Canis lycaon , Canis lupus lycaon
Canis lycaon Wilk WschodniKrólować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Sub-embr. | Kręgowce |
Klasa | Mammalia |
Podklasa | Theria |
Infra-class | Eutheria |
Zamówienie | Carnivora |
Zamówienie podrzędne | Caniformia |
Rodzina | Psowate |
Uprzejmy | Psi |
Status CITES
Załącznik I , Rev. z dnia 23.06.2010rWschodniej wilk ( Canis lycaon ) jest od ssaków mięsożerne z rodziną z Canidae znaleźć w Ameryce Północnej . Badania genetyczne w XXI th century potwierdzić, że rzeczywiście jest gatunkiem z Nowego Świata w sobie, a nie podgatunki ( Canis lupus Likaon ) z Wilk ( Canis lupus ), jak my „przyjętym raz. W języku francuskim , wiele nazw, które zostały zaproponowane do jej wyznaczenia osoby ( kanadyjski wilk , wschodni szary wilk , wschodni czerwony wilk , wschodni drewno wilk ...) ale jest to nazwa Loup ze wschodu , która jest najbardziej powszechna.
Populacje tego wilka występują głównie w Kanadzie , szczególnie na chronionym obszarze Algonquin Provincial Park .
Nie należy mylić Canis lycaon z innym, bardzo różnym gatunkiem psowatych, likaonem ( Lycaon pictus ).
Społeczność naukowa kilkakrotnie zmieniała zdanie na przestrzeni dziejów.
Pierwsza przeprowadzona klasyfikacja uważała tego wilka za odrębny gatunek ( Canis lycaon ), inny niż wilk szary ( Canis lupus ). Następnie, w oparciu o badania morfologiczne, postawiono hipotezę, że Wilk Wschodni byłby podgatunkiem tego ostatniego, który został następnie nazwany Canis lupus likaon . Jeszcze inni uważają, że jest to raczej wynikiem krzyżowania między wilk , z czerwonego wilka lub kojota .
Badania molekularne przeprowadzone w 2003 roku ponownie sugerują, że Wilk Wschodni jest rzeczywiście gatunkiem sam w sobie należącym do Nowego Świata , spokrewnionym z Wilkiem Czerwonym ( Canis rufus Audubon i Bachman, 1851), w każdym razie odrębnym i wyewoluowanym niezależnie od. szary wilk pochodzenia euroazjatyckiego , nawet jeśli często krzyżuje się na tych samych terytoriach. Zostało to potwierdzone w 2006 r., A także w 2010 r. W badaniach przeprowadzonych na wilkach z Algonquin Provincial Park , regionu, w którym różne populacje dzielą terytorium, zachowując odrębne cechy genetyczne.
Wilk wschodni jest mniejszy niż wilk szary. Ma bladą szaro-brązową skórę. Tył i boki pokryte są długimi czarnymi włosami. Tył uszu ma lekko czerwonawy kolor.
Wilk wschodni jest również cieńszy niż wilk szary, co nadaje mu wygląd kojota. Ten wygląd kojota wynika z wielu hybrydyzacji wilka / kojota, które często występują w parkach.
Szare wilki atakują, zabijają lub polują na kojoty, jeśli je znajdą; badania przeprowadzone w 1998 roku przez Johna i Mary Theberge sugerują, że samce wilków wschodnich akceptują kojoty płci żeńskiej. John Theberge stwierdza, że ponieważ kojoty są mniejsze od wilków, wilki byłyby mniej skłonne do zaakceptowania mniejszego towarzysza.
W obrębie tych mieszanych populacji wielkość uzyskanych osobników zależy od poziomu hybrydyzacji wilka wschodniego z pozostałymi dwoma gatunkami psowatych, wilkiem szarym ( Canis lupus ) i kojotem zachodnim ( Canis latrans )., Który nie może krzyżować się z wzajemnie.
Ten wilk atakuje głównie jelenie lub mniejsze ssaki. W przeciwieństwie do wilków szarych, które są na ogół większe, rzadko atakują łosie , mimo że jest ich dużo.
Podczas gdy ofiarą Wilka Wschodniego są głównie jelenie, takie jak jeleń bielik , chętnie chwytają również mniejsze ssaki, zajęczaki i gryzonie , w tym bobry , piżmaki i myszy .
Badania przeprowadzone w Kanadzie XXI th wieku zidentyfikowano w dwóch typach wilków na tym terytorium: typ Ontario , ogranicza się głównie z lasów borealnych , który byłby Canis lupus i wpisać Algonquin gatunku Canis lycaon możemy również znaleźć w umiarkowanej lasu liściastego .
Wilk wschodni zajmuje głównie obszar chroniony Algonquin Provincial Park, który od południa graniczy z obszarem zamieszkiwania kojotów mieszańcowych ( C. lycaon x C. latrans ), zwanym po angielsku " wilkiem tweedowym ". Uważa się, że znajduje się również w Minnesocie i Manitobie . W przeszłości gatunki te mogły przedostać się dalej do Stanów Zjednoczonych , ale po przybyciu Europejczyków wilki te spotkały się z surowymi prześladowaniami w tym kraju. W Kanadzie dokładna liczba Wilków ze Wschodu jest nieznana.
W Algonquin wilki często podróżują poza granice parku i wchodzą na obszary farmy, gdzie niektóre są zabijane. „Ze wszystkich zgonów wilków zarejestrowanych w latach 1988–1999, co najmniej 66% było spowodowanych przez ludzi. Zewnętrzne granice parku były głównym zabójcą wilków z pchłami w Algonquin Park. ”. Wchodził wilkLipiec 1992został zauważony w październiku w Gatineau Park , który znajduje się 170 kilometrów od Algonquin Park. W połowie grudnia wrócił do Algonquin, a następnie wMarzec 1993, odcięta głowa tego wilka została znaleziona przybita do słupa telefonicznego w Round Lake przez człowieka, który nienawidził wilków.
Gatunek Canis likaon faktycznie stanowiłby metapopulację . Ta metapopulacja zachowuje zatem wysoki stopień zmienności i adaptacji, co pozwala jej lepiej przeciwstawiać się konkurencji ze strony ludzi niż wilk szary, którego populacja maleje. W przeciwieństwie do ich szarych kuzynów, populacje z dominującym materiałem genetycznym likaon Canis lub kojoty, z którymi się skrzyżowali, mają tendencję do rozwoju.
Trudno jest oszacować liczbę Canis likaon żyjących w górnym regionie Wielkich Jezior, ponieważ różne gatunki psowatych łatwo krzyżują się i mieszają.
Kojot i wilk wschodni są tak podobni, że wprowadzono zakaz polowania na wszystkie wilki w Kanadzie, ale także na kojoty, aby uniknąć przypadkowej śmierci, wilka szarego, wilka wschodniego i kojota współistniejących na terytorium Kanady. .
Według Parks Canada i firm zarządzających obszarami dzikimi, hybrydyzacja z kojotami może stanowić zagrożenie dla zachowania gatunku Canis lycaon . Komitet ds. Statusu Dzikich Zwierząt Kanady (COSEWIC) rzeczywiście zidentyfikował hybrydyzację wilka / kojota jako jedno z głównych zagrożeń, przed którymi stoją wilki na wschodzie. Hybrydyzacja nadal stanowi poważne wyzwanie dla wyzdrowienia czerwonego wilka w Północnej Karolinie .
W 2008 roku badanie wykazało, że możliwe jest dokładniejsze zbadanie tych wilków bez powodowania trwałych zakłóceń w zachowaniu rodzin ani zwiększania śmiertelności młodych wilków, a badania, które przeprowadzono gdzie indziej, wskazują na przeszłe rozmieszczenie tego wschodniego wilk leśny. Wszystko to będzie miało wpływ na zarządzanie reintrodukcją wilków w stanach północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych .