Jean-Pons-Guillaume Viennet

Jean-Pons-Guillaume Viennet Image dans Infobox. Funkcje
Prezes Towarzystwa Literackiego
1844-1847
Francois Arago Narcisse-Achille de Salvandy
Fotel 22 Akademii Francuskiej
18 listopada 1830 -10 lipca 1868
Louis-Philippe de Ségur Joseph d'Haussonville
Peer z Francji
Zastępca
Biografia
Narodziny 18 listopada 1777
Beziers
Śmierć 10 lipca 1868(90 lat)
Le Val-Saint-Germain
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , poeta , librecista , pisarz , dramaturg
Inne informacje
Członkiem Akademia Francuska (1830-1868)
Różnica Dowódca Legii Honorowej
Père-Lachaise - Division 54 - Viennet 05.jpg Grób na cmentarzu Père-Lachaise

Jean Pons Guillaume Viennet , urodzony dnia18 listopada 1777w Béziers i zmarł dalej10 lipca 1868w Val-Saint-Germain jest politykiem , poetą i dramaturgiem francuskim , członkiem Akademii Francuskiej .

Biografia

Jego długa kariera, najpierw jako żołnierza, a potem jako osoby publicznej, pisarza dramatycznego i poety, poprzecinana rewolucjami politycznymi i wojnami literackimi, jest pełna incydentów i zwrotów akcji. Miał zdolność wzniesienia się pod różnymi władzami do wszystkich godności literackich i politycznych, osiągając jednocześnie ostatnie granice niepopularności. „Naliczyłem” - powiedział - „do pięciuset fraszek rocznie przeciwko mnie; każdy uciekinier ze studiów, który wszedł do telenoweli, uważał, że jest mi winien swój pierwszy kopniak ”. Jego nazwisko służyło jako głowa Turka dla republikanów i romantyków  ; ale wiedział, jak zemścić się za pomocą bajki lub listu swoich najbardziej zaciekłych wrogów.

Pochodzenie rodzinne

Był synem konwencjonalnego Jacquesa Josepha Vienneta i bratankiem księdza Louisa Esprita Vienneta , który przez czterdzieści lat był pastorem kościoła Saint-Merri w Paryżu i który w 1790 r. Złożył przysięgę cywilnej konstytucji duchowieństwo.

Kariera wojskowa pod rządami Napoleona

Po doskonałych studiach w kolegium w Béziers i przewodniczeniu, w pierwszych latach rewolucji , klubowi dzieci w jego wieku, został skierowany przez rodzinę do stanu kościelnego. Jednak w wieku 19 lat wolał wstąpić jako podporucznik artylerii morskiej . Jego pierwsza kampania miała nie być szczęśliwa. Wysłany do Brestu , a następnie do Lorient , był21 kwietnia 1797, wsiadł na statek Hercules . Ledwie wypłynął na otwarte morze, był ścigany przez dwa brytyjskie krążowniki. Kilka rund artylerii później załoga Herkulesa , zmniejszona o ponad połowę, stała się jeńcami brytyjskimi. Porucznik Viennet pozostawał więźniem przez siedem miesięcy na pontonach Plymouth . Poezja pocieszony trudy losu; został nawet aktorem . W teatrze, w którym udało mu się wejść na pokład morskiego więzienia, skomponowane przez niego utwory przeplatały się z tragediami i wodewilami czasu. Dzięki wymianie więźniów odzyskał wolność i wrócił do swojego pierwotnego ciała.

W 1812 r. Uzyskał przychylność przyjazdu do Paryża; pisał wtedy dużo, listy, tragedie, komedie, wiersze. Niektóre z jego listów zdobyły nagrody na Igrzyskach Kwiatowych . Próbował zagrać swojego Clovisa , tragedię w 5 aktach, w Théâtre-Français , kiedy otrzymał rozkaz natychmiastowego przyłączenia się do swojego pułku w marszu na Saksonię . Wyjechał i odbył jako kapitan kampanię saksońską (1813), brał udział w bitwie pod Lützen , pod Budziszynem , gdzie został udekorowany ręką cesarza . W fatalny dzień Lipska został wzięty do niewoli i nie wrócił do Francji aż do restauracji , do której przywiązał się z pewnym zapałem.

Pierwsza i druga Przywrócenie

Został adiutantem generała de Montélégier , a także adiutantem księcia Berry . The Hundred Days nie przyniósł go z powrotem do systemu cesarskiego; odmówił głosowania za dodatkowym aktem , co prawie zapewniło mu podróż do Cayenne . Zawdzięczał tylko namowom Cambaceresa , przyjaciela jego ojca, aby odwołał zarządzenie już podpisane przez ministra Denisa Decrèsa .

Burbonowie pojawili się ponownie; ale Viennet nie poszedł za księciem Berry do Gandawy , zarzucono mu to, chociaż odmówił przyłączenia się do poprzedniego reżimu. Pozostawiony bez pracy, ponownie podniósł pióro i został dziennikarzem. Współpracował z Aristarchus , Journal de Paris , Constitutionnel , aż w końcu został przyjęty, dzięki Gouvion Saint-Cyr , do królewskiego organu sztabowego. Z tego okresu pochodzą jego liczne listy .

Plik 17 lipca 1820dał Akademii Muzycznej operę w jednym akcie, Aspasie et Périclès , muzykę Daussoigne , siostrzeńca i ucznia Méhula  ; znakomita partytura tego młodego mistrza walczyła przez szesnaście przedstawień ze zgubnym wpływem pozbawionego zainteresowania libretta, nie mogącego jednak wywołać sukcesu. Nieco później19 października, jego tragedia Clovis wreszcie ujrzała światło dzienne w Théâtre-Français i odniosła sukces. Napisał wiele innych sztuk, zwłaszcza tragedii, których nie wystawiono.

Mianowany dowódcą eskadry na starszeństwo w 1823 r., Został usunięty z kierownictwa w 1827 r. Po opublikowaniu jego Listu do zbieraczy szmat na rzecz wolności prasy , duchowego i odważnego protestu przeciwko ustawodawstwu, które było zarówno odrażające, jak i absurdalne. Nie trzeba było wiele więcej, aby uczynić go popularnym, a21 kwietnia 1828Został wybrany poseł z 2 th  okręgu wyborczym Hérault (Beziers).

Wchodził w szeregi lewicy, popierając głosem, a niekiedy przemówieniami, tę parlamentarną opozycję, która miała doprowadzić do rewolucji 1830 roku . Głosował pod adresem 221 . Wybrano ponownie23 czerwca 1830mając 55% wyborców, przyczynił się do powstania monarchii lipcowej i to on czytał ludowi w ratuszu ,31 lipca, mianowanie księcia Orleanu na generała-porucznika królestwa.

Monarchia lipcowa

Nowy król przywrócił Wiedniu stopień dowódcy batalionu. Ponownie wybrany członek dnia5 lipca 1831z 65% wyborców zasiadał w ministerialnej większości. Poświęcając się bez zastanowienia, ale z nietolerancyjnym zapałem umysłu, był jak enfant terrible swojej partii i wypowiadał na głos plany, nadzieje lub hasła reakcji. W Sali ścigał swymi gwałtownymi wypadami, ostrymi i nagłymi atakami republikanów, których nazywał stypendiami zamieszek, i wkrótce zobaczył siebie w zamian, syczącego i szydzącego. Skupienie się na Charivari i karykaturze , został wystawiony na wszystkie sosy złośliwości, sarkazmu i oczerniania.

Akademia Francuska otworzył swoje podwoje dla niego na18 listopada 1830 ; zastąpił hrabiego de Ségura w katedrze 22. W ten sposób Akademia zrobiła miejsce pośrodku dla kogoś, kto wraz z Baour-Lormianem był jednym z najbardziej upartych przywódców absolutnego oporu wobec prób romantyzmu .

Szczególną przyjaciel Ludwika Filipa, to podwyższone go do godności nawet7 listopada 1839. Z bardzo południowym duchem Viennet kontynuował jednak swoje dzieła literackie (powieści, opery, tragedie, komedie, listy i bajki), a także zaciekłe debaty polityczne. Ale parowi nie oszczędzono więcej niż zastępca i tak było do lutego 1848 roku  ; wydarzenia tego okresu wyrwały go zarówno z ławy w Luksemburgu, jak i z wojowniczej polityki; satyryczne gazety, zajęte gdzie indziej, puszczają na chwilę swoją zdobycz. Później byliśmy mu nawet wdzięczni za to, że okazał się bardzo godny i bardzo stanowczy wobec mężczyzn 2 grudnia .

Mason

Dostojnik masonem od starego i zaakceptowany Scottish Rite dla Francji i jej kolonii, który stał się „bardzo silny Sovereign Wielki Komandor” w „  Najwyższej Rady Francji  ” (stary i zaakceptowany Scottish Rite) od 1860 do 1868 roku , walczył energicznie dla niezależność tego obrzędu, gdy władza , nadużywając jej autorytetu, dała wyraz pretensji do zjednoczenia go z obrządkiem francuskim pod kierownictwem marszałka Magnana . Starzec odkrył wtedy na nowo całą zieleń młodości, a sposób, w jaki stawił czoła burzy, przyniósł mu odrodzenie tej popularności, której od Restauracji nie znał.

Swoją twórczość literacką kontynuował prawie do ostatniego dnia. Zmarł w Val-Saint-Germain, niedaleko Dourdan , w wieku 90 lat. Został pochowany z żoną w Pere Lachaise ( 54 th Division) z tyłu kaplicy księcia Morny .

Napisał własny wpis w Słowniku konwersacji , do którego zamieszczał artykuły. Haussonville , który zastąpił go w Académie française, pochwalił go dalej31 marca 1870. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu .

Główne prace

Niepowodzenia, które Viennet napotkał w teatrze, nigdy nie zniechęciły go do pisania, a ta literacka produkcja przetrwała jego długie życie. Kilka niereprezentowanych dzieł, odrzuconych przez Operę lub przez teatry, nie jest wymienionych poniżej.

Uwagi i odniesienia

  1. List do zbirów w sprawie przestępstw prasowych
  2. Daniel Ligou , Słownik masonerii , Paryż , University Press of France ,2017, 5 th  ed. , 1376,   s. ( ISBN  2-13-055094-0 ) , str.  1263
  3. Pierwsze wydanie zawiera 99 zawiadomień, drugie wydanie 280 zawiadomień lub orzeczeń dotyczących postaci, które należały do ​​sztuki, nauki lub polityki.
  4. Viennet miał szczęście do odsetek Frédérickiem Lemaître w tej sztuce, która ma winy przypominając zbyt uczciwy Criminal przez Charles-Georges Fenouillot przez Falbaire de Quingey i wszystkich naiwnych dramatów zbudowanych na tych danych; „Niezwykła mieszanka banałów i dowcipu, pospolitych tyrad i genialnych myśli”, zdaniem Larousse , geniusz Lemaître odniósł sukces.

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne