| Narodziny |
23 stycznia 1913 Mayet (Sarthe) |
|---|---|
| Śmierć |
14 sierpnia 1975 Saint-Christol-lès-Alès ( Gard ) |
| Narodowość | Francuski |
| Kraj zamieszkania | Francja |
| Zawód | Nauczyciel wychowania fizycznego |
Jean Guimier , urodzony dnia23 stycznia 1913w Mayet (Sarthe) i zmarł dnia14 sierpnia 1975w Saint-Christol-lès-Alès ( Gard ), jest nauczycielką wychowania fizycznego i sportu , członek Francuskiej Partii Komunistycznej i sportu i gimnastyki Federacji Pracy , który uczestniczył w rozwoju edukacji sportowej we Francji.
Jean Guimier jest synem kowala i sprzątaczki. Zauważony przez swojego nauczyciela, wstąpił do Normalnej Szkoły Nauczycieli w Le Mans, a następnie w 1933 r. Po raz pierwszy awansował Normalną Szkołę Wychowania Fizycznego, stając się jednym z pierwszych nauczycieli wychowania fizycznego we Francji. Jest także genialnym sportowcem. W 1936 r. Został mianowany profesorem wychowania fizycznego w Normalnej Szkole Nauczycielskiej w Arras .
W 1933 wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF). Bojowy antyfaszysta , protestował przeciwko organizacji Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku ( III Rzesza ) i pomaga w organizacji popularnych igrzysk olimpijskich w Barcelonie z Augustem Delaune , sekretarzem generalnym Federacji Pracy Sportowo -Gimnastycznej (FSGT). Program FSGT, którego był współautorem, został podjęty przez PCF podczas kampanii wyborczej do parlamentu w 1936 roku . Po zwycięstwie Frontu Ludowego ustawa uwalnia 1 miliard franków na sfinansowanie osiągnięć uznanych za konieczne, a podsekretarz stanu ds. Sportu Léo Lagrange podejmuje kilka innowacyjnych działań (stworzenie popularnego certyfikatu sportowego i rozwój szkolenia nauczycieli i dyrektorzy sportowi). Jako członek FSGT opowiada się za potrzebą tworzenia powiązań między nauczycielami a robotniczym ruchem sportowym.
Żołnierz na początku II wojny światowej , wzięty do niewoli w 1940 r. Więziony w stalagu na Śląsku , organizował zajęcia sportowe dla pozostałych więźniów. W następnym roku został repatriowany do Francji i hospitalizowany w szpitalu wojskowym w Val-de-Grâce . Następnie powrócił do zawodu nauczyciela sportu i brał udział w ruchu oporu wokół Arras, w sieci „Free Sport”, a następnie w Wyzwoleniu Paryża . Bierze udział w pracach Krajowej Rady Oporu .
Został członkiem Wyższej Rady Śledczej odpowiedzialnej za badanie roli nauczycieli sportu w czasach reżimu Vichy , był także doradcą technicznym Sekretarza Stanu ds. Młodzieży i Sportu w latach 1945–1947. Minister Edukacji Narodowej René Capitant powierza mu w szczególności reorganizację regionalnych ośrodków wychowania fizycznego i sportu (CREPS). W 1946 r. Napisał notatkę „Krucjata dla sportu” i brał udział w organizacji Ogólnopolskiego Kongresu Sportu i Pleneru, który odbył się w Palais de Chaillot , co było wynikiem Generalnego Stanu Sportu przeprowadzonego w każdym wydziale; Minister Edukacji Narodowej Marcel-Edmond Naegelen bierze udział w zamknięciu kongresu na Sorbonie . Struktury ministerialne ewoluują, podobnie jak szkolenie kadry kierowniczej ruchu sportowego, podczas gdy sprzęt, centra sportu kobiecego i medyczno-sportowe rozwijają się.
