Zakład zdrowia psychicznego w Caen | |||
Widok szpitala | |||
Prezentacja | |||
---|---|---|---|
Informacje kontaktowe | 49 ° 10 ′ 41 ″ północ, 0 ° 22 ′ 36 ″ zachód | ||
Kraj | Francja | ||
Miasto | Caen | ||
Fundacja | 1720 - 1805 | ||
Stronie internetowej | http://www.epsm-caen.fr/Accueil.asp | ||
Organizacja | |||
Rodzaj | Szpital psychiatryczny | ||
Geolokalizacja na mapie: Caen
| |||
Publiczna placówka zdrowia psychicznego z Caen (EPSM Caen), wcześniej o nazwie Le Bon Sauveur (od 1720 do 1975), a następnie Caen specjalizuje szpital (od 1976 do 2012 roku) to dawny klasztor przekształcony w szpitalu psychiatrycznym od 19 wieku. Th century przez Kongregację Sióstr Dobrego Zbawiciela założony w pierwszej części XVIII -tego wieku .
Budynki podlegają rejestracji jako zabytki w 2010 roku. Kaplica jest zarejestrowana pod tym samym tytułem.
W 1720 roku Anne Le Roy założyła w Vaucelles, na prawym brzegu rzeki Orne , Association de Marie, wspólnotę nieklasztorną, mającą na celu wznowić dzieło wizytacji w Caen ; szybko otrzymuje przydomek Małego Klasztoru . Założona rue du Four, przenieśli się w 1732 r. Do budynków położonych przy rue d ' Auge . Ludwik XV rozpoznał w 1734 r. Tę wspólnotę religijną, która następnie przyjęła nazwę „Córek Dobrego Zbawiciela”, jednak dopiero w 1751 r . Parlament Rouen zarejestrował patent na listy króla. Odpowiadają za „rozpustne dziewczęta i kobiety”, które są aresztowane przez policję , a także za tak zwane skruszone protestanckie dziewczęta. Od 1736 roku zaczęli witać szalone kobiety. W 1775 roku siostry zbudowały kaplicę.
Kiedy Pierre-François Jamet został mianowany kapelanem kongregacji wListopad 1790zakład zajmują 23 zakonnice, 25 internowanych, 12 pań w pokoju i 16 obłąkanych. We wrześniu 1792 r. Gmina uległa rozproszeniu. Część z nich osiedliła się w domu w pobliżu Place Saint-Sauveur , a następnie od 1799 r. Rue Saint-Martin i poświęciła się wychowaniu kilku młodych dziewcząt. Pozostała część pozostaje na terenie gminy przy rue d ' Auge , skąd zostali ostatecznie wypędzeni w 1795 r . ; następnie wyjeżdżają z chorymi do Mondeville . Pierre-François Jamet jest łącznikiem między dwoma podmiotami tej podzielonej społeczności.
W Październik 1804Córki nabycia Bon Sauveur dawnego klasztoru z Kapucynów w Saint-Ouen . Z22 maja 1805, piętnaście pozostałych zakonnic spotyka się tam i wznawia działalność charytatywną . Muszą zająć się tylko dwoma lokatorami i dwunastoma obłąkanymi osobami.
Anne Le Roy (założycielka Córek Dobrego Zbawiciela w 1720 r. )
Abbé Pierre-François Jamet (uważany za drugiego założyciela Instytutu w 1805 r. )
Pod kierownictwem o. Jameta przytułek szybko wznowił swój rozwój i wszedł w prawdziwy proces terapeutyczny. Pierwotnie pomyślany jako proste miejsce odosobnienia dla zmarginalizowanych i niedostosowanych społecznie, Bon Sauveur stopniowo staje się przestrzenią opieki, w której szaleni mogą otrzymać prawdziwe leczenie. W 1816 r. We Wspólnocie Dobrego Zbawiciela powstała ważna szkoła dla głuchoniemych . W 1818 r. Hrabia de Montlivault , prefekt Calvados , zdecydował, że do Bon Sauveur trafią również obłąkani, wcześniej osadzeni w więzieniu Beaulieu . Z tej perspektywy Rada Generalna Calvados przyznaje siostrom dotacje na budowę nowych budynków. Przeniesienie czterdziestu pacjentów nastąpiło dopiero w 1820 roku .
Od tego czasu Bon Sauveur rozwinął się i stał się jednym z najważniejszych zakładów psychiatrycznych we Francji. W 1838 r. Został podniesiony do rangi resortu azylu. Według Jean-Étienne Esquirola „ten zakład wyróżnia się rozmiarem i dobrymi wynikami”. Mężczyźni i kobiety są wtedy ściśle rozdzieleni. Dwa budynki są zarezerwowane dla mężczyzn. Najważniejsze jest zarezerwowane dla obłąkanych zakwalifikowanych jako pokojowe; jest oddzielony zagrodą obsadzoną lipami, a łuki służą jako spacery. Drugi budynek przeznaczony jest dla „idiotów, obłąkanych osób z demencją i epileptykami”. Wreszcie sekcja z własnym ogrodem pozwala odizolować szaleńców, o których mówi się, że są wściekli. Kobiety są zakwaterowane w długim budynku (sto stóp) o trzech piętrach. Duży ogród przed tym skrzydłem i dziedzińce za nim są podzielone na cztery części, co umożliwia oddzielenie pacjentów w zależności od ich stanu. Galeria umożliwia również komunikację na parterze.
Z 251 pacjentów w 1829 roku placówka wzrosła do 1060 w 1876 roku . W tym dniu całkowita populacja Dobrego Zbawiciela osiągnęła 1720 osób, jeśli dodamy do chorych 260 zakonnic i nowicjuszy, 215 uczniów szkół dla głuchoniemych oraz internatu dla dziewcząt. Maksymalny poziom osiągnięto w 1899 r. Z 1439 pacjentami, co czyni Bon-Sauveur trzecim co do wielkości szpitalem psychiatrycznym we Francji. Córki Dobrego Zbawiciela założyły we Francji instytuty:
Mają również siedzibę w Irlandii , Walii , Hiszpanii , Włoszech i na Madagaskarze .
W 1918 roku szpital został poważnie dotknięty epidemią grypy hiszpańskiej .
W Lipiec 1942niemieckie siły okupacyjne ewakuowały szpital i miesiąc później utworzyły tam Kriegslazarett (szpital wojskowy).
Na mocy dekretu z dnia 11 lipca 1938miasto podzielone jest na sześć sektorów, w których organizowana jest akcja obrony biernej . Ośrodki recepcyjne są otwarte dla uchodźców w celu znalezienia schronienia i pożywienia oraz organizacji ruchów. Welcome Center n o 5 w Bon Sauveur jest częścią sektora n o 1. Z6 czerwca 1944300 osób schroniło się w Bon-Sauveur; dziesięć dni później jest 1250 uchodźców. Z powodu nakazu ewakuacji liczba ta spadła, zanim ponownie wzrosła po wyzwoleniu lewego brzegu miasta 9 lipca . Tydzień później ośrodek przyjęć został ponownie opróżniony i 15 października zamknięty na stałe .
Podczas bitwy pod Caen Bon-Sauveur opiekował się rannymi, którzy się gromadzili. W pawilonie Sacré-Cœur otwarty jest blok trzech sal operacyjnych. Zakład wraz z Abbaye aux Hommes tworzy wyspę sanitarną, chronioną przed bombardowaniami z powietrza . Jednak alianci, a potem Niemcy, wystrzelili w to miejsce ponad 200 pocisków ; Pawilony Sainte-Chantal, Notre-Dame des Anges, Niepokalanego Poczęcia i Sainte-Amédée zostały zniszczone. Odnotowano 50 zgonów, a także sto rannych.
Po wojnie lokal stopniowo wznowił działalność, mimo rekwirowania budynków, które zostały całkowicie opróżnione dopiero w 1956 r. Osiedle Bon-Sauveur podlegało dużym zmianom. Na południu część prerii należąca do gminy została przecięta najpierw przez aliantów w celu utworzenia obwodnicy (obecny bulwar Yves Guillou), a następnie przez gminę w 1956 r. W celu budowy liceum Malherbe . W latach pięćdziesiątych XX wieku pawilony Sainte-Marthe i Sainte-Marie, które stały się zbyt kruche, zostały zniszczone, a pozostałe odrestaurowano.
Szpital musi przestrzegać nowych dyrektyw Ministerstwa dotyczących opieki psychiatrycznej i dlatego musi zostać podzielony na „sektory”: Caen Est, Caen-Ouest, Caen-Sud, Lisieux, a także sektor dla niemowląt i nieletnich. Sektory Bayeux, Vire, opuściły łono Bon Sauveur, aby były zarządzane przez szpitale tych miast, podobnie jak Caen-Nord, którym zarządza CHU (i który doprowadzi do powstania Esquirol). Côte Fleurie i Caen Plaine powstały w latach 80.
Personel placówki stał się znacznie świecki (od 110 w 1950 do 900 na początku lat 70.), a główne ruchy społeczne przerwały działalność na początku lat 70. Nie czując się już zdolnym do zarządzania szpitalem, Kongregacja i Rada Generalna decydują o przejściu w placówkach publicznych w Maj 1974i 1 st styczeń 1.976, Bon Sauveur oficjalnie staje się Specjalistycznym Centrum Szpitala w Caen. Kilka budynków jest kupowanych od Kongregacji, inne są wynajmowane, inne zostaną przekazane do przeniesienia (instalacja Regionalnej Dyrekcji ds. Kultury , mieszkania itp.). Przed wyjazdem siostry przygotowały plan remontu: powstała kotłownia, kuchnie, budynek administracyjny Anne Leroy oraz 3 nowe pawilony (Bourneville, Vastel i Vicq d'Azyr). Sektor niemowląt i nieletnich przeniósł się do Boulon w 1979 roku. Koedukacja rozpoczęła się w 1978 roku.
Pod koniec 1983 r. Szpital radzi sobie źle, z długiem 56 milionów franków, źle przystosowanymi budynkami i niewystarczająco wykwalifikowaną kadrą. Nowy dyrektor przywróci porządek poprzez redystrybucję i renowację pomieszczeń, lepszą dystrybucję personelu, a także tworzenie stowarzyszeń na mocy prawa z 1901 r. Dla każdego sektora w celu rozwijania nowych działań. W tym czasie powstały również Szpitale Dzienne, ośrodki medyczno-psychologiczne (CMP) i dzienne ośrodki terapeutyczne (CATTP), które powstały w aglomeracji Caen, a także na oddziale Calvados.
Lata 2000 to rozległy plan renowacji. Rzeczywiście, znaczące inwestycje są zarejestrowane w planie psychiatrii i zdrowia psychicznego. Ponadto kongregacja Bon Sauveur, która nadal była właścicielem kilku budynków (administracja, laboratorium, apteka, pawilony St Jean-Baptiste, St Charles i St Lazare), zdecydowała się sprzedać je firmie Eiffage w celu budowy nowych mieszkań. W 2004 roku powstał pawilon Lucien Bonnafé (30 łóżek). W 2007 roku L'escale (30 łóżek) zostało odnowione, podobnie jak Vastel w 2010 roku (również 30 łóżek). Rok 2012 upłynął pod znakiem otwarcia Odysei (duży serwis z 81 miejscami noclegowymi). W 2008 r. Administracja, laboratorium i apteka przeniosły się do nowej siedziby, a ten krok oznaczał koniec „93 rue Caponière”, którego główne wejście znajduje się obecnie przy 15 ter rue Saint-Ouen. Aby wesprzeć sekularyzację instytucji, przemianowano nazwy starych budynków. Dawny pawilon Sainte-Thérèse jest teraz Patio, a pawilon Notre-Dame został przemianowany na Intermezzo. W 2012 r. CHS przekształciło się w EPSM Caen (publiczny zakład zdrowia psychicznego), uruchomiono stronę internetową, otwarto CAARUD i wyznaczono nowego dyrektora.
Główne wejście Bon Sauveur znajduje się w n O 93 ul Caponière. Jeden wchodzi do obudowy za pośrednictwem bramy wjazdowej z początku XVIII -go wieku. Nieco odsunięty od ulicy portal ten składa się ze ściany ze zwykłymi bossami otwieranymi drzwiami; ten ostatni jest obramowany czterema kolumnami zwieńczonymi jońskimi kapitelami , całość zwieńczona jest architrawem z klipsem , zwieńczonym gzymsem i attyką z dużym, nagim stołem.
Dawniej ta brama dawała dostęp do hotelu Faudoas znajdującego się przy rue Saint-Jean . Ta ostatnia została częściowo zniszczona w 1833 roku przez wydziałowego architekta Harou-Romaina w celu otwarcia nowej ulicy. Brama została następnie rozebrana i ponownie zmontowana w 1834 roku w obecnym miejscu. Teraz otwiera się na otwarty dziedziniec, za absydą kaplicy.
Rodzaj | Szpital |
---|---|
Budowa |
1869 - 1873 1956 |
Dziedzictwo | Zarejestrowany MH ( 2006 ) |
Stronie internetowej | www.epsm-caen.fr/Accueil.asp |
Adres |
13 bis, rue Saint-Ouen Caen France |
---|
Informacje kontaktowe | 49 ° 10 ′ 41 ″ N, 0 ° 22 ′ 36 ″ W. |
---|
W 1605 roku , gdy Kapucyni budują nową kaplicę na miejscu pierwszego domu modlitwy zbudowany w końcu XVI -tego wieku i popadł w ruinę. Uznana za zbyt małą, ta nowa kaplica została przekształcona w infirmerię, a budowę nowego kościoła rozpoczęto w 1634 roku . Prace zakończono w 1635 roku, a kościół poświęcono w 1636 roku . Używa nazwy starej kaplicy pod wezwaniem św. Michała i św. Jakuba Większego . Budynek przybrał formę krzyża łacińskiego z widocznym transeptem i chórem w sali obrad .
Następnie aranżacja wnętrza została zmodyfikowana na potrzeby Kongregacji Córek Dobrego Zbawiciela. W latach 1869 i 1873 , Charles Auvray zbudowany prostopadle do dawnego kościoła Saint-Michel-et-Saint-Jacques-le-MAJEUR, wielki budynek w stylu neogotycki zwieńczony wieżą w ramie pokrytej łupków i krawędziach dwóch galeriach .
W 1956 roku , Louis Reme przebudował kaplicę Zniszczona od fundamentów starego kościoła z XVII th wieku zachowując budynki XIX th century . Dekoracja całości jest bardzo prosta. Nawiązując do klasycznej tradycji, sufit zdobią proste pudełka. Ściany przeprute wysokimi oknami zamykanymi taflami szkła. Trévedy projektuje pudełka, a Gabriel Loire tworzy witraże, które mają przywoływać tajemnice wiary . W absydzie witraże w podłużnych zatokach w szybkim tempie zmieniają się na przemian w ciepłych i zimnych kolorach. Artysta chciał w ten sposób wyrazić tajemnice Narodzenia , Odkupienia , Eucharystii i Zmartwychwstania . W tym czasie, dawny klasztor z mnichów , który pozostał na północ od kościoła jest przebudowywany.
Budynek jest opuszczony od 1999 roku . Cała kaplica, a także fasady i odpowiedni dach budynku Honorowej położony na północ od dziedzińca honorowego, zostały wymienione jako zabytki Ponieważ26 września 2006.
Tam ma się osiedlić Narodowe Centrum Choreograficzne Caen Basse-Normandie .
Fasada kaplicy XIX th wieku
Chevet z XX -tego wieku
Rodzaj | Szpital |
---|---|
Budowa | XIX th century |
Dziedzictwo | Zarejestrowany MH ( 2010 ) |
Stronie internetowej | www.epsm-caen.fr/Accueil.asp |
Adres |
13 bis, rue Saint-Ouen Caen , Calvados France |
---|
Informacje kontaktowe | 49 ° 10 ′ 41 ″ N, 0 ° 22 ′ 36 ″ W. |
---|
Budynki starej części azylu mężczyźni zbudowany w XIX -tego wieku są przedmiotem rejestracji jako zabytek od21 stycznia 2010.
Są chronione:
Budynki te powstawały w kilku etapach między 1818 r., Kiedy prefekt zdecydował o przeniesieniu obłąkanych ludzi z więzienia Beaulieu, a 1875 r. Dzielnica Saint-Joseph została zbudowana w 1818 r. Składa się z budynku głównego i dwóch skrzydeł w zamian. , całość tworząca U. W latach 1840-1842 skrzydło wschodnie zostało powiększone o kaplicę, w której obecnie mieści się sala posiedzeń Dyrekcji ds. Kultury. W tym samym czasie siostry nabyły również domy w pobliżu kościoła Saint-Ouen. Całość została przebudowana, aby utworzyć dzielnicę Saint-Vincent wzdłuż rue Saint-Ouen i prostopadle do ulicy, dzielnicę Saint-Jean-Baptiste dla starszych pacjentów. Dawną dzielnicę Saint-Joseph zajmuje regionalna dyrekcja ds. Kultury. Budynki socjalne powstały w starej dzielnicy Saint-Charles.