Jacques Bergeret | ||
Portret admirała Bergereta. | ||
Narodziny |
15 maja 1771 w Bayonne |
|
---|---|---|
Śmierć |
26 sierpnia 1857(w wieku 86 lat) w Paryżu |
|
Pochodzenie | Francuski | |
Wierność |
Królestwo Francji Republika Francuska Cesarstwo Francuskie Królestwo Francji Królestwo Francji Republika Francuska |
|
Uzbrojony |
Królewska francuska marynarka wojenna Republiki Cesarska francuska marynarka wojenna |
|
Stopień | Wiceadmirał | |
Lata służby | 1783 - | |
Konflikty |
Wojny rewolucyjne Wojny napoleońskie |
|
Nagrody |
Wielki Krzyż Legii Honorowej Kawaler św. Ludwika Kawaler Orderu Świętej Anny Rosyjskiej Peer Francji Senator Baron Cesarstwa |
|
Inne funkcje |
Prefekt morski w Brześciu Wiceprzewodniczący Rady Admiralicji |
|
Jacques Bergeret urodzony dnia15 maja 1771w Bayonne i zmarł dalej26 sierpnia 1857w Paryżu jest francuskim oficerem marynarki wojennej . Karierę zakończył w randze wiceadmirała .
Syn Jean-Baptiste Bergeret i Jeanne Behic, poślubił swoją pierwszą kuzynkę Marie-Alexis Behic, córkę Michela Behica .
Bergeret dołączył do marynarki handlowej w 1783 roku i wyjechał do Pondicherry w wieku dwunastu lat , jako mech na statku handlowym La Bayonnaise . W 1784 r. Zgłosił się na ochotnika do Królewskiej Marynarki Wojennej na korwecie L'Auguste na kampanię badawczą na Morzu Czerwonym .
Wrócił do biznesu jako pilot w 1786 roku i szybko osiągnął stopień podporucznika. Do 1792 r. Pływał głównie w wyprawach handlowych na Ocean Indyjski, a dokładniej na wyspę Île-de-France ( Mauritius ).
Bergeret dołączył do marynarki jako bandera INKwiecień 1793. Brał udział w eskortach konwojów na fregacie Andromaque, a następnie na korwecie Unity . Na tym ostatnim brał udział w niezdecydowanej walce z fregatą HMS Alceste .
Bergeret, awansowany na porucznika marynarki wojennej , niemal natychmiast otrzymał dowództwo nad fregatą Virginia należącą do eskadry brzeskiej pod dowództwem kontradmirała Villaret-Joyeuse . Bierze udział w bitwie pod Groix , gdzie Virginia jest jednym z budynków, które walczą i odpierają siły Cornwallisa. Po powrocie Villaret poprosił o awans Bergereta na kapitana statku, który uzyskałMarzec 1796.
Od następnego miesiąca Virginia spotkała się z brytyjską dywizją na rozkaz sir Edwarda Pellew : ogolonym statkiem HMS Indefatigable oraz fregatami Concord i Amazon . Po 15 godzinach polowania dwie fregaty zostały daleko w tyle, ale „ Niestrudzeni” dogonili Virginię .
Bergeret uderzył i zmierzył się z ogolonym, uzbrojony w 38 sztuk po 24 funty. Virginia traci jego dwóch masztów, z których jeden maski większość swojej baterii; ma też prawie metr wody w swoim uścisku. Fregaty dołączają do bitwy, a Bergeret nabiera kolorów, gdy HMS Concord ustawia się, by zająć go z rzędu.
Bergeret, więzień Edwarda Pellew , został zaproszony do zamieszkania w swojej posiadłości w Kornwalii niedaleko Plymouth . Bergeret i Pellew tworzą więzi, które trwają przez całe życie poprzez pisanie listów.
Po dwóch latach aresztu, Bergeret ma zostać sprzedany za komandora Sidneya Smitha zabranego w Zatoce Sekwany w tym samym czasie. Francuzi uważający Sir Sidneya Smitha za szpiega odmówili traktowania go jako jeńca wojennego, a Dyrektorium uparcie sprzeciwiało się tej wymianie. Brytyjska Admiralicja postanawia wysłać Bergereta na warunkowe zwolnienie do Paryża, aby uzasadnić tę wymianę. Nie udaje mu się i wraca do Wielkiej Brytanii, aby dotrzymać słowa, ale wkrótce potem Sidney Smith ucieka z więzienia Temple w niesamowitych warunkach. Oficjalnie, biorąc pod uwagę, że wymiana została skonsumowana i aby uszanować szacunek Bergereta dla jego słowa, Admiralicja Brytyjska postanawia go zwolnić. W rzeczywistości jest dziś mniej więcej akceptowane, że „ucieczka” była jedynie inscenizacją, ponieważ brytyjskie służby specjalne uzyskały współudział pewnej liczby osobistości (prawdopodobnie w tym Barrasa ) w kopaniu łapówek.
Po powrocie do Francji Bergeret dowodził statkiem Le Dix-August w eskadrze admirała Bruixa podczas rejsu po Atlantyku i Morzu Śródziemnym w latach 1799 i 1800, a następnie statkiem Le Foudroyant , okrętem flagowym z Bruix do Rochefort (1801).
Z okazji pokoju w Amiens chciał wrócić do interesów, ale odmówiono mu pozwolenia. Dlatego zrezygnował z republikańskiej marynarki wojennej i dołączył do Isle de France, gdzie uzbroił i sam zamówił statek, Psyche, którym handlował na Oceanie Indyjskim.
W 1804 roku został przywrócony do rangi kapitana, a Psyche została od niego kupiona w imieniu państwa przez gubernatora Mascarenes , generała Decaena . Została przekształcona w fregatę, a Bergeret zachował dowództwo. Angażuje się w wojnie przeciwko wyścigów statków handlowych i Indiamen z East India Company .
W 1805 roku, po zajęciu trzech dużych statków handlowych, napotkał brytyjską fregatę San Fiorenzo . Po trzech godzinach walki Psyche poddaje się z 67 zabitymi i 70 rannymi. Ponownie jest więźniem Edwarda Pellew , który od tego czasu został wiceadmirał i lordem Exmouth, dowódcą sił brytyjskich na Oceanie Indyjskim.
Tym razem został szybko wymieniony, a Decaen zaproponował mu dowództwo nad inną fregatą, Kreolem , i powierzył mu dostarczenie raportów i depesz z powrotem do Francji.
Bergeret otrzymał nowe polecenie dopiero Luty 1809 : na terenie m.st. Warszawy dowodzi budynkami Rochefort, w złym stanie iz załogami zniszczonymi przez epidemie. Kontradmirał Willaumez miał dołączyć do niego w porcie Île d'Aix z flotą brzeską, by przetransportować posiłki do Indii Zachodnich. Bergeret ma walczyć i usunąć brytyjską dywizję blokującą. Wydaje się, że nie dotarł do niego rozkaz niesiony przez sygnały Chappe wzdłuż wybrzeża (łańcuch prawdopodobnie został przerwany przez sabotaż). Willaumez i Bergeret pokłócili się i na rozkaz Napoleona (list od cesarza do Decrèsa,6 marca 1809Minister Denis Decres odprawił ich obu i, nadal na rozkaz Napoleona, powierzył dowodzenie połączonymi siłami, ale utknął w porcie wiceadmirałowi Zachariemu Allemandowi .
Bergeret pozostanie w niełasce przez resztę Imperium i zostanie admirałem dopiero po Przywróceniu.
Plik 6 marca 1809, cesarz skierował następujący list do swojego ministra marynarki wojennej
„Panie wiceadmirał Decrès,
otrzymałem Pański list w sprawie zarzutów generała Willaumeza…
Nie widzę, co powstrzymało kontradmirała przed wypłynięciem z d'Ale d'Aix, ani co mogło się stać.” Upoważnić do spędzenia nocy w reda, na której wystawiono bezpieczeństwo jego eskadry. Co do kapitana Bergereta, nie widzę, co może go usprawiedliwić, że nie wypłynął z Rochefort; musiał pływać, chociaż miał tylko jeden dostępny statek. Wydaje mi się, że prosiłem cię, abyś zadzwonił do kontradmirała Williumeza i kapitana Bergereta, aby zdać sprawę z ich postępowania.
Musiałeś wysłać kuriera do niemieckiego kontradmirała, aby objął dowództwo nad moją eskadrą na Île d'Aix. Opowiedz mi o aktualnej sytuacji tej eskadry; Chcę wiedzieć, czy nadal mogę go używać do wysyłania pomocy do moich kolonii, które tak bardzo jej potrzebują. Ta wyprawa byłaby tym bardziej przydatna, że mam żołnierzy z Île d'Aix; i że byłoby możliwe zaokrętowanie do eskadry około 2000 ludzi ... "
Podczas pierwszej restauracji powierzono jej oddział, który miał odwieźć do Rosji , przez Bałtyk , rosyjskich jeńców wziętych podczas kampanii we Francji . Dzięki temu zyska uznanie rosyjskich władz, które go ozdobią.
Podczas stu dni Decrès całkowicie zignorował Bergereta. Dlatego nie będąc zagrożonym, jest objęty reorganizacją marynarki wojennej w ramach Drugiej Restauracji . W 1817 roku dowodził dużą dywizją utworzoną wokół statku Hector , aby odzyskać Gujanę . Następnie kolejno dowodzi kilkoma statkami: Neptunem , księciem Berry , Foudroyantem .
W 1819 r. Awansował na kontradmirała, aw następnych latach dwukrotnie kierował stacją na Antylach , która pełniła funkcje na przemian z udziałem w Radzie Admiralicji . Monarchii lipcowej mianował go wiceadmirała w 1831 i prefektem morskiego w Brześciu. Był wiceprzewodniczącym Rady Admiralicji w 1835 roku i Peerem Francji w 1841 roku.
Został przyjęty do rezerwowego korpusu (drugiej sekcji) admirałów w 1848 roku i został senatorem na początku II Cesarstwa . W tym czasie był ostatnim pozostałym przy życiu kapitanem rewolucji i moralnym autorytetem marynarki wojennej, chociaż nie cieszył się tytułem admirała floty .
Zmarł w Paryżu w 1857 roku i został pochowany w Brześciu.