Jacques de Bernonville

Jacques de Bernonville
Imię i nazwisko	Jacques Dugé de Bernonville
Narodziny	20 grudnia 1897 Paryż XVI th
Śmierć	27 kwietnia 1972 r. Rio de Janeiro , Brazylia
Pochodzenie	Francuski
Wierność	Republika Francuska Państwo Francuska Trzecia Rzesza
Uzbrojony	Łowcy alpejscy Milicja francuska Waffen-SS
Stopień	oficer dowodzący
Lata służby	1914 - 1945
Konflikty	I wojna światowa Powstanie syryjskie II wojna światowa
Nagrody	Croix de guerre 1914-1918 Dowódca Legii Honorowej

Jacques Duge z Bernonville , znany jako Jacques Dugé de Bernonville, urodzony w 16 th dzielnicy Paryża na20 grudnia 1897 i martwy 27 kwietnia 1972 r., jest wojskowym i bojownikiem skrajnej prawicy francuskiej .

Współpracownik w czasie II wojny światowej , wchodził wówczas w skład Milicji .

Żołnierz katolicki i nacjonalistyczny

Potomek zamożnej rodziny z Aunis , ten, który przedstawia się jako „hrabia Bernonville”, nie będąc nim, wychowany jest w wierze katolickiej , otoczony jezuitami ; nabiera zwyczaju, by nigdy nie opuszczać porannej mszy .

Zgłosił się do walki w 1916 roku, został przydzielony do łowców alpejskich podczas I wojny światowej i zakończył konflikt w randze porucznika i posiadacza kilku cytatów oraz Croix de Guerre . Został awansowany na oficera Legii Honorowej w 1918. Yves Lavertu, cytowany przez Marca Bergère'a, donosi, że walczył wtedy w Syrii , w czasie powstania druzyjskiego (1925-26); został następnie awansowany na Komendanta Legii Honorowej .

Działający w skrajnie prawicowych ruchach opowiadających się za powrotem do monarchii i autorytarnego reżimu, w szczególności w Akcji Francuskiej , został aresztowany w 1926 r. za działalność rojalistów.

W styczniu 1938 brał udział w spisku Cagoule, mającym na celu obalenie Republiki ; został uwięziony na kilka miesięcy, oskarżony o powiązanie przestępcze, ale zwolniony z braku dowodów.

Druga wojna światowa

W chwili wybuchu II wojny światowej , został ponownie zredagowany w Alpini ( dowódca batalionu w 102 th BCA), ale klęska Francji doprowadziły go do Vichy w lecie 1940 roku , gdzie wstąpił do rządu od marszałka Petaina w strefie wolnocłowej . Podobnie jak jego mistrz Charles Maurras , cieszył się z upadku Republiki i zastąpienia jej przez reżim Rewolucji Narodowej .

Wstąpił do legionary zamówić obsługę następnie na francuski Militia of Joseph Darnand ; zostaje kierownikiem studiów w milicji . W październiku 1941 r. został powołany do Maroka jako przedstawiciel Generalnego Komisariatu do Spraw Żydowskich .

Latem 1943 r. brał udział wraz z De la Nay du Vair w buncie przeciwko Darnandowi w Uriage i został tymczasowo wykluczony z Milicji.

Złożył przysięgę Hitlerowi jesienią 1943 r. i pojawia się od tego momentu do grudnia 1944 r. w systemie płacowym Waffen-SS . Później zaprzeczy, że nosił niemiecki mundur.

Okazuje tyle gorliwości wobec swoich rodaków podczas tej wojny, jak pokazał przeciwko Niemcom podczas pierwszej. Bernonville często powtarza te same słowa swoim żołnierzom, którzy polują na bojowników ruchu oporu: „Wyceluj dobrze, ale strzelaj bez nienawiści, bo to nasi bracia”. " Stosowanie tortur było do zaakceptowania wspomnieć komuniści .

Około lutego 1944 wrócił do milicji i walczył z ruchem oporu . W maju 1944 został mianowany dyrektorem prawa i porządku w Burgundii . Później te same funkcje pełnił w Lyonie . Wraz z Jeanem de Vaugelas troszczy się o dowodzenie ludzi Milicji podczas walk z maquis w Glières i Vercors oraz w Saône-et-Loire , cytowany przez Pierre'a Lavala do Zakonu Narodu za te fakty 6 lipca 1944 r. 23 sierpnia przed natarciem aliantów wyjechał z oficerami Abwehry do Niemiec . Zatrzymał się w Climbach koło Wissembourg w Alzacji , gdzie odbył staż na misję za liniami alianckimi. Następnie został zrzucony na spadochronie w pobliżu Chartres w celu dokonania sabotażu, ale zrezygnował i ukrył się.

Otrzymał zakon franciszkański .

Został skazany na śmierć zaocznie w 1946 r. przez sąd w Dijon za atak na zewnętrzne bezpieczeństwo państwa i przez sąd w Tuluzie w 1947 r. za zdradę stanu .

Nieszczelność

Z klasztoru do klasztoru Bernonville uciekało przed władzami. W 1945 roku , uciekł do Hiszpanii z Franco . W 1946 uciekł do Nowego Jorku, gdzie został znaleziony w przebraniu księdza. 26 listopada 1946, opuszcza Nowy Jork pociągiem i dociera do Quebecu przez Lacolle , z fałszywymi dokumentami i przebrany za księdza. Udał się do Quebecu, gdzie przebywał u restauratora Josepha Kerhulu . Jego korespondenci w stolicy znaleźli mu pracę w Commission des liqueurs .

Na początku stycznia 1947 pod nazwiskiem Jacques Benoit przybył do Saint-Pacôme, gdzie znalazł nową pracę. Jej protektorem jest Alfred Plourde , biznesmen, burmistrz Mont-Carmel i lokalny organizator, który w 1948 zostaje deputowanym Związku Narodowego . Wysoki i krzepki, z blizną na twarzy, sparaliżowanym ramieniem, częściowo głuchy, Bernonville został urzędnikiem w Plourde et Frères.

Wiosną 1947 roku Jacques Benoit uzyskał od swojej firmy w Saint-Pacôme przeniesienie do Montrealu, gdzie odpowiadał za sprzedaż drewna za granicę. Kilka tygodni później traci pracę. Po kilku drobnych pracach Benoit znalazł pracę w Compagnie franco-canadienne de produits laitiers w Granby . To tam w grudniu został rozpoznany przez byłego francuskiego bojownika ruchu oporu.

Wiedząc, że został odkryty, Bernonville zgłosił się wraz z rodziną do urzędnika imigracyjnego w Montrealu w połowie stycznia 1948 roku, aby ujawnić swoją prawdziwą tożsamość i poprosić o przyjęcie jako obywatel kanadyjski.

Debata w Kanadzie

Potem rozpoczęła się afera, której media powtórzyły i która podzieliła Kanadę. Z jednej strony gazety anglojęzyczne, anglojęzyczni członkowie parlamentu i urzędnicy federalni, którzy w tym czasie wszyscy mówili po angielsku; z drugiej kilku nacjonalistów w Quebecu , zakonników i frankofilów. Nie chcą przyznać się do masowych zbrodni tego wytrwałego człowieka. Jest przedstawiany jako ofiara anglojęzycznych urzędników rozwścieczonych na francuską imigrację i infiltrowanych przez komunistów, masonów itp.

Są więc korzystniejsze dla azyl danej Bernonville historyk Robert RUMILLY , Montreal Mayor Houde posłowie Bona Arsenault i René Chaloult , M gr Maurice Roy arcybiskupem organizacji nacjonalistycznych Quebec jak św Jana Chrzciciela Society , dane nacjonalistyczne takie jak Camille Laurin , Doris Lussiera , Jean-Marc Léger i Denis Lazure , francuskojęzyczne gazety, takie jak Montreal-Matin , La Patrie , L'Action catholique i Le Devoir oraz pisarz Claude-Henri Grignon .

Wręcz przeciwnie, wśród zwolenników odmowy azylu znajdują się: lider Liberalnej Partii Kanady i przyszły premier Louis St-Laurent , żołnierze i weterani francusko-kanadyjscy lub brytyjscy, gazeta Le Canada, zrzeszona w Liberale. Partia , gazety anglojęzyczne, w Quebecu i gdzie indziej w Kanadzie, pisarze Roger Lemelin , Jean-Charles Harvey i Jean-Louis Gagnon .

W 1951 roku byli kanadyjscy lotnicy, którzy walczyli w Europie, skontaktowali się z amerykańskim towarzyszem, który w międzyczasie dorobił się fortuny w Teksasie . Ten ostatni opracowuje plan, aby zabrać Bernonville do domu, przetransportować go samolotem do Plattsburgh , a następnie wysłać go na francuską ziemię do Saint-Pierre-et-Miquelon . Zmuszony do porzucenia tego zbyt daleko idącego projektu, Amerykanin grozi wydaniem 75 tysięcy dolarów na pobicie premiera Louisa St-Laurenta w następnych wyborach, jeśli ten szybko nie wyśle Bernonville do francuskiego wymiaru sprawiedliwości.

Wygnanie w Brazylii

17 sierpnia 1951Widząc, że jego zwolennicy wyczerpują się, maleją szanse na uzyskanie azylu i możliwość deportacji, Bernonville pospiesznie wyjechał do Brazylii bez rodziny. Władze francuskie poprosiły o jego ekstradycję w marcu 1952 , ale brazylijski Sąd Najwyższy orzekł w październiku 1956 : Bernonville może zostać. Pracuje w Rio de Janeiro dla instytutu ekonomicznego blisko rządu. On umarł na27 kwietnia 1972w Rio, oficjalnie zabity przez syna swego sługi, pod wpływem alkoholu i haszyszu , ale autorzy sugerują, że został zamordowany przez wspólników Klausa Barbie, który przez długi czas mieszkał w Boliwii, a Bernonville wiedziałby w 1943 r. Lyon . Został pochowany na małym cmentarzu morskim Rosais w Saint-Servan , w dzielnicy Saint-Malo .

Uwagi i referencje

Marc Bergère . Vichy w Kanadzie: wygnanie współpracowników francuskich z Quebecu (rozdział V). Rennes University Press, 2015. ( ISBN 9782753541733 ) . Przeczytaj online: https://books.openedition.org/pur/96937?lang=fr
https://www.lemonde.fr/archives/article/1972/05/06/jacques-de-bernonville-est-assassine-a-rio-de-janeiro_2383026_1819218. html
Joël Drogland. Krytyczna analiza książki Laurenta Joly'ego Les Collabos , wyd . Les échappés, 2011. Przeczytaj online.
Henry Coston ( pref. Philippe Randa ), Zakon Franciszkanów i Rewolucji Narodowej , Paryż, Déterna, coll. "Dokumenty do historii",2002, 172 pkt. ( ISBN 2-913044-47-6 ) , s. 25 - pierwsze wydanie w 1987 r.
Eric Amyot. Quebec między Pétain i de Gaulle. Wyd. FIDES, 1999, Quebec.
Estera Delisle . Mity, pamięć i kłamstwa: inteligencja Quebecu w obliczu faszystowskiej pokusy, 1939-1960. Robert Davies wyd. Montreal 1998.