Do 1948 r. Jean Guimier był inspektorem ds. Młodzieży i sportu w CREPS, będąc jednocześnie łącznikiem między Sekretarzem Stanu ds. Młodzieży i Sportu a FSGT; mimo to zrezygnował, wierząc, że jego środki są niewystarczające. W 1950 roku został zwolniony ze stanowiska dyrektora wydziału Szkół i Centrów, przeniesiony do wydziału sportowego w Seine-et-Oise, a następnie ponownie został nauczycielem sportu w Paryżu, zwłaszcza w Lycée Turgot , gdzie opracował sprzęt w materii. Odszedł z nauczania w 1973 roku.
W 1945 r. Utworzył i został sekretarzem generalnym Związku Inspektorów Młodzieży i Sportu przy CGT . W 1950 r. Wstąpił do Ogólnopolskiego Związku Nauczycieli Wychowania Fizycznego (SNPEP), którego był delegatem na kongresy od 1952 r., Na których prowadził listy, które przez kilka lat z rzędu znalazły się w mniejszości. Opowiadając się za związkiem polityki związanej z młodzieżą, obroną korporacji, wychowaniem fizycznym i narodowym, podkreśla znaczenie obecności sprzętu sportowego w szkołach. W 1958 r. Sprzeciwił się utworzeniu Wysokiej Komisji ds. Młodzieży i Sportu, uznając, że zaszkodziłoby to prerogatywom Ministerstwa Edukacji Narodowej. Po 1965 r. Nie prowadził już listy, ale nadal był częścią trendu, który prowadził od lat, a który ostatecznie stał się większością w 1969 r.
Członek zarządu FSGT w latach 1944–1953, jego biura federalnego w latach 1946–1949, a następnie rady narodowej po 1965 r., Interweniuje w tym charakterze na licznych kursach szkoleniowych oraz w prasie, regularnie pisząc artykuły.
W PCF, gdzie nie pełnił żadnej odpowiedzialności, ale przekonany, że komunizm umożliwi rozwój uprawiania sportu dla całej populacji, brał udział w rozważaniu tego tematu przez kierownictwo partii, uzyskując w szczególności w 1958 r. reaktywacja dedykowanej jednostki, po złożeniu skargi do Jacquesa Duclosa na brak zastanowienia się, na czym ucierpiał sport. Bierze udział w spotkaniach członków FSGT z działaczami partyjnymi, towarzyszy przebywającym we Francji sportowcom z „ demokracji ludowych ”, koordynuje relacje z Federacją Edukacji Narodowej (FEN), współtworzy sekcję poświęconą sportowi roku 1972. Wspólny program .
Po wojnie Jean Guimier reaktywował propozycję zawartą w programie FSGT w 1936 r., Aby stworzyć w każdym mieście miejskie biura sportowe, aby zdemokratyzować dostęp do sportu i wyjaśnić jego organizację na poziomie lokalnym. Organizator Miejskiego Urzędu Sportu w Saint-Ouen , w 1962 r. Został członkiem zarządu Krajowej Federacji Miejskich Urzędów Sportu (FNOMS), w 1970 r. Zastępcą sekretarza generalnego, zanim objął stanowisko sekretarza generalnego od 1971 r. Do 1974. W 1970 r. Zorganizował i zainaugurował krajowe zajęcia z wychowania fizycznego i sportowego, sportu i zajęć na świeżym powietrzu, które zgromadziły 600 delegatów w Paryżu. W szczególności zwraca się o podwojenie budżetu państwa na sport.
Żonaty w 1945 roku, ma troje dzieci. Zmarł w 1975 roku, a L'Humanité poświęcił mu artykuł.
Jej archiwa są przechowywane w archiwach departamentalnych Seine-Saint-Denis , razem z archiwami PCF.
Wiele obiektów sportowych nosi jego imię, np. Sale gimnastyczne w Argenteuil ( Val-d'Oise ), w Clayes-sous-Bois (Yvelines), w Gennevilliers (Hauts-de-Seine), w Houilles , kompleksy sportowe w Champigny-sur- Marne ( Val-de-Marne ), Romainville ( Seine-Saint-Denis ), Trappes (Yvelines) i Tremblay-en-France (Seine-Saint-Denis) lub nawet stadiony w Nanterre (Hauts-de -Seine) i Sevran ( Sekwana-Saint-Denis).