Requiem (Verdi)

Messa da requiem

Msza żałobna Obraz w Infoboksie. Plakat zapowiadający wykonanie Requiem w La Scali 25 maja 1874 r. Ogólne informacje
Formularz Praca muzyczna
Kompozytor Giuseppe Verdi
Kraj Włochy
Data wydania 1874
Uprzejmy Requiem ( w )
Trwanie 90 minut

Messa da Requiem przez Verdiego (powszechnie znany jako Requiem Verdiego) jest masa requiem na solistów ( sopran , mezzosoprany , tenorowych i bas ), podwójne chór i orkiestrę , utworzonych na22 maja 1874 r..

Geneza dzieła

Dla kompozytora miało to pierwotnie oznaczać koniec i ukoronowanie jego kariery. Po osiągnięciu sukcesu z operą Aida w 1871 Verdi skomponował Messa da requiem ku pamięci swojego rodaka, poety Alessandro Manzoniego , który zmarł w 1873 roku i który podobnie jak on był zaangażowany we włoską jedność w Risorgimento , zgodnie z ideałem sprawiedliwość i ludzkość. Verdi był tak zszokowany śmiercią Manzoniego, że nie mógł dołączyć do konduktu pogrzebowego.

Utwór powstał na zlecenie kilku włoskich kompozytorów na napisanie mszy żałobnej ku pamięci zmarłego Gioachina Rossiniego13 listopada 1868 r., do którego Verdi skomponował trzynastą i ostatnią część, Libera me . Ponieważ Messa per Rossini nigdy nie została wykonana, Verdi szybko rozważał skomponowanie całego Requiem z Libera me, ale projekt nabrał kształtu dopiero po śmierci Manzoniego. Verdi zaproponował Gminie Mediolanu kompozycję mszy na jego cześć, stąd pierwotny tytuł Requiem Manzoniego .

Stworzenie miało miejsce w pierwszą rocznicę śmierci Manzoniego w dniu 22 maja 1874 r.w kościele San Marco w Mediolanie pod kierunkiem samego kompozytora. Requiem został przyjęty z wielkim entuzjazmem i trzy inne występy przeprowadzono w La Scali . Verdi dyrygował Requiem osiem dni później w Paryżu , w Opéra-Comique , a następnie w 1875 w Londynie i Wiedniu . W Niemczech premiery odbyły się wgrudzień 1875w Kolonii i Monachium .

Struktura

Tekst i struktura dzieła odpowiadają niemal idealnie rzymskokatolickiej liturgii służby zmarłym. Różnice są marginalne: Verdi tylko zrezygnował z muzyczną adaptację Stopniowa a tractus (cecha Absolve dominuje ), ale pozostawiła respons ( Libera me ). Obsada odpowiada orkiestrze operowej składającej się ze stu wykonawców (podobnie jak Don Carlos ) z czterema solistami i chórem.

1 st część 2 e część

Praca trwa około półtorej godziny.

Analiza

Ten artykuł może zawierać nieopublikowane prace lub niezweryfikowane oświadczenia (Grudzień 2013).

Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając nieopublikowane treści. Zobacz stronę dyskusji po więcej szczegółów.

„Opera w kościelnej szacie” ironicznie zacytował Hansa von Bülowa , niemieckiego dyrygenta i kompozytora podczas premiery. Ten aforyzm należy traktować dosłownie: Requiem pod wieloma względami przypomina operę ze swoimi kontrastami (ponury Mors stupebit i świetlisty Sanctus , pianissimo na końcu Libera me i straszna Tuba mirum ...) i jego mocno ekspresyjna muzyka . Środki użyte przez Verdiego przywodzą na myśl utwór liryczny: kwartety wokalne ( Pie Jesu , Kyrie ), liryczne arie jak słynna Libera me na sopran, świetne solówki jak w środku Kyrie , gdzie tenor, bas, sopran podążają za sobą, mezzosopran, chóralne fugi (zwłaszcza w Sanctus ), przerwy między poszczególnymi częściami… Requiem Verdiego można postrzegać jako rodzaj religijnej opery dającej romantyczną wizję śmierci, bardziej niż jako mszę na odpoczynek duszy.

Podobnie jak jego opery, Requiem Verdiego prezentuje wielkie kontrasty, które mają poruszyć publiczność. Zacytujmy między innymi fragmenty:

Liturgiczna sekwencja Dies irae składa się z dziesięciu następujących po sobie liczb: Dies irae, Tuba mirum, Mors stupebit, Liber scriptus, Quid sum miser, Rex tremendæ, Recordare, Ingemisco, Confutatis i Lacrymosa . To najbardziej dramatyczna część Requiem , zdominowana przez słynny motyw czterech akordów fortissimo g -moll , po których następuje burzliwa interwencja chóru.

Dyskografia

Utwór został kilkakrotnie nagrany przez Herberta von Karajana , Claudio Abbado i Georga Soltiego, ale także przez Arturo Toscaniniego , Victora de Sabata , Ferenca Fricsaya , Sergiu Celibidache , Johna Eliota Gardinera , Leonarda Bernsteina , Riccardo Chailly , Valery'ego Gergieva i Michela Plassona . Wśród uznanych przez krytyków nagrań:

Bibliografia

Requiem Verdiego w kulturze popularnej

Uwagi i referencje

  1. Zobacz plik BNF

Źródło

Linki zewnętrzne