George Brummell

George Brummell Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Beau Brummell, spalanie XIX th  wieku. Kluczowe dane
Imię urodzenia George Bryan Brummell
Znany jako „Beau Brummell”
Narodziny 7 czerwca 1778
Londyn , Wielka Brytania 
Śmierć 30 marca 1840 r
Caen , Królestwo Francji 
Narodowość brytyjski

George Bryan Brummell , znany jako „  Beau Brummell  ”, urodzony w dniu7 czerwca 1778w Londynie i zmarł dnia30 marca 1840 rw Caen jest pionierem brytyjskiego dandyzmu podczas angielskiej regencji .

Biografia

Syn W. Brummell, prosty Esquire prywatnym sekretarzem Lorda Północy , z non-arystokratycznej tle, Brummell jest uważany za wynalazcę współczesnego człowieka kostium , na które ustalono męską skłonność do noszenia ciemnych kolorowe garnitury. Z dyskretnym stylu, ale wyrafinowane i pięknie skrojone długie spodnie, ozdobione misternie wiązanymi krawatami . Konwencja ta określiła obecne zastosowanie na całym świecie w życiu biznesowym i społecznym. Brummell, który twierdził, że potrzebuje pięciu godzin na ubieranie się, polecił m.in. szampańską piankę do nabłyszczania butów , bez wątpienia po to, by rozbawić nazbyt łatwowiernych słuchaczy. Jego styl ubierania się i zachowania stał się znany jako dandyzm. Arbiter mody , znany z dobrych manier, szlachetnej postawy i eleganckiego chodu, ale także z bardzo szyderczego ducha, zniszczył niejedną reputację sarkazmem rzuconym z góry krawata.

Opisywany jako obdarzony jasną karnacją i długim nosem, złamanym kopnięciem konia, wkrótce po wstąpieniu do dziesiątego pułku Dragonów , odziedziczył, gdy osiągnął pełnoletność w 1799 roku, jego ojciec zmarł pięć lat wcześniej, majątek w wysokości ponad trzydziestu tysięcy funtów, który pochłonie w większości na ubrania, hazard i rujnujący sposób życia. Po studiach w Eton i Oriel College , wstąpił do 10 th z husarii , w którym to czasie został zauważony przez księcia Walii , przez których wpływ został awansowany na kapitana w 1796 roku . Także dandys, ten otyły książę, daremny, egocentryczny, kapryśny, rozrzutny, narcyz i zawzięty kobieciarz nie wahał się pojawić w różowym atłasowym płaszczu z perłami i nakryciu głowy ozdobionym mnóstwem cekinów . Brummell próbował zdyscyplinować książęcy entuzjazm i obaj zostali bliskimi przyjaciółmi. W zamian przyszły regent przedstawił go całemu najlepszemu towarzystwu w Londynie, znosząc całą jego bezczelność, posuwając się nawet do oklasków.

W sprawie transferu pułkiem z Londynu do Manchesteru , Brummell wolał zrezygnować i po osiedleniu się w domu w Mayfair , Chesterfield Ulica , unikał, przez jakiś czas, wszystko ekstrawagancji, jak hazard. Na przykład miał konie, ale nie miał trenera. Członek kręgu księcia Jerzego „Beau Brummell” zachwyca dyskretną elegancją, delikatnymi komentarzami. Słynna stała się skrupulatna dbałość o codzienną higienę ciała i zębów, a także o golenie. Nigdy nie wychodził z domu bez nieskazitelnie umytego i ogolonego, upudrowanego, wyperfumowanego, noszącego mnóstwo świeżo upranego i doskonale wykrochmalonego płótna, ubranego w idealnie wyczesany płaszcz, skrojony, jednolicie ciemnoniebieski kolor i ozdobiony umiejętnie zawiązanym krawatem. Zanim Pitt nałożył w 1795 r. podatek od pudru do włosów, który miał pomóc w dotowaniu wojny z Francją, Brummell zrezygnował już z noszenia peruki, aby strzyc włosy „à la Brutus”, jak Rzymianie. Ponadto, jest to dla niego, że musimy o wzniecanie przejście od Slinky majtki z XVIII th  wieku z charakterystycznym ciemnym kolorze spodni męskich nowoczesnych nawyków opatrunku. Już w połowie lat 90. XVIII wieku „Beau Brummell” był pierwszą wersją „  ludu  ”, człowieka znanego w zasadzie tylko z samego faktu bycia znanym, który jako minister mody i smaku narzucał swoje dyktaty szlachetność, potężne i piękne kobiety.

Początki brytyjskiego dandyzmu

Pod wpływem zamożnych przyjaciół „Beau Brummel” zaczął wydawać i stawiać zakłady tak, jakby jego fortuna zrównała się z ich fortuną, co nie stanowiło problemu, dopóki miał jeszcze kredyt. Był uważany, obok Lorda Alvanleya, Henry'ego Mildmay'a i Henry'ego Pierrepoint'a, za jednego z liderów kręgu Watiera, przez Byrona nazywany „klubem dandysów” . Cała czwórka była również obecna na balu kostiumowymLipiec 1813, w którym książę regent pozdrowił Alvanleya i Pierrepointa, ale zlekceważył Brummella i de Mildmay'a, po prostu wpatrując się w nich bez rozmawiania z nimi, co było okazją do słynnego powiedzenia Brummella do Alvanleya: „Alvanley, jak nazywasz swojego pulchnego przyjaciela? Ta uwaga była ostatnią nutą przewidywalnego przełomu, który rozpoczął się w 1811 roku, kiedy książę, teraz regent, zaczął porzucać wszystkich swoich starych przyjaciół wigów . Zazwyczaj utrata królewskiej łaski przez faworyta była równoznaczna z upadkiem, ale udana kariera Brummella zależała w równym stopniu od aprobaty i przyjaźni innych władców świata mody, co zrodziło anomalię ulubieńca rozkwitającego bez protektora. , kontynuując przez piętnaście lat bycie projektantem mody zabieganym przez duże sektory społeczeństwa, które panowało jako niekwestionowany mistrz dobrego smaku na londyńskiej scenie.

Fortuna Brummella, zapalonego gracza, nie była w stanie utrzymać zamieszania w jego życiu, a dług, który nagromadził, zamienił się w spiralę, która wymyka się spod kontroli. Sposoby, którymi próbował ją odzyskać były gorsze od zła i doprowadziły jedynie do kopania przepaści nieco głębiej, do tego stopnia, że ​​w wieku trzydziestu ośmiu lat znał los typowy dla dandysów: bankructwo . Jego fortuna przepadła, Brummell nigdy nie opuszczał swojego domu z wyjątkiem nocy, aby uciec przed tłumem szewców, jubilerów, krawców, rymarzy, handlarzy winem, którzy go otaczali.

16 maja 1816 r., podziurawiony długiem, opuścił Londyn, by dotrzeć do Dover, skąd wziął łódź do Calais , aby uciec z więzienia za długi po żądaniu pełnej spłaty tysięcy funtów, które był winien swoim wierzycielom, którzy go nękali. Zazwyczaj Brummell zawsze spłacał natychmiast, jako „dług honorowy”, swoje długi hazardowe, z jedynym wyjątkiem ostatniego zakładu zapisanego na jego korzyść w rejestrze White'a.Marzec 1815, gdzie dług został oznaczony jako „niespłacony, na dzień 20 stycznia 1816 r ”. Nie mając już możliwości uciekania się do prania, zaczął nosić czarne krawaty, co było zjawiskiem bezprecedensowym jak na tamte czasy.

Wygnany do Francji, gdzie miał spędzić resztę życia, George Brummell przeżył tragiczny koniec swojego życia. Osiedlony w Caen w 1830 roku, zajmował tam, dzięki wpływom swoich przyjaciół Lorda Alvanleya i markiza Worcester , stanowisko konsula Anglii, które utracił pod koniec panowania Wilhelma IV w 1837 roku . Nie mogąc żyć inaczej niż jak książę, przestał się ubierać, myć i golić. Kiedy zniknął jego mały pensjonat, który pozwalał mu wynająć pokój w pensjonacie, był zrujnowany. W nocy, w kącie swojego pensjonatu, w okresie swojej świetności organizował udawane wielkie kolacje. W 1838, cierpiący na demencję z powodu kiły , został internowany w Bon Sauveur, gdzie miał umrzeć dwa lata później, na krótko przed ukończeniem sześćdziesięciu dwóch lat, po dwóch apopleksjach pochodzenia syfilitycznego. Następnie został pochowany na cmentarzu protestanckim w Caen , obecnie mieszczącym się na kampusie 1 Uniwersytetu w Caen .

Potomkowie

Kilku pisarzy próbowało zrozumieć, jak mężczyzna, który nie był ani bogaty, ani szczególnie przystojny, ani szlachetnie urodzony, mógł być podziwiany przez całe londyńskie towarzystwo.

Już w 1830 roku w gazecie La Mode , Honoré de Balzac, który napisał serię artykułów stanowić Traktat o Elegancki życia , opowiedziana fikcyjne spotkanie z George Brummell.

Zainspirował w Barbey d'Aurevilly swój filozoficzny esej Du dandysme et de George Brummell, w którym napisał w 1845 roku, że jego wielkość „nie opierała się na niczym”, a przed nim wiele postaci z modnych angielskich powieści, najbardziej znane to: bohater popularnej książki Bulwer-Lytton , Pelham czy przygody dżentelmena . Jego wybitną osobowość odnajdujemy w sztuce amerykańskiego Clyde'a Fitcha Beau Brummela wystawionej w 1890 roku oraz w operetce Brummell nie mniej dandysowego kompozytora Reynaldo Hahna , której premiera odbyła się w 1890 roku .17 stycznia 1931w Folies Wagram .

W 1930 roku dom towarowy Printemps nazwał swoją męską markę „Brummell” w hołdzie słynnemu dandysowi.

W 1954 Stewart Granger grał dandysa w Le Beau Brummell obok Petera Ustinova (w roli George'a, księcia Walii) i Elizabeth Taylor . Film, wyreżyserowany przez Curtisa Bernhardta, przedstawia fabularyzowaną wersję życia Brummella, dając mu, poza jego krawieckim wpływem na wyższe sfery, rolę politycznego mentora księcia.

W 2002 roku w Londynie przy Jermyn Street wzniesiono pomnik Ireny Sedleckiej  (w) na jego cześć .

Teatr

Filmografia

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Jules Barbey d'Aurevilly, Du Dandysme i George Brummell , 1845
  2. Frédéric Schiffter , „Dandys czyli pewność lekkości” , w Du dandysme et de George Brummell ,1997, s.  12
  3. Balzac 2012 , s.  52-64.
  4. Maxime Rovere , „Wstęp” , w Traktacie o eleganckim życiu ,2012, s.  11.
  5. Multimedialna encyklopedia musicali .
  6. Marka Brummell, od 1930 r. - Oficjalna strona internetowa Brummell (dostęp 14 kwietnia 2014 r.).
  7. Brummel w Caen - Oficjalna strona Bernarda Da Costa

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne