Max Decugis | ||||
![]() Max Decugis w 1913 roku. | ||||
Profesjonalna kariera | ||||
1900 - 1923 | ||||
Narodowość | Francja | |||
---|---|---|---|---|
Narodziny |
24 września 1882 r Paryż 16 th |
|||
Śmierć |
6 września 1978(w 95) Biot |
|||
Skaleczenie | 1,73 m (5 ′ 8 ″ ) | |||
Uchwyt na rakiety śnieżne | Praworęczny | |||
Nagrody | ||||
Syngiel | ||||
Papiery wartościowe | 32 | |||
Przegrane finały | 21 | |||
Najlepsze wyniki Wielkiego Szlema | ||||
Sierpień. | RG. | Wim. | NAS. | |
Prosty | - | - | 1/2 | 1/32 |
Podwójnie | - | - | V (1) | - |
Mieszany | - | - | 1/2 | - |
medale olimpijskie | ||||
Podwójnie | 1 | 1 | ||
Mieszany | 1 | |||
Maxime Omer Mathieu Decugis (lub Décugis), urodzony dnia24 września 1882 r.w Paryżu i zmarł dnia6 września 1978w Biot , to gracz francuski od tenisa , ośmiokrotnie mistrzem Francji w pojedynczej i potrójnej medalistki olimpijskiej.
Max Decugis urodził się w Paryżu XVIe , 47 rue Pergolèse , syn Alfreda Decugisa (urodzonego w Paryżu), kupca, rycerza Legii Honorowej i Sidonie Brauwers (urodzonego w Lille ). W związku z błędną pisownią jego nazwisko jest upoważniony do nazywania się Maxime Omer-Decugis w dniu2 maja 1905wyrokiem sądu cywilnego Sekwany. Członek Racing Club de France od 12 roku życia, studiował w Lycée Janson-de-Sailly . W 1905 ożenił się z Marie Flameng (ur. w 1884 w Dieppe, zm. w 1969 w Grasse ), córką malarza François Flameng , znanego jako jego partnerka mieszana, z którą miał córkę Christiane. Jego teść namalował obraz przedstawiający go w 1920 roku, zatytułowany Portrait de Max Decugis . W 1969 ożenił się ponownie z Suzanne Duval. Jest stryjecznym dziadkiem Arnauda Decugisa, męża Julie Halard , tenisistki z lat 90-tych.
Ma dwóch braci i dwie siostry: Henri (1874-1947), zawodnika pierwszej rundy pod koniec XIX wieku i prawnika w Sądzie Apelacyjnym w Paryżu , Omer (1876-1932), syna senatora Bouffiera , Genevieve ( 1871-1946) i Mireille (1886-1891).
Max Decugis czasami pełnił funkcję sędziego, doradcy tenisowego i współpracownika niektórych gazet. Sam założył w 1910 r. własną gazetę Tenis, której jest redaktorem naczelnym. Zmieniony na Tennis & Golf , tytuł zniknął w 1913 roku. Dzięki jego wielu działaniom udało mu się utrzymać z tenisa bez konieczności pracy. Udało mu się zarobić pieniądze z nagród oferowanych przez niektóre turnieje lub odsprzedając swoje trofea lub przedmioty, które wygrał po swoich zwycięstwach. Pod koniec 1910 roku opublikował artykuł, w którym skarżył się na koszty gry w tenisa i brak wynagrodzenia. Jego stanowisko krytykuje Pierre Gillou , sekretarz komisji tenisa ziemnego. Podejrzany o profesjonalizm został zawieszony na kilka miesięcy w 1911 r. przez Związek Francuskich Towarzystw Sportowych (USFSA). Powody tej sankcji wyjaśnia dziennikarz sportowy Gianni Clerici : „ ówczesnymi mistrzami byli panowie, którzy mogli podróżować na własny koszt, mieć krótki personel w swoim ogrodzie. Zwycięstwa turniejowe były zazwyczaj symbolicznie nagradzane pucharami (…) lub pamiątkami. Zirytowany nagromadzeniem srebrnych papierośnic i kryształowych wazonów w domu, Max Decugis zaproponował, aby zamienić ceny za talony i chociaż zawsze temu odmawiał, przyjeżdżał jeden talon po drugim, aby kupić samochód ”. Philippe, wnuczek Decugis, potwierdza tę praktykę „wymieniania się” nagrodami, zaświadczając, że „ w rodzinie nie ma prawie żadnych cięć pozostawionych przez Maxa Decugisa ”.
Miał prywatny kort tenisowy zbudowany w Ville-d'Avray . Brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz i kończy ją stopniem podporucznika, trzema cytatami, a także włoskim Medalem Waleczności Wojskowej . Pozostał aktywny w świecie tenisa po odejściu z kortów w 1923 roku, był kilkukrotnym kapitanem francuskiej drużyny Pucharu Davisa , ostatni raz w 1925 roku przegrał z Amerykanami, a także kapitanem różnych drużyn. spotkania. Członek Komitetu Francuskiej Federacji Tenisowej , w latach 30. pełnił funkcję doradcy technicznego drużyny Francji, w szczególności odpowiedzialny za nadzieje. Mieszkając przy rue des Perchamps w Auteuil , został handlarzem skórzanymi i rolnikiem w Septeuil, gdzie był właścicielem dużej hodowli świń. Pracował również jako kwiaciarz. W 1931 utworzył z Jeanem Borotrą International-Club de France , na wzór klubu założonego kilka lat wcześniej w Wielkiej Brytanii przez A. Wallisa Myersa . Został odznaczony Orderem Legii Honorowej za tytuł sportowy w 1934 roku.
On jest pierwszym francuskim zwycięzcą junior turniej Wimbledonu w 1896 i 1897 roku wykonany o nim po raz pierwszy, kiedy zdobył debel srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1900 roku grał w 1904 roku pierwszy Puchar Davisa posiedzenie Drużyna Francji przeciwko Belgii, gdzie przegrywa piąty decydujący mecz z Willym le Maire de Warzée d'Hermalle (5-7, 8-6, 0-6, 6-4, 6-2) . Reprezentował drużynę w 1905, a następnie w latach 1912-1919 za 6 zwycięstw i 10 porażek. Wygrał swój pierwszy duży turniej w Queen's w 1904 roku przeciwko Arthurowi Gore'owi .
Na wrześniowej Wystawie Światowej w Brukseli w 1910 Decugis pokonuje Anthony'ego Wildinga, który właśnie wygrał swój pierwszy Wimbledon, odwracając sytuację, a następnie prowadził 6-3, 6-0, 5-0 (lub 5-4 według źródeł). ostatecznie wygrywa 3-6, 0-6, 7-5, 6-0, 6-0. Decugis już dwukrotnie pokonał Wildinga w tym roku 1910 po trzech porażkach w 1907 i 1908 roku. Jacques Dorfmann opowiada w L'Express, że Decugis powiedział mu, że przy 5-4 sędzia dał mu „mały owoc”, który później rozpoznał jako orzech kola . Wilding pokonał Francuza 9 razy z rzędu. Jest pierwszym francuskim graczem, który wygrał turniej wielkoszlemowy, wygrywając Wimbledon w deblu mężczyzn z André Gobertem w 1911 r. (porażka w rundzie Challenge w 1912 r.). W singlu dwukrotnie w tamtych latach dochodził do półfinału. Zdobył złoty medal w deblu mieszanym z Suzanne Lenglen na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku. Zdobył 32 tytuły w grze pojedynczej i jest pierwszym francuskim graczem, który zdobył tytuł za granicą, w Hamburgu w 1901 roku.
Wielki przedwojenny mistrz tenisa, jego kariera trwała prawie ćwierć wieku, pomimo I wojny światowej. Karierę wznowił w 1919 roku i grał kilka turniejów do 1923 roku. W końcu zagrał w Wimbledonie po raz ostatni w 1926 roku w wieku 44 lat. Prawdziwym liderem francuskiego tenisa na początku 20 th century, pozostają niepokonani w Mistrzostwach Francji i dwukrotnie pokonany tylko dwa razy w singlu przed wojną. Jego gra jako taktyka polegała zasadniczo na tym, aby przeciwnik grał, dopóki nie popełni błędu.
Rok | Zawody | Powierzchnia | Partner | Finaliści | Wynik |
1911 | Wimbledon | Trawa ( zewn. ) | André Gobert |
Anthony Wilding Josiah Ritchie |
9-7, 5-7, 6-3, 2-6, 6-2 |
Rok | Zawody | Powierzchnia | Zwycięzcy | Partner | Wynik |
1912 | Wimbledon | Trawa ( zewn. ) |
Anthony Wilding Josiah Ritchie |
André Gobert | 3-6, 6-3, 6-4, 7-5 |
# | Przestarzały | Nazwa Olimpiady | Powierzchnia | Wynik | Partner | Najlepsi przeciwnicy | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 06.07.1900 |
Letnie Igrzyska Olimpijskie Paryż |
Glina |
![]() |
![]() |
![]() ![]() |
6-1, 6-1, 6-0 | Trasa |
2 | 23.08.1920 |
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii |
Trawa |
![]() |
![]() |
Jean-François Blanchy Jacques Brugnon |
Ryczałt | Trasa |
# | Przestarzały | Nazwa Olimpiady | Powierzchnia | Wynik | Partner | Najlepsi przeciwnicy | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 23.08.1920 |
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii |
Trawa |
![]() |
![]() |
![]() ![]() |
6-4, 6-2 | Trasa |
Na turnieju tenisowym Igrzysk Olimpijskich w 1906 roku wygrał singiel, debel mężczyzn z Maurice Germotem i debel mieszany z Marie Decugis .
W latach 1902-1920 zdobył 29 tytułów na Mistrzostwach Francji , w tym 14 kolejnych deblów: