Nowa krytyka | |
Zdyscyplinowany |
Polityka Marksizm Kultura |
---|---|
Język | Francuski |
Dyrektor publikacji |
Guy Besse (1959-1966) Francis Cohen (1967-1980) |
Redaktor naczelny | Jean Kanapa (1948-1958) |
Opublikowanie | |
Wydawnictwo | Francuska Partia Komunistyczna ( Francja ) |
Okres publikacji | 1948-1980 |
Częstotliwość | miesięczny |
La Nouvelle Critique to recenzja stworzona w 1948 roku przez Francuską Partię Komunistyczną . Współpracownik filozofii Jean Kanapa był redaktorem naczelnym do 1959 roku . Reżysowany od 1967 roku przez dziennikarza Francisa Cohena , przestał ukazywać się w lutym 1980 roku .
Został stworzony, aby propagować w kręgach intelektualnych to, co francuska partia komunistyczna przedstawia jako analizy marksistowskie rozwijane we wszystkich dziedzinach, co jest widoczne w podtytule „journal du marxisme militant”.
Od początku lat 60. stał się jednym z miejsc debat, które otworzyły się wśród komunistycznych intelektualistów i „ współpodróżników ” . Ta otwartość - która wzrosła w latach siedemdziesiątych XX wieku - i problemy finansowe doprowadziły do zniknięcia czasopisma w 1980 roku .
Pierwszy numer pojawia się w Grudzień 1948. Jego format jest nietypowy: 18 cm wysokości, 13,5 cm szerokości. Czytamy, że „prawdziwy marksizm uważa się za marksizmu tylko wtedy, gdy wydaje mu się, że zasługuje na ekscytujący epitet stalinowski” i zaproszenia do „medytacji” Żdanowa , w następstwie pochwały podpisanej przez Aragona na początku września. Malarz André Fougeron pisze tam „Malarz w swojej niszy” , gdzie w dwa i pół miesiąca po uderzeniu w mikrokosmos kroniki prasy artystycznej rzuca na malarzy abstrakcyjnych otwarcie salonu jesiennego 24 września 1948 roku.
Ilustracje są zasadniczo zarezerwowane dla okładki przedniej. Wśród wyjątków była liczba, która pojawiła się w chwili śmierci Stalina : New Criticism opublikował następnie na pierwszej stronie zdjęcie „małego ojca narodów”, opatrzone odpowiednim podpisem cytatem Maurice'a Thoreza . Podmiot zdwaja tę surowość formy. „Dziennik wojującego marksizmu” zawiera artykuły, które są trudne do odczytania, ale skierowane są do kategorii czytelników, którym nic się nie kręci. Jednak ogłasza swoje ambicje, biorąc cytat z Karola Marksa :
Redakcja czasopisma składała się pierwotnie z ośmiu osób, w tym redaktora naczelnego Jeana Kanapy : Victora Joannèsa , byłego pracownika handlowego (prawdopodobnie najmniej wykształconego, ale jako jedynego należy do Komitetu Centralnego Partii Komunistycznej). ), Annie Besse , Pierre Daix , Jean-Toussaint Desanti , Jean Fréville , Victor Leduc , Henri Lefebvre .
Od 1948 do Grudzień 1955, czyli siedem lat zimnej wojny, która zamraża pozycje na Wschodzie i na Zachodzie, pozostaje obecny pierwotny rdzeń Rady Redakcyjnej, do której dołącza czterech innych członków: Régis Bergeron , Francis Cohen , Jeanne Lévy, Boris Taslitzky . Tymczasem format magazynu, surowy, nabiera wysokości i staje się bardziej klasyczny - 21,5 x 13,5 cm . „Prawdziwa nauka jest w obozie klasy robotniczej, rewolucji, Związku Radzieckiego, Stalina” , czytamy w artykule M. Darciela [H. Provisor], Jean-T. Desanti i G. Vassails: „Bourgeoise science et science prolétarienne ” , La Nouvelle Critique , lipiec-Sierpień 1949, strony 32-51. Wśród innych numerów opublikowanych w tym okresie wyróżnia się objętość (378 stron) i znaczenie, jakie dostarcza na temat ówczesnej ideologii komunistycznej. Opublikowano w kwietniuMaj 1953, pod poczwórnym tytułem napisanym przez Marksa - Engelsa - Lenina - Stalina , przekazuje „dokumenty z narodowych dni studiów komunistycznych intelektualistów”, które odbyły się w Ivry-sur-Seine 29 i30 marca 1953.
Pod koniec lata 1955 r. Komitet redakcyjny, o którym Annie Kriegel świadczy, że „w przeciwieństwie do wielu innych publikacji La Nouvelle Critique funkcjonował regularnie” , przeniósł się z lewego brzegu, gdzie został zainstalowany od debiutu magazynu (nr 64 w boulevard Augusta Blanquiego, 13 th arrondissement) na prawym brzegu, w nr 95-97, boulevard Sewastopolu. Ten ruch geograficzny trwa nadalStyczeń 1956przez ruch mężczyzn.
Rok 1956 rozpoczął się dla La Nouvelle Critique wraz z otwarciem jej redakcji. Dwóch jej członków odeszło w styczniu (czyli przed ujawnieniem Raportu Chruszczowa : Victor Joannès i Régis Bergeron . Ośmiu nowych członków dołączyło: dwóch lekarzy, Émile Baulieu i Jeanne Lévy, dwóch Germanistów, André Gisselbrecht i Émile Bottigelli , historyk Jean Suret-Canale , specjalista sztuki, Pierre Gaudibert , filozof, Lucien Sebag . Ósmy to przywódca polityczny, Victor Michaut, były członek Biura Politycznego Partii. Faktem, wyprzedzając wielu swoich towarzyszy o kilka miesięcy, były szef Związku Studentów Komunistycznych w 1939 r., który został dziennikarzem, zastępcą czasowym, Pierre Hervé opublikował na początku roku książkę krytyczną ( The Revolution and Fetysze ), który potępia stalinowską ślepotę, nieskuteczność PCF w wywieraniu wpływu pomimo swoich odbiorców, bieg historii po 1945 roku, robotnictwo intelektualistów itp. Książka mogła minąć r niezauważony, ale były przywódca ruchu oporu, czyli Pierre Hervé, nie jest obcy i znajduje trybun w pierwszym numerze 56 roku France Observateur : dwie pełne strony w środku gazety, wznów wybrane fragmenty książki ozdobione, aby podkreślić wagę dezercji, ze zdjęciem Hervé rozmawiającego na równych prawach z ... Jacquesem Duclosem . Od lutego dwóch Jean Kanapa i Jean Suret-Canale obalają jego argumenty i konkludują: „Przedsiębiorstwo Hervé charakteryzuje się czystym i prostym przedsięwzięciem likwidacji marksizmu-leninizmu i zasad, na których opierają się działania Partia komunistyczna. Jej celem politycznym jest kapitulacja klasy robotniczej. (...) Stara piosenka! od stulecia syreny burżuazji starały się mniej lub bardziej zręcznie, aby to usłyszało. Nieszczęście polega na tym, że od czasów Marksa i Engelsa , od rewolucji październikowej , komuniści nigdy nie chcieli odpowiedzieć na głos tych syren (...). Odmawiają wzięcia pęcherzy na latarnie (...) i rezygnacji z celów wyzwolenia społecznego. "
Plik 14 lutego 1956otwiera XX th Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego . Fala uderzeniowa sprowokowana raportem sekretarza generalnego tej partii jest tym bardziej dotkliwa dla zwolenników logorrhei, o którym mowa w tym fragmencie La Nouvelle Critique . Wstrząs pewności, który powstał po „tajnym” raporcie, w którym Nikita Chruszczow wspomniał o zbrodniach okresu stalinowskiego, o których francuska partia komunistyczna zaprzeczała, że miała oficjalną wiedzę od 20 lat, dotarła do redakcji zmieniony w różnym stopniu i dla niektórych prowokuje odrzucenie partii , identyczne z tym, które wyraził Pierre Hervé . W listopadzie 1957 r. Trzech członków rady redakcyjnej zostało wykluczonych: Victor Leduc , Annie Besse , Henri Lefebvre . Kilku innych rezygnuje lub odchodzi: Jean-Toussaint Desanti , Lucien Sebag , Émile Bottigelli, Émile Beaulieu, Pierre Gaudibert.
Na przestrzeni dwóch lat (1958-1959) redakcja czasopisma została prawie całkowicie odnowiona. Na poziomie zarządzania La Nouvelle krytyki , Jean Kanapa opuścił redakcji w 1959 roku . I nie mniej niż trzy osoby przejdą na miejsce dotychczasowego redaktora naczelnego redaktora naczelnego, który staje się coraz bardziej profesjonalny:
W Luty 1967, La Nouvelle Krytyka działa radykalną zmianę. Przede wszystkim „wygląd”: format zmienia się na zszywany zeszyt, w formacie 21 cm x 28 cm, z 64 do 68 stron. Ten format pozostaje prawie taki sam do końca (po drodze zyskuje 1 cm wysokości). Paginacja będzie rosła, osiągając prędkość około 100 stron około roku 1975. Strona tytułowa pozostaje rozmowna, ogłaszając główne artykuły streszczenia, ale chwilowo traci wszelkie odniesienia do… marksizmu. Znalazła go ponownie w 1971 roku z podtytułem Polityka, Marksizm, Kultura . Przypadkowo w tym samym 1971 roku redakcja zmieniła adres, opuszczając swoją siedzibę przy Rue Saint-Georges na rzecz „złota” nr 2 Place du Colonel-Fabien , nowej krajowej siedziby PCF .
Ale poza kosmetykami zmiany wpływają na kierunek pisma. ZLuty 1967 w Luty 1980reżyserem jest Francis Cohen , już weteran komunizmu, dziennikarstwa i marksizmu . Jego cechą szczególną jest ... nie być członkiem żadnego ustawowego organu zarządzającego (Komitetu Centralnego, Biura Politycznego) Partii Komunistycznej, w przeciwieństwie do kilku jej redakcji. Ponadto publikuje artykuły w czasopiśmie od 1949-1950.
Nowe zespołyPowołano dwóch redaktorów naczelnych: André Gisselbrecht , germanista, wcześniej zastępca redaktora naczelnego, który awansował, oraz Antoine Casanova , historyk z wykształcenia, znany ze specjalizacji w stosunkach marksizmu z chrześcijanami. Gisselbrecht sprawował swoje stanowisko doLuty 1969. Casanova pozostaje u steru doKwiecień 1976. Tego dnia zastąpił go historyk François Hincker , który w 1980 roku zamknął okiennice recenzji.
W międzyczasie asystenci redaktorzy podążają za sobą: Jacques De Bonis, od 1970 do 1973, Émile Breton, od 1973 do 1976 i Serge Goffard, od 1976 do 1980.
Sekretarze redakcji są ważnymi trybikami każdej gazety i zapewniają profesjonalną gotowość redakcyjną: Jean Rollin, także krytyk sztuki w L'Humanité , do 1969 r .; André Chaillot, były dziennikarz późnego wyzwolenia , w latach 1970–1972; Michel Strulovici, a następnie Émile Breton . W 1976 roku wiodąca kohorta pozyskała sekretarza generalnego redakcji, którego rola wykraczała poza zwykłą technikę, w osobie Arnaud Spire , który pozostał na miejscu do 1980 roku.
Jeśli chodzi o redakcje, które następowały po sobie przez 13 lat, odnotowały zmiany pokoleniowe w ciągłości, przede wszystkim niskiej feminizacji, tylko jedna kobieta z 32 członków wspomnianego komitetu w 1969 r., Filozof Christine Buci-Glucksmann (bardzo aktywna), zwiększając się do pięciu kobiet z 25 członków w 1977 (Colette Bernas, Catherine Clément , Monique Florenzano, Béatrice Henry, France Vernier). Mają siedmiu (tych samych, cytowanych i Louisette Blanquart ) z 65 w (formalnym) komitecie redakcyjnym utworzonym w tym samym roku 1977. Jest też kilku innych rzadkich współpracowników, takich jak Catherine Claude, Annie Ubersfeld , Madeleine Colin , itp.
Wśród innych nowych członków znacznie odnowionego komitetu redakcyjnego, 19 nowych nazwisk z 32 członków, odnotowujemy w 1969 r. Między innymi nazwiska krytyka Michela Appel-Mullera, psychiatry Luciena Bonnafé , anglika i dziennikarza Maurice'a Goldringa. , malarz Jean-Pierre Jouffroy , naukowiec Paul Mazliak, dziennikarze Jean Rony, Laurent Salini itp.
W 1977 roku, dla numeru 100 przeglądu, interweniują pewne zmiany i wchodzą do tego komitetu, w szczególności fizyk Gilles Cohen-Tannoudji , historyk Claude Mazauric , socjolog Olivier Schwartz , reżyser Paul Seban .
Nowa treśćPełen zbiór wydań opublikowanych w latach 1948–1980 można znaleźć w witrynie internetowej portalu Digital Archives and Research Data Portal (PANDOR), udostępnionej przez Maison des Sciences de l'Homme w Dijon. https://pandor.u-bourgogne.fr/ead.html?c=FRMSH021_00048_NC_1954_03_n053#! Danemark% 22content% 22: [% 22FRMSH021_00048_e0000002% 22, false,% 22% 22]}