Ibn al-Khatib
Ibn al-Khatib| Wezyr |
|---|
| Narodziny |
16 listopada 1313 Loja |
|---|---|
| Śmierć |
1374 Fes |
| Zajęcia | Pisarz , historyk , filozof , poeta |
| Religia | islam |
|---|---|
| Mistrz | Abu l-Barakat |
| Gatunek artystyczny | Poezja |
| Q12183706 |
tablica pamiątkowa
Lissane Eddine ibn al-Khatib ( لسان الدين بن الخطيب ) (przeciwko Loja 1313 - Fez 1374 ) był andaluzyjskim arabskim pisarzem, historykiem, filozofem i politykiem .
Biografia
Urodził się Ibn Khatib 16 listopada 1313w Loja z arabską rodziną pochodzenia jemeńskiego . Po osiedleniu się w Granadzie , gdzie spędził większość swojego życia, wstąpił na dwór sułtana Nasrid , Mohammeda V al-Ghanî, podobnie jak jego ojciec , dla którego służył jako historyk i minister. Zajmując to stanowisko, poznał Ibn Khaldouna, z którym się zaprzyjaźnił. Pełnił wysokie stanowisko polityczne, dwukrotnie mianowany wezyrem, co przyniosło mu honorowy przydomek „D" l-wizaratayn ”lub„ człowiek z dwoma wiziratami ”. Podczas epidemii dżumy , która szalała w Hiszpanii w 1348 roku, on z kolei stwierdza, długo po tym, jak magistrat Varro ( 116 pne ; 27 pne ), który opisał obecność „zwierzęcików”; ale także weterynarz Végèce (śmierć około 450 rne), który odnotował przeniesienie choroby między zwierzętami; pojęcie zaraźliwości poprzez zalecanie izolowania pacjentów i niszczenia ich prania. Dokładnie opisał rozwój i rozprzestrzenianie się epidemii.
Jest autorem ponad sześćdziesięciu książek, w tym Historii Granady , monografii Granady z opisem miasta i jego najsłynniejszych mieszkańców, Chronologii kalifów i królów Afryki i Hiszpanii oraz La Rawdat at -ta'rîf bi -l-hubb as-sharîf , traktat muzułmańskiego mistycyzmu o miłości do Boga. Większość swoich książek napisałby w bezsenności .
Ze względu na jego czasami chaotycznych relacji z osobistościami politycznymi w kraju, został dwukrotnie zmuszony do emigracji w Afryce Północnej i postawić się w służbie Marinid rządu w Salé gdzie mieszkał między 1360 i 1363 ; Salé, które opisał w Maqamat al-Bouldane jako „miasto imponujące swoim pięknem i przepychem, miasto harmonijnie łączące cechy miejskie i wiejskie” .
Sułtan podejrzewając go o powiązanie z Merinidami z Fez , wyznacza swego ucznia wezyra Ibn Zamraka , polecając mu znaleźć go i schwytać. Został znaleziony i osądzony w Granadzie . Za swoją obronę podczas procesu został skazany jedynie na więzienie, a także za zniszczenie wszystkich jego książek. Ale rząd wysłał go do jego celi zawodowych morderców i zmarł z uduszenia w więzieniu w Fezie w 1374 roku .
Uwagi i odniesienia
- Janine Sourdel, Dominique Sourdel, Historical Dictionary of Islam , str.370
- Ismaïl Alaoui ( reż. ) And Driss Mrini ( reż. ), Salé: Cité millénaire , Rabat, Éclat,1997[ szczegóły wydania ], s. 23