Popraw to lub przedyskutuj rzeczy do sprawdzenia . Jeśli właśnie umieściłeś baner, wskaż punkty do sprawdzenia tutaj .
Ten artykuł nie respektuje neutralności punktu widzenia (listopad 2015).Rozważ dokładnie jego treść i/lub omów go . Możliwe jest określenie odcinków nieneutralnych za pomocą {{odcinek nieneutralny}} oraz podkreślenie fragmentów problematycznych za pomocą {{przejście nieneutralne}} .
Współczesna łacinaRodzaj | Język |
---|
Wyrażenie Współczesna łacina , dawniej nazywane Współczesną łaciną lub Żywą łaciną , odnosi się do współczesnego użycia łaciny . Okres współczesnej łaciny następuje po okresie neolatin , wyrażenie neolatin nie oznacza języka, ale okres w historii języka łacińskiego, przy czym łacina epoki neolatin jest normatywnym językiem klasycznym.
Obowiązkowy do matury z listów egzamin z kompozycji łacińskiej został zniesiony we Francji w 1881 r. ( Lois Jules Ferry ).
Niektóre książki są nadal drukowane w języku łacińskim na koniec XIX -go wieku w wielu dziedzinach, a zwłaszcza nauki, ze względu na powszechność. Łacińskie wciąż trzymając XIX th century i XX th century jako języka literackiego i daje obfitą produkcję w całej Europie. W przypadku niektórych francuskojęzycznych autorów, takich jak (Victor Hugo, Baudelaire, Rimbaud, itp.) był używany do tworzenia mniejszościowej i pomocniczej części ich pracy.
Pod koniec XIX -go wieku, różne periodyki naukowe lub literackie nadal są publikowane w języku łacińskim, w dzienniku Vox Urbis de Litteris i premie artibus commentarius , publikowane dwa razy w miesiącu przez architekta i inżyniera Aristide Leonori między 1898 a 1913 r.
Obok bezwarunkowych zwolenników utrzymania używania łaciny nie możemy przeoczyć istnienia nurtu kulturowego przeciwnego jej utrzymaniu.
We Francji w 1933 r. Régis Messac skrytykował nauczanie łaciny w swojej słynnej broszurze Down with Latin! . Niedawno Françoise Waquet w swojej książce Łacina czyli imperium znaku (1998) krytycznie analizuje miejsce łaciny w edukacji.
Na początku XX th century, poza Łacińskiej świata literackiego, język ten pozostał stosowane w ściśle określonych dziedzinach technicznych (takich jak botanika), ale gdzie jest ona ograniczona do nomenklatury. W innych dziedzinach (anatomia, prawo), gdzie łacina była historycznie bardzo szeroko stosowana, przetrwała w wyrażeniach technicznych i terminologii.
W XIX -tego wieku, łacina była czasem stosowane w celu pokrycia pewne fragmenty z książek na ich czytaniu przez dzieci, osoby z niższych klas lub kobiet. Takie fragmenty pojawiają się w angielskich tłumaczeniach tekstów z innych języków, a także w pracach nad folklorem, antropologii, psychologii, na przykład w angielskim tłumaczeniu Psychopathia Sexualis przez Richard von Krafft-Ebing (1886).
Tuż po II wojnie światowej współczesny ruch łaciński odzyskał siły w kontekście budownictwa europejskiego .
Pomysł „żywej łaciny” został ponownie zapoczątkowany w 1952 roku przez francuskiego normalien i inżyniera Jeana Capelle , byłego rektora Uniwersytetu w Nancy, który opublikował w Biuletynie de l'Éducation Nationale du23 października 1952, artykuł zatytułowany Le latin ou Babel, w którym proponuje powrót do łaciny. W obliczu sukcesu swojego artykułu, Jean Capelle łączywrzesień 1956pierwszy Międzynarodowy Kongres Żywej Łaciny w Awinionie , na którym spotyka się blisko dwustu uczestników z dwudziestu dwóch narodów. W czasie, gdy język angielski zaczyna coraz bardziej narzucać się światu, ta inicjatywa, która wydaje się anachroniczna i wydaje się iść pod prąd, z braku zachęty we Francji szybko wyczerpuje się .
Periodycznych nadal być publikowane w języku łacińskim w XX -tego wieku. We Francji, po kongresie w Awinionie, awinioński wydawca Édouard Théodore-Aubanel opublikował recenzję Vita Latina . W Niemczech czasopismo Vox Latina jest wydawane przez Cælestis Eichenseer z Uniwersytetu w Saarbrücken od 1965 roku. W Belgii Melissa jest publikowana w Brukseli od 1984 roku przez Gaiusa (Guy) Licoppe , radiologa. W 2009 roku Generation Europe Foundation opublikowała na Diarium Europa , europejskie gazety klasy w całości napisany w języku łacińskim i dystrybuowane w całej Europie.
Promowanie współczesnego użycia łaciny zapewniają towarzystwa naukowe i szkoły.
W 1995 roku w Brabancji Walońskiej (Belgia) powstała międzynarodowa szkoła „ Schola Nova ”, która używa łaciny jako europejskiego języka komunikacji. We Włoszech Academia Latinitati Fovendae zorganizowała w Rzymie w 1966 roku międzynarodowy kongres, w którym wzięło udział blisko pięciuset uczestników. Następnie odbyły się inne kongresy: w Finlandii, Hiszpanii itd. Ponadto w Finlandii ogólnokrajowe radio nadaje program w języku łacińskim Nuntii Latini . Odlipiec 2015Audycje łacińskie produkowane przez Radio FREI w Erfurcie można usłyszeć co tydzień pod nazwą Erfordia Latina .
Również we Włoszech Accademia Vivarium Novum, założona i kierowana najpierw w Neapolu, a następnie w Rzymie przez Luigiego Miraglia, przyjmuje młodych ludzi z całego świata na roczne i dłuższe pobyty. Ci młodzi ludzie mówią tylko po łacinie i starożytnej grece . Ponadto Akademia ta zorganizowała już nie tylko we Włoszech, ale także na Węgrzech międzynarodowe kongresy kilkuset uczestników, których wielu prelegentów mówi tylko po łacinie.
We Francji Cercle latin de Paris (la) ( Circulus Lutensis ) promuje używanie łaciny. W Stanach Zjednoczonych Terence Tunberg , profesor klasyki na Uniwersytecie Kentucky w Lexington , odgrywa dużą rolę w promocji łaciny.
Wymowa współczesnej łaciny następuje rekonstrukcja przeprowadzona przez specjalistów takich jak Edgar H. Sturtevant ( wymowa greki i łaciny , Chicago Ares Publishers Inc. 1940) i W. Allen (Sidney Vox Latina, przewodnik wymowy klasycznej łacinie , Cambridge University Press 1965), którego twórczość inspirowana jest pracą podjętą przez Erazma z De recta Latini Græcique sermonis pronuntiatione dialogus i Alcuin z De orthographia .
Od renesansu tradycja poezji łacińskiej nigdy nie wymarła i do dziś istnieje nieprzerwana sukcesja poetów łacińskich. Wciąż istnieje cała współczesna literatura łacińska, w tym poeci tacy jak Arrius Nurus , Geneviève Immè , Alaenus Divutius , Anna Elissa Radke , Ianus Novak , Thomas Pekkanen , Arituneus Mizuno czy Michael Pratensis Oirschotanus .
Do dziś zdarza się, że klasyczne wiersze francuskie są tłumaczone na łacinę. Na przykład niedawno ukazały się współczesne przekłady wierszy łacińskich wierszy Nervala i Apollinaire'a .
Jak pisze Józef IJsewijn : „Francja, od Ausone do Santeul czy do kardynała de Polignac , była jednym z najbardziej żyznych krajów łacińskich pisarzy i poetów, tak że panowała tam w świecie kulturalnym. Prawdziwa łacińsko-francuska dyglosja aż do stosunkowo niedawna razy ”.
Od XIX th century, ponad 200 nowoczesnych prace zostały przetłumaczone na łacinę. Należą do nich książki i komiksy dla dzieci. Oto lista przedstawiająca kilka godnych uwagi przykładów:
Bardziej kompletna lista współczesnych przekładów łacińskich jest dostępny w Vicipaedia (łacińska wersja Wikipedii).
Cytowane w tekście czasopisma i organizacje: