Eriogaster kataks
Eriogaster kataks Kataks Eriogaster : gąsienicaKrólować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Stawonogi |
Klasa | Owady |
Zamówienie | Lepidoptera |
Świetna rodzina | Lasiocampoidea |
Rodzina | Lasiocampidae |
Podrodzina | Lasiocampinae |
Uprzejmy | Eriogaster |
DD : Niewystarczające dane
Barczatka kataks Bombyx Evérie lub maszyna podnoszenie tarniny , jest to gatunek o Lepidoptera (motyle) nocy rodzin z barczatkowate .
Ten motyl jest jednym z gatunków, których dorosłe osobniki nie żywią się. Samice muszą szybko znaleźć partnera seksualnego, partnera i złożyć jaja. Może to czyni je bardziej podatnymi na zanieczyszczenie insektycydami na obszarach wiejskich i fragmentację lasów .
Jest to gatunek związany z bardzo powszechnymi esencjami roślinnymi, ale z powodów, które są słabo poznane, podobnie jak wiele innych motyli lub więcej, wydaje się, że gwałtownie spada lub zniknął z dużej części swojego naturalnego zasięgu lub potencjalnego rozmieszczenia. Ten motyl jest zatem chroniony ; pojawia się w załączniku II do dyrektywy siedliskowej . Znajduje się na Czerwonej Liście owadów we Francji kontynentalnej (1994), ze statusem do sprecyzowania (badania w latach 2012-2013 przeprowadzone przez POIiŚ).
Oak woolly ( Eriogaster rimicola ) przypomina to, ale odznacza się środkowego skrzydeł, które jest żółtawy, mniej widoczne, a przez bardziej ściśle dąb siedliska.
Dorosłe osobniki nie żerują i dlatego żyją krótko (obserwuje się je tylko od września do października).
Tarło spędza zimę w rurkowatym rękawie pokrytym włosami.
Gąsienice wyrastają na początku wiosny (np. pierwsza połowa kwietnia w rejonie Genewy w Szwajcarii).
We wczesnych stadiach gąsienice tworzą społeczeństwo kolonialne, które pozwala im zoptymalizować metabolizm poprzez lepszą regulację temperatury. Tkają gniazdo zbiorowiska z białego jedwabiu, które termoregulują (u blisko spokrewnionego gatunku E. lanestris wykazano , że gąsienice potrafią utrzymać temperaturę ciała od 30 do 35 °C niezależnie od temperatury otoczenia, jeśli jest mało słońca), przez bezpośrednią ekspozycję na słońce (w cieniu, jeśli jest za gorąco) lub przez częste zmiany położenia gąsienicy). Zajmują ją podczas pierwszych 3 z 5 etapów swojego rozwoju. W małych grupach opuszczają gniazdo w poszukiwaniu pożywienia (pąki kwiatów lub liści).
Podczas 3 rd lub raczej 4 -tego stadium, porzucają gniazdo i stać się samotny. Zbliżają się do ziemi, aby przepoczwarzać .
Poczwarka i nowo powstały motyl żyją w letniej diapauzie i są wtedy podatne na wysuszenie . Chronią się przed nim w delikatnym, ale twardym i nieprzepuszczalnym kokonie, wentylowanym przez jeden lub dwa pory umożliwiające wymianę powietrza i wody.
Jaja są spłaszczone, szarobrązowe. Układa się je w grupach częściej na widelcu, na wysokość i raczej w sercu krzaka tarniny, w okrągłym rękawie z włosów pochodzących z kępki brzusznej samicy (włosy być może kłujące lub alergeny).
Gąsienica wyłania się z jaja na wiosnę, gdy liście tarniny zaczynają się rozwijać (przerwanie pąków). Rosną od kwietnia do lipca. Ciało gąsienicy jest czarne, pokryte krótkimi żółtobrązowymi włoskami i długim szarobrązowym włosiem. Jeśli lato jest chłodne, poczwarka może przejść w stan uśpienia, a motyl wynurzy się w następnym roku. Jeśli gąsienice są liczne, mogą defoliować całość lub część drzewa, na którym żyją. W tej fazie są polifagiczne . W Niemczech Bolz obserwował je również na wierzbach, osikach i dębach bezszypułkowych, a inni autorzy zgłaszali je również, rzadziej, na olchach, berberysach, brzozach, topolach, gruszach, wiązach.
Grzbietowo niebiesko-czarne plamki grzbietowe i boczne (przerywane na niebiesko i żółte smugi) ozdabiają ciało.
Granice między segmentami są czarne.
Poczwarka formy w postaci żółtawego kokonu i dorosłych wyłania się z nim od września. Obserwowany jest do października.
Nie mylić z gąsienicą Eriogaster lanestris , która może żywić się tymi samymi roślinami żywicielskimi (ten ostatni gatunek ma granice między segmentami, które mają raczej żółtawą niż czarną obwódkę, a gąsienice E. catax znoszą, gdy tylko wyklują owłosienie czerwonawo-białawe, którego nie ma u ich kuzynów Eriogaster lanestris (Linnaeus, 1785). Od drugiego stadium E. catax wyróżniają się kępkami jasnoczerwonych włosów na odcinku piersiowym II i III, nieobecnym u innych gatunków z rodzaju) .
Na 75 gniazd obserwowanych w Szwajcarii gniazdo miało zawsze stałą pozycję w stosunku do wysokości krzewu ( "tuż poniżej 2/3 wysokości, w obu gatunkach krzewów (0,61 dla Crataegus , 0,64 dla Prunus )"
Przyczyny załamania się populacji nie są jasno zrozumiane (IUCN przeszła ze stanu zagrożonego w 1990 r. do brakującego danych w 1996 r. Przyczyny regresji są prawdopodobnie wieloczynnikowe, w tym „dobrze ustrukturyzowane krawędzie, wdzieranie się, porzucanie zagajników i zarośli pod lasem, rozprzestrzenianie Dimilin walczyć z rozbieżne Bombyx Lymantria dispar (Linnaeus, 1758), przy czym drenaż z mokradeł i zniszczenie zabezpieczenia” .
Na przykład, gatunek został nagrany w Szwajcarii jako znaczący spadek w pierwszej połowie XX th wieku, kiedy to było wcześniej powszechne w znacznej części kraju. Od 1951 do 1993 roku był uważany za gatunek wymarły ze Szwajcarii, aż do jego ponownego odkrycia w 1994 roku , zarówno w kantonie Genewa (1 gąsienica znaleziona Chancy przez A. Lüthi), jak iw Ticino (3 samice). Jeśli dorosły jest trudne do zaobserwowania, gąsienice i ich gniazda są bardzo łatwo dostrzeżone, że jest mało prawdopodobne, że obecność gatunków niezauważone, zwłaszcza, że nie był XIX th century.
W rejonie Genewy, oprócz inwentaryzacji roślin żywicielskich, przeprowadzono badanie położenia gniazd, z monitoringiem stacji zajmowanych od 2006 roku. „Byliśmy bardzo zaskoczeni, gdy odnotowaliśmy gwałtowny spadek liczebności w tym okresie. już pierwszy rok kontroli. Od tego czasu sytuacja nie uległa poprawie: nie można było znaleźć więcej gniazd ani w 2007, ani w 2008 roku ” wyjaśnia G Carron.
Występuje silna agregacja lęgowisk. Nie można tego wytłumaczyć brakiem sprzyjających środowisk w otoczeniu. Sugeruje to, że gatunek, a przynajmniej samica, nie jest zbyt ruchliwy. Jeśli ta hipoteza jest słuszna, ekologiczna fragmentacja środowisk zwiększa zagrożenie zaniku. Ponadto feromony emitowane przez samicę mogą wabić kilka samców w określonym obwodzie, ale te feromony mogą być degradowane przez słoneczne promienie UV w ciągu dnia i ogólnie przez zbyt suche powietrze. Jeśli to założenie jest słuszne, odwadnianie i osuszanie środowiska jest również dodatkowym zagrożeniem dla gatunku, ponieważ samica, która umiera szybko, musi złożyć jaja zaraz po wykluciu.
Inna hipoteza, która nie została jeszcze potwierdzona, jest taka, że gatunek może przejść fenologiczną zmianę między wylęganiem się gąsienic a pękaniem pąków. Lokalnie zanieczyszczenie światłem , które jest ekologiczną pułapką dla wielu gatunków ciem, może również pogorszyć sytuację gatunku lub spowodować wyginięcie subpopulacji.
Eriogaster catax znajduje się na liście owadów ściśle chronionych w Załączniku 2 Konwencji Berneńskiej .