Jean Rousselot

Jean Rousselot Funkcje
Prezes
Society of Letters
1977-1978
Yves Cazaux Didier Decoin
Prezes
Society of Letters
1971-1974
Jean Albert-Sorel Yves Cazaux
Biografia
Narodziny 27 października 1913
Poitiers
Śmierć 24 maja 2004(w wieku 90 lat)
Yvelines
Imię urodzenia Jean Joseph Rousselot
Narodowość Francuski
Zajęcia Poeta , prozaik , krytyk , tłumacz , krytyk literacki , pisarz , eseista
Inne informacje
Nagrody
podpis Jean Rousselot podpis

Jean Rousselot , urodzony dnia27 października 1913w Poitiers i zmarł dalej23 maja 2004w Yvelines , jest francuskim poetą i pisarzem .

Biografia

Młodość

Osierocony z rodziny robotniczej, Jean Rousselot musiał zadowolić się krótkimi studiami i zarabiać na życie od 15 roku życia. Jego ojczym każe mu przerywać naukę. Jean Rousselot zostaje pomocnikiem w prefekturze Vienne . Rousselot poznaje także poetę Louisa Parrota , o siedem lat starszego księgarza w Poitiers, który zostaje jego przyjacielem, jego mentorem.

W 1931 roku Jean Rousselot studiował prawo i łacinę. Został redaktorem w urzędzie miasta Poitiers, a po zdaniu egzaminu konkursowego został sekretarzem komisarza policji. Doświadczenie życiowe, warunki życia robotniczego i chłopskiego, a także nędzy i niesprawiedliwości, w dużej mierze przyczyniły się do jego edukacji politycznej i społecznej, a także do wykucia jego socjalistycznego i humanistycznego zaangażowania, jak pisał Christophe Dauphin .

Jean Rousselot bierze udział w czasopiśmie Jeunesse , stworzonym w Bordeaux w 1932 roku przez Jeana Germaina i Pierre'a Malacampa . Wraz z Fernandem Markiem założył przegląd Le Dernier Carré , w którym będzie gościł w szczególności Joë Bousquet , który zostanie przyjacielem, a także Michel Manoll , przez którego później nawiąże kontakt z Jeanem Bouhier , René Guy Cadou czy Lucienem Beckerem . W wieku dwudziestu lat uderza go nowa gehenna wraz ze zniknięciem jego dziadków Audina. W tym samym roku 1933, po wielokrotnym planiu krwią, poeta trafił do Sanatorium du Rhône , jednego z trzech sanatoriów na Plateau des Petites-Roches w Saint-Hilaire du Touvet . Rok później życie przejmuje kontrolę: poślubia Yvonne BafouxSierpień 1934. Para będzie miała dwie córki: Claude i Anne-Marie. Jean Rousselot opublikował swoje dwa pierwsze zbiory wierszy: Poèmes (Les Cahiers de Jeunesse) i Pour ne pasaimer (Les Feuillets de Sagesse).

Poeta i wojna

W 1936 roku Jean Rousselot pomyślnie przeszedł konkurs na komisarza policji. Został powołany do Rosendaël niedaleko Dunkierki , a następnie w 1938 r. Przeniesiony do Vendôme . W czasie II wojny światowej poeta zetknął się z ruchem oporu i wykorzystywał swoją funkcję do ukrywania zbiegłych więźniów, jednocześnie chroniąc Żydów najlepiej, jak potrafił.

W 1942 r. Został komisarzem policji w Orleanie . Tam kontynuował swoją akcję jako poeta oporny: wiersze, ulotki, fałszywe papiery ... Uratował swojego szwagra, następnie w 1943 poetę Monny de Boully i jego żonę Paulette (matkę Claude i Jacques Lanzmann ), aresztowany przez gestapo . WLuty 1943Jean Rousselot dołącza do La France libre i zostaje Kapitanem Jeanem w ramach sieci Cohors-Asturies . W międzyczasie poeta zaprzyjaźnił się z Paulem Éluardem i poznał Maxa Jacoba w 1942 roku w Saint-Benoît-sur-Loire . Natychmiast nawiązała się między nimi silna przyjaźń, a Jean Rousselot przez rok korespondował z poetą Laboratorium Centralnego . Plik24 lutego 1944Max Jacob został aresztowany przez gestapo i zmarł5 marca 1944w obozie Drancy . Max Jacob jest jednym z dwóch wielkich poetów - wraz z Pierrem Reverdy - którzy mocno go naznaczyli i wywarli na niego wpływ, a także jego przyjaciół z École de Rochefort .

