Ivchenko-Progress D-18T

Postęp D-18T
Widok silnika
D-18T zainstalowany pod skrzydłem prototypu An-124 Ruslan , w barwach Aerofłotu .
Budowniczy • Ivchenko-Progress • Motor Sich
Pierwszy lot 1982
posługiwać się • Antonow An-124
• Antonow An-225
Charakterystyka
Rodzaj Turbowentylator trójkorpusowy o wysokim stopniu rozcieńczenia
Długość 5400 mm
Średnica Dmuchawa  : 2330 mm
Masa 4100 kg
składniki
Kompresor • LP  : jeden stopień dmuchawy
• MP  : 7 stopni osiowych
• HP  : 7 stopni osiowych
Komora spalania Pierścieniowy, 22 wtryskiwacze zintegrowane z przepływem i 2 zapalniki
Turbina • HP  : 1 stopień (napęd korpusu HP)
• MP  : 1 stopień (napęd korpusu MP)
• LP  : 4 stopnie (napęd dmuchawy)
Występ
Maksymalny ciąg na sucho 229,85 kN
Stopień sprężania 27,5: 1
Stopień rozcieńczenia 5,7: 1
Przepływ powietrza 36 kg / s
Temperatura na wlocie turbiny 1327 ° C (1600 K )

Iwczenko-Progress D-18T , czasami określanych również jako Progress D-18T lub Lotarev D-18T , jest wysokiej mocy wysokich rozcieńczeń potrójne -barrel turbowentylatorowe oceniono na ponad 20 ton siły ciągu i wykorzystywane do napędzania samolotów -cargos jeden z najcięższych na świecie.

Koncepcja i rozwój

Silnik został zaprojektowany w 1970 roku przez biuro projektowe ( OKB ) Iwczenko-Progress , Ukrainy (wówczas część Związku Radzieckiego ), a następnie produkowane przez Motor Sich , innej ukraińskiej spółki, który znajduje się w Zaporożu. . Imponujący rozmiar był pierwszym w ZSRR silnikiem, który przekroczył 20 ton ciągu.

Silnik ten, w swojej ostatecznej wersji, miał swój pierwszy rozruch 19 września 1980i po raz pierwszy wzbił się w powietrze podczas pierwszego lotu ogromnego Antonowa An-124 , samolotu24 grudnia 1982. Oficjalne testy stanowiskowe zostały zakończone dnia19 grudnia 1985. Jego rozwój został zakończony w 1988 roku . Jego komercyjna produkcja rozpoczęła się w 1999 roku

Obecnie (2017) w służbie znajduje się 188 jednostek D-18T, które zgromadziły łącznie ponad milion godzin lotu.

Charakterystyka

D-18T to turbofan o wysokim stopniu rozcieńczenia i trzech korpusach. Korpus LP (niskociśnieniowy) składa się z jednostopniowej dmuchawy, po której następuje korpus MP i korpus HP, każdy z 7 osiowymi stopniami sprężarki i zasilający pierścieniową komorę spalania sprężonym powietrzem pod ciśnieniem 27,5  barów. Po spaleniu mieszanki paliwowo- powietrznej dzięki 22 wtryskiwaczom paliwa zintegrowanym w przepływie gazu i dwóm zapalnikom, gorące gazy kierowane są do dyszy przechodzącej przez turbiny HP i MP po jednym stopniu, a następnie przez turbinę BP (napęd dmuchawa), wyposażona w 4 stopnie. Turbiny są połączone z odpowiadającymi im sprężarkami poprzez niezależne koncentryczne wały obracające się jeden w drugim (stąd nazwa „triple body”). Taka architektura, zdaniem producenta, zapewnia dużą moc startową, ale także dużą niezawodność i niskie jednostkowe zużycie paliwa we wszystkich obszarach lotu. Inne zalety to łatwa konserwacja, w szczególności dzięki modułowej architekturze (17 modułów), dość długiej żywotności, dobrej niezawodności oraz niskiej emisji hałasu i zanieczyszczeń, które są ponadto zgodne ze standardami organizacji międzynarodowego lotnictwa cywilnego. organizacja (ICAO).

Pierwsze jednostki nie miały bardzo długiej żywotności, niektóre silniki wymagały całkowitego remontu już po 500 godzinach pracy. W silnikach Serii 3 czas ten wydłużył się do ponad 5000 godzin, a w silnikach Serii 4 do około 20 000 godzin (lub 5000 cykli po 4,5 godziny lotu każdy).

Silnik jest również wyposażony w wydajny odwracacz ciągu , zamontowany na osłonie przepływu wtórnego (dmuchawy). Obsługiwany jest przez cylindry hydrauliczne sterowane przez jednostkę elektroniczną.

Stosunek ciągu do masy wynosi około 5,7: 1.

Wersje

Aplikacje

D-18T został wybrany w 1984 roku do napędzania dwóch największych samolotów na świecie:

Rozwój i przyszłość

Silniki modułowe trzy ciała stały się podstawą dla prawie wszystkich silników większej niż 30 ton naporu XXI th wieku. Właściwości dynamiczne i wysokie parametry cyklu cieplnego D-18T pozwalają na zastosowanie go jako rdzeń w przemysłowych instalacjach turbogeneratorów lub turbogeneratorów o mocy na wale od 25 do 30 megawatów.

Uwagi i odniesienia

  1. (en) "  Szczegółowy opis silnika D-18T  " , Ivtchenko-Progress ZMKB ,2004(dostęp 19 stycznia 2017 )
  2. (en) „  D-18T  ” na astronautix.com ,2001(dostęp 19 stycznia 2017 )
  3. (en) "  D-18T Turbofan  " , Ivtchenko-Progress (dostęp 19 stycznia 2017 )
  4. (en) "  D-18T  " , Deagel.com,25 lutego 2007(dostęp 19 stycznia 2017 )
  5. (en) Rick Slobodian, „  D-18 by Lotarev (GAIvchenko -Progress Design Bureau)  ” , na http://ram-home.com/ ,21 sierpnia 2001(dostęp 19 stycznia 2017 )
  6. (RU) V. Ogorodnikov, "  Турбореактивный двухконтурный двигатель Д-18Т серии 3  " , silnik Sicz,2001(dostęp 19 stycznia 2017 )

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne