Lodziong lub Lodziong ( „trening umysłu” w języku tybetańskim : བློ་ སྦྱོང་ , Wylie : blo sbyong ) jest praktycznym buddyjski rozwijać ducha przebudzenia ( bodhicittę ).
Zasady zostały wprowadzone w Tybecie przez indyjskiego mistrza Atisha ( XI th wieku), który otrzymał przekaz Serlingpa Indonezji. Usystematyzowane w XII th century Tybet jako 59 maksym przez Chekawa Jesze Dordże (as) w swoim tekście kwestii wrześniowych treningu umysłu , zasady te stanowią skrócone instrukcje mahajany .
„Trening umysłu” odpowiada tybetańskiemu terminowi lo-jong : lo oznacza postawę, umysł, inteligencję; a jong oznacza trenować, oczyszczać, przynosić lekarstwo lub wyzwalać.
Praktyka Lojong polega na przedefiniowaniu, ponownym konceptualizacji i przeprogramowaniu intencji i sposobu myślenia jednostki (samodzielnie). Według Pemy Chödrön : „Podstawowym założeniem lojong jest to, że możemy zaprzyjaźnić się z tym, co odrzucamy, co uważamy za„ złe ”w nas samych i w innych. Jednocześnie możemy również nauczyć się być hojni wobec tego, co cenimy to, co uważamy za „dobre”. Jeśli zaczniemy tak żyć, coś w nas, co mogło być długo pogrzebane, zaczyna dojrzewać. Tradycyjnie to „coś” nazywane jest bodhiczittą , czyli przebudzonym sercem. Jest to coś, co już mamy, ale niekoniecznie odkryliśmy. "
Podstawowe teksty o praktyce Lojong są pomyślane jako zestaw lekarstw na nawyki umysłowe, paranoję i utrwalone idee, które powodują cierpienie. Według Pemy Chödrön: „Te hasła nie są ani teoretyczne, ani abstrakcyjne. Opisują dokładnie, kim jesteśmy i co się z nami dzieje. Są całkowicie o tym, jak doświadczamy rzeczy, jak odnosimy się do wszystkiego, co dzieje się w naszym życiu. Jak odnosimy się do bólu i strachu, przyjemności i radości oraz jak te rzeczy mogą nas w pełni i całkowicie przemienić. „ Zawierają oba rodzaje sugestii„ Bodhicitta absolut ”poszerzających horyzonty, takie jak„ Analiza natury nienarodzonej inteligencji ” lub„ Rozpoznaje zjawiska postrzegane jako sny ” oraz„ Bodhicitta względne ”, aby połączyć się ze światem w bardziej konstruktywny sposób , na przykład Bądź wdzięczny wszystkim .
Według Jacques Vigne : „Jest to jeden z najsłynniejszych tybetańskich tekstów duchowych, rodzaj odpowiednika Bhagavad-gity dla Hindusów . Podobnie jak ona, łączy różne praktyki, które można wykonywać żyjąc w świecie. Przez zwięzłość jego maksym można go również porównać do aforyzmów jogi Patanjalego . "
Praktyka lojong początkowo rozwijała się przez 300 lat, między 900 a 1200, jako część buddyjskiej szkoły mahajany. Bengal mnich Atisha (983-1054), jest powszechnie uważany za twórcę praktyce Lodziong (praktyka opisana jest w książce lampy na drodze ), ale treść opiera się na studiach z sumatrzański mistrza , Serlingpa , z którym uczył się przez dwanaście lat. Atisza zaryzykowała życie podczas swojej podróży na Sumatrę (przeczytaj „Historia podróży Atiszy na Sumatrę”) i zwróciła się w ten sposób do uczniów Serlingpy, którzy przybyli, aby ją powitać: „Przybyłem tutaj, aby szukać istoty ludzkiej egzystencji” . Potem wrócił, aby uczyć w Indiach , ale na starość przyjął zaproszenie do Tybetu, gdzie spędził resztę życia.
Tradycja mówi, że Atisha, słysząc, że mieszkańcy Tybetu są bardzo mili i towarzyscy, zamiast być z tego zadowolona, zaniepokoiła się, że nie ma wystarczająco dużo negatywnych emocji, aby pracować nad swoją praktyką lojong. Dlatego przywiózł ze sobą swojego sługę z Bengalu, który miał zły humor i który, nieustannie go krytykując, był bolesny w życiu. Tybetańscy nauczyciele lubią wtedy mawiać, że kiedy Atisza przybył do Tybetu, zdał sobie sprawę, że nie potrzebuje swojego sługi ...
Według 1 st Dalajlamy , sam reinkarnację Dromtonpa (główny lay uczniem Atisha) Atisha byłyby dziedziczone trzy panom Maitriyogi, Dharmarakshita (Serlingpa) i Dharmakirti. Nauki dwóch pierwszych zostało włączone do lamrim (kompilacji buddyjskich tekstów duchowego przebudzenia) od czasów trzech szlachetnych braci (Drömtonpa, Ngok Lekpai Sherab, Khutön Tsöndru Yungdrung), ale z Serlingpy, ustnej tradycji lojong (lub „blo-ljong” w języku tybetańskim), „trening umysłu” w bodhiczitcie , zwany także Instrukcjami treningu umysłu w tradycji mahajany („Theg-chen-blo-sbyong-gi-gdampa- pa”) został przekazany potajemnie do gesze ( lama ) Kham Lungpa, który opublikował Osiem lekcji trenujących umysł („bLo-sbyong-thun-brgyad-ma”), pierwszy tekst literatury Lojong; przestrzegano Osiem wersetów, aby uformować umysł (bLo-sbyong-tshig-brgyad-ma) Gesze Langri Tangpy (1054-1123), Publiczne wyjaśnienie („Tshogs-bshad-ma”) Sangye Gompy, Siedem punktów, aby uformować ducha ( „bLo-sbyong-don-bdun-ma”) z Czechawskiego gesze i innych. Istnieje antologia: sto tekstów do treningu umysłu („bLo-byong-brgya-rtsa”).
Maksymy współczesnego Lojongu skomponował Chekawa (1101–1175). Mówi się, że Chekawa zobaczył na łóżku współwięźnia otwarty tekst na temat wyroku: zysk i zwycięstwo dla innych, przegrana i porażka dla mnie . To zdanie uderzyło go i zaczął szukać jego autora, Langri Tangpy (1054–1123). Kiedy go znalazł, był martwy, ale uczył się u jednego ze swoich uczniów, Sharawy, przez dwanaście lat. Mówi się, że Chekawa wyleczył trędowatych Lojongiem. W jednym z jego relacji Chekawa zamieszkał z grupą trędowatych i praktykował z nimi lojalność. Stopniowo wielu zostało uzdrowionych, inni przybiegli, aż w końcu zaczęli się interesować nie-trędowaci. Inna popularna historia o Chekawie dotyczy jego brata i tego, jak stał się bardziej opiekuńczy dzięki Lojong.
Opierając się na zasadach Lodziong w książce Przekształcenie zdanie The 14 th Dalajlamy rozwija tematy: kultura współczucia, zrównoważony zachowanie wobec siebie i innych, budowanie pozytywnego sprzężenia myśl, transformację negatywnych sytuacji na środki ewoluuje w kierunku przebudzenia. Ta wewnętrzna dyscyplina ma jeden cel: nauczyć się odróżniać to, co ważne, od tego, co zbędne, a na końcu drogi znaleźć szczęście i spokój.
Był to jeden z ulubionych tekstów Dilgo Khyentse Rinpocze , mistrza Matthieu Ricarda , i jest to ostatni tekst, którego nauczał zachodnią publiczność.
Współcześni mistrzowie tybetańscy i zachodni nauczyciele, którzy spopularyzowali tę praktykę na Zachodzie, to Chogyam Trungpa Rinpocze , Ken McLeod , Alan Wallace , Pema Chödrön i Osho (Rajneesh). Na przykład w książce Training the Mind Chögyam Trungpa również podjął te nauki, komentując je. Według niego jest to metoda treningu umysłu, która polega zarówno na formalnej praktyce medytacji, jak i na radzeniu sobie z wydarzeniami z życia codziennego.
Ważnym komentarz na praktyce Lodziong został napisany przez Dziamgona Kongtrula (jeden z założycieli ruchu Rime ) do XIX th wieku. Lista maksym poniżej jest możliwe jego tłumaczenie oryginalnego tekstu tybetańskiego, ze szczegółami przez Jacques'a Vigne w kursywą .