Henri-Gatien Bertrand

Henri-Gatien Bertrand
Henri-Gatien Bertrand
Generał Henri-Gatien Bertrand.
Narodziny 28 marca 1773
Châteauroux , Indre
Śmierć 31 stycznia 1844 r(w wieku 70 lat)
Châteauroux , Indre
Pochodzenie Francja
Wierność  Republika Francuska Cesarstwo Francuskie Księstwo Elby Cesarstwo Francuskie (sto dni)

 
 
Uzbrojony dżin
Stopień Generał dywizji
Lata służby 1793 - 1816
Przykazanie 4 th korpusu Wielkiej Armii
Konflikty Francuskie Wojny Rewolucyjne
Wojny Napoleońskie
Wyczyny broni Bitwa pod piramidami
Bitwa pod Austerlitz
Bitwa pod Jeną
Bitwa pod Eylau
Bitwa pod Wagram
Bitwa pod Essling
Nagrody Wielki Orzeł Legii Honorowej
Hrabiego Cesarstwa
Hołdy Nazwa wygrawerowane pod Łukiem Triumfalnym , 14 th kolumny.
Inne funkcje Marszałek Wielki Pałacowy
Zastępca
Komendanta Indre Szkoły Politechnicznej
Rodzina Henri Bertrand (syn)

Henri-Gatien Bertrand jest generałem Pierwszego Cesarstwa , urodzonym dnia28 marca 1773w Châteauroux ( Indre ) i zmarł dnia31 stycznia 1844 rw tym samym mieście. Był towarzyszem Napoleona na Świętej Helenie .

Biografia

Młodzież

Urodzony w burżuazyjnej rodzinie, Henri-Gatien Bertrand urodził się w Château Raoul w Châteauroux , oficjalnym mieszkaniu jego ojca, Henry'ego Bertranda, prywatnego mistrza wód i lasów, subdelegata zarządzania Bourges w departamencie Châteauroux. Matka Bertranda, Henriette Boucher, była córką inspektora generalnego Ponts et Chaussées.

Był uczniem Ojców Nauki Chrześcijańskiej w Royal College of La Fleche , gdzie poprzedzał go Kartezjusz . ten11 września 1793, przystępuje jako podporucznik w Królewskiej Szkole Inżynierii w Mézières i opuszcza kierunek awansu. Porucznik, został awansowany na kapitana w dniu21 marca 1795 a w wieku dwudziestu dwóch lat zastąpił go na prawie rok (Czerwiec 1795-Kwiecień 1796) znakomity Monge na katedrze stereotomii i geometrii wykreślnej w École Polytechnique , co świadczy o poważnych zdolnościach matematycznych.

Kariera wojskowa

Po raz pierwszy służył w paryskiej Gwardii Narodowej . ten10 sierpnia 1792 r, jego batalion udał się do Tuileries, by bronić konstytucyjnej rodziny królewskiej. Podporucznik w wojnie w Pirenejach w 1795 i 1796, wchodził w skład ambasady wysłanej do Konstantynopola w następnym roku . Następnie został przydzielony do misji generała Auberta du Bayeta , Ambasadora Nadzwyczajnego przy Porte , aby pomóc Turkom zorganizować obronę Dardaneli . Po wielu zwrotach akcji misja dociera do Konstantynopola, gdzie napotyka na koniec niedopuszczalności ze strony Turków. Bertrand poszedł następnie drogą Armii Włoch , do której dotarł w 1797 roku.

Tam poznał Bonapartego , za którym udał się do Egiptu , gdzie wyróżnił się pod piramidami, a następnie otrzymał stopień dowódcy batalionu. Został zastępcą dyrektora fortyfikacji. Lekko ranny w głowę w Aboukir na25 lipca 1799, jego koń zabity pod nim, głównodowodzący wzywa go, aby zastąpić dowódcę brygady, a Bertrand z głową owiniętą bandażem pędzi do ataku na fort Aboukir, bierze flagę i zostaje ranny w udo. W nagrodę awansował na szefa brygady. ten6 września 1800awansował na generała brygady, a21 marca 1801 r., dyrektor fortyfikacji Aleksandrii .

Cesarz uczynił go swoim adiutantem 7 marca 1805. W ślad za cesarzem brał udział we wszystkich wielkich bitwach cesarstwa: był w Austerlitz , w Jenie , uzyskał kapitulację Spandau na25 października 1806 r. Jest w Eylau iw kwaterze głównej Gdańska . Został podniesiony do stopnia generała majora on30 maja 1807 r., i został stworzony hrabią Imperium wMarzec 1808.

ten 16 wrześniaW tym samym roku, generał hrabia Bertrand, w wieku trzydziestu pięciu lat, ożenił się w ratuszu z I st dzielnicy, Elisabeth Françoise Dillon powiedział Frances lub Fanny, w wieku dwudziestu trzech lat, córka generała Arthura Dillon (gilotynie w 1794 roku) i Laure Girardin de Montgerald (1764-1816), kreolski z Martyniki, mały kuzyn cesarzowej Józefiny . Ślub religijny odbył się następnego dnia w Saint-Leu w Hortense de Beauharnais , krewnym panny młodej.

Para będzie miała sześcioro dzieci:

Henri Bertrand został wysłany do Hiszpanii , a następnie zbudowali mosty Lobau wyspie na Dunaju, która pozwoliła Grande Armée przekroczyć tę rzekę i wygrać bitwę pod Wagram . Został uczyniony wielkim orłem Legii Honorowej dnia14 sierpnia 1809. ten9 kwietnia 1811zostaje następcą Marmonta na stanowisku Generalnego Gubernatora Prowincji Iliryjskich . To połowiczna porażka, Bertrand, niewygodny dla niego w tej nowej roli, wydaje się wahać przed podjęciem decyzji. Pod koniec 1812 roku, Napoleon musi wycofać swoje funkcje, ale daje mu komendę z IV th korpus Wielkiej Armii . Bertrand nie czynił tam cudów, zwłaszcza gdy jego wojska zostały pokonane przez Blüchera i Yorcka przed Wartenburgiem na3 października 1813 r. ten18 listopada 1813, został mianowany Wielkim Marszałkiem Pałacu i 20-go przeniósł się do Tuileries .

Po Imperium

To naturalne, że udał się za cesarzem na wyspę Elbę, gdzie sprawował funkcje ministra spraw wewnętrznych i gubernatora spraw cywilnych. Dołączyła tam jego żona Fanny, która urodziła małego Alexandre, który zmarł w wieku kilku miesięcy na skutek błędu lekarskiego. W ciągu stu dni wrócił do Tuileries. W tym okresie ponownie został Wielkim Marszałkiem Pałacu i doradcą wojskowym Napoleona. Po Waterloo podąża za Imperatorem do Malmaison . Następnie prosi Napoleona o pozwolenie na pójście za nim na wygnanie. Napoleon akceptuje i wybiera go do podyktowania swojego listu do księcia regenta, w którym prosi o prawo azylu w Wielkiej Brytanii 13 lipca 1815 roku.

Następnie podąża za cesarzem przez resztę jego podróży do Świętej Heleny . Tam przeniósł się z rodziną na jeden koniec kompleksu Longwood. Napoleon wybrał go do dyktowania jego pamiętników Listów z Przylądka i Kampanii Egipskiej. Kiedy zdrowie jego żony podupada, a ona rodzi piąte dziecko, Bertrand prosi Napoleona o pozwolenie na powrót do Europy, ale ten odmawia.

ten 7 maja 1816 r., Bertrand zostaje skazany na śmierć zaocznie za zdradę króla Ludwika XVIII , z powodu tajnego listu, który napisał do księcia Fitz-James, w którym oświadcza: „Pozostaję poddanym króla i będę jego poddanym wiernym” , i obiecuje zostawić Napoleona w zamian za powrót do rodziny we Francji. Bertrand wraca do Paryża wPaździernik 1821. Amnestia za wyrok śmierci zaocznie24 października 1821, triumfalnie witany w Calais , jest podzielony między swoje ziemie Laloeuf, niedaleko Nohant-Vic , a swój mały paryski hotel przy rue de la Victoire. Monarchii lipcowej mianował go rektorem polytechnique École wListopad 1830. Wybrany na zastępcę Indre w 1831, siedzi po lewej stronie. Został pokonany w 1834 roku i wycofał się z życia publicznego.