Jean Rousselot dołączył do poetów Rochefort-sur-Loire odCzerwiec 1940gdzie ta „wagarowiczka”, jak nazwał ją René Guy Cadou, założona w 1941 r., przyczynia się między innymi do przetrwania wolnej poezji i bez samozadowolenia wobec Vichy i okupanta. Jean Rousselot jest częścią grupy od samego początku, obok René Guy Cadou i Jean Bouhier , do których dołączą Michel Manoll , Marcel Béalu , Luc Bérimont , Roger Toulouse , Jean Jégoudez i wielu innych. Oferując platformę do lotu dla poetów i poezji, Rochefort nie ma żadnej doktryny. Różnorodność jej członków jest jej bogactwem. Wszystkich łączy groza Wieży z Kości Słoniowej, pogarda dla paryżanizmu , braterstwo z żywiołami i oczywiście odrzucenie faszyzmu. René Guy Cadou, który zmarł na raka w wieku trzydziestu jeden lat w 1951 roku, był duszą samej grupy, ze swoim prostym i zdumionym liryzmem, choć samotnym i udręczonym. Jean Rousselot nigdy nie szczędzi wysiłków, by docenić dzieło René Guy Cadou. W tym okresie poeta opublikował: L'Homme est au milieu du monde (Fontaine, 1940), Instances (Cahier de l'École de Rochefort, 1941), Le Poète restitué (Le Pain Blanc, 1941), Refaire la nuit ( Les Cahiers de l'École de Rochefort, 1943), Arguments (Laffont, 1944), Le Sang du ciel (Seghers, 1944).

W Sierpień 1944Jean Rousselot bierze udział w walkach o wyzwolenie Orleanu i zostaje mianowany przez ruch oporu komisarzem centralnym , czyli odpowiedzialnym za pięć departamentów regionu. W czasie wyzwolenia został powołany do Paryża jako szef sztabu zastępcy dyrektora bezpieczeństwa narodowego. Wstąpił do Narodowego Komitetu Pisarzy .

Poeta na wysokości człowieka

W 1946 roku poeta podjął ważną decyzję. Wszystko haloed jego działania jako poeta i bojownik oporu (został odznaczony medalem siłami Wolnej Francji , tytuł Chevalier de la Legion d'honneur i że od Oficera Orderu Zasługi  ; on będzie później mianowany dowódcą Orderu Sztuki i Literatury), zrezygnował z Urzędu Bezpieczeństwa Narodowego i postanowił żyć na swoim piórze. Jean Rousselot staje się niestrudzonym obrońcą poezji, poetów, wolności i jednym z największych krytyków swojego pokolenia. Od 1946 do 1973 Jean Rousselot opublikował trzydzieści broszur lub tomów wierszy, od La Mansarde (Jeanne Saintier, 1946) do From the same to the same (Rougerie, 1973), w tym Il ya pas d'exil (Seghers, 1954), Agrégation du temps (Seghers, 1957), Maille à partir (Seghers, 1961) lub Hors d'Eau (Chambelland, 1968), aw 1974 roku Les Moyens d'Existence, dzieło poetyckie 1934-1974 (Seghers). Na tylnej okładce Georges Mounin pisze: „Ten człowiek w literaturze nigdy nie zasnął na poduszce. Im bardziej sukces był potwierdzany, tym bardziej wzrastał niepokój. To było dokładne zmartwienie, bez absolutnie nic patologicznego. ”.

Jean Rousselot daje również dwadzieścia utworów dla radia, tłumacząc lub adaptując wielu poetów z węgierskiego na francuski ( Gyula Illyés , Ferenc Szenta, Attila József , Imre Madách , Sándor Petőfi ); z angielskiego na francuski (Szekspir, Blake, Poe ...) na potrzeby książki lub antologii, której antologia poezji węgierskiej XII XX wieku do dzisiaj (Le Seuil, 1962), w reżyserii swojego przyjaciela Władysław Gara  ; około dwudziestu niezwykłych esejów, zwłaszcza o Maxie Jacobie , Oscara Vladislasie de Lubicz-Miłoszu , Paulu Verlaine , Tristanie Corbière , Pierre Reverdy , Edgar Allan Poe , Blaise Cendrars , Maurice Fombeure , Attili József , Orlando Pelayo , William Blake , Jean Cassou , Agrippa d „Aubigné , Victor Hugo , Albert Ayguesparse ,  etc.  ; sześć zbiorów bajek i opowiadań, od Les Ballons (Feuillets de l'Ilot, 1938) do Désespérantes Hespérides (Amiot-Lenganey, 1993); osiem książek historycznych lub fabularyzowanych żywotów o Diane de Poitiers , Chopinie , La Fayette , Liszcie , Gengis Khan , Wagner , Berlioz i Victor Hugo; jedenaście powieści, od The Prey and the Shadow (Laffont, 1945) do Pension de famille (Belfond, 1983), w tym If you want to see the stars (Julliard, 1948), Une fleur de sang (Albin Michel, 1955), lub Jeden pociąg ukrywa inny (Albin Michel, 1964).

Obywatel świata, wierny swoim zobowiązaniom i pochodzeniu, Jean Rousselot pokłócił się w 1956 roku z Louisem Aragonem i Narodowym Komitetem Pisarzy: potępił oszustwo, zbrodnie stalinowskie i publicznie wyraził solidarność z rewolucją węgierską 1956 roku. przebywał w Budapeszcie z Tristanem Tzarą i jego przyjacielem, wielkim węgierskim poetą Gyula Illyésem , na kilka dni przed wybuchem powstania,23 października 1956.

Jednocześnie kontynuuje swoją twórczość jako poeta, pisarz i krytyk. W 1971 roku został prezesem Société des gens de lettres . Stworzenie systemu zabezpieczenia społecznego dla autorów wiele mu zawdzięcza.

W 1975 roku Jean Rousselot uczestniczył w refoundation w Académie Mallarmégo (uśpiony od 1951 roku), z Denys-Paul Bouloc , Michel Manoll , Marcel Béalu , Edmond Humeau i Eugène Guillevic , który stał się jego pierwszym prezesem. Mallarmégo Akademia jest w jego oczach obrona i ilustracji poezji.

Czternaście kolekcji będzie kontynuacją kluczowego dzieła, jakim jest antologia wierszy Les Moyens d'Existence , w tym Les Mystères d'Eleusis (Belfond, 1979), Gdzie wciąż może padać deszcz (Belfond, 1982), Pour ne sais pas to be (Belfond, 1990), Conjugations conjurations (Sud-Poésie, 1990), Le Spectacle continue ( La Bartavelle , 1992), Un Clapotis de Solfatare (Rougerie, 1994) lub Sur Parole ( La Bartavelle , 1995). Ważny wybór wierszy Jeana Rousselota ukazał się u Rougerie w 1997 roku pod tytułem Poèmes choisies 1975-1996 , dając reprezentatywny wybór jego twórczości poetyckiej.

Tak więc pierwsza część tego dzieła, podsumowana antologią Les Means of Existence, śpiewa o człowieku w jego najbardziej nagiej i najuczciwszej prawdzie, jego nadziei, jego przerażeniu. Druga strona, którą symbolizują Poèmes choisies , nie wyrzekając się głębokich wartości i liryzmu poety, jest jeszcze bardziej ukierunkowana na nieustanne i nieustanne badanie języka, natury operacji metaforycznej, która jest podstawą wszelkiego pisarstwa.

Określając swoją sztukę poetycką, Jean Rousselot pisze: „Poemat jest świadomością mocy poety w czasie, które zatrzymuje, uczuć, które powraca do ich wzniosłej natury, nad rzeczywistość, które przeszywa, transmutuje, przemieszcza, by ukazać jej istotę i trwałość. „Człowiek, podobnie jak poeta, składa się ze słów, ruchów i zobowiązań w swoim czasie, ale z pilnością:„ Wydaje mi się dobre (w poezji), co daje mi nową wizję świata, która „wymusza” moje lub pomaga żebym to wyjaśnił. Musi być jeszcze bezpieczeństwo, piękno, jeśli nie nowość wyrazu. Wszystko, co jest „zrobione”, sprawia, że ​​się jeżę, nawet jeśli jest ładne. Żadnych bibelotów w domu. "

Jean Rousselot umiera w niedzielę w wieku 90 lat 23 maja 2004. Został pochowany w piątek28 majana cmentarzu Pecq .

Yvelinois przez adopcję, Poitevin Jean Rousselot mieszkał od 1955 roku w L'Étang-la-Ville . Zainaugurował14 lutego 2002, w Guyancourt , Maison de la poésie de Saint-Quentin-en-Yvelines i znajdującą się obok mediateka noszącą jego imię. Jego imię nosi także ulica w Poitiers .

Nagrody

Publikacje

Poezja

Powieści

Opowieści i opowiadania

Fabularyzowane biografie

Eseje, recenzje

Uwagi i odniesienia

  1. Christophe Dauphin, Jean Rousselot, przewoźnik ogień , przegląd Les Hommes SANS ramiona , n o  16, 2004
  2. André Marissel , Jean Rousselot , Seghers, 1960.
  3. Christophe Dauphin, Jean Rousselot, poeta, który nie zapomniał być , książka na stulecie, wydanie Rafael de Surtis, 2013.
  4. Christophe Dauphin, Jean Rousselot, zniknięcie człowieka , magazyn Ici è là n o  2, 2005.
  5. Jean-Louis Depierris , Tradycja i niesubordynacja w poezji francuskiej , Presses Universitaires de Nancy, 1992.
  6. Christophe Dauphin, Jean Rousselot, życie jako krzyk rozerwana z nicości , magazyn Krzyk kości n O  33/34, 2001.
  7. Christophe Dauphin, Jean Rousselot, przewoźnik ogień , przegląd ramiona Les Hommes SANS n o  16, 2004.
  8. „  Prix ​​de l'Académie française pour Jean Rousselot  ” , w Académie française (dostęp 9 czerwca 2020 r. )

Bibliografia

Linki zewnętrzne