Leander Desmaisières

Leander Desmaisières Funkcjonować

Zastępca

Biografia

Narodziny	9 września 1794 Düsseldorf
Śmierć	27 maja 1864 r.(w wieku 69 lat) Bruksela
Narodowość	belgijski
Czynność	Polityk

herb

Léandre Antoine Joseph Desmaisières (ur Derendorf w Niemczech na9 września 1794, zmarł w Brukseli dnia 27 maja 1864 r.) jest belgijskim politykiem o katolickiej opinii.

Biografia

Rodzina i dzieciństwo

Urodzony w trakcie emigracji w Derendorf (dzielnica Düsseldorf ), Léandre Desmaisières należy do starej rodziny Hainaut , której kilku członków były provots z Tournai  ; jeden z jego przodków, Jean Desmaisières, Lord of the Wasal, był zastępcą do Stanów Generalnych, które odbyły się w Brukseli w 1633 roku .

Léandre Desmaisières, który od dzieciństwa stracił ojca, podpułkownika gwardii walońskiej w służbie Hiszpanii , studiował najpierw w kolegium w Ypres , potem w liceum w Brugii , by wreszcie zostać przyjętym po świetnych egzaminach w Szkole Politechnicznej .

Kariera wojskowa

31 marca 1814 r.W bitwie stoczonej pod Paryżem bohatersko bronili się uczniowie Politechniki. W walce tej wzięli udział młodzi Desmaisières wraz ze swoimi towarzyszami.

Po separacji z Belgii i Francji był wyraźny, Léandre Desmaisières wszedł armię Holandii , jako drugi porucznik z inżynierów .

Mianowany porucznikiem, 19 sierpnia 1817 r.w 1824 r. uzyskał zaszczytną rezygnację i powrócił do życia prywatnego.

Rewolucja z 1830 roku uznał go za mąż i powstała w Gandawie , gdzie został włączony do obywatelskiej straży . Jego wojskowi poprzednicy, szacunek społeczny, jakim się cieszył, sprawiły, że został kolejno wybrany kapitanem , majorem i wreszcie13 czerwca 1831 r., pułkownik drugiego legionu wspomnianej gwardii, którym dowodził naczelnym w czasie częstych nieobecności barona Charlesa Coppensa , zatrzymany w Brukseli na mandat zastępcy Kongresu Narodowego .

Kariera polityczna

Akcja parlamentarna

Zasługi, jakie Léandre Desmaisières wyświadczył na tym stanowisku iw trudnych warunkach, znacznie zwiększyły jego uznanie i popularność w Gandawie . 6 listopada 1832 rzostał wybrany członkiem Izby Reprezentantów . Pozostanie na tym stanowisku do 1847 roku .

W zgromadzeniu tym powołanym do praktykowania zasad wolności konstytucyjnej przegłosowanych przez Kongres Léandre Desmaisières przez kilka kolejnych lat odpowiadał za raport dotyczący budżetu wojennego, w szczególności z roku 1838 .

Interweniował w dyskusji nad ustawami o utworzeniu szkoły wojskowej, o stanowiskach i awansach oficerów oraz o emeryturach wojskowych. Oferował również rozwiązania różnych problemów branżowych i finansowych.

Znajduje się na szczycie dwudziestu trzech sygnatariuszy wniosku, którego celem było ustanowienie taryfy ochronnej na rzecz przemysłu bawełnianego .

W 1837 r. zastępca Gandawy został wybrany na sprawozdawcę komisji, której zadaniem było zbadanie wad ustawodawstwa dotyczącego cukru  ; wnioski z jego sprawozdania zostały przyjęte po ożywionej dyskusji.

Mniej więcej w tym samym czasie brał duży udział w dyskusji na temat ceł na bydło oraz ogólnej ustawy o tranzycie.

Poseł Gandawy był sprawozdawcą sekcji centralnej do projektu ustawy, która podwyższyła opłatę wstępną dla tkanin zagranicznych (ustawa z 1834 r. ), która według taryfy holenderskiej była zwykłą opłatą bilansową w wysokości jednego procenta . Jego praca, obejmująca wszystkie zagadnienia związane z przemysłem lniarskim i wskazująca stosowane następnie środki łagodzenia skutków kryzysu lniarskiego, które można było już przewidzieć w aspekcie wprowadzenia nowego dzieła mechanicznego, została przyjęta przez Dom, pomimo sprzeciwu ministrów.

Przyjęcie ustawy przygotowanej do zawarcia umowy handlowej z Francją . Ten środek przyszedł z pomocą tkaczom i przędzarzom Flandrii . Widzieliśmy więc, że eksport ich produktów, który w 1833 r. osiągnął tylko wartość 8 milionów franków belgijskich , wzrósł w 1838 r., by podwoić tę wartość.

Również w 1838 r. , pod przewodnictwem Léandre Desmaisièresa, powstało Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Przemysłu Lniarskiego, które w czasie kryzysów spowodowanych transformacją przemysłu wykazywało wielką służbę klasie robotniczej. Z tego stowarzyszenia narodziły się wszystkie te komitety, te warsztaty czeladnicze, te szkoły produkcyjne.

W 1839 r. zastępca został mianowany komisarzem rządu przy Banku Belgii do udzielenia pożyczki w wysokości czterech milionów franków belgijskich. Francuscy akcjonariusze chcieli poprosić o rozwiązanie i likwidację spółki. Léandre Desmaisières zrobił wiele, aby zmienić tę rezolucję. W zamian udziałowcy spontanicznie zaproponowali królowi jego nominację na administratora banku.

Przekonany, że umowa z wielkich mocarstw umieścić kraj w wielkiej potrzebie przyjmując traktat artykułów XXIV , że głosował za przyjęciem z zastrzeżeniami, które zostały przyznane w części konferencji, w szczególności jeśli chodzi o delimitacji z Luksemburga. The pomiar tonażu po ustaleniu ceł, które mają być pobierane na Skaldy i na kanale Terneuzen .

Ministrami byli wówczas Barthélémy de Theux , Jean-Pierre Willmar , Jean-Baptiste Nothomb .

Akcja ministerialna

5 kwietnia 1839 r, Léandre Desmaisières został mianowany ministrem finansów iw tym charakterze należał do trzeciego ministerstwa króla w gabinecie Muelenaere – de Theux .

Finansowe wykonanie właśnie uroczyście ratyfikowanego traktatu pokojowego wymagało rozwagi i stanowczości. Léandre Desmaisières zdołał stworzyć korzystne fundamenty dla kraju.

18 kwietnia 1840, zostawił interesy ze wszystkimi kolegami; trzecie ministerstwo króla zostało zastąpione nowym gabinetem Lebeau-Rogier .

W tym samym roku, Izba skonfigurować do parlamentarnego przemysłowej i handlowej komisji śledczej . Przewodnictwo sprawował Léandre Desmaisières.

13 kwietnia 1841 r.wszedł do Ministerstwa Robót Publicznych w kombinacji mieszanej, którą doradzał królowi Jean-Baptiste Nothomb , aby przywrócić harmonię między władzami parlamentarnymi.

18 kwietnia 1843, niezbędna stała się całkowita reorganizacja gabinetu w wyniku kolejnych odejść kilku członków i porozumienia, które przestało istnieć między ministrami, którzy pozostali na swoich stanowiskach.

Léandre Desmaisières wycofał się.

Oprócz Ministerstwa Robót Publicznych, w którym wykazał się wysokimi zdolnościami administracyjnymi, kierował ad interim , od 5 kwietnia , Ministerstwem Wojny, z którego zrezygnował generał de Liem , niezadowolony z redukcji jego budżetu.

Jako minister finansów przedstawił ustawodawcy i uchwalił ustawę o zwalczaniu oszustw . Podjęte przez niego środki finansowe i powrót dobrobytu do Banku Belgii , do którego przyczynił się z ogromnym wkładem, zaowocowały podniesieniem kredytu krajowego do tego stopnia, że ​​belgijskie trzy procent wzrosły do ​​ponad 77, czyli do poziomu, którego „nigdy nie osiągnął”. .

Jako minister robót publicznych dał wielki impuls do ukończenia kolei państwowej, mógł zainaugurować kilka głównych odcinków. Pomimo silnego sprzeciwu, który ich przywitał, jego ceny22 marca 1842 r.zostały, po dziesięciu latach doświadczeń, utrzymane i potwierdzone przez Izbę Reprezentantów i Senat jako najbardziej prawdopodobne w tym samym czasie, zwiększające wpływy administracji oraz przepływ towarów i podróżnych.

Poprosił i otrzymał od ustawodawcy pierwsze fundusze niezbędne do kopania kanału Campine , która, łącząc Skaldy do Mozy , jest również wykorzystywane do nawadniania i nawożenia znacznej części terytorium belgijskiego.

To jemu zawdzięczamy uchwalenie ustawy dekretującej kanał Zelzate , projektu, którego głosowanie w Senacie wstrzymano w wyniku trudności związanych z organizacją pomocy zainteresowanych właścicieli. Léandre Desmaisières przezwyciężył te trudności iw ten sposób oddał wielką przysługę miejscowościom, w których kanał Zelzate ma zapewnić przepływ wody i kanalizację.

Zaproponował królowi i kontrasygnował dekret królewski z8 listopada 1841, inicjując publikację Roczników Robót Publicznych , użytecznego zbioru mającego na celu zebranie dokumentów interesujących dla robót publicznych królestwa, które odnoszą się albo do nauk ścisłych, albo do ulepszenia przemysłu.

Przedwczesna powódź od Skaldy i Lys basenu spowodował ogromne straty każdego roku do rolnictwa w Flandrii i Hainaut oraz kilku ważnych gałęzi przemysłu w tych województwach. Léandre Desmaisières jako minister robót publicznych ustanowił komisję odpowiedzialną za znalezienie sposobów na uniknięcie tych powodzi. Potem stał gubernator z Flandrii Wschodniej , stał się również przewodniczący i później sprawozdawczyni tej komisji. Raport, który przedstawił rządowi, stwierdza, że kanał Schipdonk został wykopany , co zostało zatem postanowione i wkrótce zostanie ukończone.

Koniec kariery

12 maja 1843 r.Zaufanie króla nazywa Léandre Desmaisières na stanowisko gubernatora w Flandria Wschodnia .

Léandre Desmaisières był zwolennikiem unionizmu . Wszystkie rządy, których był członkiem, składały się zarówno z liberałów, jak i katolików.

W wyborach z czerwca 1847 r. Léandre Desmaisières nie doczekał odnowienia swojego mandatu przedstawiciela okręgu Gandawy , na 2332 głosujących uzyskał 1067 głosów, a do zdobytej przez siebie liczby głosów nie dotarł żaden z kandydatów. z tej samej dzielnicy.

Ministerstwo 13 sierpnia 1847 roku , dał następcy Léandre Desmaisières w swoim stanowisku gubernatora Flandria Wschodnia.

Następnie powrócił do życia prywatnego i został odwołany do Izby w czerwcu 1852 r. przez elektorów okręgu Eeklo . Zasiadał w tym zgromadzeniu do 1861 roku .

Był także członkiem Rady Gubernatorów Centralnej Szkoły Handlowo-Przemysłowej .

Został pochowany na cmentarzu w Laeken .

Dekoracje

Léandre Desmaisières otrzymał stopień oficera Orderu Leopolda ,21 kwietnia 1841 r.i dowódcy tego samego rozkazu, 3 czerwca 1847 r..

Źródło

• Eugène Bochart , Biografia członków dwóch izb ustawodawczych, sesja 1857-1858 , Bruksela, M. Périchon, 1858.

Uwagi

1. Almanach Royal et du Commerce de Belgique za rok M DCCC XXX VIII , wręczony Jego Królewskiej Mości, Bruksela, Imprimerie Balleroy, 1838: „  ECOLE CENTRALE DE COMMERCE ET D'INDUSTRIE, Rue Royale Neuve, 53. Conseil Supérieur, MM. Baron de Stassart , przewodniczący senatu i gubernatora Brabant. Engler , senator. Desmaisières, przedstawiciel. Hrabia Ferd. Meeus , przedstawiciel, dyrektor generalnej firmy promującej przemysł i firmę handlową. Coghen , przedstawiciel i dyrektor firmy National. Zoude , przedstawiciel. Rouppe , burmistrz Brukseli. Wyns , członek rady prowincji Brabancji. Dindal , członek rady prowincji Brabancji. Van Dievoet , prawnik w Brukseli  ” .
2. Ostatnie znane miejsca zamieszkania