Jego żona zmarła na raka piersi dnia 10 marca 1836 r. Dwóch najstarszych synów sprawiało mu wiele zmartwień, do tego stopnia, że ​​wyprowadził się z nich na trzy lata na Martynikę z tytułem gubernatora pod pretekstem eksploatacji pozostawionych przez macochę plantacji trzciny cukrowej.

Po powrocie do Francji w 1840 r. podarował miecz Ludwika Filipa cesarza. Ten czyn nie obywa się bez wzbudzenia oburzenia rodziny Bonaparte, która twierdziła, że ​​spuścizna, którą ich znamienity krewny zostawił im z woli. Wraz ze swoim ostatnim synem Arthurem, Bertrand wyrusza na Belle Poule on7 lipca 1840 r i uczestniczy w wyprawie zorganizowanej w celu sprowadzenia prochów cesarza Napoleona, które od tamtego czasu pozostają na wyspie Świętej Heleny maj 1821. Artur opisał ten powrót prochów w dziele zatytułowanym „Listy o wyprawie św. Heleny w 1840 roku”.

Jesienią 1842 roku generał Bertrand ponownie dotarł do Martyniki, gdzie przebywał przez kilka miesięcy. Po podróży morskiej po Karaibach wylądował w Nowym Orleanie i odwiedził Stany Zjednoczone z południa na północny wschód (13 lipca - 25 listopada 1843): jest to dla niego okazja do odkrycia kraju, w którym prawie towarzyszył Napoleonowi w 1815 roku. Jest bardzo ciepło przyjmowany we wszystkich mijanych miastach i spotyka się z kilkoma czołowymi amerykańskimi postaciami politycznymi. Po powrocie do Francji, przeziębiony, zmarł nagle w Châteauroux on31 stycznia 1844 r, w wieku siedemdziesięciu lat. Jego pogrzeb, po którym następuje tylko jego syn Artur, kontrastuje z jego ostatecznym przeznaczeniem:5 maja 1847 r., na wniosek pułkownika i zastępcy Bricqueville'a , jego szczątki zostają przywiezione z powrotem do Paryża , aby pochować je w Invalides , naprzeciwko Duroc . Jego grób znajduje się po lewej stronie za ołtarzem głównym Dôme des Invalides, na poziomie pośredniego podestu, przez który można dostać się do otwartej krypty, w której znajduje się grób Napoleona.

Publikacje

Jego synowie opublikowali w 1847 roku Kampanie Egiptu i Syrii (2 tomy in-8 i atlas), które napisał na Świętej Helenie pod dyktando Napoleona. Jego ostatni syn, Artur, również opublikował Listy o wyprawie św. Heleny w 1840 r. w Paulin Éditeur w 1841 r.

Wśród innych pism Bertranda znajdujemy:

Ogólne Bertrand jest również autorem Cahiers Świętej Heleny , skrupulatnego związek, szyfrowane codziennie mniejszym słowa, działania Napoleona 1 st , na emigracji w St. Helena,1 st kwiecień 1816 W celu maj 1821.

W Cahiers de Sainte-Helene składa się z trzech tomów opublikowanych długo po śmierci Bertrand, i odpowiadają liczbie 390 AP 25 w historycznym centrum Archiwów Narodowych w Paryżu. Pierwszy tom zaczyna się w dniu14 kwietnia 1816 ri nie obejmuje Journal de Sainte-Hélène wymienionego 390 AP 24, który rozpoczyna się w dniu1 st kwiecień 1816. Dlatego pozostaje do dziś nieopublikowany. Z drugiej strony, „daty i notatki, które można wykorzystać jako kontynuację czasopisma hrabiego Las Cases”, również wymienione 390 AP 24, zostały włączone przez wydawcę do tego pierwszego tomu. Z drugiej strony te notatniki nie przywracają w pełni oryginalnego tekstu. Opublikowane dokumenty rzeczywiście mają wiele luk, z pewnością ze względu na trudności z odczytaniem rękopisu. Pod kodem 390 AP 32 wymienione są transkrypcje rękopisów Bertranda: Plik 1. „Notice pour mes enfants”. Plik 2. „Daty i notatki, które można wykorzystać jako kontynuację dziennika Count Las Cases”. Plik 3. Cahiers de Sainte-Hélène. Ten zapis jest dziełem Ernest razy, doradca Trybunału Obrachunkowego, w którym córka generała Bertranda, Hortense stała M mi Thayer, które przekazał rękopis Cahiers Święta Helena dziedziczone, z misją opublikować po jego śmierci.

Herb

Postać Ozdobić herbem
Zewnętrzne ozdoby hrabiów Cesarstwa Francuskiego.svgHerb Henri Gatien Bertrand (1773-1844) .svg Broń hrabiego Bertranda i Imperium (dekret z19 marca 1808, patent na listy z 21 września 1808( Château-Roux ))

Kwartalnie: do pierwszego z hrabiów wojskowych; do drugiego Lub, w cieniu lazurowego słońca, do trzeciego Lub, do palmy Vert, emitującej z wierzchołka i owocu pola, trzy do zręczności, trzy do złowrogiego, umieszczone dwa i jeden, do czwartego Lazur do crestier Lub emitent z punktu.

Dla malowań: niebieski, czerwony, żółty i zielony; zielony tylko w granicach.

Uwagi i referencje

Uwagi
  1. Bertrand wykazał się talentem i odwagą pod Austerlitz, a po bitwie widziano go na czele słabego ciała, sprowadzającego dużą liczbę jeńców i 19 sztuk armat.
  2. Imię jego matki chrzestnej, Hortense de Beauharnais .
  3. Oddał najistotniejszą przysługę kampanii w Essling w dniach 21 i 22 maja 1809 r. poprzez szybką budowę śmiałych mostów ustanowionych na Dunaju. Bez aktywnych umiejętności Bertranda armia francuska zamknięta na Unter-Lobau (wyspa na Dunaju) nie może ruszyć na pole bitwy pod Wagram.
  4. „Był bardzo ograniczonym człowiekiem, ale bardzo szczerym”, mówi hrabina Boigne. „Był dobrym mężem i dobrym zięciem […] Mówi się, że miał zdolności w swojej broni. Cesarz był dobrym sędzią i wyróżniał go, ale wierzę, że jego prawdziwą zasługą było ślepe i bezgraniczne oddanie wszelkiego rodzaju” .
  5. Ludwik XVIII unieważnia wyrok i przywraca go we wszystkich jego szeregach.
Bibliografia
  1. „[…] ale tych mieszczan w drodze do szlachty i już żyjących szlachta” ( Frédéric Masson , Napoléon à Sainte-Hélène , tom I, s. 87).
  2. Testu , Imperial Almanach na rok 1810: podarowany J.M. Cesarzowi i Królowi przez Testu , Paryż, Testu,1810( przeczytaj online )
  3. Suzanne de la Vaissière-Orfila (pod kierunkiem Jean Tulard), Słownik Napoleona - Henri-Gatien Bertrand , Paryż, Fayard,1999
  4. Albert Benhamou, L'Autre Sainte-Hélène , 2010.
  5. Arthur Bertrand, Listy o wyprawie św. Heleny w 1840 , Paulin, 1841.
  6. Lucien Lacour, „  Generał Bertrand w Stanach Zjednoczonych w 1843 r.: dni chwały i spotkanie kraju  ”, Cahiers d’archéologie et d’histoire du Berry, nr 201 , Bourges,2014
  7. Cahiers de Sainte-Hélène , odszyfrowane i opatrzone adnotacjami Paula Fleuriota de Langle:
    • Dziennik 1816-1817 , wyd. Sulliver, Paryż, 1951;
    • Dziennik 1818-1819 , wyd. Albin Michel, Paryż, 1959;
    • Dziennik styczeń-maj 1821 , wyd. Sulliver, Paryż, 1949.
  8. Źródło i cytaty: Fonds du Général Bertrand 390 AP 1-34, Archiwum Narodowe, Paryż.
  9. PLEADE , National Archives.
  10. Herbarz JB Rietstapa i jego uzupełnień .
  11. Źródło: heraldique-europeenne.org .

Potomkowie

Dwór, w którym mieszkał generał Bertrand, został przekształcony w muzeum, Muzeum Bertranda , w którym znajdują się kolekcje napoleońskie, a także kolekcje archeologii, sztuki i historii.

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  1. Arkusz Muzeum Bertranda w bazie danych Museofile (katalog muzeów we Francji, na stronie Ministerstwa Kultury). Strona konsultowana 11 lutego 2019 r.