San Martín, Karine Ndjoko, Kurt Hostettmann; Nowy mięczak przeciwko Pomacea canaliculata na bazie saponin z komosy ryżowej (Chenopodium quinoa) , Crop Protection , obj. 27, nr 3-5, marzec-maj 2008, s. 310-319 ( Podsumowanie )
12. „  Zapobieganie ślimakom: zmienna szybkość działania w zależności od warunków i produktów  ” , na Réussir Grandes Cultures: le media des ceraliers (dostęp 3 grudnia 2020 r. )
13. Laila H. Emara; Opracowanie mięczacydów o powolnym uwalnianiu w biodegradowalnej matrycy żelatynowej  ; Dziennik Uwolnienia Kontrolowanego , tom. 31, nr 3, październik 1994, s. 255-261, DOI : 10.1016/0168-3659 (94) 90007-8 ( abstrakt )
14. JA Cook, RF Sturrock, G. Barnish, Reakcja alergiczna skóry na nową formułę klonitralidu moluskocydów (Bayluscide) , Transakcje Królewskiego Towarzystwa Medycyny Tropikalnej i Higieny , tom. 66, nr 6, 1972, s. 954-955
15. P. Andrews, J. Thyssen i D. Lorke, Biologia i toksykologia moluskocydów, bayluscyd , Pharmacology & Therapeutics , 1983, tom. 19, nr 2, 1982, Elsevier Science, s. 245-295, DOI : 10.1016 / 0163-7258 (82) 90064-X
16. MM Ishak, AA Sharaf, AH Mohamed, Badania nad sposobem działania niektórych moluskocydów na ślimaka, Biomphalaria Alexandrina: II. Hamowanie utleniania bursztynianu przez Bayluscide, pentachlorofenian sodu i siarczan miedzi , Farmakologia Porównawcza i Ogólna , tom. 3, nr 12, grudzień 1972, s. 385-390 ( Podsumowanie )
17. „  Toksyczne działanie składników aktywnych – pestycydy SAgE  ” , na stronie www.sagepesticides.qc.ca (dostęp 3 grudnia 2020 r. )
18. „  Toksyczne działanie składników aktywnych – pestycydy SAgE  ” , na stronie www.sagepesticides.qc.ca (dostęp 3 grudnia 2020 r. )
19. DM Glen, CW Wiltshire, RC Butler, Zmiany populacji ślimaków po zabiegu moluskocydów w zależności od odległości od krawędzi opryskiwanego obszaru , Crop Protection , tom. 10, nr 5, październik 1991, s. 408-412 ( Podsumowanie )
20. DM Glen, CW Wiltshire, CJ Langdon, Wpływ głębokości nasion i rozmieszczenia granulek moluskocydów i czasu na uszkodzenia, aktywność i przeżycie przez ślimaki pszenicy ozimej , Crop Protection , tom. 11, nr 6, grudzień 1992, s. 555-560 ( Podsumowanie )
21. GJ Mutze, DJ Hubbard, Wpływ przynęt moluskocydowych na populacje myszy domowych , Rolnictwo, ekosystemy i środowisko , tom. 80, nr 3, wrzesień 2000, s. 205-211 ( podsumowanie )
22. Freitag, S., Krupp, EM, Raab, A. i Feldmann, J. (2013). Wpływ granulki ślimaka na fitodostępność różnych metali dla roślin ogórka (Cucumis sativus L.) . Nauka o środowisku: procesy i wpływy, 15 (2), 463-469.

Powiązane artykuły

• Limacid
• Produkt fitosanitarny
• Rolnictwo ekologiczne
• Pestycyd
• Biocyd