MC5

MC5 Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej MC5 w 2018 roku . Od lewej do prawej: Wayne Kramer, przystojny Dick Manitoba, Dennis Thompson, Michael Davis i Kim Thayil. Ogólne informacje
Inna nazwa Motor City Five.
Ojczyźnie Stany Zjednoczone
Gatunek muzyczny Rock , protopunk , rock garażowy , blues rock
aktywne lata 1964 - 1972 , 1992 , 2003 - 2012
Etykiety Atlantic Records , Elektra Records , Rhino Records
Skład grupy
Członkowie Wayne Kramer
Dennis Thompson
Michael Davis
Rob Tyner
Fred „Sonic” Smith

MC5 , skrót od Motor City Five , jest grupa amerykańska od skały , z Lincoln Park w stanie Michigan . Często uważany jest za prekursora punk rocka i hard rocka . Założona w 1964 roku , gdy jej członkowie jeszcze studiowali , rozpadła się w 1972 roku .

Znany z wybuchowych występów na scenie, zespół miał jednak dość krótką karierę zawodową i został szybko zapomniany przez współczesnych. Często wymieniany jako główny wpływ grup punkowych późnych lat siedemdziesiątych XX wieku , uzyskał wtedy status „grupy kultowej”. Jego najsłynniejszy utwór, Kick Out the Jams , jest nagrywany przez wielu artystów. Grupa zreformowała się w 2003 r. , A dziewięć lat później, w 2012 r . , Ponownie się rozdzieliła . MC5 był nominowany do Rock and Roll Hall of Fame w 2002, 2016 i 2018 roku.

Biografia

Początki (1964–1966)

„Motor City” to znany pseudonim nadany miastu Detroit ze względu na jego przemysł motoryzacyjny. 5 odpowiada liczbie muzyków w grupie.

Historia MC5 zaczyna się od przyjaźni dwóch amerykańskich licealistów, wokalistów i gitarzystów, Wayne'a Kramera i Freda Smitha. Bardzo wcześnie, zafascynowani rodzącym się rock and rollem , założyli, jeszcze jako nastolatkowie, własną grupę rockową. W obliczu dezercji muzyków, którzy wolą skupić się na studiach akademickich lub wejść na rynek pracy, najbardziej zdeterminowani członkowie obu grup zjednoczyli w 1964 roku swoje siły w ramach Headhunters (Head Hunters) .

Muzycy zatrudniali młodego Roba Dermingera jako basistę, który wkrótce osiągnął lokalny sukces, umożliwiając im utrzymanie się ze swojej muzyki. Młody Rob jest przyjacielem brata Kramera, zaangażowanego w scenę beatnika w Detroit. Przemianowany na Rob Tyner, zaproponował zmianę nazwy grupy na Motor City 5 (w nawiązaniu do Detroit, nazywanego „miastem samochodu  ”, którego gospodarka była wówczas całkowicie oparta na tej branży , a także na odnosząca sukcesy grupa Dave Clark Five). Ale Rob Tyner w końcu decyduje się opuścić MC5, dzień przed koncertem, z powodu trudności w nauce basu .

Na początku 1965 roku Tyner jednak powrócił do zespołu, tym razem jako piosenkarz. W tym czasie większość członków MC5 była jeszcze studentami, a grupa grała tylko covery, co nie przeszkadzało w ich muzyce, bardzo energicznej i inspirowanej rock'n'rollem oraz free jazzem , by przyciągnąć coraz większą publiczność .

W 1966 roku MC5 spotkał Johna Sinclaira , poetę hipisów i przywódcę Białych Panter , publicystę i założyciela podziemnej gazety, kilkakrotnie skazany za posiadanie marihuany . Bardziej fan jazzu niż rocka , ten ostatni zgadza się jednak zostać ich „przewodnikiem” w ramach swojego podziemnego stowarzyszenia Trans-Love Energies. Bardzo zaangażowany w skrajną lewicę Davis ma ogromny wpływ na grupę, której koncerty stają się bardzo prowokacyjne: wezwania do rewolucji , symulowane zabójstwo piosenkarza. MC5 również zaczynają używać znacznych ilości narkotyków, w tym marihuany i LSD .

Pierwsze wielkie sukcesy (1967–1969)

Grając prawie co noc w okolicach Detroit, MC5 szybko zyskał reputację opartą na siarkach, przekazywaną przez lokalną prasę, która porównała grupę do naturalnego kataklizmu. W 1968 roku Trans-Love Energies wydali swój pierwszy singiel, który zawierał dwa oryginalne utwory Lookin at You i Borderline . Pierwsze tłoczenia zostały wyprzedane w ciągu kilku tygodni, a rekordowa sprzedaż na koniec roku osiągnęła 7 tys. .

Po zamieszkach w Detroit w 1967 roku grupa przeniosła się do pobliskiego miasta Ann Arbor . Zauważony przez Jaca Holzmana , szefa Elektra Records , ich debiutancki album został natychmiast nagrany na żywo w Russ Gibb's Grande Ballroom w Detroit 30 i31 października 1968i wydany w 1969 roku pod tytułem Kick Out the Jams . Ten żywy ogień bez ustępstw z pewnością zaznaczy historię muzyki rockowej, przedstawiając bez ozdób moc i przewrotność, które towarzyszyły występom scenicznym MC5 .

Separacja (1970–1972)

W 1970 roku w wytwórni Atlantic Records MC5 wydało album studyjny Back in the USA, który zawierał wersję piosenki Lookin at You . High Time pojawił się w 1971 roku pod tą samą wytwórnią, ale sukces się zmniejszył, a problemy z narkotykami osłabiły grupę i jej spójność .

Podczas trasy koncertowej po angielsku w lutym 1972 roku basista Michael Davis został zastąpiony kolejno przez Steve'a Moorhouse'a, a następnie przez Dereka Huguesa na resztę europejskiej trasy, która miała przebiegać przez Francję . Złe samopoczucie w grupie utrzymuje się iListopad 1972, Dennis Thompson, a następnie Rob Tyner odchodzą. Po próbie ożywienia obrotomierza Motor City Five poprzez integrację nowego perkusisty (Richie Dharma) i zabranie głosu na trasę po Francji i Skandynawii , Wayne Kramer i Fred "Sonic" Smith wracają do Stanów Zjednoczonych. United, zagrają ostatni koncert w Grande Ballroom w Detroit, a następnie w nocy o godz31 grudnia 1972 .

Ich największym przebojem był niewątpliwie legendarny Kick Out the Jams, któremu towarzyszy słynna "  skurwysyn  " cenzurowana za obraźliwe słowa. Grupa MC5 jest jednym z prekursorów fali punkowej . Niektórzy puryści klasyfikacyjni określają je jako część ruchu protopunkowego .

Po separacji

Dennis Thompson kontynuował karierę muzyczną, tworząc The New Order na początku 1975 roku z Ronem Ashetonem , gitarzystą Stooges, zanim ta dwójka połączyła siły z australijskimi muzykami z Radio Birdman, aby założyć krótkotrwały, ale genialny New Race w 1981 roku . Fred "Sonic" Smith znalazł na chwilę płomień w 1978 roku z grupą Sonic's Rendezvous Band, w skład której wchodzili perkusista Scott Asheton (były Stooges i brat Rona), gitarzysta Scott Morgan (były Rationals obecny na sesjach High Time ) i Gary Rasmussen na basie, aby w szczególności stworzyć piosenkę City slang . Fred Sonic Smith zmarł dalej4 listopada 1994pozostawiając słynną wdowę, piosenkarkę i poetkę punkrockową Patti Smith .

Wayne Kramer będzie kontynuował do początku nowego tysiąclecia karierę głównie solową flirtując z hardcore'em, czasami także ocierając się o ramiona, ze Scottem Morganem (Sonic's Rendezvous Band), Denisem Tekiem ( Radio Birdman i New Race ) w Dodge Main w 1996 roku . Rob Tyner nagra singiel z Eddiem and the Hot Rods . Zmarł w 1991 r. .

Powrót i dalsza separacja (2003–2012)

W 2003 roku Wayne Kramer, Michael Davis i Dennis Thompson utworzyli DKT-MC5 na serię koncertów ogłoszonych świętem muzyki MC5, do której dołączyli Ian Astbury ( The Cult ), Lemmy Kilmister ( Motörhead ), Dave Vanian ( The Damned ), Deniz Tek (Radio Birdman) i Nick Royale ( Hellacopters ). W 2006 roku trzej weterani wyruszyli w nową europejską trasę koncertową z piosenkarką Lisą Kekaulą ( The Bellrays ). DVD, zatytułowane Sonic Revolution: a Celebration of the MC5 , będzie świadczyć o wydarzeniu .

Michael Davis zmarł dalej 16 lutego 2012, w wieku 68 lat, co oznacza koniec grupy.

Członkowie

Pierwsi członkowie

Byli członkowie

Dyskografia

Albumy studyjne

Album na żywo

Kompilacja

Syngiel

Uwagi i odniesienia

  1. (w) O'Hagan, Sean, „  John Sinclair: 'Chcieliśmy skopać tyłek - i podnieść świadomość'  ' , The Guardian ,3 marca 2014 r(dostęp 22 lipca 2015 ) .
  2. (w) Pinnock, Tom, "  The Making Of ... MC5's Kick Out The Jams  " , Uncut ,27 lipca 2012(dostęp 22 lipca 2015 ) .
  3. (w) Hann, Michael, „  MC5 / Primal Scream  ” , The Guardian ,28 czerwca 2008(dostęp 22 lipca 2015 ) .
  4. Christian Eudeline, Od hard rocka do metalu - 100 kultowych albumów , Paryż, Gründ ,wrzesień 2014, 100  pkt. ( ISBN  978-2-324-00828-3 ) , str.  04

Bibliografia

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne